When nothing goes right, go left.

Met zijn hoofd laag stapte de hengst voort. Zijn ogen staarde doelloos naar de grond, zijn mond was een grote trek en tranen stonden al twee dagen in zijn ogen. Hij kon het niet bevatten, dat hij nu ook zijn moeder nog kwijt was geraakt. Hij had haar getroffen toen hij even buiten Dream Horses een kijkje aan het nemen was, het witte lichaam van zijn moeder was koud en lag levenloos tegen de grond genageld. Tranen rolde over de neus van Sultan richting de dorre ondergrond. Het was gewoon niet eerlijk dat die dingen hem juist moesten overkomen, waarom had hij verdomme nooit geluk? Wat was er mis met hem, wat deed hij verkeerd en waarom gunde niemand hem een beetje geluk? Boots maakte hem gelukkig, maar daar hield het ookal snel mee op. Tuurlijk hield hij van haar, zielsveel zelfs. Maar het was allemaal zo wennen, dat al zijn veulens verdwenen waren en ook zijn ex partners nergens meer te vinden waren. Kwaad stampte de zwarte Arabier op de grond, schudde sloom zijn hoofd en hief hem met moeite een beetje op. De spieren in het lichaam van de hengst waren gespannen, zijn oren draaide iets bij maar zodra het vreemde geluid dempte, draaide ze weer naar achter. Sultan sloot zijn ogen, draaide pijnlijk zijn hoofd naar de andere kant en zuchtte eens diep. Nee, het leven was niet eerlijk en dat wist hij verdomd goed. Maar nooit had hij gedacht dat het allemaal zo zou gaan lopen. Geen kudde meer, geen veulens en bijna geen vrienden meer. Damn.. Het was beter als hij misschien niet meer zo wanhopig zou gaan doen en gewoon zijn leven voort zou zetten, dan zou er vast al een hele last van zijn schouders vallen. Zo kon hij toch niet verder leven, als hij vierentwintig uur in de dag vol met stress zat? Lekker voor zijn gezondheid, pff. Alsof hij steeds zwakker werd, die vechtlust totaal was verloren nadat hij zoveel paarden was kwijtgeraakt. Toch moest hij doorzetten, het verleden achter hem laten en naar de toekomst kijken..

[36. Het Meander
&Duimelijntje]

Dravend door het gras. Dikke manen wapperend en volgend door de bewegingen. Een staart hoog de lucht in samen met de bruine benen. Spieren gespannen. Oortjes naar voren. Bruine ogen glimmend in de zon. Zo was de bruine Exmoor te vinden. Ze liep al een tijdje door het gras, vlak naast de rivier die ze het meander noemden. Hij had grote bochten en heuvels die de brede rivier volgden. Duimelijntje keek nieuwsgierig om haar heen terwijl ze vertraagde. Ze briesde eens luid en schudde haar vacht uit. Bijna zou het winter zijn. Dan kon ze eindelijk genieten. Ze had in de lente en zomer nog snel last van de warmte. Haar wintervacht verdween heel traag. Nu had ze weinig last. Frisse lucht deed haar deugd. Vandaag had de kleine merrie een heel fijn gevoel: Blijdschap. Het stroomde door haar hele lijf. Ze was eindelijk in haar droomgebied. Samen met de droom van haar leven: Pinocchio. Ze hield vreselijk veel van de Exmoor hengst. Al een aantal seizoenen en maanden waren ze bij elkaar. Het lot had dit beslist. Heerlijk. De merrie draaide met haar bruine oortjes en wandelde verder. Ze luisterde naar wat overgebleven vogels en de rivier die verder stroomde. Een onbekende geur drong haar neus binnen en zacht hinnikte ze. Ze liep wat sneller en zag verderop een zwart paard. Ze draafde erheen en remde weer af. Ze zag zijn gevoel en haar blijdschap verdween. Wat zou er zijn met dat paard? Hij leek helemaal niet vrolijk, helemaal niet. Duimelijntje liep voorzichtig naar hem toe en drukte haar warme neus tegen zijn hals, hoger geraakte ze niet. "Goedendag" begroette ze hem meteen voorzichtig. "Mijn naam is Duimelijntje, wie ben jij?" vroeg ze even later en keek met haar bruine ogen naar de hengst voor haar. "Gaat het met je?"

