Beautyfull field.

Magnifico had haar hoofd geheven en stapte voorzichtig tussen de bloemen door, ze vond het maar zonde om deze te vertrappen. Ze liet haar neus tussen de bloemen zakken en ze kroonbladeren van de bloemen streelde haar neus met de geuren die ze afgaven. Ze haalde haar hoofd weer omhoog en spitste haar oren en bekeek het bloemenveld, het was prachtig, zo prachtig. Ze hing hier wel vaker rond, alleen om te genieten en naar het prachtige landschap te kijken en in de verte de heuvels van de vallei te bekijken. Magnifico brieste zacht en ze zorgde dat ze de bijen en hommels vermeed, deze insecten had ze een hekel aan, met hun angels en gestreepte lichaam. Vliegende insecten waren zo ie zo al niet een vriend van haar. Haar hoeven raakten steeds zacht de grond, ze liep soepel tussen de bloemen door. Intussen dacht ze na over haar zus, ze zou het waarschijnlijk ook prachtig gevonden hebben, misschien kwam ze hier zelfs wel eens, als ze hier was, maar dat wist ze niet, het gebied van Dream Horses was zo groot, dat de kans dat ze elkaar tegen kwamen klein was. Maar er was een kans dat ze er was. Ze zag haar zus nog voor haar voordat ze vertrok. De palomino kleurige merrie, met een dunne bles die haar gezicht sierde, elegant als altijd met haar zuivere stem. Ze miste haar vreselijk, maar Magnifico heeft er mee leren leven. Een zachte hinnik verliet toen haar keel, af en toe zag ze wel een paard staan, die net als haar van het uitzicht genoten. Toen hoorde ze hoef stappen zachter dichterbij komen en draaide haar oren naar het geluid.

[ & Hopeful]

Rollende spieren waren te zien onder de vacht van Hope. Hij draafde in een rustig tempo door de bloemen velden. Hij lette niet op de omgeving, maar dacht na. Hij dacht na over zijn verleden, waar hij nog steeds niet goed mee om kon gaan. Hij had ook al veel littekens op zijn lichaam; Op zijn hoofd, precies boven zijn oog van de zweep slagen; op zijn flanken van de sporen en van Fether; Op zijn rug van het zadel wat hij gedragen had en ook van Fether. Dat was toch zeker niet niks! Hij had er spijt van dat het zo was gegaan. Nog steeds zag hij beelden, maar wist niet precies waarvan. Ineens hoorde hij een hinnik en keek op, hij zag een bruin paard. Hope zuchte en ging over in stap en liep naar haar toe.
"Hallo, ik ben Hopeful, en wie mag jij wezen?" vroeg hij.

Magnifico draaide zich naar de hengst toe en keek hem aan. Hij stelde zich voor, en vroeg toen hoe zijzelf heette. "Hallo Hopeful, mijn naam is Magnifico." Zei ze rustig en keek toen naar de hengst. Hij zat onder de littekens, op zijn rug, flanken en hoofd. Eén van zijn littekens viel haar op, de ene boven zijn oog. Haar oren draaiden zich naar de hengst toe, haar spieren waren licht aangespannen, ze was dan wel op haar hoede. Achter hem zag ze de bloemen en het gebied er achter, het was prachtig, gewoon adembenemend, dat was het zeker. Maar ze kon zich op het moment niet concentreren op het uitzicht, de hengst was nu op haar netvlies, en wat hij had meegemaakt was ze erg nieuwsgierig over, maar waarschijnlijk zou hij er niet over willen praten, dat wilde ze zelf ook nooit over haar verleden. Zonder dat ze het wist zuchtte ze zacht, direct probeerde ze het te stoppen, het zal er wel belachelijk uitzien, en misschien wel beledigend. Zelf was ze niet zo snel op haar tenen getrapt, maar ze kende wel anders. Ze keek toen naar de bijzondere oren van de hengst, wit van binnen, maar bruin van buiten. Ook had hij enkele witte stipjes op zijn wangen, wat ze erg bijzonder vond. Misschien waren er wel meer van zulke paarden, ze wist het niet. De paarden die zij kende, waren meestal effen van kleur met aftekeningen. Ze keek de hengst dus weer aan. "Vind je het hier ook niet prachtig?" Vroeg ze vriendelijk.

