Naaldbomen en een wit paard

Courage liep rustig door de taiga. Om haar heen sierden naaldbomen het landschap, maar zij werd er gek van. Overal waar je keek waren naaldbomen. Grote naaldbomen, kleine naaldbomen, dikke naaldbomen, dunne naaldbomen en wat al niet meer. Haar hoeven verpletterden de ongelukkige naalden die op haar pad kwamen, en de geur die je altijd ruikt in de buurt van naaldbomen drong haar neus binnen. Als ze hier uit was, kon ze nooit meer een naaldboom zien zonder gek te worden. Ze ging over in galop om dit gebied zo snel mogelijk achter zich te laten, maar stopte toen ze een ander paard rook. Rustig liep ze in de richting van de geur. Ze zag een wit paard staan, dat er niet echt slecht uit zag. Ze besloot de proef op de som te nemen en het paard aan te spreken. “Hallo.” Zei ze vrolijk. “Ik ben Courage, en jij?”

{44. Taiga
& Nutia}

Een niet al te groot paard liep in het gebied van de Taiga. De naaldbomen beschermde haar tegen de felle zonnestralen. De witte merrie kromde haar hals en strekte hem vervolgens weer, en ging over in draf. De witte, niet al te grote merrie was Nutia. Met gelijkmatige passen draafde ze een stukje door. Na een paar minuten gedraafd te hebben, begon ze zich toch wel te irriteeren aan de naaldbomen. Ze rook een ander paard. Verlegen ging ze over in stap en zag de merrie al. “Hallo.” Zei ze vrolijk. “Ik ben Courage, en jij?” De merrie heete dus Courage. Verlegen andwoorde Nutia; "Hoi, ik ben Nutia" Haar stem was zo zacht dat je echt zin moest hebben om te luisteren, omdat je haar anders niet hoorde.

De witte merrie voor haar was overduidelijk verlegen. “Hoi, ik ben Nutia.” Zei ze zo zacht dat Courage acht moeite moest doen om haar te kunnen verstaan. Zelf was zo ook niet erg spontaan, maar deze merrie was echt veel erger. Ze probeerde een manier te verzinnen om de merrie aan de praat te krijgen, maar ze wist uit ervaring met haarzelf dat je moeilijk iemand die verlegen was aan de praat kon krijgen. “Wat brengt jou hier tussen die vervloekte naaldbomen?” vroeg ze vrolijk Ze wou Nutia niet het gevoel geven dat ze haar nu al niet mocht, wat ook niet zo was. Ze had totaal geen probleem met verlegen paarden, maar het was soms wel een beetje irritant. En ze vond die naaldbomen inderdaad vervloekte rotdingen. Ze werd er gek van geen andere boom te zien dan een met puntige dingen aan zijn takken. Ook was ze wel een klein beetje jaloers op de bomen, ook al klonk dat raar. Zij hoefden niets, behalve op hun plek te blijven staan en een beetje met de wind mee te waaien. Courage wou dat het voor haar ook zo makkelijk was. Gewoon ergens stil blijven staan, geen vijanden hebben, weinig problemen hebben. Maar toch was ze dan wel liever een andere boom dan ee naaldboom.

{6. Jaloezie}

"Wat brengst jou hier tussen deze vervloekte naaldbomen?" vroeg Courage vrolijk. "Nou ik ben net nieuw. Dus ik wil het hier een beetje verkennen" andwoorde ze wat harder, maar nog steeds zacht. Nutia schraapte met haar hoef een takje wat haar irriteerde weg. De naaldbemen werden heen en weer geschud door de wind. Nutia keek naar de lucht en zag donkere wolken samen trekken. Ze zuchte, en meteen daarna ging het regenen. Haar mamen voelde zwaar aan door de regen, en trokken aan haar manenkam. Ze schudde haar hals even. Niet dat nut had. "En wat brengt jou hier dan?" vroeg ze nog steeds verlegen.

