Ivi in thâh house

Een koele herfstwind liet de gitzwarte merrie even huiveren. Gouden, gele & rode blaadjes dwarrelde overal van de bomen naar beneden. Egels zochten naar een veilig heenkomen voor de aankomende kou. Ja , de herfst was op komst en het weer veranderde snel. Over een tijdje zou ze moeite moeten doen om nog goed eten te zoeken. Een gure greins rolde over haar smoel. Gewoon de greins die daar normaal wel hing, een greins waarbij degene die de duistere kant vreesde van moesten huiveren. Én zoals altijd had de Friese merrie nog hetzelfde ego en de arrogantie waarmee ze voor altijd door het leven zou gaan. Die eigenschappen hoorde gewoon bij de merrie. Hierdoor kon ze het nog steeds niet vatten waarom Unreal haar had verlaten. Pff, ze was zeker te goed voor hem. Maar in ieder geval had ze een veulen van hem, een die hij nóóit of de nimmer zou zien omdat hij hier nu niet meer was. Hij zou vast nu al rondlopen met een of andere merrie, die zogenaamd veel beter was dan haar. Doods trokken haar trekken in haar gezicht samen, kwaad stond haar blik als ze aan de friese hengst dacht. Maargoed, ze moest hem vergeten en weer verder gaan in de toekomst. Ze knipperde met haar wimpers en richtte haar ogen ijzig in de verte, oplettend of er een ander paard aankwam. Even snoof ze alle geuren naar binnen maar ze rook geen van een paard dat dichtbij was. Al lange tijden had ze geen ander paard gezien dan haar zoon. Niet dat dat haar nou al te veel uitmaakte ofzo , want ze kon best zonder al die goedzakjes en in een kudde zou ze ook niet willen. Al verscheidene keren had ze de laatste tijd wel veel nieuwe kuddegeuren opgepikt. Er waren vast een hoop kudde's bij en dan moest ze goed uitkijken want ze liep op hún grond en op dit moment had ze niet al te veel zin in een gevecht met een badas. Rustig liep ze verder toen een vreemde geur haar neusvleugels binnendrong. Dat was een tijd geleden, dat ze een nieuw paard had ontmoet. Meestal kwam ze ookwel hetzelfde clubje tegen, maar deze geur herkende ze niet. `Laat je zien!´ riep de Ivi toen een windvlaag de geur van het paard nogmaals meenam. Grimmig trok ze haar mond weer tot een lange streep en wachtte ze ongeduldig af.

1 slecht paard graag =D

Rustig bracht een donkergrijze hengst zichzelf in een draf vooruit. Zijn benen gingen omhoog en omlaag, telkens weer. Zijn sterke hals was gebogen en droeg een edel hoofd die tegen zijn hals aan was geplakt. Zijn witte neus stak naar de grond. Zijn oren staken door zijn zwarte manenbos naar achteren zoals altijd. Zijn wonden, verkregen bij het gevecht samen met zijn kudde, begonnen langzaam te helen. Hij snoof zijn ingehouden adem uit die witte wolkjes in de vroege herfst vormde. De bladeren bevatten veel kleuren; rood-bruin-oranje kleurde de grond en kraakte toen de hengst genaamd Condor zijn hoeven in de grond plantte. De zon stond in het midden van de horizon, twijfelend of zijn plaats boven of onder aan de hemel was. De zon wierp zijn oranje schijnsel over het bos, waardoor het er nog herstachtiger uitzag en de littekens van Condor's grijze lichaam oplichtten. Het was bijna windstil, slechts een klein briesje trok zachtjes zijn glanzende manen omlaag om ze vervolgens weer te laten vallen. Opeens bracht die wind een onbekende geur met zich mee. Hij was nu ongeveer een week in Dh, het gebied waar zijn moeder Kharrea zich bevond. Abrupt schoten zijn oortjes naar voren en vloog zijn witte neus in de lucht. Met zijn asgrijze ogen zocht hij de horizon af om te zien wie er was. Zijn bewegingen werden strakker toen de geur duidelijk van een merrie afkomstig was. Opeens klonk een stem, ijskoud en kil, zijn oren binnen. Hij bleef abrupt staan en draaide zich langzaam m naar de merrie. Een pikzwarte massa straalde hem tegemoet. Ze was iets breder gebouwd dan hem; waarschijnlijk omdat ze een fries was. Hij richtte zich op. "Rustig merrie. Ik ben het maar"

