Cooling down [Dacoda]

Ze galoppeerde de rivier langs en kwam bij een waterval. Ze ging stilstaan en keek naar het water dat naar beneden viel, het maakte een enorm kabaal! Ze draafde langs de rand en kwam onderweg al minimaal vier watervallen tegen, dit waren echter kleintjes, de eerste had een enorme waterval geweest. Ze stak haar neus in het water en dronk wat water en liep toen in een rustige stap verder. Ze rook een ander paard, ze fleemde en rook écht een ander paard. Ze hinnikte en wachtte of ze een reactie terug kreeg.

Dacoda grijnsde eens breed. Hij zwiepte met zijn staart, en liep door. Hij stak zijn neus in het water en brieste. Waardoor er leuke bubbeltjes gemaakt werden. Vrolijk zwiepte hij nog maal met zijn staart, en nam een paar grote gulzige slokken van het water. Hij keek even rond. En schudde zich uit. Vervolgens liep hij kalm door. Opeens bereikte een hinnik zijn oren. Dacoda hinnikte terug en zag in de verte een soortgenoot van hem. Ook een fjord! Snel ging Dacoda met zijn hals gekruld en sierlijk erop af. Hij brieste eens, maakte een noodstop en zei: ''Hallo merrie. Mijn naam is Dacoda. Zou ik magen weten wat de naam van de merrie voor mij is?''

Ze keek op toen er een andere Fjord aan kwam lopen. Ze hinnikte blij. "Mijn naam is Kjærlighet," brieste ze vrolijk. (Naam moet nog veradnerd worden) Ze nam een paar slokken water en keek de hengst aan. Deze Fjord had, wat haar moeder 'de normale kleur' noemde. Ze drukte haar neus tegen de neus van de hengst aan en blies uit in zijn neus. Ze brieste en schudde met haar hoofd. "Hoe oud ben jij? vroeg ze. Ze drukte haar neus tegen de nek van de hengst aan en kriebelde hem.

Sorry voor korte reactie :$

Dacoda grijnsde eens breed. Toen hij de naam van de fjord merrie voor hem hoorde. Kjærlighet, het was niet een bepaald standaard naam maar wel een mooie. Dacoda knikte eens en zei: ''Wel Kjærlighet, aangenaam. Ik vind het leuk om eens iemand van mijn ras tegen te komen.'' Dacoda grijnsde. Hij brieste terug in de neus van Kjærlighet, dat betekende dat ze vriendjes waren of zo iets. Dat was een van de weinige dingen die Dacoda van zijn vader had geleerd. Die was al snel weg gegaan. Wel nam hij nog afscheid. En zei dat hij hoopte om snel terug te komen. Hij moest alleen een klusje klaren. Dacoda wist het nog wel. Hij was opzoek gegaan naar zijn vader. Maar zonder enig resultaat. Maar toch geloofde hij erin dat zijn vader niet dood was. Nee dat kon gewoon niet! Dacoda greens op haar vraag. Hij dacht eens even na en sprak mysterieus: ''Weet je ik zal het even precies vertellen. Ik ben, vijf jaar, een week, en een dag. Dus gewoon ongeveer vijf jaar.'' Hij grijnsde bij de woorden 'vijf jaar, een week, en een dag'. Vervolgens vroeg hij aan de merrie: ''En jij?'' Dacoda kriebelde de merrie kalm terug.

Ze brieste kort en ging verder met kriebelen. "Ik ben 5, hoeveel ik het precies ben hou ik niet bij hoor," zei ze met een lichte grijns. Ze ging toch zeker niet bijhouden hoe oud ze nou precies was?! Dat vond ze echt grote onzin. Ze brieste nog een keertje. Dacoda was wel een mooie Fjord, dat moest gezegd worden. Ze kriebelde gewoon verder en dacht niet verder niet na. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest zeggen, of wat ze moest vragen. Daarom begon ze maar: "Waarom hou je precies bij hoe oud je bent?" Eigenlijk was het ergens ook wel een klein beetje grappig, of maf, hoe je het noemen wilt.

Dacoda brieste eens even. Hij stopte met kriebelen en stapte naar achteren. Dacoda schudde zich uit. Hij blies naar zijn weinige voor haartjes die hij over had. Die had hij verloren in een gevecht. Dacoda grijnsde en zei: ''Waarom ik het precies bij hou? Och. Het is makkelijk als je een week en een dag geleden jarig was. Maar langer hou ik het meestal niet bij. Dacoda keek Kjærlighet aan. Hij vond het aardig raar. Haar manen leken wel geknipt. Maar misschien kwam ze bij mensen vandaan. Net als Dacoda zelf. Maar Dacoda zijn haar was niet geknipt. Dat vond hij fijner zitten.

Ze schudde zich uit. "Ik wilde je al bijna voor gek verklaren dat je je leeftijd bijhield," brieste ze. Ze krabde aan haar been en brieste. "Ik weet niet eens precies wanneer ik jarig ben," zei ze zacht. Het maakte haar niet echt uit. Ze keek naar de andere Fjord, lange manen, zij had alleen een lange voorpluk en daar werd ze af en toe al helemaal gek van. Die haren steeds in haar ogen, ze knipperde.

Dacoda grinnikte om haar woorden. Een warme glimlach versierde zijn mond, en rustig keek hij rond. Het gekletter van de watervallen vulde zijn oren. Het was een aangenaam rustig geluid. Dacoda hield zijn hoofd even schuin en grijnsde. Hij zwiepte met zijn staart om wat van de vliegjes weg te jagen. Altijd maar die vervelende vliegjes. Altijd dezelfde soort, altijd kriebelen ze. Hij schudde met zijn hoofd en zei: ''Ben je allang hier in DH?'' Vroeg hij met zijn zachte warme stem.