Nutia was hier net nieuw, en de boel dus aan het verkennen. “Nou, welkom dan maar hè.” Zei Courage vrolijk. Nutia zuchtte, en alsof dat een teken was, begon het te regenen. Courage raakte doorweekt. Ze zuchtte diep. “En wat brengt jou hier dan?” Vroeg Nutia nog steeds verlegen. “Ach, ik loop gewoon wat rond, en word gek van alleen maar bomen.” Zei ze met een boze blik op de bomen, alsof het hun schuld was dat ze hier stonden. Toen rende er een lynx voorbij. Courage deed geschrokken een stap achteruit, maar het dier was al weg. Courage zuchtte opgelucht. “Hoe lang ben je hier dan al ongeveer?” Vroeg ze nieuwsgierig.

{41. Lynx}

“Nou, welkom dan maar hè.” Zei Courage vrolijk. Nutia knikte, ze begon zich al meer op haar gemak te voelen. "Dank je wel!" zei ze nu op normaal volume. “Ach, ik loop gewoon wat rond, en word gek van alleen maar bomen.” Zei ze met een boze blik op de bomen, alsof het hun schuld was dat ze hier stonden. Nutia zag haar blik en lachte. "Oke, leuk." zei ze lachend. “Hoe lang ben je hier dan al ongeveer?” Vroeg ze nieuwsgierig. "Ik loop hier net binnen, en verder ben ik gister al in de Vallei geweest, ik ebn hier nu twee dagen."

Nutia lachte om haar boze blik op de bomen, en ze ontspande duidelijk een beetje. Ze vertelde dat ze hier pas twee dagen was. “Oh,dan ben je hier inderdaad nog niet heel erg lang.” Zei Courage vrolijk. Toen dacht ze aan de oorlog tussen de Quiet Sparkle en de Horcrux, waarover Pearl haar had verteld. Lekkere binnenkomer, dacht ze sarcastisch. Ze vertelde het Nutia niet, want misschien was het niet heel erg fijn om aan het begin van een oorlog een gebied te moeten verkennen. “En, vind je het hier een beetje leuk?” Vroeg ze. Ze hoopte dat Nutia zich nog iets meer op haar gemak zou voelen.

{18. Pearl}

“Oh,dan ben je hier inderdaad nog niet heel erg lang.” Zei Courage vrolijk. Nutia schudde haar hoofd en plukte gras van de grond. 'En vind je het een beetje leuk hier?' vroeg Courage. Nutia knikte. "Ja, jij bent het eerste paard waarmee ik praat, en waar ik het gevoel bij hem dat ik het kan vertrouwen." biegte ze op. Ze schudde zich nog maals uit van de regen. Ineens zag ze een flits in de lucht. Haar oren gingen als een razende heen en weer. En haar buik ging razend op en neer. Aan alles was te merken dat de merrie bang was. De donder maakte een boos geluid in de lucht. Nutia dansde op haar benen, typerend voor een Arabier, maar nu deed ze het van angst.