"Hallo Hopeful, mijn naam is Magnifico." Zei ze rustig, Hope knikte. Hij hoorde een zucht uit de mond van de merrie komen, en voelde haar blik op zijn littekens. "Wil je weten hoe ik aan die littekens kom?" vroeg hij maar, hij haatte het als paarden er wel naar keken, maar niets zeiden, het maakte hem zenuwwachtig. Hij hoorde een geluid, en keek gelijk weer op. Zijn redelijk bijzondere oren luisterde, maar het was maar het geritsel van de struiken. Hij schraapte even met zijn hoef over de grond. Hij kon niet lang stil staan. De merrie keek hem weer aan. "Vind je het hier ook niet prachtig?" Vroeg ze vriendelijk. Hope knikte. "Maar ik moet even rennen, ik ben zo terug." zei hij verondschuldigend. Hij galloppeerde rond en ging al snel over in zijn snelle rengalop. Hij voelde zich heel even opgejaagd, toen er een boomtak afbrak en op zijn kont viel, wat voelde als een zweepslag. Hij gooide zijn hoofd op, maar merkte dat het geen zweep was, hij ging richting Magnifico en kwam voor haar tot stilstand

Hij wist dat ze naar zijn littekens keek en toen vroeg hij of ze het verhaal erbij wilde horen. "Ja, eigenlijk wel graag.." Bracht ze er een beetje onzeker uit, het was onvriendelijk dat ze dit eigenlijk deed, maar hij wilde er misschien wel over vertellen. En dat wilde ze zelf erg graag horen, ze was erg nieuwsgierig, en misschien koste dat haar vriendelijkheid, maar gelukkig vatte hij het goed op. Toen knikte hij even bij het stellen van haar vraag, en toen zei hij dat hij even moest rennen. Ze knikte en ze zag de hengst toen in een wilde galop weggaan, al snel werd er van die galop een rengalop gemaakt. En zo snel als hij weg was, was hij ook weer terug. Misschien zou hij nu over hem en zijn littekens vertellen. Ze vond het er wel vreselijk uitzien, misschien ook wel een vreselijk verhaal. Misschien wilde ze het niet horen, maar haar nieuwsgierigheid overheerste.

"Ja, eigenlijk wel graag.." bracht de merrie er onzeker uit. Hope lachte. "Oke, nou luister en huiver. Ik ben geboren als renpaard, in de stallen, bij de mensen. Ik was de beste van de stal, maar toen kwam er een ander paard en dat was sneller dan ik. Ik kreeg zweep en sporen zodat ik harder ging, maar ik viel, en mijn bereider was dood. Ik werdt toen nog een keer geslagen, en toen mijn tuig af werd gedaan, hapte ik wild om me heen, en rende weg, de wildernis in. Hier naar toe." Het was kort samen gevat, maar het maakte hem niet uit, het luchte op om zijn verhaal kwijt te kunnen.

Hij lachte even, en toen begon hij aan zijn verhaal. Ze luisterde, het was denk ik wat verkort. Maar het was vreselijk om te horen. "Dat is vreselijk om mee te maken." Was het enige wat ze uit kon brengen. Ze keek naar de grond, het luchtte hem wel op, maar het kroop in mij. Ik stelde me voor om dat door te maken, stank voor dank zou ik zeggen. Je best doen, en dan gaan ze je slaan. Het was oneerlijk, maar mensen waren altijd oneerlijk had mijn moeder verteld. Ze misbruikten hun macht, en de paarden moesten doen wat ze van je vroegen. Ik had geluk, had ze gezegd. Geluk dat ik in de wildernis was geboren, want je had grote kans dat je bij de mensen werd geboren. Toen ik vroeg hoe ze aan de verhalen kwam, zei ze dat ze verhalen had gehoord. Maar ik wist dat ze loog.

