Expect the unexpected. [Kyanos]

De donkere hemel rommelde onheilspellend, liet enkele druppels water vallen die hun weg naar de aarde gemakkelijk vonden. Spatten uiteindelijk uiteen, werden verzadigd met het zand. Genoten van het feit dat zij binnen enkele dagen weer herenigd zouden zijn met hun gelijken. Niemand kon deze kringloop stoppen, zelfs de heerser van dit land niet. Sneeuw vormde zich op de daarvoor aangewezen plaatsen, water was aanwezig waar het aanwezig moest zijn. In feite had Hij alles in handen; enkel de natuurwetten konden niet door hem bestuurd worden. Duisternis kwam over dit land; het licht werd uitgedaan. Leeg en kil werd deze omgeving. Angst werd opgewekt. Een zware stem onderbrak de gespannen stilte. Sprak in een taal die niemand begreep. Het beeld dat hij had geschapen met zijn grove handen, een beeld waarop elk klein detail van een paard te zien was – absolute perfectie, begon te leven. Demonen uit de hel en andere, eerdere creaties van de Dood stonden rondom dit tafereel. Keken toe hoe ‘het’ tot leven kwam, brulden als monsters ter begroeting van dit wezen. De zware stem sprak opnieuw, de twee grove handen raakten de creatie voor de laatste keer aan. Zachte, onverstaanbare worden werden in de oren van het wezen gefluisterd: een absolute duivel was geboren.

Een glimlach had haar perfecte lippen iets gekruld toen haar gedachten terug waren gegaan naar de dag waarop zij geboren werd. Lichamelijk was zij geboren als ieder ander paard, gebaard door een merrie, na een samensmelting van twee kernen. Haar geest was echter gecreëerd door haar schepper. Hij had haar gemaakt tot wie ze nu was. Zou haar ziel altijd kunnen besturen, zonder dat haar eigen wil in een ondergeschikte rol kwam te liggen. Haar hoeven, die zich in de lichamen van zoveel andere wezens hadden geboord en haar naar veel verschillende plaatsen hadden gebracht, lieten haast geen afdrukken achter in deze ondergrond, al was deze erg zacht door de regen die gevallen was. Haar witblonde manen, zacht en glanzend als fluweel, waren ongeschonden, bevatten zelfs geen sporen van vuiligheid. Elegant krulde ze haar hals, draaide ze haar hoofd precies zo, dat de glinstering in haar donkergroene ogen niemand ontging. Schijnbaar leeg keek zij om zich heen, was ze zich voor een van de eerste keren in haar leven echt bewust van haar omgeving. Lette ze voor deze ene keer op hoe het landschap er hier uitzag. Ze kon niet ontkennen dat het tegenviel. Waar waren de gaten die de gevolgen waren van inslagen uit de Hel? Waarom waren er nergens platgebrande stukken land waar het vuur zich een weg gebaand had? Hoe kwam het dat de zon hier scheen, zij het zo dat deze minder fel was door de bewolking die hier hing. Dit land was onbegrijpelijk voor haar, terwijl het tegelijkertijd snakte naar een nieuwe leider. Iemand die wist hoe dit land geregeerd moest worden, hoe het ten onder kon gaan en herboren kon worden als een waardig iets. Een deel van de wereld dat leefde en aan de kant van de Dood mocht staan. Daar trots op kon zijn.
Een vogel vloog over. Het was een late vertrekker die naar het zuiden zou vliegen. Nu hoorde de merkwaardig getekende merrie het woeste stormen van de rivier. Hoorde zij hoe het pogingen deed om af te schrikken, en hier, tot haar grote spijt, enorm in faalde. Enige nieuwsgierigheid brandde in haar ogen en maakte dat haar benen haar naar de rivier toe brachten. Spot was zichtbaar in haar gehele houding toen ze het armzalige stroompje water zag klotsen. Was dit een plaats om bang voor te zijn? Celebrían snoof, gooide haar hoofd in de lucht en lachte hard. Een lach die zuiver was als zilver en koud was als de nacht. Dit was niets vergeleken met de gevaren die ze had getrotseerd in haar geboorteland. Bloeddorst kwam in haar ogen toen ze dacht hoe haar schepper hier verandering in kon brengen. Vermaak mengde zich met de bloeddorst toen ze bedacht hoeveel paarden slachtoffer zouden worden van de woestheid die het land dán zou hebben. Het zou niet lang meer duren. Eens zou ook hier de duisternis voorgoed vallen. En dan zou zij krijgen wat ze verdiende. Het leiderschap over de machtigste gebieden. Beloofd door haar schepper en vader, de Dood.