Bruine takken werden aangevoerd door de wind. Het laatste zomer zonnetje zorgde ervoor dat er nog licht wat schaduwen van diezelfde takken op de grond gevormd waren. Bomen verloren deze tijd van het jaar hun bladeren. Zielig stonden ze er dan bij , misschien hier en daar nog een overgebleven blaadje; maar meer niet. Integendeel. De kale bomen waren op zo'n moment helemaal niet zielig, het was zelfs beter voor de boom. Ze zouden daardoor minder water aan hun kleurrijke blaadjes hoeven te schenken en dat water konden ze dan voor hunzelf overhouden. En alhoewel de zon toch wat krachtige stralen uitstraalde was , als je je blik naar de hemel rechtte, er geen azuurblauwe hemel meer te zien. Talloze spierwitte wolkjes dreven over het blauwe oppervlak en vormden samen grotere wolken. Langzaam kwamen dan de donkere dagen , ging de vrolijkheid van de zomer ten einde. Was het de tijd van het jaar voor degene de aan de kant stonden van de duivel. Een tijd waarin het slechte het goede overheerste. Voor een groep grote groep goedzakken was het dan ook vanzelf spreken om niet bij de bossen te komen. De bossen was , integendeel met de zomer, was een plaats geworden waar de slechte paarden graag kwamen. Waar ze het schouwspel van de zomer en de winter overzagen, waar ieder jaar een nieuwe , betere tijd aanbrak. Maar tevens was dit ook een moeilijkere tijd waarin eten zoeken moeilijker was dan maanden ervoor. Toch kwam Ivida hier graag in deze tijd van het jaar. Haar gitzwarte benen zaten onder het modder gepaard met een dun laagje zweet. Kracht vloeide door het lichaam van het Friese wezen. Het wezen dat zes jaar geleden door de duivel gezonden was om de aarde beter te maken, om het te bevreiden van de goedzakken. Dat maakte dat ze hier nu was, om te kijken hoe de herfst begon.
Het donkergrijze mormel aangetrippeld door de duisternis. Ook boven de twee paarden vuurde zich een schouwspel af. Tevens tussen het goeie en het slechte. Duisternis en het licht. De hemel stond op het punt de grote bal die men 'de zon' noemt uit te zetten en een donkere hemel hiervoor in de plaats te zetten. S'avond , in de herfst was dit een enge plaats. Tenminste , niet voor de duivel en zijn onderdanen. Zo bleek het maar weer dat de donkergrijze hengst was en zeker een van die onderdanen was. Anders zou hij zich nu zeker niet op de plaats wensen. Ivi grimaste, in eerste instantie leek de hengst haar niet te zien. Maar toen hij door had dat hij niet het enige levende wezen was in de bossen draaide hij zich naar haar toe. `Rustig merrie. Ik ben het maar´. Deze zin had ze eerder gehoord. Nogwel uit de mond van een ander slecht paard. Het leek een trend te worden om dit te zeggen. Rustig trok ze een been van de grond , knipperde met haar wimpers waardoor het nog duidelijk was dat haar donkere ogen moordlustig fonkelden. Haar spieren bewogen flexibel naar voren en met alles wat er in haar huisde stapte ze dichter naar de hengst. Iedere vezel bewoog met die perfecte souplesse. Majesteues krulde ze haar hals op. Donkere lokken wuifden als zijden deken langs haar hals. Enkele meters van de donkergrijze af , hield ze halt, bleef ze geblokt staan. `Wil je dat ik bang voor je ben?´ sprak ze zuurzoet en krachtig terwijl haar alziende oog over zijn lichaam gleed. Het bekeek alles, sloeg niks over. Meteen was het haar opgevallen dat de hengst zich groot had gemaakt. Haar houding was evengoed opgeheven en vooral imponerend. Dominantie. Arrogantie. Beide straalde ze uit. `Ik zal je zeggen hengst, ik ben niet bang voor je´. Deze woorden werden gesproken nadat ze snel haar ogen over hem had laten glijden. Ze had hem geen kans gegund tussendoor nog wat te zeggen. Iets wat in haar zat, alsof zij het gesprek bepaalde. Graag zag ze hoe de hengst hierop zou reageren. Iedereen had zou zijn eigen manier. Ze hoopte dat hij het op de juiste manier deed. Dat hij niet zomaar een wannebe was maar een heuse bad. Die had ze al tijden niet meer ontmoet. Kneuzen werden niet langer meer getolereerde. Op een goddelijke manier bewoog ze haar lichaam, was ze zich bewust over de gemakkelijkheid en soepelheid van haar spieren. De merrie leek qua uiterlijk uit de hemel geschoten te zijn, iedere detail was prachtig en perfect uitgewerkt. Maar haar ziel was duivels, was zwart. Een hart waar maar weinigen door wisten door te dringen.

De tijd, even gewillig als zij was, trok aan de hoeven van de hengst voorbij. De schemering kwam sneller dan iemand ooit had kunnen verwachten. Weldra zou de maan, die op dit tijdstip helemaal rond was, zijn lichtblauwe schijnsel als een deken over het landschap uitspreiden. Echter werd die maan door maar één ding belemmerd; dikke wolken hielden de maan in zijn greep. De zomer was echt tot zijn einde gekomen. Talloze bosdieren begonnen te zoeken naar proviand voor in de winter. Er hing een dreigende stilte in het bos. Een zwervende uil zat boven hen in de takken, zijn hol klinkende roep echoode eindeloos lang door tussen de bomen. Vleermuizen maakten zich bekend na een lange dag slapen door zo snel als een op hol geslagen eekhoorn, tussen de bomen door te klapwieken waarbij uit hun keelgat een zo hoge roep klonk, dat hij voor weinige oren door kon dringen. Strak hield hij zijn aszwarte ogen op de friese merrie voor hem gericht. Hij volgde elke beweging van haar, terwijl zijn oren naar elk geluid in de bossen draaiden. De merrie richtte zich dominant op, iets wat de hengst aan de ene kant wel aanstond, maar aan de andere kant niks van wilde weten. Ook hij gooide zijn witte snuit hoog in de lucht. `Wil je dat ik bang voor je ben?´ klonk het uit de zwarte duisternis nu recht voor hem. Rond zijn mond speelde een duister glimlachje, hij kon de moordneigingen bijna voelen. Hij verbaasde zich niet over de suikerzoete stem van de merrie; al vele malen had hij dit meegemaakt. "Ook al zou ik ja zeggen merrie, jouw woorden zijn niet waar. Dan zou ik iets missen, angstzweet." Vaak al rook hij hoe een ander bang voor hem was. Het was een heerlijke geur. Een van de heerlijkste op aarde. Hij snoof zijn ingehouden adem uit, die witte wolkjes in de schemer veroorzaakten. Snel begon de merrie weer met haar zegje, maar de woorden van Condor piepten er nog nét tussendoor.`Ik zal je zeggen hengst, ik ben niet bang voor je´. Het glimlachje veranderde in een halve, kwaadaardige grijns. "Je hebt niet eens een reden om bang voor me te zijn." Kaatste hij met zijn donkere, grauwe stem terug.

