Falabella's in thâ house -CRAZY-

Een klein mysteries wezentje trippelde door de hoge bosjes heen. Zijn hoofd hoog de lucht in en zijn oortjes recht naar voren gedouwd. Zijn staart sloof over de grond heen en nam enkele takjes en blaadjes mee. Zijn oren kwamen net boven de bosjes uit en bijtjes en vlinders vlogen er langs heen. Zijn bruine vacht viel amper op tussen de groene bosjes. Jerry was zijn naam, en hij was zeker geen slecht beestje. Met zijn 80centimeter was hij een van de kleinste paarden hier. Hoe hij hier in DH is gekomen? Simpel hij is over de grens gestapt. Jerry had zeker geen gemakkelijk leven gehad. Zijn moeder was echter net overleden na zijn geboorte. Maar dat was te verwachten, ze had een slechte rug en haar hart kon het niet aan. Zijn moeder was kleiner dan dat Jerry was, en Jerry was een redelijk groot paard voor zijn soort. Maar hij had geluk, hij was in een kleine kudde van slechts 8 andere falabella’s geboren. Zijn tante zorgde voor hem wanneer zijn moeder stierf, maar ze was gemeen, kwaadaardig deed nooit iets goed en wou dat graag overbrengen aan Jerry. Maar zijn ego is hierdoor niet beschadigd, nee in tegendeel hij is er juist liever door geworden en weet wanneer hij moet oppassen met dingen zeggen. Zijn tante was immers een opvliegend persoon, wanneer Jerry 2 was besloot hij de kudde te gaan verlaten en een hele nieuwe wereld te gaan bekennen. Maar goed er viel veel te lopen en zijn kleine voetjes konden dat niet altijd even lang aan. Hij heeft verschillende paarden ontmoet, en hij weet zo ondertussen wel dat ze over hem heen kijken en dat ze over hem struikelen. Dat zou ook hier het geval worden. Jerry zou over het hoofd worden gezien. Maar hij had een sterke persoonlijkheid en wist altijd wel de aandacht op hem te richten. Al kwam dat alleen maar door zijn lengte.

En Bayesa
-dis gewoon mijn vette begin voor iedereen die een rpg wil met Jerry. =D-

Een klein paardje het leek wel een mini veulentje stapte rustig door de bossen heen. Man.. Alles was zo hoog. Te hoog. Veel té hoog. Het leek wel 50 kilometer hoger dan het kleine wezentje. Het kleine wezentje was maar 65 centimeter. Veels te klein. Maar wel ontiegelijk handig. Je kon onder ongeveer alles door. Ontsnappen onder de buik van een ander groot paard! En noem maar op. Niet normaal handig. Net als in jezelf praten. Wat Bayesa nog wel eens deed. Bayesa was in een kudde geboren. Alleen haar vader, moeder, broertje, zus. En dan nog vijf andere fala’s waren daar in te herkennen. Met zijn negen dus. Wat erg gezellig was. Je kende alle paarden dan wel. Bayesa was niet een persoon voor van die grote kudde’s geef haar maar de gezellige knusse kudde’s. Maar een kudde was verleden tijd voor deze kleine fala. Ze kon hier toch niet in een kudde. Was veel te klein. Stond daarom altijd op de achtergrond. En al zovaak was een paard over haar heen gevallen. En had haar de huid volgescholden met dat ze te klein was. Zelf moest opletten. EN dat ze een stom rot paard was. Haar verleden was niet altijd makkelijk. Maar nu zou alles veranderen hoopte ze. ’’ I, I'll get by
I, I'll survive
When the world's crashing down
When I fall and hit the ground
I will turn myself around
Don't you try to stop me
I, I won’t cry Zong ze zachtjes. Alles was hier zo vredig. Bayesa snoof. Rook de geur van een ander paard. En in de verte zag ze de vorm van een ander klein paardje aankomen. Het was… Het was… Een Fala! Bayesa steigerde wat er erg schattig uitzag. Bijna té schattig. Ze hinnikte en galoppeerde enthousiast naar de Falabella. Ze stopte voor hem, schudde haar dikke winterhaartjes en zei vrolijk: ’’Hey soortgenoot! Ik ben Bayesa en jij bent? Ben je al lang hier?’’ Bayesa was een en al over enthousiast. Maar dat zakte weg.

Het meander was altijd zo geweldig. Het leek net een spookjes bos, dat verhalen vertelde over de natuur en over koetjes en kalfjes vertelde. Maar alles leek vanaf zijn standpunt natuurlijk veel groter dan normaal, bomen staken hoog boven hem uit, kleine kiezelsteentjes kon hij simpelweg over struikelen en een weiland gras leek voor hem de hemel. Hij stak zijn hoofd trots in de lucht en een vrolijke hinnik ontsnapte zijn keel. In de verte van het bos zal hij een bruin witte waas wat al snel in een silhouet veranderde en vervolgens pal voor hem stond. Een evengroot paard stond plots, zo uit het niets helemaal voor hem. Hij snoof een goed en merkte al snel dat dit ging om een vrouwtje, een vrouwtje van dezelfde lengte als hij. Er was nog hoop voor hem! Want een zwarte fries ging hem niet worden. Een vriendelijke glimlach speelde met zijn mond. ‘Hallo, ik ben Jerry, mooie naam heb je. En nee ik ben hier nog niet zo heel lang misschien net 1 dag en jij?’ sprak een vriendelijke stem. Hij keek naar de merrie genaamd Bayesa. Haar vast was bruin met witte vlekken, of was het nou wit met bruine vlekken. Hier was Jerry dus zo niet goed in. Net zoals zebra’s zijn die nou wit met zwarte strepen of zwart met witte strepen. Voor hem was dit altijd een grote vraag. ‘Hoe ben jij hier zo gekomen, in dit grote bos?’ sprak de vriendelijke stem weer. Hij zette een paar stappen opzij en ging naast Bayesa staan om zo rustig door te kunnen lopen. Af en toe raakte wat onkruid zijn buikje dat op zijn beurt weer erg kietelde. In plaats van de grote vriendelijke reus, was Jerry de Kleine vriendelijke dwerg. Zo werd hij meestal genoemd bij zijn oude kudde. Weer verscheen er een glimlacht rond zijn mond.

Het paard leek blij Bayesa te zien. ’’Aangenaam Jerry. Bedankt. Jouw naam mag er trouwens ook wezen!’’ Zei ze vrolijk. ’’Ik ben hier pas een dag.’’ Zei ze met een vriendelijke warme stem. De hengst was gevlekt, maar ook weer niet. Verwarrend uitermate verwarrend. Maar mooi wsa het zeker wel. ’’Ik? Dit bos grenst aan de rand van DH. Ik ben er zo ingewandeld, zonder dat te weten. En nu ben ik hier in Dream Horses. Het bos is wel Méga groot.’’ Zei Bayesa nadrukkend. ’’En jij?’’ Vroeg ze nieuwschierig. Ze keek hem even vragend aan. Het was geen GVR (grote vriendelijke reus) eerder een KVD (Kleine vriendelijke dwerg) Bayesa glimlachte. Jerry kwam naast haar staan en liep door. Bayesa draaide haar zelf om en zuchtte. Zou hij weer weggaan? ’’Denk je dat ik het toelaat als ik eindelijk een soortgenoot heb gevonden die weer te laten gaan?’’ Vroeg ze uitdagend. Ze fronste haar wenkbrauwen en ging voor Jerry staan. Ze greens. En wachtte af.