--
Het is een gesloten topic. Enkel Kyanos en Celebrían zullen hier reageren.

Een donkere avond, een pikzwarte lucht, dreigend en angstaanjagend. Behalve voor hem, de zwarte hengst bewoog zich soepel maar krachtig door het gebied rond de rivier. Zijn half lange manen golfden over zijn gespierde hals. Machtig gebogen en geheven, een dominante houding maar het intresseerde hem niks. Velen weken voor hem uiteen, of ze hem kende of niet. Maar de laatste tijd waren er meer waar hij ook daadwerkelijk een soort van gesprek mee voerde. Maar of je het ook echt een gesprek mocht noemen wist hij niet. Veel werd er nooit gesproken maar op de een of andere manier was het vrijwel nooit tot een gevecht gelopen. De ontmoeting met zijn mede kuddelid Fawn hing nog altijd in zijn geheugen. Het was vreemd geweest maar daarnaast nog doodkomisch ook. De merrie had een raar gevoel voor humor, als je het humor mocht noemen. En haar antwoorden waren zo droog en leken zo uit haar duim gezogen te worden. Hij schudde kort zijn hoofd, hij mocht die merrie wel. En haar aanbod om de Valkyrie te joinen beviel hem wel maar of hij het zou aannemen wist hij niet. Zijn staart sloeg fel tegen een van zijn flanken, een licht tintelend gevoel achterlatend. Maar het was zijn aandacht niet waard. Een diep gerommel berijkte zijn oren, een geluid dat onweer aankondigde, dat het onheilspellende weer en de donkere lucht heviger zou worden. Tussendoor was het zachte geraas van de rivier te horen een geluid dat hem vaag aantrok maar aan de andere kant ook echt niks boeide. Toch zette hij koers in die richting. Een vage maar vooral vreemde geur drong zijn neus binnen, snel sperde hij zijn neusgaten wijd open. Kort trilden ze en namen alle geuren diep in zich op. Zijn passen werden groter, geen enkel goedzakje zou zich met dit weer buiten wagen. Geen enkeling zou de bloeddorstigheid van een paard aan de duistere zijde opzoeken. En degene die het wel probeerden of deden waren ten dode opgeschreven. Een moordlustig grijnsje bespeelde zijn lippen, de valse en kille blik in zijn ogen waren niet te ontgaan. De pikzwarte ogen die haast niet opvielen naast zijn ravenzwarte vacht. Ontzichtbaar als je niet oplette een daarbij ook je dood. Hij snoof even diep,gooide zijn hoofd de lucht in. Zijn oren lagen strak tegen zijn schedel gedrukt en zouden daar ook niet vandaan komen. In de verte werd langzaam een gestalte zichtbaar, de kleur kon hij niet onderscheiden van de kleuren er omheen. Hij was er simpelweg nog teverweg voor. Langzaam stopte hij met lopen, bleef stilstaan overwoog wat hij zou doen. Zou hij wel op deze merrie afstappen, zou hij ook maar de moeite doen die kant op te lopen. Maar hij had zin in leedvermaak, en misschien zou deze merrie daarvoor kunnen zorgen.

