Singing la la lala la la ehh And the night over London, lay

Boots trippelde uitgelaten over de Prairie heen, een uitgestrekte vlakte bestaande uit zand, een dunne laag beplanting en prairiehonden die er verdomd veel voorkwamen. Het was bijna het Walhalla te noemen voor die beesten. Boots brieste en versnelde. Ze spande haar spieren aan en zette veerkrachtig af van de grond. Het deed bijna pijn aan haar gewrichten als je keek hoe hard ze het deed. Ze voelde haar spieren protesteren, maar genoot van de harde wind die door haar manen blies. De gedachten spoelden door haar hoofd heen en kwamen angstig dichtbij. Ze dacht na over wat ze anderen had geflikt en bedacht zich toen dat ze zich dat helemaal niet wilde herinneren. Boots snoof en sloot haarzelf af ervan en dwong haar benen sneller te gaan. Verdomme, waarom kon ze het beeld van Saten die haar hatend aankeek niet van haar netvlies afkrijgen? Waarom kwam het beeld dat ze had van haarzelf als veulen bij een merrie, een bonte, niet wegkrijgen? Waarom kwamen in godsnaam nu alle herinneringen na boven? Gewoon er simpel voor weglopen was lastiger dan ze had gedacht en hoewel ze het verdomd graag wilde, wist ze dat ze uiteindelijk alleen haarzelf er mee had. Boots pufte een keer en droop van het zweet dat over haar vacht glansde. Ze hijgde en voelde zichzelf daardoor een zwakkeling. Uiteindelijk stopte ze. Haar borstkas ging als een razende tekeer om voldoende zuurstof in haar longen te pompen. Terwijl ze nog steeds hijgde, merkte ze dat ze terug dacht aan eerder, hoe ze samen met een bruine Arabier op het veld speelde terwijl beide ouders een gesprek voerden over hoe lastig ze wel niet waren. Dat ging dan uiteraard voornamelijk over Boots.

[Patience]

Stomme moeder, stomme vader. Als die Tuthola er niet was geweest, was hij nog bij ze geweest. Maar zusjelief - terwijl ze helemaal niet zijn zusje was! - had daar voor gezorgd. Net toen zijn grote vriendin wegging, stond zij op de stoep. Niet letterlijk natuurlijk, maar zo leek het wel. Een klein veulentje, verstopt onder een aantal struikjes. Verkleumd, half dood, als het aan hem lag, had hij haar liever daar gelaten. Maar nee, toen was het nog grappig. Toen wilde hij nog een nieuwe vriendin omdat Boots weg was gegaan. Hij had haar meegenomen en trots aan zijn ouders laten zien. Het veulentje mocht blijven. Ze was net een paar uur oud, en omdat hij ook nog maar een maand was, kon ze best bij haar moeder drinken. Toen leek het hem nog leuk...
Maar al snel merkte hij dat het niet grappig was. Zij mocht eerst drinken, zij kreeg alle aandacht, hij werd aan de kant geschoven als grofvuil. Zijn moeder had altijd liever een dochter gehad, maar ze had genoegen met hem genomen en voor hem gezorgd. Maar toen kwam zij ineens uit de lucht vallen, haar grootste wensen waren verhoord, en toen was hij er niet meer. Rotmoeder, rotvader, want ook hij deed lekker mee.
Hij hinnikte luid, kwaad, hoe moest het nou verder? Hij kon nu wel zonder melk, maar hij haatte water en een beetje meer melk zou hem niet kwaad doen. Maar hoe kwam hij daaraan? Teruggaan? Nee, nooit, ze waren het niet waard om hem als zoon te hebben. Trouwens, waarschijnlijk waren ze zó blij dat hij weg was, ze waren hem waarschijnlijk alweer vergeten.

