Here come's Siyah and Xanthe, om DH te teroriseren, en jullie op te eten!

-Voor de mensjes die het niet begrijpen, voor Siyah en Xanthe dus!-

Ze waren vertrokken, het zou een lange tocht worden, maar
het zou het waard zijn, en dan zouden ze er zijn. In het land waar er meer
goedzakjes waren, en waar er meer goedzakjes waren om te killen, en zo af en
toe een bad-ass kon ook wel. Siyah’s passen waren sterk en groot, af en toe
keek hij naar de merrie langs zich, genaamd Xanthe. Zou die zijn passen bij
kunnen houden, om zeker te zijn minderde hij een beetje vaart, zo kon de merrie
de weg nog wijzen. Ja, er werd hem de weg gewezen door een merrie, normaal zou
dat nooit gebeuren. Maar omdat hij de weg zelf niet wist moest het maar, hoe
jammer hij het vond, hij moest haar nu volgen. Zijn kille ogen gleden eens naar
de merrie af, ‘kom, zo geraken we er nooit.’ Sprak hij met zijn kille stem .Hij
sprong aan in galop, en zo ging hij verder met de merrie naast zijn zijde. Een
paar uur ging voorbij, af en toe waren ze gestopt, maar ze waren taaie paarden.
Dus ze konden lang door blijven gaan, en dus zouden ze er al sneller zijn dan
sommige andere paarden. Ze bleven door gaan, kwamen langs andere gebieden, verbazingwekkend
genoeg zagen ze daar geen paarden, het
was er uitgestorven en elk goed paard zou rillingen krijgen maar hij niet. En waarschijnlijk
de merrie langs hem ook niet. Zo bleven ze doorgaan totdat het donker was, en
ze er bijna waren. Maar dat ze zo dicht waren wisten ze nog niet, simpelweg
omdat het donker was. ‘we stoppen hier, en gaan morgen verder.’ Zei hij en hij
stopte abrupt. Zonder de merrie een kans te geven om iets te zeggen zei hij ‘ga
nu slapen, moe kun je niet reizen.’ Dat waren de laatste woorden die hij sprak,
daarna sliepen ze allebei al vrij snel.





Het was ochtend, de zon scheen fel op hun vachten en Siyah
kneep zijn ogen even dicht, hij nam een hap gras en keek naar de merrie. Was die
nog aan het slapen? Met zijn neus duwde hij even tegen de nek van de merrie ‘wakker
worden.’ Was er te horen, en toen zag hij het pas, dit was waar ze moesten
zijn, dit was DH! Een grijnsje verscheen op zijn gezicht en hij keek even naar
de merrie ‘we zijn er’ zei hij toen, met een beetje gemeen amusante stem. Hij zette
een paar stappen en keek ntoen nog naar de merrie ‘kom je nog,’ vroeg hij
waarna hij even bleef wachten. ‘de goedzakjes wachten op ons.’ Vervolgde hij
toen en hij liep door. Toen hij nog eens naar de merrie keek ging een soort rare
rilling door hem heen, niet van angst, waarschijnlijk vanwege het feit dat zij
hem had moeten leidden, ja dat zal het wel zijn sprak hij zichzelf toe. Hij
bracht een sterke luidde, en hels hinnik uit. Gericht naar alle goedzakjes, dat
ze moesten uitkijken, want ze waren aangekomen, en zouden genadeloos zijn.








(Mwuhahhahaha)

Met Siyah aan haar zijde hadden ze samen een lange reis afgelegd. Ze moest eerlijk zijn en het was niet saai geweest, eerlijk gezegd wat het wel een leuke reis geweest doordat ze alle gebieden hadden gezien waar je de rillingen van zouden krijgen. Ze keek Siyah even aan knikte naar hem toen hij zei dat ze sneller moest lopen omdat ze er anders nooit zouden komen. Ze blies even haar voorlok weg voor haar ogen en toen zwiepte ze haar staart om achter Siyah aan te galoperen. De gebieden die ze onderweg hadden gezien waren angstaanjagend, maar Xanthe had het niet eng gevonden. Eerder was het een leuke plek, jammer waren er geen paarden geweest die ze bang konden maken. Het werd al snel avond, de tijd was voorbij gevlogen en Siyah zei dat ze hier moesten rusten en gaan slapen. En nog voor ze antwoord kon geven stopte hij al en Xanthe toen ook. Hij had gelijk, moe kon je niet reizen. En ze hadden zeker wel dágen of wéken gereisd. Ze wist dat de reis lang zou zijn had ze gehoord, maar nu was het bewezen dat het niet alleen een oversteek was, het was meer dan dat. Het leek wel ofdat ze steeds rondjes liepen en iedere keer op hetzelfde uitkwamen, ookal was dat niet. Al snel lag ze met haar lichaam op de grond in de buurt van Siyah, voor ze het door had waren haar ogen al gesloten, en zo te zien ook die van Siyah.