BOEM!BOEM! Het was net of een klok in het hoofd van Ivida haar alarmeerde aan het feit dat het 12 uur was. Dit liet haar meteen denken aan het sprookje van assepoetser, wat eigenlijk best grappig was. Grappig omdat het gewoon zó onlogisch was. Dat de goedzakken er werkelijk met plezier naar konden luisteren was voor haar een raadsel. Nee het bad zijn was te plezierig om er mee te stoppen. Een haar conditie was een van de belangrijkste gedeelte ervan. In een leven vol obsessie's was het altijd een grote obsessie geweest. Het was doden of gedood worden in haar wereld. Het slechte leven was ookwel een vreemde mengelmoes van saaie, langdurige intermezzo's die werden onderbroken door kortstondige maar heftige episode met een hoog adrenalinegehalte, waarin de scheidslijn tussen leven en dood flinterdun was. Als de episode voorbij was en je nog in leven was, sloeg de verveling weer toe, tot het volgende contact de betovering weer verbrak. Maar met haar dosis gezonde verstand kon ze zich uit de meest benarde van die heftige episode vechten en bleef ze leven. Leven en doden, de twee geweldigste op deze kleine, ronde planeet die men aarde noemde.
De zon had zijn pogingen om door de wolken te breken allang opgegeven en ditmaal waren de bossen niet in een geheimzinnig licht gehuld. Zoals meestal het geval was. Maar vandaag waren de dagen donker, overheerste de wolken de zon. En om naar dit spektakel te kijken, dat vond ze zeker niet erg. Dit waren haar dagen, de dagen van ieder slecht paard. Hier werd elke dag van de zomer aan gedacht, tot je dit weer kon meemaken. Net zoals de meeste van haar soortgenoten was de duisternis waarin ze nu gehuld waren, haar vriend. Haar echtgenote, familie en vrienden. Meer dan dat bestond er niet in haar hersenkwab, enkel het slecht zijn. Toch had de gitzwarte merrie doelstellingen en oogmerken in haar leven nodig. Anders werd het allemaal zo saai. Ze had iets nodig om zich naartoe te werken. Ditmaal was dit het goedmaken van haar dagdroom [https://dreamhorses.actieforum.com/t6455-do-you-like-me && dan ivi's tweede reactie]. Moest ze de duivel geruststellen en een goede leider zoeken, of deze zelf worden. Ze moest en zou een paard vinden waar ze haar 'droom' of eerder een 'nachtmerrie' aan kwijt kon, eentje die van hetzelfde puur slechte ras was als haarzelf. Maar dit klusje was moeilijker dan men dacht. De meeste slechte paarden waren enkel van die wannebe's. `Ook al zou ik ja zeggen merrie, jouw woorden zijn niet waar. Dan zou ik iets missen, angstzweet.´ Enkel haar reactie op deze idiote woorden waren het omhoog trekken van haar wenkbrauw. Angstzweet? Waar hád dit mormel het in godsnaam over? Waar liep 'ie nou weer over te zwetsen? Dit was dus zékèr niet het paard wat ze zocht. Ze zocht een slecht paard , een puur slechte, een die net als haar door lucifer geschapen was. Nee, dit paard was zeker niet het persoon wat ze hiermee bedoelde. Waarschijnlijk dacht hij wel dat hij slecht was, maar als ze het aan hem zou vertellen zou het een beledeging naar de duivel zijn. `Blijkbaar moet jij je neus nog leren gebruiken.´ Een korte pauze waarin een hoog lachje vanuit de merrie tevoorschijn kwam. Ze gaf hem geen kans om te antwoorden en ging door. `Nee, jíj krijgt mij al helemaal niet bang.´ In spot had ze haar neus naar haar borst laten vallen en hier haar mond in een krullende greins getrokken. Wat een grap! Hij die haar bang krijg. Pfuh, dat mocht ie willen. Niet kort erna klonk het volgende antwoord. `Je hebt niet eens een reden om bang voor me te zijn.´ Omg, dat hij dat over zichzelf kon zeggen. Barbaars trok de merrie haar hoofd weer de lucht in en haar cyaan blauwe ogen, die in deze schaduwen wel inktzwart leken, fonkelden. Ivi blaasde haar longen vol lucht en liet het als een lange, lange zucht ontsnappen. Hierna schudde ze afwijzend haar hoofd, wende hem even ongeïnteresseerd van hem af en daarna waren haar in spot glanzende ogen weer op hem gericht. `Nooit gedacht dat ik het met je eens zou zijn. Maar je hebt inderdaad níks om bang voor te zijn. Leuk dat je het zelf ook opmerkte maar niet echt een compliment voor een bad.´ Blijkbaar had eens even beter over zijn woorden moeten nadenken, want het beest stond zichzelf gewoon belachelijk te maken. Als zij zo´n fout was begaan had ze liever de tijd willen terug draaien, maar dat was onmogelijk. Aangezien zij toch nooit zoiets over zichzelf zou zeggen was het toch niet nodig. Maar ja , simpele zielen zoals hem konden dit niet misschien niet bevatten. Dit gesprek zou weer net zo´n vluchtige affaire worden als altijd en ze wilde het zo snel mogelijk proberen af te sluiten want dit beest was hopeloos en ze was toch écht op zoek naar dat ene slechte paard. En zoals het er nu naar uitzag had ze nog een lange toch voor de boeg. Haar blik uitdagend en ijzig als altijd maar toch gevuld met charme, en haar hoofd zo goed gevormd was enkel bedacht door dat ene persoon dat zichzelf de duivel noemde. Enkel haar lichaam kon geschapen zijn door zo´n meester. `Maargoed, ik heb geen zin aan jóú mijn tijd te verdoen dus ga ik door op mijn zoektocht naar een werkelijk slecht paard.´ Hoewel de merrie zich klaarmaakte om weg te lopen gunde ze de hengst nog 'zijn laatste woorden'. Misschien had hij toch nog iets zinnigs in te brengen maar dat zou waarschijnlijk niet zo zijn.

Och, heb je er zó een. Dat was precies de gedachte die de donkergrijze op dit moment in zijn hersenen had. Een zogeheten 'bitch' die denkt dat ze 'slecht' is, een 'badass' zo noemen ze het zelf. Hij hoorde niet in dit wereldje thuis. Hij was het uiterste. hij zou zijn leven geven voor zijn heerser, de Duivel. Deze merrie niet. Ze kon zo te zien en vooral te horen alleen maar brabbelen. Zijn donkergrauwe ogen rolden even in zijn kassen, zijn oren drukten kuiltjes in zijn schedel. Hij dacht even aan de vreemde merrie die hij een paar dagen geleden had ontmoet. Zij alleen, samen met zijn moeder, kreeg de volste respect. Het was niet te omschrijven hoe verdorven dat paard was. Hij keek droog naar de voortkabbelende merrie. Haar laatste woorden drongen even tot hem door. Hij drukte zijn oren dieper in zijn schedel. "Luister merrie. Heb je ooit gehoord van puur slechte paarden? Een zeldzaam ras, je komt ze niet elke dag tegen zoals hier te zien is" Hij liet zijn blik opvallend op haar rusten. "Zij zouden hun leven geven voor de Duivel en de Dood, voor hem knielen en zij alleen verdienen Zijn volste respect. Tot dat ras alleen zal ik benoemd kunnen worden. Maar, dwaze merrie, als jij zo graag een andere 'badass' wilt zoeken, ga je gang. Of bekeer je, zie de Duivel als je heerser. Want jij hebt het zeker in je." Siste hij tussen zijn tanden door.

