Geniale titel, toch? xd
Ik hou van dat lied
Het geluid van roffelende hoeven weerklonk luid. Het leek alsof iets onzichtbaars over de sneeuwvlakte heen schoot. Enkel de hoefafdrukken bleven achter in de bodem. Tenminste, zo was het voor het blote oog. Een zilverwitte merrie, wiens kleur zo licht was dat hij nauwelijks opviel bij de lichte achtergrond, galoppeerde in een ontzettend hoog race tempo over de sneeuw heen. Haar neusgaten waren opengesperd en haar flanken gingen verwoed op en neer. Manen en staart leken het paard niet bij te kunnen houden. De spieren van de kleine, slanke en elegant gebouwde merrie rolden onder haar huid. De koude, harde blik in de ijsblauwe ogen van de kleine merrie was onmiskenbaar. Segué was in haar eigen gebied en zou niet aarzelen om iemand uit de weg te slaan. Ze was pas benoemd tot Bèta van de Bleeding Soul en deze titel zou ze met trots en respect dragen.
Een windvlaag streek langs haar vacht en ze zoog haar longen vol met frisse lucht. Nieuwe geuren drongen haar neusgaten binnen en ze analyseerde iedere geur. Vele bekende, maar ook vreemde geuren werden door haar geïdentificeerd en ze nam haar tempo langzaam terug. Ze was op haar hoede toen de geur van een hengst haar neusgaten binnendrong. In een rustige draf draafde ze verder zodat haar hartslag langzaam kon dalen en uiteindelijk stapte ze in een rustige, maar krachtige stap. Haar oren waren gespitst en haar blik schoot over de omgeving. Het was duidelijk dat deze hengst de geur van de Bleeding Soul met zich meedroeg, maar voor zover ze wist was hij onbekend voor haar. En dat was best vreemd, want er waren nog niet zoveel leden dus zou ze iedereen wel moeten kennen. Haar ogen vernauwden zich iets toen een stip in de verte zichtbaar was. De gestalte was echter nog te onduidelijk om hem goed te kunnen waarnemen. Gezien het feit dat dit paard een lid was van de kudde vond ze het onnodig om een vijandelijke houding aan te nemen. De blik in haar ogen zou echter niet veranderen; ijsblauw en ijskoud. Zwijgend stapte ze verder terwijl ze het paard nauwlettend in de gaten hield. Naarmate ze dichterbij kwam, zag ze dat het dier nog maar een jong veulen was van hooguit een paar weken oud. Segué snoof een keertje. Wat moest dat kleine beest in de sneeuwvlakte zonder zijn moeder? Ze trok een wenkbrauw lichtjes op en stapte verder. Ze zou voor geen goud als babysit gaan spelen.
Inmiddels was ze nog dichterbij gekomen en kon ze het beestje duidelijk zien. Haar blik gleed over het dier heen en ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze het veulen bestudeerde. Hij had enkele kenmerken die ze herkende, bovendien droeg hij iets trots over zich heen. De link met Azacar had ze snel gelegd en een kleine grijs trok haar mondhoeken iets omhoog. Blijkbaar was dit een ander alfa veulen. Zwijgend bleef ze op een kleine vijftig meter van het veulen vandaan stilstaan. ’Wel, wel. Kennelijk heeft Azacar nog meer nakomelingen.’ sprak ze met haar ijskoude stem. De ondertoon was misschien iets sarcastisch. Ze zwiepte een keer met haar staart en ze stampte een keer hard met haar hoef op de grond zodat die dreunde.
Rebirth & Segué
Ik hou van dat lied
Het geluid van roffelende hoeven weerklonk luid. Het leek alsof iets onzichtbaars over de sneeuwvlakte heen schoot. Enkel de hoefafdrukken bleven achter in de bodem. Tenminste, zo was het voor het blote oog. Een zilverwitte merrie, wiens kleur zo licht was dat hij nauwelijks opviel bij de lichte achtergrond, galoppeerde in een ontzettend hoog race tempo over de sneeuw heen. Haar neusgaten waren opengesperd en haar flanken gingen verwoed op en neer. Manen en staart leken het paard niet bij te kunnen houden. De spieren van de kleine, slanke en elegant gebouwde merrie rolden onder haar huid. De koude, harde blik in de ijsblauwe ogen van de kleine merrie was onmiskenbaar. Segué was in haar eigen gebied en zou niet aarzelen om iemand uit de weg te slaan. Ze was pas benoemd tot Bèta van de Bleeding Soul en deze titel zou ze met trots en respect dragen.
Een windvlaag streek langs haar vacht en ze zoog haar longen vol met frisse lucht. Nieuwe geuren drongen haar neusgaten binnen en ze analyseerde iedere geur. Vele bekende, maar ook vreemde geuren werden door haar geïdentificeerd en ze nam haar tempo langzaam terug. Ze was op haar hoede toen de geur van een hengst haar neusgaten binnendrong. In een rustige draf draafde ze verder zodat haar hartslag langzaam kon dalen en uiteindelijk stapte ze in een rustige, maar krachtige stap. Haar oren waren gespitst en haar blik schoot over de omgeving. Het was duidelijk dat deze hengst de geur van de Bleeding Soul met zich meedroeg, maar voor zover ze wist was hij onbekend voor haar. En dat was best vreemd, want er waren nog niet zoveel leden dus zou ze iedereen wel moeten kennen. Haar ogen vernauwden zich iets toen een stip in de verte zichtbaar was. De gestalte was echter nog te onduidelijk om hem goed te kunnen waarnemen. Gezien het feit dat dit paard een lid was van de kudde vond ze het onnodig om een vijandelijke houding aan te nemen. De blik in haar ogen zou echter niet veranderen; ijsblauw en ijskoud. Zwijgend stapte ze verder terwijl ze het paard nauwlettend in de gaten hield. Naarmate ze dichterbij kwam, zag ze dat het dier nog maar een jong veulen was van hooguit een paar weken oud. Segué snoof een keertje. Wat moest dat kleine beest in de sneeuwvlakte zonder zijn moeder? Ze trok een wenkbrauw lichtjes op en stapte verder. Ze zou voor geen goud als babysit gaan spelen.
Inmiddels was ze nog dichterbij gekomen en kon ze het beestje duidelijk zien. Haar blik gleed over het dier heen en ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze het veulen bestudeerde. Hij had enkele kenmerken die ze herkende, bovendien droeg hij iets trots over zich heen. De link met Azacar had ze snel gelegd en een kleine grijs trok haar mondhoeken iets omhoog. Blijkbaar was dit een ander alfa veulen. Zwijgend bleef ze op een kleine vijftig meter van het veulen vandaan stilstaan. ’Wel, wel. Kennelijk heeft Azacar nog meer nakomelingen.’ sprak ze met haar ijskoude stem. De ondertoon was misschien iets sarcastisch. Ze zwiepte een keer met haar staart en ze stampte een keer hard met haar hoef op de grond zodat die dreunde.
Rebirth & Segué