Landing in London

[nee titel slaat niet ergens op >.>]

Nevairo was geen bijzondere hengst. Hij was niet uitzonderlijk sterk, slim, groot of snel. Maar dat allemaal maakte de hengst niet uit. Waarom zou hij sterk, groot of snel moeten zijn? Hij was nog nooit in een echt gevecht geraakt en zo snel zou dat ook niet gebeuren. Mocht het toch zo zijn.. Tja, dan was het maar zo. Nev genoot van het leven. Zijn hals krulde op en zijn galoppassen werden langer. Een luide bries verliet zijn neus. De temperatuur was gestegen de afgelopen weken tot een aangename hoogte. De lente was een mooi seizoen. De bloemen kwamen uit, gras begon te groeien en alles werd levendiger. Bovendien was het nog niet zó warm, dat hij last had van de vele vliegende insecten. Dit zoemende misbaksels waren zijn ergste nachtmerrie in de zomer. Ook was de winter niet bepaald prettig. De zweetvos was flink afgevallen, met als gevolg dat zijn ribben nu lichtjes door zijn gladde vacht te zien waren. Zijn hoeven raakten ritmisch de grond. Heuvel op, heuvel af. Zijn oortjes stonden vrolijk naar voren gericht, nieuwsgierig naar alles wat bewoog. Om hem heen was het licht, de zon scheen volop. Onder zijn hoeven veerde de grond en het gras licht in; achter hem werden kleine graspolletjes omhoog geworpen door de krachtige afzet van zijn achterhand. Zijn voorbenen werden naar voren uitgestrekt. Zijn spieren bewogen nog redelijk soepel, ondanks het tekort aan training dat hij had gehad. Een kudde had hij ook niet meer. Waarom wist hij eigenlijk niet, hij was normaal gezien een redelijk sociaal paad. Maar het maakte hem op dit moment niet uit, hij was tevreden. Nogmaals brieste hij en ditmaal sloot hij kort zijn ogen, ondertussen door galopperend.

[Miezel =D]

Ze wist het nog. Nog precies hoe het gegaan was. Hoe ze voor het eerst haar ogen had gelegd op een wonder. Op zoiets speciááls, buitengewoons, dat wegkijken onmogelijk was. Meteen had ze het geweten. Vrijwel metéén wíst ze dat wanneer ze het onmogelijke zou proberen, haar blik als vanzelf terug zou glijden. Of wellicht zou het niet een zóver komen. Automatisch probeerde de merrie het: Probeerde haar standvastige blik los te scheuren van het gebeuren. Tot haar schrok lukte het niet, wist haar ogen geen millimeter opzij te schuiven. Het bleef simpelweg hangen op het kleine miraculeuze wonder. Of in ieder geval; Háár smaragdgroene ogen hadden in ieder geval niet zelfzuchtig kunnen wegkijken. Het eenzame, arme klavertje vier niet in zijn uppie op deze meedogenloze wereld aan zijn lot over kunnen laten. De stakker. Maar wat waren haar opties? Wat kon ze doen om dit schepsel, dit arme creatuur, een helpende hoef te bieden? Zonder haar blik af te wenden gleden haar lippen naar het kwetsbare steeltje van het vierbladderige klavertje. Zó voorzichtig.. zó behoedzaam... Net op het moment dat haar tanden - onbloot en al - slechts met een onmeetbaar kleine afstand verschil maakte, drong het tot haar door. De harde, maar onveranderlijke waarheid waar zelfs zíj niets aan kon veranderen. Geen verschil uit kon maken. ‘Dom, dom, dom.’ Dachten haar gedachtes. ‘Hoe kon je in hémelsnaam zó verschríkkelijk dom zijn?’ preekte het wijze stemmetje in haar hoofd haar tegen. Zomaar het leven van deze groene gup afnemen? Hoe kón je je in gódsnaam zó laten hypnotiseren? Het was verkeerd. Simpelweg onuitspreekbaar gebeuren. Iets dat nooit te nimmer vergeven kon worden wanneer uitgevoerd.