De nacht, het donker, haar vriend. Een bijna altijd aanwezige wolkendeken maakte het voor de zon onmogelijk om er doorheen te breken, niet dat zij daar erg in had. Het was een van de tekens dat de herfst weer begon. Ivi's nauwlettende ogen gleden ongeïnteresseerd langs de hengst op de bemoste takken, takken met gordijnen van mos en de met bladeren bedekte grond. Het laatste licht scheen groen door het bladerdak boven hun wat het ook moeilijk maakte de horizon te zien. Langzaam spatte grote druppels water uit de hemel en hoewel het miezerde was het niet genoeg de paarden werkelijk nat te maken. Soms vroeg de merrie zich af of haar ogen wel hetzelfde zagen als de rest van de bevolking in dh. Misschien waren ze niet slecht genoeg om dit te begrijpen, dan had de duivel het wel heel slecht gedaan; om maar één paard met zijn doodsheid op deze wereld te droppen. Onbegrijpelijk. Maar misschien, misschien waren er wel meer. Misschien was ze telkens op het verkeerde moment op de verkeerde tijd op een plek geweest en was ze ze zo niet tegengekomen. Gek, want eigenlijk zou de duivel ervoor moeten zorgen dat ze ze wél tegenkwam. Even trok ze haar lip kwaad op maar daarna liet ze hem weer zakken. Teveel onbeantwoorde vragen stroomde als een schok door haar hersens, langzaam probeerde haar hersenen ze zorgvuldig op te bergen om normaal te kunnen denken. Maar dat gebeurde op die manier dat ze ook nooit vergeten zouden worden, elke vraag zou als een herinnering achterblijven in een van de vele cellen. Aan de houding van de merrie was het te zien dat ze hem intens verafschuwde, waarom kon ze zelf ook niet helemaal begrijpen. In ieder geval stond zijn manier van doen haar niet aan, hij was anders dan haar. Argeloos gleden haar donkere ogen naar zijn ogen, probeerde ze zijn ogen te ontraadselen. Hij rolde ermee wat voor haar duidelijk maakte dat ze evengoed gehaten werd. Ze kon niet bedenken waarom hij daar een rede voor had. In de vorm van een bad zou ze niks verkeerd gedaan hebben, wel in dat van een goed paard. Zou het? Hmm.. hij was vast beter dan hij dacht. Ja hij dacht vast slecht te zijn, maar dat was haar vanaf het begin al duidelijk. Verder boeide het haar ook niet al te veel wat hij van haar vond, dat was zijn eigen probleem. `Luister merrie. Heb je ooit gehoord van puur slechte paarden? Een zeldzaam ras, je komt ze niet elke dag tegen zoals hier te zien is´. Een moment had ze naar hem geluisterd maar de rest van de woorden interesseerde haar niet echt en ze luisterde maar met een half oor, wat goed te merken was. Hij sprak over het geen dat ze zich zou bekeren tot de duivel dat zij zogenaamd niet haar leven zou geven voor haar schepper. Weer zo een die dacht achter haar gedachten te komen, dat was de tweede. Nee, hij was net als de rest, NEP. Hij had précies dezelfde acties als al die wannebe´s die ze tegengekomen was. En ze had er zó énorm de pest in gekregen niet tegen te komen wie ze wilde tegenkomen. Een lange, diepe zucht was het antwoord op deze gedachte. `Het is zo stom hoe je domweg gewoon maar wat opnoemt. Je acties, alles wat je doet lijkt zo verdraait veel op die van elke wannebe´ mompelde ze donker. Hierna ontsnapte er een cynisch lachje uit haar mond. `Je bent de tweede die denkt mijn gedachte te kunnen lezen, maar mijn brein is ondoordringbaar voor zo iemand als jou.´ De malloot, hij dacht blijkbaar van een slechte afkomst te komen, nou dat had hij helemaal verkeerd. Boven hen waren de wolken dicht en dreigend maar ze was niet van plan zich daardoor af te leiden. Niet een keer wendde ze haar hoofd omhoog op naar de pracht daarboven te kijken. `Ik heb een taak hengst , een die jij niet zal kunnen begrijpen omdat je niet door het geniale brein van de duivel bedacht bent...´ de wind bulderde langs haar oren `...en ik ben niet van plan het op te geven ook al kom ik enkel paarden zoals jou tegen´.

Het donker hulde hem in een deken, een deken van donkerblauwe zijde die zacht aanvoelde en waarin hij zich vertrouwd voelde. De harde wind die er stond zong liedern in zijn oorschelpen, fluisterde woorden die niemand kon plaatsen. Het trok aan zijn pikzwarte manenbos. Een zucht verliet zijn keelgat. Waarom zag ze niet in dat hij slecht was? Dat hij tot hetzelfde ras als haar behoorde? Dat als deze merrie niet zo vreselijk koppig was geweest, ze bondgenoten hadden kunnen zijn? Krachtig schudde hij zijn fel arabische hoofd. `Het is zo stom hoe je domweg gewoon maar wat opnoemt. Je acties, alles wat je doet lijkt zo verdraait veel op die van elke wannebe´ `Je bent de tweede die denkt mijn gedachte te kunnen lezen, maar mijn brein is ondoordringbaar voor zo iemand als jou.´ Hij gromde, onhoorbaar voor de merrie voor hem. "Ik hoef ook niet tot je door te dringen, het enige wat ik je wil laten weten dat ik GEEN wannabe ben. Ik behoor tot hetzelfde ras als jou, wat trouwens niet heel bijzonder is met zo'n moeder." Siste hij tussen zijn tanden. Dit soort types waren irritant, en bovenal vermoeibaar om een behoorlijk gesprek mee te houden. Ik heb een taak hengst , een die jij niet zal kunnen begrijpen omdat je niet door het geniale brein van de duivel bedacht bent...´ `...en ik ben niet van plan het op te geven ook al kom ik enkel paarden zoals jou tegen" Aha, een taak. Waarschijnlijk dezelfde als die hem was opgegeven, de wereld schoonhouden van alles dat goed is. Maar ze zou het nooit toegeven, daar was ze duidleijk te trots voor. "Hé, jij hebt ook een taak! Nu zijn we soulmates" De spot droop van zijn stem, en 'vriendschappelijk' beukte hij met zijn schoft tegen die van haar aan.