Een relatief luid gebries verliet zijn neus, de wind stak ineens behoorlijk op. Drukte het gras en de lage begroeing tegen de grond, zelfs de hogere bomen gingen als gekken heen en weer werden uit hun normale patroon van lange lijnen. De hemel liet zijn stortvloed aan geweld over het gebied van dream horses neerkomen. Zijn manen werden wild opgerukt en in de rondte geslingerd om vervolgens in een moment van rust weer op zijn hals neer te komen. Het getrek aan zijn manen en vacht deerde hem niks, hij vervolgde zijn weg gestaag. Hoe dichterbij hij kwam hoe meer de merrie vorm kreeg een krachtige merrie zoals het in het eerste oogopslag leek. Een aparte kleur , donker met blonde manen. Je zag het niet vaak en waarschijnlijk zou het bij de merrie passen. Het ras kon hij niet bepalen misschien een mengeling maar het zou geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken zijn. Zijn staart sloeg nogmaals tegen een van zijn flanken. De rivier doemde samen met de merrie voor hem op, het kolkte wat maar het was niet eens de moeite waard. Geen angstaanjagende rivier waar je voor je leven zou vrezen als je erin terecht kwam. En deed hij dat wel zou hij zijn leven niet door zoiets simpels laten nemen. Hij zou vechten tegen de stroom en overleven. Hij liet zijn leven niet nemen door een rivier, hij zou sterven in een groots gevecht. Een speels kil grijnsje had zijn lippen gevonden, traag trok een mondhoek iets omhoog. Dit kon nog leuk worden waren zijn laatste gedachtes voor hij op de merrie afliep. Hij trok zijn wenkbrauw licht op, de merrie stond tegen de waterrand de aanblik was vermakelijk. “ zó , klaar om te springen. “ de woorden verlieten zijn mond met een toon vol leedvermaak. “ ga je gang, je zou niet de eerste zijn “ vervolgde hij spottend. Rustig hadden zijn donkere ogen die van de merrie gezocht en zich daarop gericht.

Seconden, minuten en uren verstreken. Misschien was het zelfs zo dat dagen aan haar voorbij waren gegaan. Onopvallend, maar toch duidelijk aanwezig stond zij daar. Tijdenlang. In gedachten verzonken. Regen viel uit de lucht, watermoleculen die zich samen tot een druppel gevormd hadden. Lichtflitsen werden naar de aarde gezonden, elektrocuteerden alles wat op hun pad lag, lieten geen spaan heel van iedere levende of dode ziel. As was het resultaat van deze bliksemschichten, verderf en angst de gevolgen van het resultaat. De sterke wind blies die hoopjes stof, de resten van een heengegane ziel, uit elkaar. Zorgde ervoor dat zij verzadigden met het land, om zo planten en ander grut te kunnen voeden. Het gras groeide hiervan om vervolgens opgegeten te worden door dergelijke herbivoren. En deze dieren, werden op hun beurt gegrepen en verslonden door de vleeseters, gedood door bloeddorstige monsters of stierven slechts door toedoen van ouderdom. Waardoor de aaseters hun slag konden slaan en de rest van hun lichaam verteerd werd door moeder Aarde. De kringloop van het leven, zo werd dit verschijnsel genoemd. Het was een veel voorkomend fenomeen. Zonder dit zou leven op aarde niet mogelijk zijn. Leven op aarde. Een grijns speelde met haar lippen, trok haar mondhoeken omhoog, maar liet ze al gauw weer vallen. De wereld waarin zij was ontstaan, hield zich niet aan natuurwetten. Noch hield hij zich aan de zogenoemde kringloop van het leven. Hij die dood moest, werd gedood of ging dood. Hij die leven zou, zou het leven in zijn aderen geblazen krijgen. En dit alles omdat de Dood hier regeerde. De Dood die machtiger was dan al het andere. Machtiger dan Vuur en Water; deze twee waren slechts onderdanen van hem. Het vuur met zijn rode en oranje tongen, zorgde ervoor dat er licht binnen kon vallen. Al was het licht niet te vergelijken met de zonnestralen die het aardoppervlak van het land waarin zij zich in het heden bevond verwarmden. Kil was het licht en toch warm door de hitte van de vlammen. Het water, dat niet in geordende geulen hoefde te stromen, hield zijn vijand met zijn rode kleur in bedwang. Zodat niet het gehele land ten onder zou gaan. Demonen en andere wezens leefden hier. Voor hen was het geen enkele moeite om zich door deze elementen te verplaatsen.
Hij was haar niet ontgaan. Elk detail op zijn lichaam en in zijn ziel nam ze waar. Hij zou haar niet mógen ontgaan. Onopvallend had zij haar hoofd laten zakken. Met haar lippen het stromende water in dit beekje dat de woeste rivier genoemd werd, aangeraakt. Om zo haar mond te kunnen bevochtigen met de vloeistof die al voor vele problemen had gezorgd. Helaas proefde ze niet het bloed of het vergane leven waarnaar ze had verlangd. Was er ook geen sprake van lichaamsonderdelen die hierin rondzwierven. Een vlaag van teleurstelling. Nonchalance viel over haar heen, als een mantel van onwetendheid. Een soort masker. Het was haar kleur die voor nieuwsgierigheid van de ander zorgde, haar manier van spreken en de blik in haar ogen. Haar ogen die nu groen fonkelden. ’Ik verkeer momenteel niet in de veronderstelling dat ik zou springen. Noch heb ik de drang om dat daadwerkelijk te doen. Met een vage glimlach keek ze de hengst aan, sprak ze op een toon waarmee ze een veulen kon uitleggen dat één plus één, twee was. Toch klonk haar stem helder en zilverachtig door de lucht; zoals haar stemgeluid altijd geproduceerd werd door haar stembanden. ’Vertel mij, Spaanse schoonheid, welke walgelijke geur hangt rond jouw lichaam? Die jij hebt meegebracht. Was het je doel om een ander te vergiftigen? Of is het een markering van een kudde die hier huist?’ Het woord “kudde” werd met zoveel mogelijk minachting uitgesproken. Walgend schudde ze haar hoofd; nooit zou zij zich er bij een voegen, tenzij er iets heel spannends zou gebeuren. Even wierp zij een blik naar achteren, ze hoefde maar één stap te zetten om in het water te belanden. Toch bleef zij staan waar ze stond. Zich nergens om bekommerend.

