Is there any hope left?

Nirvana bleef aan de rand van een gigantisch bloemenveld staan. Ze was zwaarmoedig. Ze was al 2 jaar onderweg, op zoek naar een nieuw thuis. Toch was ze die jaren maar enkele paarden tegen gekomen. Nou ja, ze had ze enkel vanuit de verte bestudeerd. Daarna had ze keer op keer besloten verder te trekken. A long journey. Ze verbeeldde zich niet dat ze makkelijk opgenomen zou worden in een kudde. Dat hoefde ook niet. Maar ze moest paarden om zich heen hebben, al was het maar om de eindeloze saaiheid te verbreken. Bovendien was ze een makkelijke prooi voor roofdieren gebleken. Haar lichaam had her en der littekens van wolven of leeuwen, en één ontstoken wond van een leeuwin die haar in haar slaap had verrast. Ze was maar net ontkomen.

Haar hoofd hief ze hoog in de lucht en ze snoof. Een sterke bloemengeur overheerste, maar ook een vage lucht van paarden bereikte haar. Het was echter nog te ver om meer te weten. Resoluut stapte ze de bloemen in. Ze kwamen tot haar knie, en hoewel ze zich bijna niet kon voorstellen dat hier niemand anders was, leek het daar wel op. Ze voerde haar tempo op tot een drafje. Het was heerlijk weer, en hoewel ze op haar hoede bleef, ze was immers goed zichtbaar, genoot ze van haar vrijheid. Haar passen werden langer en soepeler. Uiteindelijk slaakte ze een schril gehinnik. Ze wist niet of het paard, of de paarden, dat in de verte konden horen, maar dat maakte haar ook helemaal niet uit.

Een schelle hinnik terug was te horen vanaf een verre afstand. Een zwarte merrie kwam op de hinnik af en stak dominant haar staart in de lucht. Toen een witte merrie in de verte te zien was grijnsde ze lichtjes en vertraagde haar passen langzaam tot een soepele draaf waarna ze zo tot bij de merrie draafde. De wind liet haar manen wapperen wat een tintelend gevoel gaf. Haar neusgaten stonden opengesperd. Wat zou die merrie van haar willen? Dragana snoof even in de lucht zodat ze de geur goed kon opvangen. Een onbekende geur, een nieuwe merrie dus. Dragana zette een vriendelijke glimlach op maar bleef toch op haar hoede. Haar oren stonden de helft in haar nek, de helft rechtop. Neutraal dus. "Dragana is de naam, en jij bent?" Vroeg ze en probeerde een vriendelijke toon op te zetten. Ze was niet gewoon vriendelijk te zijn tegen vreemden maar deed toch haar best. Wachtend op een antwoord van de merrie bleef ze rustig staan en zette zich in een behendige houding zodat ze mogelijke aanvallen kon ontwijken.

(now inspiration xD Ben met de trektocht bezig, daar ook die korte post)

Plotseling kwam een zwarte merrie op haar af gedraaft. Nirvana hield stil en keek de merrie onderzoekend aan. Haar oren stonden licht naar achteren. Het was haar een wonder hoe de merrie zo snel voor haar neus had kunnen staan, ze had haar blijkbaar over het hoofd gezien. Even was ze geïrriteerd. "Wat gaat jou dat aan?" snauwde ze tegen de merrie, die blijkbaar Dragana heette. Even viel er een stile. "Nirvana," antwoordde ze toen kortaf, toen ze bedacht dat ze ondanks alles toch op zoek was naar een kudde. Ze keek Dragana recht aan. De merrie was vijandelijk noch vriendelijk, hoewel ze meer naar het tweede neigde. Nirvana kalmeerde wat en schudde met haar hals. "Hoor je bij een kudde?"

Dragana verschoot even bij de antwoorden van de merrie die dus Niravana heette. "Ja, ik heb een kudde." Zei ze dan ook maar kortaf. Ze was hier blijkbaar op het verkeerde adres. Dragana maakte aansporing om te vertrekken. Het zou toch maar tijdverspilling zijn als ze steeds naar die geïrriteerde woordjes moest luisteren. Iets hield haar tegen om te vertrekken, ze vroeg of ze bij een kudde zat. Wilde Nirvana dan ook in een kudde? Vragan hield ze haar hoofd wat scheef en snoof in de lucht. De frisse geur deed haar goed. Toen ze weer naar Nirvana keek gaapte ze even verveeld. "Als je wat afgekoeld bent, ik sta daar aan grote rode bloemen." Zei ze nog achter zich en zwiepte haar staart heen en weer om te tonen dat ze niet te al geïnteresseerd in de witte merrie was. Ze hoopte dan ook dat ze zich iets of toch wat vriendelijker voor stelde. Het kon misschien ook wat afstandelijke trekjes zijn, maar toch.

Ze hoort niet alleen bij een kudde, ze hééft een kudde! Haar oortjes schoten direct naar voren. Nogmaals nam ze de merrie op. Ze had haar niet verwacht als kuddeleidster. Desondanks loog de merrie niet, had ze het idee. Ze keek om zich heen en lachte kort. Er waren hier zo veel 'grote rode bloemen'! In een drafje liep ze achter Dragana aan. "Weet je, ik ben nog op zoek naar een kudde..." zei ze half vragend en keek de merrie verwachtingsvol aan. Nirvana hoopte echt dat de merrie bevestigend zou antwoorden. Dan zou ze weer een thuis hebben! Ongeduldig schraapte ze met haar hoef over de grond.

Dragana hoorde hoefstaoppen achter haar en keek op. Eindelijk, de witte merrie was wat afgekoeld, nu zou ze tenminste een normaal gesprek kunnen starten. Er verscheen een kleine glimlach op haar snuit wat haar gezicht helemaal sierde. "Interessant, mijn kudde noemt: The only rangers voor moest je interesse hebben." Zei ze warm als een welkom tekentje. Dragana haar humeur was direct opgeklaard toen ze de witte merrie haar nieuwsgierige toon hoorde, dat betkende dus dat ze interesse had in alles van haar kudde. "We gaan binnen kort een trektocht doorover heel Dreamhorses!" Zeu ze trots op wat ze uit gevonden had en dat zag je ook aan haar gezicht. Haar ogen fonkelden en haar haar hoofd hief ze een beetje op zodat ze een echte leidster leek. Glimlachend nam ze haar gewone houding aan en grijnsde. "Best leuk, eens dominant zijn." Ze grinnikte en keek dan enkele seconden in haar ogen afwachtend op een reactie.

"Ik zal er zijn," antwoordde ze Dragana nadat ze had verteld over de trektocht. Het zou een goede manier zijn andere paarden te leren kennen, die haar kuddeleden zouden zijn. Kuddeleden! Nirvana begon op haar plaats te drentelen. Ze had weer een thuis! Ze steigerde hoog en slaakte een hinnik, die over het hele veld weergalmde. Triomf! Grijnzend daalde ze weer op haar voorbenen. "Wanneer gaan we?"