Would you expect me here

De zee, een plek waar je hem waarschijnlijk niet zou verwachten. Maar vooralsnog hield het hem niet tegen. Voor een keer stond er geen laagje zweet op zijn vacht, was zijn houding niet grotendeels dominant trots en vooral gespannen. En waren zijn oren zelfs een stukje uit zijn nek geheven. Nog altijd leek hij niét op een goedzak, daar was de blik in zijn ogen te kil en emotieloos voor. Het spierwitte strand, de helderblauwe zee en de palmbomen die zachtjes meewiegde op de strelende wind die er stond. Het was een prachtig gezicht en hoewel hij puur en puur slecht was, kon ook hij hiervan genieten. Dat hij slecht was betekende niet gevoelloos hoewel hij zich zo wel opstelde. Niemand zou te weten komen wat hij werkelijk dacht, geen enkele ander. Hij snoof de zilte zeelucht op, die zacht in zijn neus prikkelde. Kort schudde hij zijn hoofd, met krachtige passen stapte hij over het strand. Het water spoelde zacht tegen hem aan. Kwam niet eens hoger dan zijn hoef was. Zijn staart sloeg tegen zijn flank aan, een met littekens bedenkte flank. Eindelijk had hij eens rust, er was hier wel meer kans om goedzakjes tegen te komen maar voor eens gaf hij hier niks om. De laatste tijd was het in de kudde nogal hectisch. Segué was haar kudde verloren aan een ander lid, Satan. Maar hij vertrouwde deze hengst niet, hij was al eens overgestapt naar de neutrale kant. Naar een of andere boots, hij had geen idee wie het was maar dat intresseerde hem niet. Het ging erom dat hij de ‘duistere’ zijde had verraden. Hij bleef stilstaan sloot zijn ogen en liet het geluid van het water, de meeuwen, en het ritselen van het groen dat een stukje verderop stond tot hem doordringen. Hij had hiervan kunnen genieten als dat beklemmende gevoel in zijn borst het niet tegenhield. Hij tilde een voorhoef op en liet hem met een klap weer neerkomen. Damn schoot door zijn hoofd. En wild schudde hij ermee. Krachtig spande hij zijn spieren die onder zijn dunne vel opbolden. Hij verplaatste langzaam zijn gewicht naar zijn achterhand en richtte zich op, maaide wild met zijn voorbenen door de lucht waarna een rauwe hinnik zijn mond verliet. Niet om iemand te roepen of de aandacht op zich tevestingen maar puur om de ongestilde woede die door hem heen raasde. Zodra hij neerkwam voelde hij de trillingen nog door zijn lichaam schieten. Zijn zwarte ogen staarden eindeloos over de zee voor zijn hoeven. Hij was er totaal niet bij met zijn gedachtes, iets wat zijn dood kon betekenen.

[ hope you like ]

De zon scheen op haar vacht en had een irritante uitwerking op haar vacht die voorzien was van enkele wonden. Het klamme zonnetje die felle zonnestralen uitstraalde lieten haar wonden van opgedroogd bloed en enkele striemen prikken. Crush negeerde de pijn die ze ondertussen wel gewend was. De reis hierheen was best wel tegenliggerig geweest. Iemand die vroeger tot haar kudde had behoord was haar gevolgd en bedreigde haar niet naar dit Dream Horses te gaan. Na een klein gevecht was ze langs hem gekomen waarbij ze al wat van haar kracht was kwijtgeraakt. Na enkele dagen hier was ze weer uitermate terechtgesteld en weer perfect in vorm. Dit bleek, want de hengst Satan had haar zonder enige uitdaging of dat ze zich hoefde te bewijzen toegelaten. Vaak deden paarden dit ook omdat ze de dochter van Voldemort was, dan schonken ze gelijk genade. Ze was een slimme merrie, en trapte niet in dit soort trucjes. Er waren veel paarden die in het verleden met haar om waren gegaan om wat van haar relatie met Voldemort mee te pikken en vielen alsnel voor haar schoonheid. Met elegante bewegingen en haar hals sierlijk fierend stapte ze met woeste passen door. Bij elke aanraking met de grond dreunde het een klein beetje, en haar zwaarkrachtige hoeven drukten zich in de zachte aarde. Er stond een heilspellende blik in haar ogen, verreikt met een doodse tinteling. Door het fikste lopen vlogen haar manen mee de lucht in, evenals haar zwartgekleurde staart. Plotseling kwam er een ander beest te voorschijn, wat bij nader inzien een paard was. Een hengst. Om hem heen was vanaf de afstand de geur van haar kudde te ruiken, wat verraadde dat hij in de kudde moest zitten. Of hebben gezeten. Whatever, ondanks dat hij bij haar kudde scheen te zitten vertrouwde ze niemand. Met haar oren tegen haar schedel gestouwd en haar ogen op dezelfde doodse blik als daarvoor hield ze halt voor de zwarte hengst. "En, mag ik een reden waarom je mij in de weg staat hengst?" vroeg ze hem. Haar stem klonk rauw, ook al was hij vergiert met een heldere toon wat je nekvel overeind zette. Met haar ogen strak op de hengst gericht wachtte ze ongeduldig op een antwoord, of dat hij weg zou gaan zodat ze haar reis kon voortzetten.