"Ja, jij bent het eerste paard waarmee ik praat, en waar ik het gevoel bij hem dat ik het kan vertrouwen." Was Nutia’s antwoord. Courage voelde zich gevleid, en begon te blozen. Nutia schudde zich uit, en water uit haar manen kwam op Courage terecht. “Ik was toch nog niet nat genoeg.” Zei die lachend. Toen hoorde Courage een hard geluid, en de wereld werd voor een seconde vel verlicht. Courage hield abrupt op met lachen. Hier had ze een hekel aan. Ze hield totaal niet van onweer. Nutia klaarblijkelijk ook niet, want die zat naast haar te flippen. Courage ging wat dichter bij haar staan om haar wat gerust te stellen. “Rustig maar, het komt wel goed. Het is maar onweer, het kan ons niets doen.” Sprak ze zichzelf en Nutia moed in. Nu maar hopen dat het waar was. Ze wist dat het niet waar was. Toen ze voor de eerste keer verkocht was, had ze bij een oude merrie in de wei gestaan. De merrie had voor haar gezorgd alsof Courage haar eigen kind was, en Courage had van haar gehouden alsof de merrie haar moeder was. Ze hadden een fijne tijd samen. Tot het noodlot toesloeg. Op een dag was het verschrikkelijk gaan onweren, en Courage, die toen nog maar een veulen was, van als de dood geweest voor de felle lichtflitsen die de hemel sierden. Bella, zo heette de merrie, had haar beschermd, zoals een goede moeder betaamd. “Doe maar gewoon alsof er foto’s van je worden gemaakt en er op trommels voor je wordt getrommeld.” Had Bella haar gerustgesteld. Courage was wat gekalmeerd, en het onweer was al wat minder. Tot er plotseling één vele lichtflits uit de hemel kwam, en vlakbij Courage insloeg. Courage had niet door hoe dicht, tot Bella neerviel. Courage snapte niet wat er gebeurde, en begon haar met haar neus te duwen, in de hoop dat Bella wakker zou worden, aangezien Courage in de waan was dat ze gewoon sliep. Toen haar toenmalige eigenaar verscheen, en Bella meenam, drong de harde waarheid tot haar door. Bella was dood. Nu was ze echt alleen op de wereld. Vlak daarna werd ze weer verkocht, omdat haar eigenaar vond at Courage doorgeslagen was. misschien was dat toen ook wel zo, maar nu in ieder geval niet meer, alleen nog verdrietig af en toe.“Doe maar gewoon alsof er foto’s van je worden gemaakt en er op trommels voor je wordt getrommeld.” Fluisterde Courage zacht, maar wel zo dat Nutia het waarschijnlijk wel kon horen. Een verdwaalde traan liep over haar wang bij de gedachte aan Bella, maar je kon hem niet zien, omdat de regen hem goed had gecamoufleerd. Ze hoopte dat de woorden die haar ooit geruststelden nu Nutia gerust konden stellen. Ze hoopte vurig dat de laatste woorden van Bella niet voor niets waren geweest, en dat zij ze ook een doel kon geven, zodat ze andere ook konden helpen, behalve alleen haar. Ze had het gevoel dat Bella dat wilde.

{20. 500 woorden}

“Ik was toch nog niet nat genoeg.” ZeiCourage lachend. Nutia lachte ook. "Haha sorry!" zei ze blozend, maar aan de andere kant vond ze het ook wel grappig. “Rustig maar, het komt wel goed. Het is maar onweer, het kan ons niets doen.” Nutia keek haar trippelend op haar benen aan. "Je weet niet wat mij is overkomen, mijn moeder is gedoodt bij het onweer, ze was in de trailer, naast mij. We werden vrij gelaten in de wildernis. Maar de bliksem sloeg voor de auto en de bestuurder moest ontweiken, waardoor de trailer op zijn kant kwam. Mijn moeder is toen overleden." Nutia beet op haar lip. Ze zag het beeld weer voor haar. Zo lang had ze zich er tegen geprotesteerd. Ze keek even naar Courage, en wachte op een reactie van de merrie.

Time waits for no one,
So do you want to waste some time,
Oh, oh tonight?
Don't be afraid of tomorrow,
Just take my hand, i'll make it feel so much better tonight
"Je weet niet wat mij is overkomen, mijn moeder is gedoodt bij het onweer, ze was in de trailer, naast mij. We werden vrij gelaten in de wildernis. Maar de bliksem sloeg voor de auto en de bestuurder moest ontweiken, waardoor de trailer op zijn kant kwam. Mijn moeder is toen overleden." Zei Nutia, en ze beet op haar lip. Die gaat straks huilen, dacht Courage. Fijn dan huilden ze nu met z’n tweeën aan het huilen. “Mijn moeder ken ik niet, maar de merrie die voor mij zorgde alsof ze mijn moeder was, in op bijna een eenzelfde manier om het leven gekomen, terwijl ze mijn beschermde.” Haar stem brak bij de laatste zinnen. Ze vond het nog steeds moeilijk om over Bella te praten.