8. Blijdschap

De geur van een paard prikte in zijn neusgaten. Langzaam draaide de zwarte halfbloed zijn hoofd en keek recht in de ogen van een niet al te grote merrie. Hij voelde haar warme neus tegen de hare, schrok lichtjes en hield zijn adem eventjes in, tot hij haar stem hoorde. Het voelde vertrouwd, dus Sultan ontspande en keek met een vage glimlach richting de merrie. ''Hee.'' Was zijn korte begroeting, die er met normale klanken uitkwamen. Sultan schudde kort nog even zijn hoofd, richtte zijn blik op de omgeving en keek daarna weer naar de merrie die haar voorstelde als Duimelijntje, aparte naam. Hij had er iniedergeval nog niet van gehoord. ''Ik ben Sultan, niet echt heel bekend meer hier blijkbaar.'' Zei hij geirriteerd, terwijl hij een vlieg van zijn kont afjoeg. Hij had geen zin in steun, al helemaal niet van een merrie die hij niet kon. Zuchtend keek hij Duimelijntje aan, schudde zijn hoofd en liet hem daarna iets zakken. ''Er zijn zoveel dingen aan de hand Duimelijntje. Maar dat is allemaal niet interessant, ik moet het toch zelf oplossen.'' Na zijn woorden deed hij een stap naar achter, keek de merrie eens uitgebreid en schraapte kort met zijn hoef. Had hij weer, wilde hij even de rust opzoeken kwam hij weer een wildvreemde tegen die hem probeerde te helpen. Niemand kon hem helpen, het waren zijn problemen en daar hoefde andere zich niet mee te bemoeien, hoe graag ze dat ook wilde. Sultan had geen hulp nodig, hij kon het makkelijk alleen aan. Natuurlijk waardeerde hij het dat hij steun kreeg van andere, maar hoe maakte hij hen duidelijk dat het niet nodig was? Hij was echt niet iemand die zou zeggen van, 'Ja laat me met rust, ik heb jou hulp niet nodig.' Sultan had respect voor andere, maar misschien moest hij leren dingen aan te geven, duidelijk te zijn en toch nog iets harder te zijn. Zo was hij vroeger ook altijd geweest en zo wilde hij weer worden, want in die tijd was hij het allergelukigst. Nu wilde hij dat gevoel weer voelen, want het gaf hem zoveel voldoening.

De pony zweeg en keek naar de hengst. Hij leek licht geschrokken omdat ze haar neus tegen hem aanduwde. Dat had ze beter niet gedaan. Vaak wilden paarden dat ze liever deed, nu deed ze dat maar werd het niet geaccepteerd. Duimelijntje zuchtte eens diep en hoorde zijn woorden. "Bekend? Nee, bij mij niet want ik ben net nieuw" zei ze zacht en vriendelijk tegen hem. De pony sloeg met haar dikke staart tegen de vliegen en draaide met haar kleine oortjes. Ze hoorde even later de woorden van de hengst. Hij was duidelijk enorm negatief ingesteld. Dat was best erg langs de ene kant, maar het was ook niet gezond. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze voelde dat hij het niet zou accepteren als ze hem probeerde te helpen. Machteloosheid kwam in haar op. Ze kon gewoon niets doen. Duimelijntje zweeg en keek naar de zwarte hengst. Moest ze vertrekken? Hem met rust laten? Ze wilde het niet vragen. Ze wist het gewoon even niet meer. De uitdrukking van de Arabier maakten haar irritant. Ze vond het veel te erg om een verdrietig paard alleen te laten. Het kon fout lopen en was dat de bedoeling? Duimelijntje slikte de moeilijke gedachten en keuzes weg en schraapte zacht met haar hoef op de grond. Ze draaide haar oren naar de hengst toe en met haar bruine warme ogen keek ze hem aan. Een blik van: Als je wil, vertrek ik. Damn. Duimelijntje schudde haar manen in hun vorm en keek weer naar hem. Ze probeerde niet té vrolijk te doen. Dat zou hij vast niet zo fijn vinden.

7. Machteloosheid

Blijkbaar vond de pony het maar niks dat hij zo reageerde, maar hij had gewoon rust nodig en tijd voor zichzelf, om alles weer op een rijtje te krijgen en de oude te worden. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond, afkeurend schudde hij zijn hoofd toen hij haar woorden hoorde en vervolgens grinnikte hij. ''Ja, dat snap ik ook nog wel.'' Sultan schudde zijn lichaam kort uit, gooide zijn zwarte, edele hoofd in de lucht en draaide schichtig zijn hoofd om toen een geur zijn neus binnenkroop. Lynxen, maar ze waren nog verweg. Dus hij hoefde zich geen zorgen te maken. Geirriteerd stampte hij met zijn voorhoef op de grond, draaide zijn lichaam een kwartslag en liep richting de brede rivier die zich door het Meander kronkelde. Kalm liet hij zijn hoofd zakken, nam een aantal slokken en brieste vervolgens tevreden en ontspannen. Met tegenzin sjokte hij weer terug naar Duimelijntje, keek haar met een scheef hoofd aan en haalde een soort van zijn schouders op. ''Wat heeft jou hier naar Dream Horses gebracht eigenlijk?'' Zijn woorden verlieten kalm zijn mond. Sultan was alweer wat afgekoeld, kon normaal tegen de merrie praten en was iets minder chagrijnig. Hij moest toch vrienden zien te maken als hij het ook in moeilijke tijden wilde overleven. Misschien dat hij dat zelf op dit moment nog niet doorhad, maar straks als die tijden waren aangebroken was er een grote kans dat hij in een groot gat zou vallen en er nooit meer uit zou komen, behalve als paarden hem zouden helpen. Sultan' chagrijnige kop maakte plaats voor een rustige, zijn mondhoeken krulde iets omhoog en zijn houding veranderde compleet. Hij moest positief blijven, hij wilde niet net als vroeger weer depressief worden.