Ivi´s gezicht stond beheerst, ze had zich helemaal in toom terwijl een ander slecht paard zich misschien al lang op de hengst had gestort. De adembenemende merrie maakte een zijwaartse pas waarbij haar manen ritmisch werden meegedragen. Haar cyaan gekleurde ogen glinsterden in de zon. Ze had bijzondere ogen, twee paar waar iemand anders een moord voor had gedaan, maar die van haar waren een geschenk van de duivel. Als je in haar ogen keek leek het net of je meters diep kon kijken, het was een eindeloos, om bij weg te smelten. Bij haar keken ze niet lief noch vriendelijk, nee ze zagen eruit als het persoon dat bij haar vanbinnen hoorde. Mysterieus, in- en in slecht en toch ook wel iets charmants. Dat was niet perse haar persoonlijkheid maar het was er simpelweg altijd. `Ik hoef ook niet tot je door te dringen, het enige wat ik je wil laten weten dat ik GEEN wannabe ben. Ik behoor tot hetzelfde ras als jou, wat trouwens niet heel bijzonder is met zo'n moeder.´ Alsof zijn moeder háár iets kon schelen. Ze kende de hare überhaupt niet eens meer. En het enige wat die merrie ooit had gedaan was haar dragen, daar had ze zogezegd nou niet echt echt respect voor. `Moederskindje´ spuwde ze de woorden uit `Vertel eens; is jou vader dezelfde als de mijne?´. Het laatste was het belangrijkste uit dit gesprek, al kon hij evengoed liegen. Misschien vonden sommige het wreed hoe ze andere behandelde maar dat was nou eenmaal slecht en daar moesten ze maar vrede mee hebben. Eigenlijk zouden ze zelf óók zo moeten zijn. De merrie probeerde de reactie van de hengst in te schatten om zo snel mogelijk een antwoord terug te ketsen. Lichaamstaal, daar was ze ook altijd wel goed in geweest. Handig als je het haar vroeg. Een felle streep licht viel op haar ogen en even leek het of haar ogen de schemerige maneschijn was. Onweerstaanbaar en barbaars waren ze. Haar motief was even gruwelijk als haar ogen dat aangaven. Overal waar zij kwam volgde de naderende onheil haar pad. Zo leek het tenminste. `Hé, jij hebt ook een taak! Nu zijn we soulmates´. Ze zette de melodramatischte zucht op die ze kon. Haar hypnotiserende blik was nog steeds op hem gericht, haar mondhoeken hingen nonchalant omlaag. Opeens was daar de hengst die zijn lichaam richting het hare bewoog. Hij raakte haar áán, zonder dat ze daar toestemming voor haar gegeven. Meteen werden haar tanden ontbloot , haar oren plat in haar nek gedrukt, nog voor een halve seconden voor hij haar raakte zo snel had ze het door. Met haar kop wist ze een deel van de beweging af te weren. Even zette ze haar tanden in zijn flank , nog zacht maar ze zou zo doorbijten mocht dat nodig zijn. Meteen duwde ze haar borst rechtvooruit, en trok haar hoofd weer terug. Ijdel wierp ze haar goed gevormde hoofd in de lucht, haar lippen bewogen en lieten zien dat er spoedig een antwoord over zou rollen. Wat er net was gebeurd werd vergeten maar hij moest het niet nog eens proberen. `Soulmates?! Mocht je willen´ ze rolde met haar ogen `Ik zéí toch dat je het niet zou snappen´. Haar woorden werden met een grom uitgesproken.

Zo hé, die vond zichzelf wel wat, op te merken aan de manier waarop ze bewoog. Nee, ze was niet een van de lelijkste, maar hoe ze haar spieren rolde en ijdel haar kop in de lucht stak wees erop dat ze alleen van zichzelf kon houden. Een grom welde op in zijn keel toen hij de scherpe tanden van de merrie in zijn flank voelde. Hij beukte met zijn knie tegen haar inktzwarte hoofd zodat ze losliet. Zijn spieren trilden. Ze bezaten allebei veel kracht en vele vechtkunsten, dat was duidelijk. Elk moment kon hij ontploffen, maar hij hield zich in. Geprikkeld bewoog zijn staart van links naar rechts, van rechts naar links en zo werd de cyclus herhaald. Rond zijn mond speelde een chagrijnige trek. `Ik zéí toch dat je het niet zou snappen´. Hij rolde een keer met zijn ogen. "Snappen is niet zo moeilijk merrie. 'Goedzakjes' uitroeien, een troep bij elkaar grabbelen, een goed paard tot 'badass' omtoveren. Maar het uitvoeren is een tweede, en ik zou wel eens willen weten of je dát gelukt is" Nijdig smeet hij zijn donkergrijze kop de lucht in.

Driftig ontweek ze zijn benen en schudde ze verwoed haar hoofd waardoor haar inktzwarte manen alle kanten uit wervelden. Spieren rolden onder haar dunne vacht. Ivi's kantelde haar hoofd moordlustig naar achter waardoor ze haar ogen ziedend op hem kon richten. Zoals altijd was haar gezicht betoverend mooi, verpestte enkel de ijskoude blik in haar ogen, haar aangespannen gelaatstrekken het geheel. Het opkomende enthousiasme om gewoon op de hengst af te springen en hem kennis te laten maken met haar hoeven was irritant. Maar ze zweerde dat wanneer de hengst zijn lichaam nog één keer verkeerd zette zou ze het hem betaald zetten. Bij die gedachte kromde haar lippen toch weer omhoog, ditmaal in een nog onheilspellendere glimlach dan eerst. Haar glimlach was zacht, maar toch donker genoeg om een malig goed paard te doen opschrikken. Ivi's blik bleef star op hem gericht, ze was nu werkelijk verstopt in een donkere mantel. Enkel de paarden met werkelijk goede ogen konden zien dat zij daar stond in de zwartfluwelen duisternis die haar lichaam als een schild overkapte. In deze schemering leek ze haast onverwoestbaar, een wezen zonder ziel. Ook Condor verdween aardig in onbeheersbare duisternis maar hij had een lichtere vacht van haar. Zij had de kleur van het bloed dat door haar aderen stroomde, haar vacht leek donkerder dan de nacht zelf. Het lichaam van de merrie was een en al spier, toch rank. De duisternis wist dit goed te benadrukken. `Snappen is niet zo moeilijk merrie. 'Goedzakjes' uitroeien, een troep bij elkaar grabbelen, een goed paard tot 'badass' omtoveren. Maar het uitvoeren is een tweede, en ik zou wel eens willen weten of je dát gelukt is´. Zij was ontstaan in de diepste krochten van de hel, bij hem had ze twijfels. Misschien dat er een kleine kans was dat hij die twijfels kon veranderen. In ieder geval snapt hij het begrip 'goedzakken uitroeien' , in haar brein was dat nog een compliment. Hoewel ze het van buiten niet toonde had ze een fifty-fifty gevoel in haar maag dat opwelde. Wie of wat deze hengst was, ze wist het niet zeker, maar misschien , héél misschien was hij wel hetzelfde als haar. Misschien verdiende hij een kans, maar misschien was enkel wannebe met nog een klein beetje hersens. `En het feit dat jij het niet snapt lijkt het me niet echt een compliment´ klonk haar vicieuze gesis `Máár, je lijkt al steeds dichter in de buurt te komen. Goezakken uitroeien, dat is kortgezegd mijn taak. Kortgezegd! Immers valt vanuit mijn oogpunt een goedzak niet in badass te veranderen. Jammer maar helaas, die mogen lekker achter hun vriendjes aan de hemel in.´ Meerdere woorden lagen nog op het puntje van haar tong, maar ze sprak haar niet uit. Met een machtige blik in haar ogen liet ze de hengst weten dat hij nog even stil moest blijven zodat ze door kon gaan met het geen wat ze aan het zeggen was. Commentaren moest ze nu nog niet hebben want ze had nog niet alles uitgelegd. Haar onweerstaanbare blik was even van hem afgewend. Ook haar lichaam volgde na enkele seconden en zo stond ze van hem af gedraaid. `Laat ik zeggen dat ik in een tweestrijd zit op dit moment, hengst. Ik twijfel aan jou aard, aan jouw ziel, of jij nou werkelijk slecht bent. Dat wist je al, maar wat je waarschijnlijk níét wist is dat ik je héél misschien een kans zou kunnen geven´ was daar heel onverwachts haar stem, haar neus was naar haar borst gekruld. Na deze zin draaide ze haar volmaakte hoofd weer in zijn richting. Waarschijnlijk zou de hengst niet weten dat dit de kans van zijn leven was, omdat ze naar macht snakte en ze iemand zocht om daarbij te helpen. Áls hij gekozen werd zouden ze het hoogstwaarschijnlijk ver schoppen.