{3. Hurts - Illuminated}

“Mijn moeder ken ik niet, maar de merrie die voor mij zorgde alsof ze mijn moeder was, in op bijna een eenzelfde manier om het leven gekomen, terwijl ze mijn beschermde.” Haar stem brak bij de laatste zinnen. Nutia legde voorzichtig haar hoofd tegen Courage aan. "Dan hebben we hetzelfde meegemaakt." zei ze zacht. Bij de volgende flits sloot ze haar ogen en trilde bij de donder gooide ze haar hoofd in de lucht. Deze angst zou nooit weggaan, dat wist ze zeker. Toch hoorde ze de stem van haar moeder nog; "ze wisten dat dit ging gebeuren, daarom hebben ze mij aan deze kant van de trailer gezet!" Een traan liep over Nutia's wang. Dat waren de laatste woorden van haar moeder.

I'm learning to walk again
I believe I've waited long enough
Where do I begin?
I'm learning to talk again
Can't you see I've waited long enough
Where do I begin?

Een traan liep over de wang van Nutia. Het was dat ze hem uit haar oog had zien komen, anders had ze het helemaal niet gezien. Ze wist opeens wat ze moest doen om met haar verdriet om Bella om te gaan. Ze moest zich sterk houden, en nu Nutia troosten. Ze wist dat dit was wat Bella had gewild, en ze zou het ook zo doen. Ze wist alleen niet hoe ze Nutia gerust kon stellen. “Rustig maar.” Zei ze sussend. “Zou je moeder niet willen dat je sterk zou blijven, en je angsten probeert te overwinnen?” Zei ze, nog steeds op een sussende toon. Ze hoopte dat Nutia het niet erg vond dat ze over haar moeder praatte.

{2. Foo Fighters – Walk}

Nutia had door dat Courage had gezien dat ze huilde, want ze kwam naar haar toe. “Rustig maar.” Zei ze sussend. “Zou je moeder niet willen dat je sterk zou blijven, en je angsten probeert te overwinnen?” Zei ze, nog steeds op een sussende toon. Bij 'je moeder' zette ze een stap van Courage weg. Nog steeds met de verslagen houding. In haar ogen was angst te zien. "Ja, maar zo iets... Hoe kan ik nou niet meer bang zijn? Ik ben nog geen 3!" zei ze wanhopig, het was waar, ze was nog maar 2en een half.

Nutia zetten een stap bij Courage weg, en Courage liet haar. "Ja, maar zo iets... Hoe kan ik nou niet meer bang zijn? Ik ben nog geen 3!" Zei Nutia wanhopig. Ze had reden om wanhopig te zijn. Courage wist geen manier meer om haar te laten kalmeren, dus liet ze Nutia maar begaan. Als het te erg zou worden zou ze wel weer ingrijpen. “Ik snap het.” Zei ze daarom alleen maar. Ze zou vanzelf wel zien wat eruit kwam. Als Nutia zou flippen, zou Courage zich er wel mee bemoeien, maar dit was, vond zij, iets wat Nutia eerst alleen moest verwerken.

"Ik snap het" zei Courage. Nutia knikte. "Bedankt" zei Nutia. Ze schrok even van de rommel, waar meteen een bliksemflits op volgde. Weer stond ze te trippelen op haar benen. De witte manen van de merrie waren meer grijs met de regen en dansden mee. Toen hoorde ze een hele harde rommel, ze legde haar oren in haar nek, maar wist zich te bedwingen. "Het zit boven ons!" schreeuwde Nutia, om boven het gerommel uit te komen. "En we staan midden in een bos, als de bliksem in slaat, staan we in brand!" gilde ze er achter aan. Nog een rommel, nog harder dan de vorige, dat was de druppel, Nutia hinnikte schel, steigerde, en galloppeerde weg. Ze dacht aan niets meer, ze zag niets voor zich, en struikelde al snel, viel, en zat met haar benen vast. Haar buik ging snel tempo op en neer, de bomen waaiden gevaarlijk heen en weer. Nutia maaide hevig met haar benen over de grond, maar ze kwam alleen maar vaster te zitten. Hoe kwam ze hier nu uit? Hoe ver was ze door gerent? Waar was Courage?