Ineens voelde Xanthe een warme neus tegen haar hals aan en ze opende geschrokken haar ogen, wie of wat deed dat nou weer? Toen ze zag dat het Siyah was grijnsde ze lichtjes. Gelukkig is het Siyah maar. Dacht ze in haar gedachte en ze stond snel op. Toen ze de woorden van Siyah hoorde keek ze verbaasd. 'Echt?' vroeg ze en toen ze strak naar voren keek zag ze dat ze op een berg in slaap waren gevallen, en ze keken uit over een prachtig, groot gebied. Xanthe glimlachte even vals. Toen de woorden van Siyah haar ontwaakte op door te lopen knikte ze en liep ze achter hem aan. 'Jajaa, ik kom al,' sprak ze toen tegen hem en liep achter Siyah aan met een paar passen draf om weer naast hem te lopen. Toen ze naast hem liep keek ze voorzichtig uit haar ooghoeken naar hem en grijnsde ze lichtjes. 'Owjaa, Siyah.. Ik zal tegen niemand zeggen als je je ervoor schaamt dat je door een merrie werd geleid. Als je wilt.. Nouja, als je niet wilt dat iemand dat weet ofzo dan zal ik het voor mezelf houden,' zei ze toen plagerig op een kille toon tegen hem en keek even met een grijnzend gezicht naar hem, toen keek ze weer strak voor haarzelf uit en zag dat ze in een gebied waren gekomen met hoge bergen en mist in de lucht hangend. Zou dit het gebied de Drakenbergen zijn, waar de paarden die ze tegen kwam over verteld hadden? Dat moest haast wel, toch? Nouja, in ieder geval wíst ze dat Siyah en zij onoverwinnelijk waren, tegenover de goedzakjes. En ze zouden er dus alles voor over hebben om ze uit te roeien, hopelijk zou dat in dit gebied wél lukken, want hier waren er meer. En hoe meer zielen, hoe meer vreugde voor Siyah en Xanthe..

Hij keek even toe hoe Xanthe wakker werd maar keek al snel weer weg. Rustig draaide hij zich om en meteen draafde hij aan. In een gelijkmatige draf liep hij een rondje en toen hij voorbij Xanthe kwam sprong hij aan in galop. Een luide hinnik weerklonk vanuit zijn keel en trots kwam hij tot stilstand, zijn staart geheven, zijn hoofd ook geheven, en zijn spieren waren duidelijk zichtbaar. Ze rolden onder zijn vacht alsof ze zo ongeduldig waren en meteen aan de slag wouden. Zijn bouw was niet superbreed maar ook niet heel smal, zijn spieren hadden die wat verbreed maar die sierlijke bouwlijnen waren zichtbaar. Zijn littekens waren onder zijn zomervacht wat beter zichtbaar geworden, maar het bloed was wel weggespoeld. Niet dat hij dat erg vond, heb bloed dat kleefde was zelfs vervelend, en lastig tijdens gevechten. Zijn manen waren wel altijd een beetje rood, en van een oor was een stukje af. Dat had hij dan weer te denken aan die vreselijke hengst, Kyanos, gelukkig zou hij hem nooit meer zien hier. Nee, die was in SH, en daar moest ‘ie maar blijven. Hij keek nog eens achter zich waar Xanthe aankwam, in de verte was een soort vulkaan te zien. Hmm, wast een slapende, want anders zou je wel geschreeuw horen van de goedzakjes. Een gemeen grijnsje kwam op zijn lippen te staan toen hij daaraan dacht, oeh, die zouden pas afzien als ze hem hadden, ontmoet. Nu stond hij naast Xanthe, bij het horen van haar woorden keek hij even naar haar. ‘Als ze zullen zien dat er met mij niet te spotten valt, en ze me kennen, dan vrezen ze me en maakt dat hun niks meer uit. Want zullen ze geen respect hebben dan.. nouja, je weet wel wat er dan gaat gebeuren hé.’ Zei hij waarna hij zijn blik weer afwende. Zijn blik keek over het hele gebied uit, ‘maarja, wat gaan we doen, opsplitsen en hier weer samen komen of ergens anders, of samen blijven en terug komen naar hier of ergens anders, of vandaag gewoon nog hier blijven?’ vroeg hij.0 zijn stem sissend, kil maar ook een charmante o,ndertoon erin, even richtte hij zijn blik vragend richting Xanthe. Zelf wist hij niet echt wat ze zouden doen, en wat de plannen van de merrie waren. En hem boeide het ook niet veel, als het maar niets te maken had met vrienden worden van goedzakjes ofzo, bah, hij moest er niet aan denken.

-sorry voor de fluitigheid-

Haar lichtgroene ogen onderzochten de omgeving en knikte toen naar Siyah. 'Wat jij wilt..' sprak ze toen zuchtend en op een harde toon tegen hem, maar kalmer als ze normaal tegen andere paarden deed. Siyah was hetzelfde als haar en op de een of andere manier mocht ze hem wel, ook aan de manier waarop hij dacht aan goedzakjes. Precies hetzelfde als zij over hun dacht; het maakte haar zelfs misselijk als ze teveel aan hun dacht. Die armen zieltjes waren zó nutteloos, enkel het ras van haar, zoals zij was was beter; slecht. Het liefste wilde Xanthe iedere dag bloed ruiken en van die arme zieltjes zien lijden, maar helaas kon het in SH niet, daar waren er te weinig. Dat was ook de reden waarvoor ze hier waren gekomen en Siyah mee was gegaan; hier waren er véél meer. 'Maar ik weet zeker dat ze jou gaan vrezen Siyah, dat weet ik zeker,' sprak ze toen tegen hem en keek nogsteeds met haar lichtgroene ogen over het gebied en stampte toen met haar hoef op de grond. Xanthe dacht even na na die zin van Siyah en drukte haar oren even in haar nek. 'Euhmm.. wat is het handigste?' vroeg ze toen maar even twijfelend maar nogsteeds op een kille toon, de toon waarop ze altijd praatte. Xanthe was nou eenmaal wie ze was, en ze zou ook niet meer echt gaan veranderen. Voor niemand. 'Ik ruik de goedzakjes al, ze wachten al op ons..' zei ze even met haar ogen dicht en snoof diep, daarna keek ze de kant van Siyah op en zwiepte eens met haar staart, 'Ruik jij ze ook?'

- Sorry voor flutjee.. --''