Wat een onverwachtse draai

Een harde wind stak op. Ruw streelde het zijn grijze vacht, waarop hier en daar een donkere appel te zien was. Wát had hij graag zijn scherpe hoeven op haar keel gezet, doorgeduwd totdat het leven langzaam uit haar wegvloeide. Bloed wilde hij zien op dit moment. Hard perste hij zijn adem uit zijn longen toen de merrie zijn maaiende benen ontweek. Geprikkeld sloeg hij met zijn staart van links naar rechts. `Máár, je lijkt al steeds dichter in de buurt te komen. Goezakken uitroeien, dat is kortgezegd mijn taak. Kortgezegd! Immers valt vanuit mijn oogpunt een goedzak niet in badass te veranderen. Jammer maar helaas, die mogen lekker achter hun vriendjes aan de hemel in.´ Aha, dus zijn woorden haaden het desgewenste effect gehad. Ze was te trots om het duidelijk te laten merken, maar het leek de goede kant op te gaan. Gelukkig wel, want hij verspilde kostbare tijd. "Op dat onderwerp ben ik het met je eens, merrie. Slecht moet je geboren worden. Maar toch lopen er nog altijd gekken op deze wereld rond die even 'slecht' denken te worden. en die moeten verpletterd worden" Zijn woorden rondde hij met een knikje af, ten teken dat hij het begreep. `Laat ik zeggen dat ik in een tweestrijd zit op dit moment, hengst. Ik twijfel aan jou aard, aan jouw ziel, of jij nou werkelijk slecht bent. Dat wist je al, maar wat je waarschijnlijk níét wist is dat ik je héél misschien een kans zou kunnen geven´ Hij moest moeite doen niet in lachen uit te barsten. Dat deze fries hem een kans gaf, wat boeide het hem nou? Een kans? Aan de andere kant, zonder bondgenoten kwam je niet ver in het leven. Hij knikte, langzaam. "Ik kan je verzekeren dat ik aan jouw kant sta, merrie waarvan ik de naam nog niet weet. Kharrea is mijn moeder; waarschijnlijk ken je haar naam wel. Ik ben opgevoed als de zoon van de Duivel. Ik sta bij je in het krijt. Fluisterend waren zijn woorden, met een stem waar menigeen de rillingen van kreeg.

[Yay Eindelijk :3]

Ivi had die onbuigzame kracht in zich waardoor ze door de buitenwereld haast niet te forceren was. Het was vrijwel onmogelijk tot haar brein door te dringen. Wanneer je goed naar Ivida keek merkte je dat er een patroon zat in haar manier van doen. Het was voor haar gemakkelijk een hengst met haar ogen gevangen te nemen, enkel omdat ze zo mooi waren. Ze kon een hengst om haar hoeven winden met een charmante glimlach, maar dit was niet haar manier van aanpakken. Haar furieuze uitstraling kon haast niet genegeerd worden door een hengst en tóch maakte ze er het minste gebruik van. De friese merrie was niet geïnteresseerd in de hengsten, noch hun pogingen om haar voor zich te winnen. Enkel het leedvermaak was de moeite waard, de liefde kon haar geen bal schelen. Bij ieder paard was haar reactie anders, en toch ook weer hetzelfde. Bij élk zinloos gesprek dat ze tot nu toe gevoerd had was ze maar op een ding uitgeweest. Macht. Maar bij ieder paard werd haar plan weer op een nieuwe manier uitgevoerd. Deze hengst , had ze geraden , zou zo slim zijn niet in haar charmante blikken te trappen, maar er was vast een andere manier. Ieder paard, op haar misschien na dan, had zo zijn geestelijke onstuimigheden. Wel, deze hengst had over zijn moeder gesproken, daar kon ze makkelijk een list bij verzinnen.
Bij haar frivole gedachte kwam haar tong langzaam uit haar mond om haar lippen te likken. Máár, dit keer gingen haar gedachte niet naar de macht uit waar ze meestal naar snakte. Nee, dit keer ging het over overheersing. En ja, dat moest ze toegeven, dat kon ze niet in haar eentje. Een nadrukkelijke gedachte die haar door heel dh had geloosd en haar uiteindelijk bij deze hengst had gebracht. De merrie , wier kritische ogen op hem gericht waren, maakte een snorkend geluidje. What the hel had de duivel haar nu gebracht? Een natuurlijke ogende duisternis was nog steeds om haar lichaam gehuld. `Op dat onderwerp ben ik het met je eens, merrie. Slecht moet je geboren worden. Maar toch lopen er nog altijd gekken op deze wereld rond die even 'slecht' denken te worden. en die moeten verpletterd worden´. Haar gelaatstrekken kromde boos bij elkaar, ze was niet gek. Hij ontbrak háár verhaal, en dat was het niet waard. Grommende geluiden verlieten haar keelgat, vulde de duisternis en namen de overhand van de nacht. Langzaam versterkte de bomen en de uitgestrekte vlakte haar geluiden zodat ze nog ver te horen waren. Zo ver, dat paarden kilometers verderop nog zouden kunnen huiveren van haar grom.
Het tweede wat hij zij ging er door haar rechteroor in en haar linkeroor uit, enkel het woord 'moeder' en 'Kharrea' waren haar opgevallen. Omy, ze had echt te maken met een moederskindje. Ze kende die verdomde Kharrea niet eens. Bij zijn woorden trok ze nauwlettend haar wenkbrauw in de lucht, of ze gehoord had wat hij zei, maar dit was niet geval. Het was enkel een teken over het feit dat haar twee woorden waren opgevallen en ze in die twee woorden op eens een andere hengst had gezien. Haar verlangen een slecht paard tegen te komen was teveel toegenomen en ze had zich door het gevoel laten leiden. Het was door haar heen geschemerd maar een echte hengst praatte niet met die respect over zijn 'moeder'. Tenminste, zo keek zij er tegenaan. Dat hij aan haar kant stond, o dat kon ze best geloven. Of hij het paard was dat ze zocht? Daar kon ze het antwoord nou ook wel van raden; nee. `Zo dus jij hebt zo'n formidabele moeder bruine? Dat baart negatieve gedachte's. Anderzijds, geloof jij in het ultieme leger?´ antwoorde ze luidkeels op een zangerige toon.