Nog altijd stond hij bij de kustlijn, het koele water dat tegen zijn benen opklotste en daarna weer terug de zee in werd getrokken. Zijn staart gleed over zijn achterbenen en sloeg daarna fel een vlieg van zijn flank weg. Dat die beesten nog niet snapte dat ze niet welkom waren en beter een andere plek konden zoeken dan zijn lichaam. Zijn oren lagen strak tegen zijn schedel gedruk, en zijn zwarte ogen waren op een onbekend punt aan de horizon gevestigt. Hij had het geroffel van hoeven over het zand gehoord, niets ontging hem. Een sterke geur drong zijn neus binnen, een merrie dat zeker, maar daarnaast ook de geur van de kudde. De kudde waar hij zich had bijgevoegd in de tijd van Segué, ze had de kudde niet lang gehad maar deze hengst vertrouwde hij voor geen meter. Satan, hij snoof even diep en geirriteerd. Misschien dat hij wel uit de kudde stapte, bij de andere ging, de Valkyrie, of misschien weer gewoon rondzwerven, kudde loos. Zijn ogen gleden opzij, keken vanuit zijn ooghoeken naar de donkere schimmel die hem naderde. Een die hij nog niet kende, die ook niet bij de bijeenkomst was geweest. Of was ze tussendoor toegelaten ofzo dat ze die kans nog niet had gehad. Het zou ook allemaal wel, net zoals de meeste paarden intresseerde ze hem niet. En de houding die ze zichzelf had aangemeten maakte hem niet bang, niet angstig en liet hem niet opzij deinsen. Hij kende geen angst, voor niks voor niemand en niet voor de dood. Ze hield vlak voor hem halt, een dodelijke blik in haar ogen die niet bijzonder was gezien het feit dat zo’n beetje ieder ‘slecht’ paard die blik droeg of probeerde te dragen. Ze sprak al snel, in ieder geval geen merrie die maar afwachtte of een stilzwijgen spelletje speelde. Ze had een dodelijke stem eentje die je de rillingen zou geven als je het niet gewend was of angst kende. Hij moest zeggen de stem paste bij de merrie, haar houding, uiterlijk, en blik in haar ogen in combi met de stem maakte een dodelijke combi. Althans zo oogde ze, misschien was het wel een of andere wannabe watje. Hij snoof even, haar woorden raakte hem niet en hij was niet van plan opzij te wijken. ” misschien omdat jíj te lui ben een stukje om te lopen ? “ antwoorde hij quasi onverschillig. Hij was benieuwd hoe lang deze merrie haar geduld kon bewaren want ze zag eruit als iemand die bij zijn opmerking al uit haar vel zou schieten. Een aantal meeuwen vlogen krijsend over hun heen, richting de zee waar ze erboven rond cirkelden in de hoop een vis te kunnen vangen. Kort was zijn aandacht naar de meeuwen gegaan waarna zijn zwarte ogen weer strak op de merrie gericht werden.