De hengst stapte voort, diverse regendruppels vielen op zijn lichaam. Lieten hun kringels achter, hun markering en maakte duidelijk dat er nog veel meer zouden volgen. Hij snoof even diep, de merrie voor hem was duidelijk niet onder de indruk maar dat had hij in feite ook niet verwacht. Ze leek op te gaan in zichzelf, totaal niet op hem te letten. Hij had haar kunnen aanvallen, van achteren kunnen naderen zonder dat ze het door zou hebben. Vlak voor haar neus gaan staan, nee alleen een levenloze ziel zou denken dat hij zoiets zou kunnen proberen. Ze had hem in de gaten, wist precies waar hij was. De manier waarop haar houding zich uitte en op welke hoogte haar hoofd zich bevond maakte genoeg duidelijk. Een vreemde merrie, net zo vreemd als.. Ja als diverse anderen. Hij moest toegeven vrijwel geen enkel paard dat zich aan de ‘duistere’ zijde bevond wat helemaal goed bij zijn hoofd. Velen waren simpelweg gestoord, konden geen dag zonder de ijzeren smaak van bloed. De adrenaline kick die het moorden gaf, althans wanneer je mazzel had en ze meevochten of in ieder geval tegenstribbelden. Het gevoel hoe het leven uit hun lichamen gezogen werd. Bij die gedachtes moest toch ook hij zijn tong langzaam langs zijn lippen laten strijken. Al lang had hij niet meer gemoord, al heel lang had hij niet eens meer gevochten. De paarden tegenwoordig vluchtte liever dan dat ze een goed gevecht aangingen. En velen slechte paarden zagen meer in een bondgenoot schap dan een pure haat voor ieder ander die zich in zijn omgeving bevond. Het was waar dat ook hij niet altijd een hekel had aan alles en iedereen dat om hem heen bevond. Maar grotendeels kon je het vergeten bij hem, niemand liet hij te dicht tot zich toe. Het feit dat hij de Horcrux had gejoined was een van zijn grootste fouten geweest. Toen, dat hij zich bij de groep voegde werd deze nog geleid door de zilverwitte merrie, Segué. Een van de weinige voor wie hij enig respect kon opbrengen. Hij zuchtte kort en diep, nee een slechte keuze was het geweest. De hengst Satan had de kudde overgenomen, waarom wist hij nog altijd niet maar sinds die tijd had hij de merrie ook niet meer gezien of gesproken. Ze was van de aardbodem verdwenen. Althans uit het Dream Horses gebied. Verraden of misschien ook niet, misschien had het een reden maar misschien ook niet. Hij zou zich er geen zorgen om maken, hij lag er niet bepaald wakker van. Maar dat wat hij op het moment zich druk om maakte was het feit dat hij zo snel mogelijk uit de Horcrux vandaan wou. De merrie sprak, een kinderachtige maar zuivere toon leidde haar stem. Hmm het verminderd toch het leedvermaak waar ik op had gehoopt maar goed sprak hij kalm als antwoord. Ze leken op het moment 2 net op gevoedde paarden die op elkaar antwoordde en verder het gesprek lieten zoals het was. Langzaam vervolgde ze met de uitgekozen woorden, misschien een beetje misplaatst of vreemd maar het trok zijn aandacht niet. Een simpele truc die vele merries gebruikten. Het laat ik je verleiden en dan je hart aan stukken scheuren tactiek. Hij had het gezien en van dichtbij meegemaakt. Kort kregen zijn gedachtes de kans terug te schieten naar beelden uit zijn verleden. In zijn ogen niet intressant genoeg maar toch zo dwingend dat ze hun plek opeisden. Die walgelijke geur moest hij toegeven had ze gelijk in gehad, hij had een hekel gehad aan het feit dat je een kudde geur bij je droeg. Het was altijd zo overduidelijk aanwezig en het irriteerde hem. Hij snoof even waarbij hij licht zijn hoofd hief. “ jammer genoeg is het de walgelijke kudde geur, eentje waar ik niet lang meer last van zal hebben “ hij sprak de woorden vol afschuw uit, nee hij hield niet van de Horcrux, het leek op dat moment een goede keuze. Maar sinds die tijd was er veel veranderd, hij was veel anderen tegengekomen. Onder andere de vreemde merrie fawn, maar die zou haar eigen kudde gaan leiden. Ze had hem gevraagd zich erbij te voegen. Het klonk aanlokkelijk maar of hij zijn vrije leven op wou geven, dat leven dat hij juist weer terug zou krijgen wist hij niet.

