Trainen

Denderende hoefslagen klonken over het mulle zand. Een zwarte hengst met een sterke bouw en sterke spieren galloppeerde door het zand de zee in. Hij galloppeerde in de zee heen en weer. Hij trainde per dag wel een paar uur. De oren van het zwarte dier lagen plat tegen zijn scheldel aan gedrukt. Na ruim een uur te hebben gegalloppeerd met het water tot aan zijn buik liep hij het water uit en schudde zich uit. Hij spitste zijn oren even, en legde ze daarna weer in zijn nek. "Ik weet dat je daar zit." zei hij kil maar rustig. "Als je je laat zien doe ik je niets" vervolgde hij. Shadow wist zeker dat er iemand zat. Hij stampte eens met zijn hoef op de grond. "Dan niet." zei hij en hij ging in rengalop rondjes rennen, hij maakte de rondjes steeds kleiner, en gleed neit uit. Na een kwartier stopte hij daarmee en ging wat eten. BlackShadow hief zijn hoofd weer op. Hij hoorde weer een paard, en hij rook het ook. Zuchtend liep hij op de geur af. "Ik heb je toch al gezien, wees niet laf en toon je!" riep hij kil. Hij wachte af op wat voor een paard hij te zien zou krijgen.
[iedereen welkom]

Zwarte manen wapperden mee met de wind. Een ijzig koude blik ging over het gebied heen. Donkerbruine oren waren tegen haar schedel aan gedrukt. Haar houding was trots en dominant. Kharrea had al veel gezien in haar leven. Ze was wijs maar bovenal door en door slecht. Een van de meest verotte paarden die er in dh leefden. Als jonge merrie was ze de back rose in gegaan, geen enkel idee van dat haar vader een kudde had. Ze had hem ook al zo lang niet gezien. Als jong paard was haar moeder vermoord geweest. Ze had haar moeder willen verdedigen maar ze was buiten bewustzijn geslagen geweest. Het grote litteken op haar voorhoofd herinnerde haar er telkens weer aan. Het deed haar geen pijn om er naar te kijken. Het was een deel van haarzelf. Haar verbeten vreselijke ik. Opgekropte woede had haar gemaakt tot wat ze nu was. Ze was trots op hoe ze nu was. Ze wist dat haar leven bijna voorbij was. Als slecht paard had je nu eenmaal geen happy long life te gaan. Kharrea voelde het in haar binnenste, Ze werd ouder, langzaam maar zeker. 9 jaar, zo lang ging ze nu al mee. Misschien niet lang maar haar lichaam was dat van een 15 jaar oud paard. Het had geleden onder de talloze gevechten en de slechte weersomstandigheden. Toch was de merrie nog even trots als dat ze ooit was geweest. Ze zag er nog steeds uit als die jonge sterke merrie die ze vroeger was.

Nog steeds keek ze toe hoe een jong paard aan het trainen was. Onbeweegelijk keek ze toe. Haar blik kil, ijskoud en moordend. Een spottende grijns stond op haar gezicht. Ze bewoog langzaam haar lichaam en draaide zich een stuk weg van het dier. Haar gezicht kreeg weer die strakke, moordende uitdrukking rond haar lippen. Ze wandelde een stuk verder, gewoon om haar spieren weer wat los te maken. Ze kwam uit het struikgewas en wandelde op het jonge paard af. Ze had haar hals trots in de hoogte net als haar staart. Ze moesten haar niet ht begrip 'laf' leren. Ze hielt halt een paar meter voor het jonge paard en keek hem aan. Haar donkere ogen gleden even over hem. Nog steeds stonden ze kil, ijskoud en moordend. "De enige lafaard staat hier voor mij. Jong, onervaren en durft neit eens een vreemdeling aan te vallen. Dat moet zich slecht noemen? Moet dit een bedorven beest voorstellen zoals slechte paarden horen te zijn?" Haar ijskoude stem had dezelfde tonen als haar blik. Alleen had ze onder al dat verderf toch een prachtige stem. Nog even zuiver als toen ze een jonge jaarling was geweest. Kharrea was absoluut geen merrie vanwaar je dacht dat ze een goed paard was. Littekens sierden haar vacht, wondes waren ontstoken. Haar oren had ze tegen haar schedel aan gedrukt. Haar neusgaten stonden wijd open, ze hield alles perfect in de gaten. Ze had de geur van alfa in haar vacht. Al was het een kudde buiten DH, ze was nog steeds de alfa van de kudde en dat zou ze blijven tot aan haar dood.

Black keek naar het paard dat tevoorschijn was. Het was een slecht paard. Dat zag hij zo. Zijn voorbeeld. "De enige lafaard staat hier voor mij. Jong, onervaren en durft neit eens een vreemdeling aan te vallen. Dat moet zich slecht noemen? Moet dit een bedorven beest voorstellen zoals slechte paarden horen te zijn?" Black wilde terug katten, maar wachte even. "Ik noem mezelf niet slecht, nog niet. Ik wil slecht worden, maar dat kan ik mezelf niet leren." zei hij rustig, hij had geen zin in rusie. Deze merrie zag er uit, dat zij van hem zou winnen in een gevecht. Niet dat een van hun een reden had om te gaan vechten. "En waarom zou ik je aanmoeten vallen? Je hebt me niets gedaan, en je bent geen goedzakje"

