I love Iceeeeee!

Ook deze tijd zal eenmaal de goede oude tijd worden, dacht Dygur terwijl hij stapvoets door de gletsjers liep. Hij was een 4jarige IJslander dus hij was deze gebieden wel gewend. Waarom hij dat dacht? Zijn beste vriend, Álfur werd gepest omdat hij niet kon tölten. Oke, Dygur kon het wel maar daar kon hij niets aan doen. Veel IJslanders konden tölten maar veel ook weer niet. So wat? Dygur wist wie het deden, Hákur en zijn maten waren het. Wat een klieren vond hij. De waarheid? Volgens Dygur ging het niet omdat Álfur niet kon tölten maar meer omdat híj de zoon van de alpha van de groep was. Hákur was gewoon jaloers. Zijn moeder had gezegd, 'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst.' Dygur had het eerst niet begrepen maar nu? Nu begreep hij het volledig. De waarheid bestond haast niet. Iedereen loog. Dygur ook maar geen grote geheimen. Oke, iedereen mocht geheimen hebben maar niet zo dat er geen waarheid was. Nee, dat was geen leven hebben. Geen waarheid geen leven. Opeens draaide hij zijn hoofd en snoof. Een ander paard! Dygur hinnikte zacht en töltte naar het paard toe.

[13. 'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst.' + Duimelijntje]

Herfst bij de gletsjer bestond niet. Het leek altijd winter. De gletsjer hing vol sneeuw en was enorm gevaarlijk. Duimelijntje bleef kort staan en staarde naar het winter wonderland. Het was glad en soms ook niet. Waarom ging ze in hemelsnaam hierheen? Het was hier gevaarlijk en ze waagde het toch. Iets had de Exmoor gelokt. Het was een geur. De geur was onbekend, maar trok haar aan. Haar gevoel zei dat ze zeker en vast moest gaan kijken. Dat ging ze ook doen. De pony stapte verder door de krakende sneeuw. Krak. Krak. Krak. Het plette zich onder haar kleine hoeven. Enorm klein was ze niet, wel wat breder. Verder een middelmaat. Haar bruine ogen gleden over de witte omgeving waarin ze liep. Ze zat helemaal in het midden van Dreamhorses. Het gebied waarin ze net gekomen was, samen met haar droomhengst: Pinocchio. Ze waren al een paar maanden samen. Niet lang, maar voor haar gevoel langs genoeg. Ze waren smoorverliefd op elkaar en zouden elkaar zeker niet in de steek gaan laten. Geluk straalde van haar ogen af. Ze was erg gelukkig en dat mocht iedereen weten. Ze hoorde verderop wat sneeuw kraken en bleef stokstijf staan. Ze draaide onrustig met haar bruine oortjes en hoorde iets. Ze zag verderop een IJslander töltend in haar richting komen. De merrie zette een stap achteruit en bekeek de kleine hengst. Ze waren ongeveer even groot, of zij was iets groter. Een paar centimeter ongeveer. Haar bruine oren richtte ze voorzichtig naar voren. Ze strekte haar nek uit en snuffelde aan zijn borst. Na een tijd trok ze terug en keek hem nieuwsgierig aan. "Goedenavond" begroette ze de hengst vriendelijk. Hij was jonger dan haar, dat was het enige dat ze goed kon schatten. Meer zag ze niet. Het was duidelijk wel een kleine hengst voor zijn leeftijd en ras. Ze briesde zachtjes en keek hem vriendelijk aan met haar bruine ogen die nog steeds straalden van geluk.

9. Geluk

In de verte zag Dygur dat het een Exmoor was. Altijd leuk om nieuwe rassen te ontmoeten vond Dygur. Dygur vond alle rassen wel leuk, hij vond het vooral leuk om nieuwe rassen te ontmoeten. Al was het een ezel ofzo. Ezels waren ook fascinerend vond hij maar waarom wist hij ook weer niet. Ezels gekruisd met paarden werden muilezels genoemd. Waarom Dygur het nu over Ezels had wist hij niet maar inmiddels was hij al bij het paard. Dygur knikte vrolijk en keek naar haar. "Goedenavond." Greens hij. Dygur was een hele kleine IJslander voor zijn soort. Dygur lachte en bokte even blij. Nu hij een paard had om te praten voelde hij zich opgelaten. De waarheid moest blijven bestaan! "Mijn naam is Dygur, een echte IJslanderse naam." Zei hij trots. Dygur was een mooie naam en de beste vond hij. De van Tyra en Álfur waren ook ubah cool maar Dygur? Die was het hipst. Nee, grapje iedereen had een mooie naam. Weer greens hij en keek de Exmoor aan.