Hij wist precies wat zij dacht. hij wist precies wat er nu in haar hersenen rondspeelden; een moederskindje. Niemand wist dat Kharrea echter niet zijn moeder was, maar slechts een pleegmoeder. Bij haar gegrom ging slechts zijn rechteroor eventjes vooruit., hij trok zich er niks van aan terwijl de wind die er stond zacht met zijn staart en manenbos speelde. Nonchalant schudde hij zijn donkergrijze kop, zodat zijn voorlok naar links kwam te hangen. Hij gleed even met zijn blik over de horizon. Had hij nu zijn 'kans' versepeeld? De merrie leek duidelijk niet blij met zijn woorden. Zo dus jij hebt zo'n formidabele moeder bruine? Dat baart negatieve gedachte's. Anderzijds, geloof jij in het ultieme leger?´ Mh, ze had misschien wel mooie ogen, maar ze kon duidelijk lsecht zien. Zijn vacht was namelijk allesbehalve bruin- maar dat was maar een bijzaak. Wat er nuin zijn hoofd speelde was antwoorden zonder meteen een hoef voor zijn snoet te hebben. "Ach, ze is dood. Al behoorlijk lang. Het ultieme leger? Dat bestaat nóg niet, elke slechte kudde tot nu toe heeft niet of nauwelijks bijgedragen aan een schone wereld, zonder goed. Misschien komt het nog. De Valkyrie laijkt de beste slechte kudde te zijn, tot nu toe. En van die mensen als Cobrazarao, daar verwacht ik ook niet al te veel van" Nonchalant sloot hij izjn woorden af. Eens kijken wat ze ging antwoorden.

Plots was het daar, volgens haar een dimensieloos licht dat zich vrijwel elke nacht losmaakte om haar puntdeeltjes op de aarde te richten. De interactie van het licht; ~Luna, het enige hemellichaam dat samenwerkte met onze zon om , om de 12 uur , de dag weer te laten stralen. Zogezegd was Luna haar vijand, evengoed als mysterieuze verschijnsel , levend duizenden lichtjaren van haar vandaan, Helios, de zon. Wellicht had ze een grotere hekel aan Helios omdat deze simpelweg meer goedheid uitstraalde dan ze lief had. Luna, had in tegenstelling tot Helios, ook zo haar slechte kant. Wat men rotatie noemde, het draaien om eigen as, en het feit dat de aarde ook draait, maar dan langzamer, maakt dat er altijd maar één kant van de maan te zien was. Ookwel logische wijze de voorkant genoemd. Dat betekend dat de zon telkens maar één deel van Luna beschijnt en het op de andere kant dus pikkedonker is. Ideaal, voor een paard als haar.
Helblauwe ogen straalde de maan nu tegemoet. Haar donkere silhouette werd nu omringd door een gekleurd randje doordat het licht van de andere kant kwam. Daardoor was voor de hengst haar lichaam niet meer goed te zien, omdat het daar nu donkerder leek. Enkel haar charmante ogen spatte uit het geheel, leken licht te geven net zoals de zon dat deed. Haar inktzwarte, beeldschone manen vielen als een sluier langs haar hals. Opvallend was dat ze een gespierde merrie was, maar toch rank en precies goed voor de proporties zoals die bij een merrie hoorde. Haar wimpers staken nog boven haar majestueuze ogen uit en haar hals werd opgekruld. Ivi's buitengewoon mooie hoofd werd even gedesoriënteerd naar het licht gedraaid. Langzaam strekte ze haar hals, de sluier aan klitloze lokken hing nog steeds wervelend langs haar hals, haar dikke staart droeg ze een beetje in de lucht. Even lag haar aandacht bij de maan, haar oren waren netjes in haar nek begraven, maar niet té diep. Zo kon ze goed genoeg horen en was ze voorbereid op de dingen die als gevolg van een oorzaak zouden kunnen spelen.
Toen Ivi haar hoofd terugdraaide was er iets in haar ogen veranderd. Haar blik was zachter, verleidelijker dat het bijna prettig was bij in haar in de buurt te zijn. Toch was daar de doodse, duivelse blik die voor een paard als Condor júíst aantrekkelijk zou moeten zijn. Een onverbeterlijke , toch gruwelijke greins rolde over haar gelaat. Rustig, zonder ook maar één spier op een verkeerde , onsierlijke manier te bewegen, werd haar fraaie hoofd in de lucht getild. Je kon zo precies de goede vormingen van haar hoofd zien doordat de horizon op de achtergrond te zien was en zij enkel een zwarte vlek was. En toen werd haar hoofd weer naar de hengst gedraaid, vastberaden en magnifiek. Ditmaal kwam de maneschijn van de zijkant en kon de hengst alle spiertjes van haar lichaam aanschouwen, ook omdat haar hoofd nu dichter bij het zijne was. `Perfect geformuleerd, dat geef ik je na. Dat ultieme leger hé, het zal niet komen als de wereld blijft zoals het nu is. Ik zoek een bondgenoot , één die met mij samen dát ene ultieme leger creëert. Denk je dat je deze taak aankan?´ werden zachte klanken gesproken. Er was nog niks zeker, ze was enkel benieuwd naar zijn antwoord en dan zou ze wel weer verder zien. Ivi bekeek hem met haar ambitieuze ogen aan terwijl ze even met haar wimpers knipperde, haar ogen wende nog een klein beetje aan het felle licht van de maan.