Nutia bedankte haar, en het begon gelijk weer te rommelen. De bijbehorende bliksemflits liet niet lang op zich wachten. Nutia begon nerveus te trippelen, en haar doorweekte manen deden vrolijk mee. Weer rommelde het luid. Nutia schreeuwde dat het boven hun zat, en Courage knikte. Het zat inderdaad boven hun. Nutia begon hysterisch te praten over dat ze midden in een bos stonden, en dat zij en Courage dan in de brand zouden staan. Courage kreeg een beeld voor ogen, met zij en Nutia op de barbecue. Het zag er niet fijn uit. Er galmde weer een geroffel door de taiga, en Nutia sloeg nu echt door. Ze hinnikte, steigerde, en galoppeerde er vervolgens van door. Het ging zo snel dat Courage eerst niet doorhad wat er nou allemaal gebeurde, en toen ze dat wel doorhad, was Nutia er al van door. Courage liet haar voornemen om Nutia gewoon haar gang te laten gaan varen, want ze was nu echt helemaal doorgeslagen. Je kon moeilijk een hysterische merrie helemaal alleen door de taiga laten lopen, terwijl de regen met bakken uit de hemel viel en de donder en bliksem vrij spel hadden. Nee, dat kon ze niet maken. Daar kwam nog bij dat Nutia had gezegd dat Courage het eerste paard was in Dream Horses die ze had vertrouwd, dus kon Courage moeilijk gewoon weg gaan, en Nutia is de steek laten, dan zou ze Nutia’s vertrouwen beschamen, en dat wou ze niet. Ook zou Nutia in de penarie kunnen zijn geraakt, doordat ze in paniek weg was gerend. Dit alles deed Courage beslissen om achter Nutia aan te gaan, wat ze zonder al deze feiten waarschijnlijk ook wel had gedaan, want zo vond het geen fijn idee om Nutia hier helemaal alleen te laten. Ze zette zich schrap, en met een donderklap tuitend in haar oren spurtte ze in de richting waarin Nutia was verdwenen. Nu maar hopen dat de merrie geen idiote dingen had gedaan, en alleen maar rechtdoor was gelopen, dan zou het allemaal wel goed komen. Ciurage schreeuwde haar naam niet, omdat ze wist dat ze dat toch niet zou kunnen horen, het onweer en de regen maakten het bijna onmogelijk om nog elk ander geluid dat niet binnen een straal van twee meter was te horen. Ze galoppeerde nog sneller, omdat ze nu echt bezorgt werd om Nutia. In haar hoofd speelden allerlei scenario’s zich af, waarin het voor Nutia in niet één goed afliep. Courage schudde met haar hoor om de gedachtes kwijt te raken, maar het lukte niet. Wat wel was dat haar manen aan haar gezicht beleven plakken, en één haartje verschrikkelijk irritant in haar oog. Ze schudde nogmaals met haar hoofd, maar het haartje vond haar oog klaarblijkelijk een prima plek om te vertoeven, want hij bleef stug zitten. Jammer dan, ze moest nu Nutia zoeken. Courage versnelde haar pas nogmaals, en ontweek behendig de bomen, maar kon niet voorkomen dat ze struikelde over een bramenstruik, met nogal puntige doorns. Ze had een snee op haar been, maar het maakte haar niet uit. Ook stoorde ze zich niet aan het bloed dat er uitkwam en zich vermengde met het regenwater op haarvacht. Het enige wat nu telde wan Nutia vinden, wat dat ook voor consequenties had voor haar. Met haar blik strak naar voren gericht, haar manen wapperend door de wind en nat van de regen zag ze er al met al best indrukwekkend uit, ook al voelde ze zich niet zo. Ze vond Nutia, verstrikt in een paar dunne boomwortels die haar benen in de houdgreep hielden, hevig worstelden met haar benen, wat haar niet echt ten goede kwam, want ze kwam daardoor alleen maar vasten te zitten, wat niet echt de bedoeling was. Courage, die blij was dat ze Nutia weer had gevonden, redelijk ongedeerd en wel, zei tegen Nutia dat ze rustig moest blijven liggen, en begon de wortels door te bijten, wat makkelijker gezegd was dan gedaan. De wortels wan de dennenboom waar Nutia in verstrikt was geraakt waren sterk en taai, en Courage kreeg ze met moeite kapot. De stukken die ze al wel kapot had gekregen spuugde ze naast haar op de grond uit. Na een aardige tijd knagen, en aardig wat donderslagen en bliksemflitsen verder, had ze Nutia eindelijk los, en een vieze smaak en zand in haar mond. Ze spuugde op de grond, en het zand verdween uit haar mond, maar de smaak bleef. Fijn, zat ze daar de hele dag mee opgezadeld.