IJslander. IJslander. IJslander. Het was echt waar. Ze stond tegenover een échte IJslander. Waarom dacht ze dit eigenlijk? Het was maar een ras. Nee, wacht. Niet zomaar een ras. Ze hadden vijf gangen, vijf! Wauw. Interessant. Duimelijntje grinnikte en hoorde de hengst zijn woorden. Vriendelijk knikte ze als goedkeuring op zijn woorden. Ze zweeg even en keek naar het hengstje dat een bokje liet van vrolijkheid. Hij leek wel alsof hij nog geen andere paarden gezien had. Raar, hier liepen er genoeg rond. De merrie hief haar hoofd wat lager en draaide haar oren in zijn richting. "Aangenaam Dygur, mijn naam is Duimelijntje en ik ben een Exmoor pony" zei ze vriendelijk tegen de hengst. Ze was echt nieuwsgierig naar zijn leven. Ze wilde meer en meer weten over hem. Ze dacht even na en keek hem weer aan. "Je had vast wel gezien dat ik een Exmoor pony was, maargoed. Even een vraag, Dygur. Wat doen IJslanders in hun vrije tijd? Ik heb echt nog nooit een IJslander gezien, dus ik wil veel weten hoor! Haar bruine ogen straalden van trots, opwinding en warmte. Ze was veel te nieuwsgierig. Ookal was ze al ouder dan hem en slimmer. Ze had echt nog nooit in haar zesjarige leven een IJslander gezien, raar he?

33. Vrije tijd

"Hallo Duimelijntje. Ja ik wist dat je een Exmoor was. Jij weet waarschijnlijk dat ik een IJslander ben?" Grinnikte hij plagend. Even leek hij verward. Duimelijntje? Best een aparte naam maar ook mooi. Verward staarde hij in de verte. Duimelijntje, Duimelijntje, Duimelijntje? Hij zocht het op in zijn harde schijf. Kende hij haar? Na even goed nagedacht hebben schudde hij zijn hoofd. Nee, geen Duimelijntje. Dygur glimlachte weer naar haar en rekte zich uit. Hij zwiepte zacht met zijn staart en verjoeg zo een aantal mugjes en vliegjes. "Ehhh... Wachten op de winter," greens hij. "En tölten, de telgang doen we ook." Zijn gezicht betrok. "En sommigen vinden het leuk om anderen te pesten." Mompelde hij boos. Hákon leerde het ooit wel. Ooit. Op een goede dag.

[10. Verward]

De kleine pony keek naar de IJslander. Ze luisterde nieuwsgierig naar zijn woorden en grinnikte even. Ze knikte. "Dat vertelde je me, ja" zei ze grijnzend en richtte haar kleine bruine oortjes naar hem toe. Ze briesde eens luid en luisterde naar de woorden. Ze herhaalde ze zacht in haar gedachten. "Wachten op de winter, tölten, telgang of anderen pesten." Duimelijntje knikte zacht. Het deed haar denken aan de hengst. Hoe noemde hij ook alweer? Ze dacht eens diep na. Aha. Sultan. Hij leek ook enorm verdrietig. Zou hij gepest zijn geweest? Of was er in zijn leven veel gebeurd? Ze had het die dag niet durven vragen maar misschien kwam ze hem nog wel eens tegen. Duimelijntje richtte haar bruine ogen weer op de pony en glimlachte. "Dat lijkt me fijn als je het met nog iemand doet. Maar, hoe gaat die telgang dan eigenlijk?" vroeg ze iets daarna enorm nieuwsgierig. Ze moest het maar eens proberen. Nu was het de tijd dat ze eens een IJslander zag. Dan wilde ze alles weten. Een tölt had ze al gezien, echt cool. Nu wilde ze die telgang wel eens zien. Briesend schudde ze haar hoofd en keek ze rustig naar de hengst.