Snelle, tactische bewegingen zorgde voor lichte, bijna onvoelbare trillingen in de aarde wanneer haar hoeven telkens weer in een bepaald, onveranderlijk ritme voortbewogen, zweefden bijna over het oneven oppervlak van het heuvelige gebied. Het gras was lang. Lang en buigzaam waardoor ze toch een spoor van platgewalst gras achter zich liet. Als één of andere zware machine. Iets wat de merrie allesbehalve was. ‘Sneaky, sneaky, sneaky.’ Concludeerde ze al murmelend tegen het op en neer bungelende groenteafval tussen haar desondanks zachte, zorgzame lippen. Tenslotte was het niet háár schuld. Het was het klavertje vier. Het plantje had haar gewoonweg onder hypnose gebracht. Discussie gesloten. Dat ze zojuist een moord had gepleegd deed haar vreemd genoeg weinig. Wellicht geloofde ze dat de ziel van het klavertje nu in de Klaver Hemel zou zijn terechtgekomen. (‘Hoe had het zo ver kunnen komen...’ kreunde haar 'wijze' - maar blijkbaar weinig gezaghebbende stemmetje in haar hoofd waarna het zich uit een mengeling van schaamte en depressie opsloot in de wc.)
Met haar aandacht vooral bij haar nieuwe BFF lag haar oplettendheid totááal niet bij haar omgeving. Lette simpelweg niet op de natuur om haar heen, iets wat niet bepaald slim was in vergelijking met de snelheid en blinde hoeken die deze verrekte heuvels wel eens boden. Had enkel interesse in haar kleine, nieuwe wonderlijke vriendje. ‘Geloof me, het is beter zo. Bij mij ben je veilig...-’ Kort vergrootte haar ogen zich, de goudgele vlek voor haar neus steeds groter wordend. Iets wat maar al te duidelijk aangaf dat een ‘bepaald voorwerp’ dichterbij kwam, en snel ook. Hoopte op een spontane hallucinatie wanneer ze het wezen in het vizier kreeg, te laat. De hoop vervloog als een geschrokken Nessie in de Loch Ness. (En dat was snel.) Met haar aardige vaartje knálde ze als één of andere imbeciel tegen de gespierde schouder van haar evenals dromende slachtoffer aan, volgde niet precies meer in welke volgorde de verdere gebeurtenissen zich voortzetten terwijl haar snuggere ‘WOEHAAA’ nog door de lucht echode.


~ 9. Verlangen ~

Zijn kalme overpeinzingen werden ruw onderbroken. Nog net kon hij zijn ogen open doen, ving een flits op van.. Ja, wat was het eigenlijk? Iéts. Een "WOEHAAA" klonk door de lucht. Hm, blijkbaar was het een levend wezen. Nevairo struikelde, viel, rolde nog een paar keer verder, voordat hij versuft bleef liggen. Even was het doodstil. Toen begon hij te lachen. Luid, hardop. Zijn lage basstem verbrak de doodse stilte die na het ongeluk weerklonk. Nog steeds lachend stond hij op. Even gleed er een grimas over zijn gezicht, want hij was lelijk op zijn been terecht gekomen, maar na een korte test kwam hij tot de conclusie dat zijn been in ieder geval niet gebroken was en hij er dus gewoon op kon lopen. Voorzichtig, behoedzaam stond hij op en schudde zich uit. Een brede grijns stond nog steeds op zijn gezicht. De hengst schudde zich nogmaals uit en brieste, nog steeds verbaasd over dat voorval. "Wat was..." Voordat hij zijn zin kon afmaken, viel zijn blik op de merrie waar hij blijkbaar tegen aan was gebotst. Nieuwsgierig kwam hij dichterbij. "Het spijt me, ik lette niet op," verontschuldigde hij zich. Toen kreeg zijn gezicht een bezorgde frons. "Gaat het wel?" De merrie had een mooie, roodbruine kleur en een kleur ogen die hij nog nooit gezien had. Maar al gauw verscheen er weer een brede grijns. Deze dag had een verrassende wending genomen, maar eentje die hij niet erg vond. Hij hield ervan om nieuwe paarden te leren kennen. Met zijn oortjes nog steeds naar voren gericht strekte hij zijn hals uit om, indien nodig, haar overeind te helpen.