[41. Lynx]

De kleine merrie staarde voor haar uit. Ze hoorde de hengst zuchten, maar verder was het even stil tussen hen. Hij begon na een tijd zacht te grinniken waardoor de kleine merrie nieuwsgierig keek. Ze hoorde zijn woorden en begon te blozen, ook al kon je het niet zien onder haar dikke vacht. Ze grinnikte nogmaals en keek hem rustig aan. Ze merkte hoe schichtig de hengst opeens deed. Ze draaide onrustig met haar oortjes en ook zij rook een geur. Het was van een Lynx. Geschrokken keek ze om haar heen, maar net als de hengst besefte ze dat de geur verdween. Het dier was dus niet in hun richting aan het komen, gelukkig maar. De kleine merrie dacht eens na. Het deed haar denken aan haar partner Pinocchio. Hij was altijd wel bezorgd om haar. Hij zei altijd hoeveel hij van haar hield en dat hij haar nooit kwijt wou. Ze grinnikte en keek omhoog naar Sultan die wat vroeg. Ze zweeg even en dacht diep na. "Nou, ik kende dit niet. Ik en mijn partner waren door de wereld aan het reizen. We kwamen hier en ik vond het hier prachtig. Dus we besloten om hier te blijven voor altijd en om ons oude dagje hier door te brengen" zei ze zacht en vriendelijk. Ja, dat was de reden. Ze vond de natuur hier geweldig. Ze briesde even en keek nieuwsgierig naar de hengst. Hij leek al iets minder geïrriteerd. Hij besefte misschien iets, niet dat ze zichzelf ging bemoeien. "En jij? Woon jij hier al lang? Want je zei iets over dat je minder bekend was?" vroeg ze daarna voorzichtig maar vriendelijk aan hem. Ze wist niets anders om te vragen. En als het voor hem lastig was om op te antwoorden, moest hij er ook niet meteen op antwoorden. Ze zou hem heel goed begrijpen.

41. Lynx

Sultan was veel paarden verloren in de tijd dat hij hier in Dream Horses was. Of het nou wel de beste keuze van hem was geweest om naar hier te komen, wist hij zelf ook niet helemaal. Natuurlijk waren er tijden waarin hij het wel naar zijn zin had, bijvoorbeeld toen hij de kudde aan het leidden was. Het was alles voor hem en hij deed er ook alles aan om hem te behouden, maar helaas was dat mislukt. Dagen had hij erover zitten piekeren, maar uiteindelijk is hij erover heen gekomen en is hij nu van plan er weer eentje proberen op te richtten. Wat nog moeilijk gaat worden, vooral in een dichtbevolkt landschap als Dream Horses. Hoeveel paarden zouden hier wel niet zitten, over de duizend? Vast wel, want overal waar hij kwam; hij liep paarden tegen het lijf. Helemaal niet erg natuurlijk, maar af en toe was een tijdje rust ook wel heerlijk. Dag in dag uit ontmoette hij nieuwe paarden, kwam hij oude bekende tegen en liep hij zijn familie tegen het lijf. Heerlijk om op deze manier oud te worden, dat zeker. ''Aah oke. Ik woon hier al aardig lang ja, heb twee kuddes gehad en nu ben ik een loner. Vandaar dat ik minder bekend ben geworden.'' Antwoordde hij rustig op haar vraag. Kort greens hij even, schraapte zijn voorhoef over de grond en schudde zijn vacht uit toen er een bij rond hem vloog. Irritante beesten dat het waren.