`Perfect geformuleerd, dat geef ik je na. Dat ultieme leger hé, het zal niet komen als de wereld blijft zoals het nu is. Ik zoek een bondgenoot , één die met mij samen dát ene ultieme leger creëert. Denk je dat je deze taak aankan?´ De woorden stroomden, geheel onverwachts, zijn fijn gevormde oorschelpen binnen. Net als het weer in één keer om kon slaan, zo sloeg deze merrie om. Langzaam trok zijn linkerwenkbrauw omhoog. Wat wilde deze merrie van hem? Haar woorden klonken logisch, maar hij wilde meer weten. Net wilde ze hem nog zijn eigen bloed laten proeven, en nu ineens wilde zij met hem een leger opbouwen. hij kuchte, sloeg zijn staart rustig van links naar rechts. "Jouw aanbod klinkt aanlokkelijk merrie. Ik zou graag de taak van mijn voorvaderen voort willen zetten op het punt waar zij niet verder konnen. Maar voordat er ook maar enige actie word ondernomen; ik wil wat meer details weten, en bovenal je naam. Die van mij is Condor" Hij sloot zijn woorden af met een simpele hoofdknik. Eens kijken wat de toekomst zou brengen. Deze merrie was mooi, ze wist zelf ook hoe haar spieren contrasteerden in het blauwige maanlicht; maar zijn hart lag bij iemand anders. Alleen Celebrían kon hem laten voelen waar hij niet om gevraagd had, maar waar hij toch telkens naar verlangde. Alleen zij beschikte over een plaats gereserveerd in zijn hart. De maan wierp zijn schijnsel als een lichtblauwe deken over het gebied uit.

Even knipperde de merrie met haar ogen, simpelweg om er zeker van te zijn dat ze nog steeds met twéé benen in dezelfde dimensie stond. Een korte blik van haar ogen liet haar brein weten dat ze nog steeds op aarde leefde. Hoewel de merrie graag zou willen weten wat er na het leven was, wilde ze ook graag hier blijven. Een tweestrijd die haar gedachten maar niet los konden laten. Het irriteerde haar dat ze de kennis van het hiernamaals niet bezat, maar niemand was ooit teruggekomen uit de wereld hierna. Betekende dat dat die dimensie vele malen beter was dan waar ze nu leefde? Of waren ze door een groot gat opgeslokt, was hun ziel weggetrokken en leefde ze niet meer? Was dat het geval dan zou ze liever onsterfelijk zijn en voor altijd op deze wereld blijven leven. Misschien zou ze er wel nooit achter komen wat er hierna was.
Haar lippen kromde omhoog in de mysterieuze greins waarvan je meteen herkende dat deze door de duivel was geschapen. Rustig danste ze zijwaarts, weer wat stapjes weg van de hengst, nog steeds in het glorieuze licht gehuld. Geen een keer had haar blik de zijne los gelaten en haar cyaan gekleurde ogen priemden in de zijne. De reden was onduidelijk, en enkel Ivi wist waarom ze dit deed. Op de een of andere gekke manier was het tevens een soort dominantie spelletje, wie het eerst wegkeek. Tegelijkertijd probeerde ze alle informatie die in zijn ogen stond eruit te lezen en kon ze zo zijn reactie bepalen. Haar frêle lichaam werd behendig bewogen, stond geen seconde stil. Ook maakte haar hoeven een tikkend geluid op de harde bodem en kon niemand de stilte van de nacht beproeven. Ziedend lagen haar oren nog steeds tegen haar schedel gedrukt, hoewel ze soms even naar voren sprongen om een geluid op te vangen, daarna werden ze weer begraven in haar zijdezachte bos manen. Elk wezen om Ivi heen leek de onheil van haar lichaam te voelen, als een stel koppig magneten sprongen ze er dan vandoor. `Jouw aanbod klinkt aanlokkelijk merrie. Ik zou graag de taak van mijn voorvaderen voort willen zetten op het punt waar zij niet verder konnen. Maar voordat er ook maar enige actie word ondernomen; ik wil wat meer details weten, en bovenal je naam. Die van mij is Condor´. Ivi voelde hoe lange, zwarte lokken langs haar kaak streelde en tegelijkertijd voelde ze hoe een onbeheersbare windvlaag door haar vacht woelde. Instinctief tilde ze haar staart wat omhoog zodat die haar lichaam beschermde tegen windvlagen. De veroveringsdrang van de merrie was zo groot dat het haar leven leidde, het had een deel van haar ziel over genomen. Alles was aangetast door onheil, haar bloed was zwarter dan de hel. `Condor, dit was nóg geen aanbod. Ik denk, en je zal spoedig antwoord krijgen´ waren haar woorden, zoals altijd met enorm veel charisma uitgesproken. Een vurige blik verslond haar ogen, leek even aangewakkerd door zijn vraag. Dit vuur leek er altijd te zijn, te dansen rond haar pupillen. `Detaillss, detaillss´ dacht ze hardop `Natúúrlijk´. Een greins liet haar barse blik voor even verschroeien. `Macht Condor´ weer was daar haar onweestaanbare stem, gek genoeg klonken de klanken weer wat serieuzer `Meer kan ik niet zeggen. Dit woord moet je snappen, je moet de betekenis kennen. Er leiden honderden wegen naartoe, maar je moet de juiste kiezen. Deze weg kan ik niet zo 1, 2 , 3 vertellen´. Jammer, dit was zogezegd weer een puntje aftrek voor de bruine hengst. Telkens deed hij weer iets fouts, dan weer iets goed. Nog steeds waren haar hersens aan het denken, maar een antwoord was nog niet gevonden. `Ividanara trouwens´.