16.Sultan

Dygur hoorde de woorden van Duimelijntje en greens. Tuurlijk kon hij de Telgang voor doen. Het was heel simpel. Je bewoog je rechtervoorbeen en je rechterachterbeen tegelijk naar voren. Veel IJslanders konden dat. Paarden wellicht ook. Álfur kon dan niet tölten, Telgang wellicht wel. Maar hij moest niet gepest worden. "Ik doe het wel even voor." Greens hij. Eerst liep hij stapvoets weg maar hij deed wel zijn achter en voorbeen tegelijk optillen. Daarna ging dat in draf en dan in galop. Was Álfur er maar, die moest er gewoon even uit. Even weg van Hákon en zijn maten.

I turn the music up
I got my records on
I shut the world outside
until the lights come on

Maybe the streets alight,
maybe the trees are gone
I feel my heart start beating
to my favourite song

And all the kids they dance,
all the kids all night
until Monday morning
feels another life

Er vormden woorden die uiteindelijk een lied werd. Raar eigenlijk. Hij maakte het lied nooit af. Dygur keerde en galoppeerde in Telgang terug. "En?" Vroeg hij grijnzend. Hopelijk was het goed genoeg maar dat zal wel. Dygur bokte even vrolijk. Dygur keek even naar Duimelijntje. "Dusss? En nu?" Grinnikte hij. Dygur hinnikte even zacht. Hij had zin om naar Álfur te gaan, hij zou morgen misschien naar hem gaan. Dat vond hij wellicht wel leuk dacht Dygur.

[4. Every Teardrop is a Waterfall-Coldplay]

De kleine merrie keek nieuwsgierig naar Dygur. Ze vond zijn naam eigenlijk wel cool. Maar nu erover beginnen zou dom zijn. Ze hoorde zijn woorden en knikte even. Ze bekeek de hengst die zijn rechtervoorbeen en rechterachterbeen tegelijk naar voren en achteren zette. Hij deed het in stap, draf en zelfs galop. Wauw. Ze keek er nieuwsgierig naar terwijl de hengst verder liep. Een liedje drong weer eens in haar hoofd. Zachtjes zong ze onhoorbaar voor anderen: "A million miles away. Your signal in the distance. To whom it may concern. I think I lost my way, getting good at starting over. Every time that I return." De kleine merrie neuriede zachtjes en sloot haar ogen. Ze hoorde hoefstappen en opende ze weer. De kleine hengst stond weer bij haar. Duimelijntje glimlachte vriendelijk. "Bedankt om het eens te tonen, Dygur. Het was echt cool, maar ik ga het zelf echt niet testen. Nooit niet" zei ze grijnzend en haar bruine ogen begonnen zacht te glimmen. Ze briesde eens en liep een klein rondje rond hem heen. Ze schudde haar dikke vacht uit en keek nieuwsgierig naar de IJslander. Ze hoorde zijn woorden en gehinnik en begon te grinniken. "Ik heb geen idee" zei ze zacht en eerlijk tegen hem. Ze wist echt niet wat ze nu konden doen. De merrie zuchtte zacht en dacht weer aan het liedje: "Learning to walk again, I believe I've waited long enough. Where do I begin? I'm learning to talk again. Can't you see I've waited long enough. Where do I begin? I'm learning to walk again. I believe I've waited long enough. I'm learning to talk again. Can't you see I've waited long enough."

2. Foo Fighters - Walk

"'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst.' Had mijn moeder ooit gezegd. Ik begrijp het nu. Ik hoef je niet te vertellen wat het betekent. Dat moet je zelf begrijpen. Net als ik. Ik vind iets achterhouden voor een vriend hetzelfde als liegen en ik heb een hekel aan liegen. Mijn beste vriend, Álfur wordt gepest omdat hij niet ken tölten. En hij is een IJslander. Van Sultan heb ik gehoord dat paarden elkaar kunnen vermoorden. En ik ben bang dat Hákur en zijn maten hem gaan vermoorden. Ook omdat Álfur de zoon van de alpha van mijn groep is. Snap je me?" Vroeg hij zacht. Hij hoopte dat Duimelijntje hem snapte. "I'm learning to walk again I believe see I've waited long enough Where do I begin? I'm learning to talk again Can't you see I've waited long enough Where do I begin?" Sprak hij zachtjes. Het was nauwelijks hoorbaar maar Duimelijntje kon hem misschien wel horen. Het maakte hem niet veel uit.