Een stuk ongedierte schoot weg in het gras, verdween in zijn hol dat hij eens geroofd had van een soortgenoot die het leven had gelaten. Achterbaks als hij was, had hij het ingepikt. Zonder zich zorgen te maken om het feit of nabestaanden het huis van de overledene wilden hebben. Het was belachelijk dat zoiets gebeurde, zij het zo dat dit geheel niets uitmaakte in de dierenwereld. Wie waar woonde, maakte niet uit. Wanneer er iemand sneuvelde, werd zijn of haar plaats opgevuld door een ander. Het waren hier echter de paarden die wel gevoel leken te hebben. Walgend dacht de merrie terug aan de dag dat de eerste hengst zijn liefde aan haar had verklaard. Haast kokhalzend snoof zij, toen ze zijn stem weer in haar oren hoorde. Het was een softie, het grote zwarte paard dat zij binnen een paar seconden had uitgeschakeld. Liefde kon je niet redden wanneer het je tijd was om te gaan. Als de Dood je wilde, zou hij je krijgen op welke manier dan ook. Want de Dood wist precies wat hij wilde en hoe hij het moest krijgen. En zo ook bij de donkerbruine merrie met de vreemde, lichte manen. Haar voet landde op de grond, met enige kracht had zij hem deze opdracht gegeven. Gras werd onder haar gewicht geplet, een afdruk zou achterblijven als zij hem weer zou optillen. En al deze handelingen waren geheel gedachteloos, want met haar geest was zij volledig bij de hengst. Hij was slimmer dan ze dacht. Al had ze het ergens wel geweten. Het was te zien in zijn zwarte kijkers. Deze letten goed op wat zij zagen voordat hij ging handelen. ’En hij die niets heeft, zal het ook niet missen wanneer hij het verliest.’ was haar antwoord op zijn eerste woorden die volgden als reactie op de hare. Nietszeggend en toch met diepgang. Raadselachtig en toch met logica. Precies zoals de merrie kon beredeneren en zou doen. ’Mijn liefste, het is niet goed voor je karma om kwaad te spreken over de kudde die als familie zou moeten fungeren. Al kan ik me er wel enigszins iets bij voorstellen ,gezien de stank die jij met je meedraagt.’ Ze haalde haar neus op bij haar laatste woorden om deze kracht bij te zetten, maar al gauw vormden haar lippen weer een glimlach. Deze ontmoeting zou haar waarschijnlijk langere tijd bij blijven dan alle anderen. Het feit dat ze eindelijk iemand sprak met hersenen, moest toch wel in herinnering blijven. Zou misschien nog wel gevierd kunnen worden. Zo eens in het jaar. Knikkend als bevestiging op haar eigen gedachte, keek ze de hengst weer aan. Terwijl ze haar ogen iets vernauwde, toch wel benieuwd naar zijn reactie.

Verdorie.
Hij is te Segué-achtig & te kort.