[44. Bij]

De kleine pony dacht eens na. Ze sloot haar ogen en dacht weer aan de lente. De dag dat ze haar ware liefde gevonden had. Pinocchio. Ze snapte eigenlijk nog steeds niet waarom hij op haar plek gekomen was. Niemand anders kende die plek, maar nu. Ze snapte het nu wel. Hij was gewoon de ware liefde omdat ze op elkaar leken. Duimelijntje glimlachte bij die gedachte en keek weer naar de zwarte hengst. Ze zweeg en dacht nog steeds de hele tijd na. Tussen beide was het een tijd stil. Allebei dachten ze na. Over vroeger waarschijnlijk. De kleine merrie snoof zacht en briesde eens. Ze schudde haar dikke teddybeervacht uit en zwiepte met haar lange staart. De woorden van de hengst herhaalde ze eens in haar gedachten: "Aah oke. Ik woon hier al aardig lang ja, heb twee kuddes gehad en nu ben ik een loner. Vandaar dat ik minder bekend ben geworden." Duimelijntje zweeg eens en knikte kort. "Nu je geen kudde hebt en alleen rondhangt, betekend heus niet dat je minder bekend bent. Je komt ze gewoon minder snel tegen. Er zijn hier zoveel paarden en ze kennen je nog wel hoor. En nieuwelingen kom je tegen en die leer je kennen, zo word je weer bekend" vertelde ze voorzichtig. Hij was ouder en slimmer dan haar, maar toch wou ze het even zeggen. Misschien dacht hij nu even niet goed na en zou hij het nu wel beseffen. Ze zweeg even en dacht aan zijn woorden over de kudde. Lichte jaloezie kwam op. Ze wou ook graag eens een kudde in haar leven. Dan hoorde je echt bij een groep paarden en dat was super. Niet dat ze het echt miste want ze wist niet hoe het gevoel was als je een leider was. Duimelijntje zweeg weer en keek hem rustig aan.

6. Jaloezie

Al heel vaak waren er paarden geweest met jaloezie, puur om het feit dat hij wel een kudde had en hun niet. Sultan vertelde hen altijd dat hun tijd nog wel aan zou breken, als ze maar door zouden zetten en er honderd procent voor zouden gaan. Vaak verdween hun gevoel dan, deden ze echt hun best en bereikte ze hun doel al snel. Hij hielp graag andere paarden, maar was echt van plan het goede gedoe allemaal achter zich te laten en voor neutraal te gaan. Maar zodra hij de kans had om een goede kudde over te nemen of op te richtten, zal hij zich daar echt voor inzetten. Want het enigste wat Sultan nog miste was het leiderschap, het gaf hem voldoening, een tevreden en blij gevoel. Dat wilde hij terug, hinniken beantwoorden en leuke activiteiten organiseren voor de leden. Om het hun gewoon naar hun zin te brengen, veiligheid en plezier te bieden. Dat was iets waar hij voor geboren was en dat wist zijn familie, ook zijn beste vrienden wisten alles al. Sultan vertelde zijn levensverhaal niet snel aan andere, alleen degene die hij vertrouwde aangezien niet iedereen alles over hem hoefde te weten. ''Tsja, ik weet het gewoon niet. Ik mis denk ik het leidden van een kudde gewoon heel erg.'' Antwoordde hij. Zijn oren draaide iets naar achter, zijn neusgaten waren wijd open gesperd en zijn ogen zochten naar wat te eten. Niets te zien hier in de buurt, maar zijn honger kon nog wel even wachtten. Eerst even nog wat praten met Duimelijntje, want hoe meer paarden hij kon, hoe sneller hij zijn bekendheid weer terug zou krijgen. Het kon ook helpen als hij toch nog iets beleefder deed, zijn problemen even achterwegen liet als hij met een paard in gesprek was. Dan zouden ze hem vast en zeker vriendelijker vinden.

6. Jaloezie

De pony sloot heel even haar ogen en verdween weer in haar eigen gedachten. "How many brothas fell victim to tha streetz. Rest in peace young nigga, there's a Heaven for a 'G'. Be a lie, if I told ya that i never thought of death
my niggas, we tha last ones left. But life goes on. Yeah, life goes on." Het lied stroomde door haar gedachten heen waardoor de kleine pony zacht mee neuriede. "I love them niggas to death, i'm drinkin' Hennessy
while tryin' ta make it last. I drank a 5th for that ass
when you passed, cause life goes on." Ze schrok even later toen ze eindelijk doorhad hoe hard ze zong. "Oeps, sorry. Ik vond het liedje iets te goed" zei ze zacht en verlegen. Ze zweeg even en hoorde toen zijn woorden. Ze dacht even na en knikte begrijpend. "Vast wel. Een kudde is heerlijk, altijd samen dingen doen en er voor elkaar zijn" zei ze en dacht eens aan vroeger. Ze was opgegroeid in een kleine groep. Elke dag samen spelen en andere dingen doen. Dat mistte ze soms ook wel, maar nu had ze ook vrienden dus was ze niet alleen. Even later begon haar maag te grommen. Al was er hier niet super veel te vinden. Konden paarden maar koken met allerlei voedsel. Dan had je altijd wel iets.

32. Koken