[2. Foo Fighters-Walk]

De kleine merrie keek naar Dygur die iets zei. Ze luisterde naar zijn woorden en zweeg even. Ze spitste haar oren en keek naar hem terwijl ze naar zijn hele verhaal luisterde. Even knikte ze omdat ze hem duidelijk wel begreep. "In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst" mompelde ze onhoorbaar voor Dygur. De woorden zeiden haar wel iets. Ze had ervan gehoord ooit. Vroeger. "Ik begrijp het. Ik heb die woorden ooit ook te horen gekregen. Ik snap het." Ze briesde zacht en keek in zijn ogen. Ze vond het heel erg wat hij nu vertelde. "Oh Dygur, maak je geen zorgen. Vertel me eens, hoe is die hengst bij andere paarden?" vroeg ze dan voorzichtig en keek hem aan. Ze wilde alles weten over die Hákon en Álfur. Ze was al over de zes jaar en ze kende veel van het leven. Ze moest dus een aantal vragen gaan stellen. Rustig wachtte de pony op antwoord van Dygur. Ze hoorde het gemompel en verstond het. Dat liedje kende ze ook. Voorzichtig stapte ze naar voren en drukte haar neus in zijn dikke manen. Ze deed het om hem te kunnen troosten. Ze vond het niet fijn wat hij net verteld had, maar als hij nu al haar vragen eerlijk zou beantwoorden kon ze hem goed helpen. En dat ging ze doen ook.

13. 'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst.' - Winston Churchill

"Welke hengst? Hákon de pestkop of Álfur mijn allerbeste vriend? Hákon ken ik niet eens zo goed. Hij doet het met zijn maten. Álfur wordt snel boos dus daarom pesten ze hem ook denk ik. Maar Álfur is ook grappig en lief en ookal wordt hij snel boos, daar hebben we heel erg over kunnen lachen." Grinnikte hij. 'I could sleep.' Was de gedachte in zijn hoofd. Hij had hele onlogische gedachten. 'I could sleep.' Was de gedachte weer. 'I could sleep. I could sleep. When I lived alone. Is there a ghost in my house?' Was de gedachte weer. Er waren spoken in zijn gedachten, niet in zijn huis, bedacht hij nuchter. Dygur glimlachte. "Hij is af een toe een echte driftkikker." Grinnikte hij. Dygur dacht aan Hákon en de grijns verdween. Dygur zuchtte even maar keek daarna weer wat vrolijker. Hij was een vrolijke hengst.

[5. Band of horses-Is there a ghost]

De kleine merrie zweeg en luisterde naar hem. Ze herhaalde af en toe eens wat woorden en schudde haar hoofd. "Nee, dat bedoel ik niet. Ik begrijp dat jullie met een groep zijn. Hoe doet die pestkop tegen anderen? Niet tegen die vriend van je, maar tegen de anderen bedoel ik." Ze dacht even na over zijn woorden: "Álfur wordt snel boos dus daarom pesten ze hem ook denk ik. Maar Álfur is ook grappig en lief en ookal wordt hij snel boos, daar hebben we heel erg over kunnen lachen." "Hij is af een toe een echte driftkikker." Ze begon al dingen te denken. Het lukte al om een beeld te vinden van wat er gaande was. Duimelijntje zweeg even en dacht weer aan wat liedjes. Dat deed ze wel eens vaker. "Suddenly my eyes are open. Everything comes into focus, oh. We are all illuminated. Lights are shining on our faces, blinding" neuriede ze muisstil. Het was zo stil dat Dygur het vast niet gehoord had. Duimelijntje schudde het liedje uit haar hoofd en keek naar de IJslander. Ze wilde dringend weten wat er was in zijn vriendengroep. Dus hij zou nu echt moeten gaan antwoorden op de vraag over die hengst Hákon. Hij moest het toch kunnen beantwoorden?

3. Hurts - Illuminated

"Weet ik niet eens. Hákon doet verder normaal tegen anderen. Behalve mij en Tyra en de andere vrienden van Álfur. Fjál en Leikúr zijn de beste vrienden van Hákur en doen mee met de pesterijen. Maarja, het komt allemaal wel goed hoop ik." Hákur was Jaloers! "Maar die hufter is gewoon jaloers dus er is verder niets aan de hand. Laten we het over iets vrolijkers hebben." Stelde hij voor. "Galopje?" Vroeg hij grijnzend. Na een paar seconden galoppeerde hij in Telgang weg. Even zijn frustratie weg rennen. Heerlijk. Zonder moeite rende hij de gletsjer op en af. Zelf was hij niet jaloers op zijn vriend. Dygur keerde en rende terug. Hij greens en schudde zich uit. Er begon sneeuw te vallen.