De wind speelde met haar manen. Kharrea zag er uit als een prachtige merrie, voor slechte paarden dan. De hengst antwoorde haar rustig. Een valse grijns krulde even rond haar lippen. Hier en daar had ze een paar grijze haartjes rond haar snuit. Haar kon het niet schelen. Niemand moest haar nemen om haar uiterlijk, ze moesten niet eens denken haar te kunnen krijgen. 'If you dare to dance with the devil, I will be your Queen' Had ze ooit tegen een hengst gezegd. Het arme dier had het niet overleeft, of wat had hij gedacht? Kharrea was een duivelse merrie en niemand was haar de baas. Niemand zei haar wat ze moest doen. Niemand zou haar leiden. Ze was een vrij paard en niemand zou haar vrijheid afnemen. Ze was zelf een leidster. "Je wordt niet slecht. Je bent slecht geboren of je bent het niet." Sprak ze ijskoud. Kharrea kon harteloos overkomen, wat ze eigenlijk ook wel grotendeels is, maar ze had het wel bij het rechte eind. Ze had haar oren nog steeds tegen haar schedel aan gedrukt terwijl de wind sneller ging waaien. Zijn antwoord had ze wel verwacht. Kharrea kon er niet tegen als paarden haar zouden bekijken. "Ik had je evengoed kunnen vermoorden toen je je wegdraaide en door ging trainen. Nooit naïef zijn. Als badass kun je je niets permiteren. Altijd opletten en genoeg vechten, werkt beter als hier wat zitten te trainen. Neem het aan van mij. Een van de oudere badass horses van DH." Sprak ze ijskoud. Heel even, een paar seconden maar, had ze een licht trotse uitdrukking. Veel slechte paarden waren gesneuveld of bleken te zwak te zijn om badass te zijn. De enige die ze had aanzien als een echte badass hengst was Cobrazarao. De hengst was al een hele tijd weg uit DH, wat ze bes betreurde. Zijn zoon, Zephyr, had een plan. Kharrea werkte er maar al te graag aan mee. Toch zou ze zich nooit laten commanderen door hem. Hij kon haar dingen meedelen maar ze was geen robot. Geen volgeling. Ze was een paard met aangeboren alfagedrag wat je er niet uit kreeg.

"Je wordt niet slecht. Je bent slecht geboren of je bent het niet." Klonk de kille stem van de merrie. "In dat geval ben ik slecht geboren." zei hij even kil terug. "Ik had je evengoed kunnen vermoorden toen je je wegdraaide en door ging trainen. Nooit naïef zijn. Als badass kun je je niets permiteren. Altijd opletten en genoeg vechten, werkt beter als hier wat zitten te trainen. Neem het aan van mij. Een van de oudere badass horses van DH." Sprak ze ijskoud. Black knikte eens. "Je hebt gelijk, ik moet me er buiten houden, maar misschien zie je me ooit als een echte badass" zei hij. "Dus je zou het niet raar vinden als ik je nu ineens aanval?" vroeg hij rustig. Het was dat hij nog maar twee was, anders zou hij zich schamen voor deze vraag.

Kharrea merkte dat het jonge paard zich niet ging verzetten tegen haar, een slimme keuze van het dier. Ze knikte op zijn antwoord, dat vond ze al veel beter klinken. Een paard moest zeker zijn van zijn eigen en niet zeggen dat hij slecht wou worden. Kharrea keek het paard terug aan en kreeg een valse grijns rond haar gezicht. "Ik zou er niet eens van op kijken." Zei ze op dezelfde toon. Donkere wolken waren in de verte gezien. Kharrea merkte dat het weer slecht weer zou gaan worden. Goedzakjes zouden vluchten, Kharrea trok er naar toe. Ze deinsde niet terug voor onweer. Kharrea deinsde voor niets terug, zelfs niet voor de dood. Zo had ze haar zoon ook opgevoed.

Black wist wel dat hij een verstandige keuze had gemaakt door niet tegen de merrie in te gaan. Het dier wilde duidelijk gevreest worden door de goedzakjes, en gerespecteerd door de Badassen. "Maar wat doet een badass als jij in zo'n vrolijk gebied?" zei Black. "Als ik vragen mag." zei hij erachteraan. Hij wilde zeker geen ruzie met deze merrie. Hij wachte op een andwoord en sloeg met zijn staart wat vliegen weg. Hij had in zijn twee jaar nog niets bijzonders in zijn leven meegamaakt

Het donkere wolkenpak verschoof langzaam maar zeker. Kharrea merkte dat vogels stopten met zingen. Vliegen verdwenen, net als dazen. Het gebied werd haast levenloos. Een donkerklap weerklonk. Kharrea verroerde geen vin. Waarom zou ze gaan lopen van iets wat nog ver weg was? Je werd er hoogstens nat van. Als het zou bliksemmen wist ze wel waar ze heen moest. Ze zou de storm trotseren en in de drakenberg rond zwerven, dat deed ze zo vaak. De eerste druppels vielen al uit de lucht, een verkoeling voor haar warme huid. De eerste druppels die op haar vacht vielen waren bruin van het voel als van haar lichaam af rolden. "Goedzakjes irriteren. Als ze doordraaien gaan ze vechten." Antwoorde ze simpel op een kille toon. Ze haatte goedzakjes en irriteerde ze zo lang totdat ze zouden gaan vechten. Dan had zij haar gratis training en de goedzakjes wisten dan meteen dat ze nog leefde. Waarschijnlijk dachten ze dat Kharrea al dood was, nou hadden ze het mooi mis. Thâ bitch leefde nog steeds! Niemand ruimde Kharrea uit de weg, enkel zijzelf kon dat doen. Onkruid verging niet, als ze haar dan toch met iets moesten vergelijken. Velen hadden het gewaacht met de duivel te dansen, allen stierven een langzame pijnlijke dood. Hengsten hadden haar aanbeden, geen een van hen was het gelukt haar hart te veroveren. Nooit had ze afgezien van een hengst, ze koesterde enkel haar voor diegenen die haar achter hadden gelaten. Toch was ze er niet kapot van, ze werd er enkel sterker door en gespierder.