Met haar staart gaf ze een fikse knal in de lucht om enkele vliegen te verjagen die het op haar lichaam gemunt hadden. Door al die vliegende en zoemende rotinsecten had ze heel haar flanken kapotgeschuurt door de harde klappen van haar staart. En dat was ook de grootste boosdoener van de pijn als er regen op druppelde of de zon er fel op scheen. Achja. Ondanks enkele wonden was haar conditie nog perfect in tact en zag ze er net zo goed uit als altijd. De verhoudingen van haar lichaam met spieren die eronder rolden, goed gebouwde benen en haar elegant en toch doods uitziende hoofd maakte van haar een mooie verschijning. "Misschien omdat jíj te lui ben een stukje om te lopen ?" De hengst had zijn woorden gevonden en haar blauwgetinte ogen keken hem strak aan. "Ik ga geen stukje lopen omdat zo iemand als jij me hier in de weg staat. Rot op." siste ze. Haar duistere ogen staarden palrecht in die van hem en besloten hem in de gaten te houden. Waarschijnlijk begon hij toch niet zomaar met een of andere vage aanval. Maar geen een was te vertrouwen, dat had ze wel geleerd. Van haar eigen ervaringen en van haar vader. Voldemort. Ook al kon ze makkelijk een metertje om lopen om langs de hengst te gaan, deed ze dit niet. Ze ging geen verspilde moeite doen en zo'n hengst zijn zin toch te geven. Da-hag. Hij was degene die nu moeite moest doen voor haar, hij was degene die haar pad verhinderde. Haar ogen, zo ondoordringbaar en angstaanjagend als slangenogen, bleven constant strak gericht op de hengst. Nogmaals maakte ze met haar staart een fikse beweging in de lucht en ingehouden maakte ze een geërgerd geluidje. Wist hij niet wie ze was? Was hij niet goed wijs bij zijn hoofd?

Wat was dit nou weer voor koe, wie dacht ze wel dat ze was. Hij week voor niemand en dus ook niet voor haar, of ze zichzelf nou heel wat vond of niet. Hij snoof even geirriteerd en liet ook duidelijk merken dat hij hier geen zin in had. Zijn blik gleed over de merrie, een simpele grijze kleur bedenkte haar vel, diverse striemen en wonden op haar flanken en achterhand. Bij het zien van een felle klap met haar staart verbaasde het hem niet waardoor die kwamen. Zijn ogen gleden terug naar die van de merrie voor hem, ze had blauw getinte ogen. Een paar waar menig jaloers op zou zijn. Hij snapte niet waarom sommige zo wanhopig graag blauwe ogen zouden hebben gehad. Hij schudde kort met zijn hoofd, zijn manen kwamen kort los van zijn hals waarna ze weer wat rommelig op zijn hals neervielen. De merrie was het beduidend niet eens met zijn antwoord en probeerde hem nogmaals aan de kant te krijgen met een of ander slap antwoord. “ Je denkt echt dat ik voor jóú aan de kant zou gaan, een of andere miezerige nietszeggende merrie die de aandacht komt opeisen “ gaf hij als antwoord ,zijn stem ruw en bot. Hoewel hij een uiterst charmante stem kon hebben verdiende deze merrie eigenlijk niet eens de moeite van antwoorden. Het zou best kunnen dat ze elkaar simpelweg zo aan het opfokken waren dat er straks weer eens een gevecht uitkwam. Met het jammerlijke feit dat er niet gemoord mocht worden binnen de kudde. Hij snoof diep. Voor een gevecht deinsde hij niet terug, het was alweer een poos geleden en deze merrie irriteerde hem mateloos. Ze bleven elkaar aanstaren beide dodelijke blikken toewerpen, en blijkbaar duidelijk makend dat ze elkaar niet moesten. Achja wat een eerste indruk al niet deed met een verstandhouding. Hij hoefde geen vrienden, hij vertrouwde niemand. En niemand was zijn vertrouwen waard. Ook hij sloeg eens geirriteerd met zijn staart, de vliegen maakte het er al niet beter op en deze merrie had zijn dag én humeur verpest. Hij had zijn spieren licht aangespannen maar waren desondanks al behoorlijk zichtbaar onder zijn dunne vacht, hij stak zijn neus iets de lucht een klein tikje maar om zo een net iets dominantere houding te kweken als dat hij net had gehad. Hoewel sommige hem aanzagen voor een fries was hij dit zeker niet, een pure Andalusier was hij. Een stuk slanker en eleganter gebouwde fries, althans zo kon je het zien maar de enigste overeen komst was dat ze beiden barokke rassen waren. Het felle zonnetje scheen op zijn zwarte vacht die licht prikkelde. Normaal had hij verder de zee in gaan staan ter afkoeling of de begroeing opgezocht maar deze merrie ging haar zin niet krijgen en hij bleef staan.

45. Koe