[6. Jaloezie]

De kleine merrie luisterde naar de IJslander hengst die verder begon te vertellen. Ze luisterde naar alles en glimlachte nadat hij uitgesproken was. "Als hij normaal doet tegen anderen, zal hij jou vriend zeker niet vermoorden." Ze briesde zacht tussendoor. "Hij kan jaloers zijn, of het is tegen de verveling" zei ze nog en keek naar hem. Ze schudde haar dikke vacht uit en hoorde plots zijn woorden. Ze wilde net wat zeggen en meteen galoppeerde de IJslander weg. "Ik haat je! Valsspeler!" riep ze lachend en speels. Ze draaide haar om en sprong in galop. Rustig in een galop, galoppeerde ze achter de hengst aan. Haar oortjes stonden naar voren gericht en haar manen wapperden mee met de wind en haar snelle pasjes. Ze sloeg haar staart heen en weer en hinnikte luid. "Niet zo snel! Ik ben twee jaar ouder en bejaard hoor!" grapte ze lachend en galoppeerde sneller. Maar sneller dan dit kon ze niet. Dit ging haar wat te snel. Ze briesde door de wind die in haar neus kwam en schudde haar hoofd licht geïrriteerd. Haar bruine ogen richtte ze op de pony die nu al iets trager leek te gaan zodat ze hem gelukkig kon inhalen.

47. 'Ik haat je!'

Dygur had gegrijnsd bij haar 3 zinnen waarna hij weggerend was. "Dat is geen excuus." Riep hij blij terug. Wel ging hij trager zodat ze nu samen konden galopperen. Duimelijn in galop en hij in Telgang. "Ik ben blij. En ik vind het onlogisch om dat te zeggen." Grapte hij. Hij was al een stuk vrolijker en blijer maar dat was hetzelfde. Dygur maakte een bokkesprongetje en stopte slippend. Lachend keek hij naar Duimelijntje en schudde zich uit. Hij moest gewoon niet meer aan Hákon en zijn vriendjes denken. Álfur werd niet vermoord, daar zorgde hij er wel voor. Ja, hij zat vol met zorgen en dat mocht niet, hij moest genieten. Genieten van het leven en van zijn beste vriend. Hij wou weer een keer samen met de hele groep iets doen. Ook met Hákon en zijn maten en natuurlijk ook Álfur. Iedereen hoorde erbij. Dygur lachte even en wachtte af.

[8. Blijdschap]

De kleine pony hoorde zijn geroep en hinnikte eens luid. Ze galoppeerde zo snel als ze kon en zacht begon ze te hijgen. Ze drukte haar oortjes tegen haar nek zodat ze weinig wind erin zou krijgen. Dat vond ze nooit fijn. De pony zwiepte met haar staart en stak na een tijd de pony voorbij. "Let's race!" schreeuwde ze in zijn richting en arbitrair sloeg ze een weggetje tussen een paar bomen in. Arbitrair was weer eens een moeilijk woord en het betekende willekeurig. Ze zou het niet roepen naar Dygur want misschien begreep hij haar dan niet. Ze briesde luid en galoppeerde iets voorzichtiger over het weggetje. De bomen waartussen ze liep waren enorm kaal en hingen vol sneeuw. Na een tijd kwam ze op een glad stukje en meteen sprong ze omhoog op een kleine berg sneeuw. Daar remde ze en bleef ze staan. "Oeff, ik dacht dat ik uit ging glijden op die plek. Ik kon niet remmen" zei ze grijnzend en keek naar de IJslander. Ze zwiepte heen en weer met haar staart en keek met oortjes naar voren gericht enorm vrolijk naar de hengst.

28. Arbitrair

Dygur keek naar duimelijntje die arbitrair een weggetje insloeg. Hij grinnikte. Na een tijdje kwam ze terug en zei allemaal dingen. Weer greens hij. "Moet je maar niet arbitrair een weggetje volgen hè?" Grinnikte hij. Hij gaf haar een duwtje met de neus en schudde zich uit. Rustig zakte hij door zijn knieën en begon te rollen. Gewoon te rollen in het sneeuw. Dygur grinnikte. Rustig stond hij op en schudde zich boven Duimpje uit. Die zat nu onder het sneeuw. Hij greens en rende langzaam weg. Nu had hij niets te doen. Jammer. Of toch weer niet. Ach. "Gimme rum horseey! I want some rum." Schreeuwde hij maar vrolijk.

[28 arbitrair]