Ze lag op de grond. Op haar buik. In het hoge gras, om precies te zijn, haar hoeven wijd uit elkaar gespreid en haar neus er zo ongeveer precies tussenin. ‘Wa-wa...’ - was echter het eerste wat ze met líchte spraakgebrek wist uit te kramen. ‘Maijn vriénd..- nog beloofd.. - Hebbje etwas gebroken?, Zówaar is mijn gróte vriend?’ Haar blik schoot ietwat dronken langs verschillende sterrenstelsels. Verschillende sterren - waarvan ze dacht spontaan mee bevriend te zijn - schoten voorbij. ‘HAáÁa, Zossie en Nussáá. MINTAKAÁÁÁ-án. Hebben jullie toevallig mijn grote vriend Kla..Vier geziejn?’ (Als er alchol in DH zou bestaan was 'bezopen' zéker de juiste definitie geweest.) Ondertussen begonnen de oogballen, die letterlijk in hun kassen rolden, zich langzaamaan te herstellen van de klap. Voélde bijna weer hoe haar abnormaal grote brein in haar harses heen en weer werden geslingerd. Evenals begon het onduidelijke gebrabbel af te zwakken en de logica terug in hun oevers te stromen. Het lampje boven de deur 'bewustzijn' begon wederom te branden toen er een laag gelach haar zintuigen ruw uit hun sleep-mode wekte.
"Gaat het wel?" Dat was een uíterst goede vraag.
Even was het stil in de merrie haar bovenkamer, werd zich wederom bewust van de situatie, zette de gebeurtenissen in de juiste volgorde zoals het hoorde. Ietwat spastisch keek ze op toen er een schaduw over haar heen trok. ‘Wa..wa- wat?’ ontsnapte er licht piepend en vooral érg overtuigend uit haar mond. Ze voelde zich ietwat geïntimideerd. Haar smaragdgroene ogen keken recht in een anderpaards paar diepbruine ogen, vroeg tegelijkertijd af wie dit was wanneer ze zich plots bewust werd van de eigenaardige positie waarin ze zich hoogstwaarschijnlijk ongeveer in bevond. Haar ogen dwaalden naar zijn grijns. Iets wat haar irriteerde. ‘Erm,.. ’ Op de een of andere manier voelde ze zich er door uitgelachen, alsof hij de spot met haar dreef. Met enige moeite krabbelde de merrie half overeind. Stuntelig als een jong veulen had ze bijna haar evenwicht herwonnen wanneer deze door een onverwachts windje wederom verstoord werd. Dát beschamende voorgeval had ze natuurlijk niet kunnen voorzien. Het feit dat ze zich weer omver voelde vallen en plots wederom álweer tegen de onbeschofte hengst aan. Voelde hoe haar gewicht het hem moeilijk maakte. En ze zeiden dat een ezel zich niet twee maal stootte tegen dezelfde steen. Wat moest zíj dan voorstellen?


~ 31. Opstaan/Wakker worden ~

[Een opperezel =3]

Hij kon het niet laten - hij werd even stil door het gebrabbel van de merrie, die allemaal rare dingen begon te ratelen - maar al gauw werd de grijns alleen maar breder. Het was gewoon ontzettend komisch haar op deze manier op de grond te zien liggen. Zodra de merrie op begon te staan vervaagde de grijns wat, maar nog steeds bleef er een brede glimlach over. En toen ze alweer half tegen hem aanviel, waarbij hij toch aardig wat moeite moest doen nu wél te blijven staan, lachte hij hardop. Door wat tegengewicht te geven zorgde hij ervoor dat de merrie weer op haar eigen vier benen kwam te staan. Hij deed een stapje achteruit, haar persoonlijke ruimte respecterend. Zijn blik was gericht op de merrie, open en vriendelijk, en nog steeds waren zijn oren naar voren gespitst. Dit was toch uiterst vermakelijk. "Geeft niet. Ook aangenaam kennis te maken, ik ben Nevairo." Een lachje was in zijn stem te horen, toen hij zich ten slotte maar voorstelde. Misschien was dat wel zo netjes. Toen gingen zijn gedachten terug naar wat er net gebeurd was en weer begon hij te lachen. "Goeie actie van daarnet," zei hij grijnzend. Hij bedoelde het niet om haar uit te lachen, maar ook zij moest toch inzien dat zoiets een once in a lifetime experience was en ook érg grappig bovendien. Nog steeds was al zijn aandacht op de merrie gericht. Je kon zeggen wat je wilt, maar de merrie had hem wel geïntrigeerd. Wie begon er nou iets over kla-viertjes te ratelen? Nou, zij, blijkbaar, en dat vond de hengst allerminst erg.