{23. 750 woorden}

Nutia hinnikte nog eens schel, maar het hielp niets, Courage kon haar toch niet horen. De wortels hielden haar benen in een houdgreep, het was dat ze haar hals niet vast hadden, anders zou ze nog hysterischer zijn geweest. Nutia maaide nog eens, maar het had echt geen zin, dus liet ze haar hoofd liggen en wachte op de redding of de dood. Ze hoorde hoeven en hief haar hoofd op. Courage! Opgelucht zuchte ze. Courage zei tegen haar dat ze stil moest blijven liggen, en Nutia dwong zich zelf om dat ook braaf te doen. Toen ze uiteindelijk helemaal los was stond ze op. "Dank je wel, en sorry" zei ze zacht en toch wel beschaamt. Wat zou Courage wel niet van haar denken? Ze zou haar misschien wel.... Nee! Zo moet je niet denken! Nutia zuchte en duwde haar neus tegen de hals van Courage, en merkte dat de regen stopte. Nutia keek naar de lucht, waar de wolken plaats maakte voor de zon.

Nutia deed gelukkig was Courage vroeg, en uiteindelijk kreeg Courage haar los van de wortels die haar benen aan het wurgen waren. “Dank je wel, en sorry.” Zei Nutia zacht, en redelijk beschaamt. “Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor.” Zei Courage vriendelijk tegen haar. Waarom zou ze. Zij kon er toch niets aan doen dat ze zo reageerde? Nutia zuchtte en duwde haar neus tegen Courage hals, en de regen stopte. Nutia keek naar de lucht, waar de zon de wolken wegjaagde, en de hemel weer een beetje blauw kleurde.

We praten over noodlot alsof het iets zou zijn dat zich op ons wreekte; wij vergeten dat iedere dag dat wij leven wijzelf ons noodlot scheppen. Om de één of andere reden, schoot dit zinnetje haar hoofd binnen, waarom wist ze niet. ze wist niet eens of ze het wel goed had, maar ach, verkeerde citaten zijn de enige citaten die nooit verkeerd geciteerd worden, dus misschien zou iemand haar dit ooit nazeggen, ook al was dat vrij onwaarschijnlijk, aangezien niemand haar het had horen zeggen. Courage zette het van zich af, en keek ook naar de hemel, die inmiddels al weer bijna wolkvrij was. de enige aanwijzing dat het slecht weer was geweest was de natte grond onder haar hoeven. “Hebben we dat ook maar weer gehad.” Zei ze vrolijk tegen Nutia.

{14. '"Verkeerde citaten zijn de enige citaten die nooit verkeerd geciteerd worden." ' - Onbekend}

“Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor.” Zei Courage vriendelijk tegen haar. Nutia knikte, ze was het met haar eens, zij kon er toch niets aan doen dat ze die dramatische ervaring had meegemaakt, en daar een trauma aan over had gehouden? Nee, daarom dus. Nutia keek weer recht voorruit. Alleen maar naaldbomen zag ze. Zij en Courage waren de enige twee die opvielen. Nutia's neus vulde zich met de geur van nat gras, ze hielt van die geur, die rook ze vaak toen ze nog een veulen was. Nog even en ze was een volwassen paard. Maar nu nog niet, nu had ze het recht om bang te zijn, of iets niet te weten. Heerlijk was dat recht!