Boots brieste en zweette nog altijd toen een klein, bruin veulentje haar aandacht kreeg. Nieuwsgierig bekeek ze het dier van top tot teen en het kwam haar verdomd bekend voor. Ze peinsde een keer en liet haar blik over het veulen heen gaan. Bijna had ze eruit geflapt: 'Haj, kennen we elkaar niet ergens van?' Maar dat klonk zo kortzichtig dat ze dat maar even liet voor wat het was. Het veulen leek behoorlijk gefrustreerd. Het hinniken weer schalde over de uitgestrekte vlakte heen. Boots trok haar wenkbrauw zo onopvallend mogelijk op toen het geluid haar oren bereikte. 'Wajow, waarom die drukte veulen? Waar is je moeder?' vroeg ze zo normaal mogelijk. Ze probeerde de bizarre, hysterische toon zoveel mogelijk te onderdrukken wat maar met moeite lukte. Als ze mazzel had viel het 't veulen niet op. Boots draaide wat met haar oren om de omgeving af te speuren na anderen. Ze snoof maar vond geen paarden die in de buurt waren. 'Je lijkt op iemand die ik ken,' begon ze aarzelend terwijl ze het veulen nog eens bekeek. Het moest ook niet gekker worden zeg, wie was dit? Waarom herkende ze uit het niets wildvreemde veulens? Misschien werd ze dan uiteindelijk toch gek. Boots schudde haar kop en bleef het dier, verbaasd en nieuwsgierig, aankijken, wachtend op antwoord.

Ineens zag hij in de verte een paard lopen. Eerst zei het hem niks en liep hij gewoon door, maar het paard kwam hem wel heel bekend voor. Haar probeerde zo veel mogelijk naar voren te kijken, maar toch kon hij haar niet helemaal herkennen. Was het haar, of was het haar niet? Hij wilde het eigenlijk vragen, maar dat was een beetje dom. Daarom besloot hij er maar heen te gaan. Als hij dichterbij was, herkende hij haar zeker weten. Boots was zijn zielsverwant en later gingen ze trouwen, hij moest haar wel herkennen.
Toen hij dichterbij kwam, wist hij gelijk dat zij het was. Dat zwarte paardje kon hij moeilijk níet herkennen. Maar hij zag die herkenning niet in haar ogen. Zag ze nu al niet meer dat hij het was? Haar lieve vriendje, degene met wie ze haar leven ging delen. Dat zou toch te gek voor woorden zijn?
'Mijn ouders zijn gemeen, stom en dom. Ze zijn ergens waar ik niet ben en dat blijft zo,' zei hij stoer, maar hij vond het eigenlijk ook wel jammer. Hij wilde graag bij ze zijn, maar dan zonder zijn pleegzusje.
'Ik ben diegene!' riep hij al snel kwaad, toen ze zei dat hij op iemand leek. 'Hoe kan je me nou niet herkennen? Zoveel leuke dagen, en toch weet je niet meer dat ik Patience ben. Hoe kan dat?'

Boots pijnigde haar hersenen nog eens en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat die nog meer weg hadden van een zeef dan dat ze voor mogelijk gehouden had. Boots vloekte in zichzelf en wendde zich weer na het veulen toe toen deze tekenen van herkenning begon te tonen. 'Verrek, Patience! Maar natuurlijk ben ik je niet vergeten, kleine prins van me,' zei ze, nog altijd verbaasd dat ze het niet eerder het veulen herkend had. Sterker nog: Ze schaamde zich er bijna voor. Boots fronste toen het veulen iets zei over 'Ouders' en 'niet goed.' Ze keek het dier verwonderd aan. 'Maar je moeder is één van de besten die ik in jaren heb gezien. Wat is er tussen jullie voorgevallen dan?' Boots draaide met haar oren en speurde de omgeving af. Was er iets in de buurt wat hen kon aanvallen? Boots snoof maar vond niets. Eenmaal klaar met haar 'spooronderzoek' wendde ze zich weer na Patience toe. 'Ik wil dat je me alles, maar dan ook alles, van a tot z verteld!'