Nutia was het met haar eens, want ze knikte. Courage snoof diep, en de geur van gras drong haar neusgaten binnen. Ze hield van die geur. Maar ze zag nergens gras, waar kwam die geur dan vandaan? Ze keek nog een keer verdwaast om zich heen, maar zag echt nergens gras. Ze liep even een rondje om de kijken of ze ergens gras zag, maar ze zag het nergens. Toen knalde ze met haar hoofd tegen een boom aan. “Ik haat je!” Schreeuwde ze tegen de boom. Toen bedacht ze zich dat Nutia misschien wel kon denken dat ze het tegen haar hat en draaide ze haar pijnlijke hoofd in haar richting. “Ik had het niet tegen jou hoor, ik had het tegen die vervloekte boom!” Zei ze, eerst verontschuldigend, en toen wat bozer richting de boom.

{47. 'Ik haat je!'}

Courage snoof en keek wat verbaast om zich heen, zeliep wat rondjes. "Pas op!" riep Nutia nog, maar Courage knalde tegen een boom aan. "Ik haat je!" schreeuwde Courage. Nutia schrok, had Courage het nou tegen haar? "Ik had het niet tegen jou, maar tegen die boom." het eerste zei Courageverondschuldigend, het tweede boos. Nutia lachte. "Ik dacht al" lachte ze.

Nutia keek haar geschrokken aan, toen lachte ze gelukkig weer. "Ik dacht al" Zei ze lachend. Gelukkig was ze niet boos geworden of zo. Je wist maar nooit hoe iemand zou reageren. Courage glimlachte een beetje verdwaast, want ze was nog steeds een beetje duizelig. Ze wilde nu toch weten waar de graslucht vandaan kwam, en liep nog een rondje. Toen ze aankwam bij de boom waar ze net tegenaan geknald was, stond ze even stil. “Oh nee hè, jij weer?” Zei ze tegen de boom. Oké, nu moest het echt stoppen, ze begon nu al tegen bomen te praten, hoe diep kon je zinken.

{46. Jij weer?}

‘Oh nee he, jij weer” zei Courage, Nutia keek op en lachte toen ze zag dat Courage het tegen een boom had. “Courage, stop nu met tegen een boom aan te praten….” Lachte ze. Even keek ze naar Courage, maar toen ze niet reageerde liep Nutia op haar af, pakte haar manen in haar mond en trok haar weg, ze zorgde met haar hoeven zo te zetten dat Courage struikelde en Nutia zette triomfantelijk haar voor hoef op de buik van Courage. Ze had zin om te spelen, gewoon net als vroeger!

Een druppel, en nog een, en nog een. Zucht, fijn regen alweer! Nutia keek omhoog en nog geen seconde later begon het weer te storten. Chagrijnig sloeg Nutia met haar staart tegen haar flanken vliegen weg.

Nutia lachte, en zei dat ze moest stoppen om tegen bomen te praten. Toen Courage niet reageerde, sleurde Nutia haar aan haar manen bij de boom weg. “Ik ben dol op jou, wist je dat?” Riep Courage nog naar de boom. Nutia plantte haar hoeven zo neer dat Courage struikelde, en zette triomfantelijk haar hoef op Courage buik. Courage begon te lachen.

Toen viel er een druppel in haar oog. Verdwaast keek ze rond, en merkte dat de druppel nog wat vrienden had meegenomen, heel veel vrienden om precies te zijn. “Zullen we even een droge plek opzoeken?” Vroeg Courage, die nog steeds onder Nutia’s hoef op de grond lag.

{50. Ik ben dol op jou, wist je dat?}