-prut ;s-

"Dat is vreselijk om mee te maken." zei de merrie tegen hem. Hope knikte, hij merkte het zelf niet, maar tijdens zijn verhaal had hij zijn hoofd laten hangen, steeds lager, en nu had hij een verslagen houding. Het was duidelijk te zien dat hij er nog steeds last van had, maar dat gewoon niet liet zien, wat hij heel goed kon. Even schudde Hope zich, om de gedachten van zich af te halen. Niet dat het werkte, maar het was meer voor het idee. "Nee, zeker niet" Zei Hope, na een tijdje. "Alle wils kracht word uit je gehaald, net zolang tot je als robot voor hun werkt, ik ben optijd weggekomen." vervolgde hij.

Hij had een verslagen houding aangemaakt. Met zijn hoofd laag, bijna op de grond. Hij had er gewoon last van, dat merkte ze. Na een tijdje zei hij dat het zeker niet leuk was om het mee te maken. Toen hij zijn verhaal vervolgde knikte ze. Het deed gewoon pijn om dit te zien, hou dit paard was uitgeput en daarna ondankbaar was weggegooid. "Je hebt zeker geluk, het zou natuurlijk een hel zijn om daar nog langer rond te brengen. Gelukkig ben je weg gekomen en heb je anderen gevonden." Een glimlach sierde haar gezicht. Ze zou het een marteling hebben gevonden om daar te zijn. Een grote marteling. Haar hoofd was wat omhoog geveerd, omdat ze wat gespannen was geworden. Waarom wist ze niet.

Magnifico zei dat geluk had gehad. "Dat hoef je mij niet te vertellen." zei hij. Hope had nog stteds dezelfde verslagen houding, maar in zijnogen was woede te zien, wie had het recht gehad hem zijn jeugd af te pakken?! Maar waar kon hij zich op wreken? Er waren hier geen mensen, dus hij kon zich niet wreken. Geirriteerd sloeg hij met zijn staart naar een vliegje, maaar dat ging niet weg. Neidig hapte hij ernaar, en toen ging het wel weg. "Maar je weet nu mijn verleden, hoe was het jouwe? Als ik vragen mag." vervolde Hope

Ze knikte toen hij zij dat ze het niet aan hem hoefde te vertellen. Hij was probeerde zijn gevoelens af te reageren op een vliegje, tenminste, dat gevoel had Magnifico dan. Ze keek de hengst aan, en vroeg toen naar de mijne. Ik spande mijn spieren aan en keek naar de grond. "Mijne was ook niet bepaald fantastisch." Ze zuchtte en voelde hoe tranen in haar ogen gingen prikken. Er zat ook een brok in haar keel, maar die probeerde ze weg te slikken. "Mijn ouders zijn gestorven toen ik enkel een jaarling was. Vlak voordat mijn ouders waren gestorven, was mijn zus ontsnapt uit de kudde. Ze vroeg tegen mij het tegen niemand te zeggen, ook niet tegen mijn ouders en haar te helpen om te ontsnappen. Ik leefde in een kudde waar wreed werd geregeerd, dus ik snapte wel dat ze weg ging, maar ik moest achterblijven, om op mijn ouders te passen. Ik had het beloofd aan haar, toen mijn ouders stierven voelde ik me beroerd, om hun dood, maar ook omdat ik de belofte aan mijn zus had verbroken. Sinds dien ben ik op haar op zoek, maar ik heb haar nog steeds niet gevonden. Vier jaar lang heb ik gezworven, totdat ik hier was aangekomen." Ze zuchtte nadat ze alles kwijt was en keek alleen nog maar naar de grond, ze durfde Hopful niet meer aan te kijken. Ze haatte de blikken van medelijden als ze haar verhaal vertelde, dus keek ze niet naar hem. Ze sloot haar ogen stijf dicht en probeerde haar verdriet tegen te houden die eruit wilde komen. Ze wilde haar verdriet niet uiten, haar pijn en angst. Ze had hem daarom ook niet het volledige verhaal verteld, het was wel waar, alleen klopte een klein deel ervan niet. Dat wilde ze niet aan hem vertellen, dat deed teveel pijn. Ze zag weer voor haar hoe de zwarte hengst zijn hoef op haar ouders slapen neer kwam, en het leven uit hen werd gezogen. Hulpeloos stond ze erbij, en liet daarna de twee lijken van mijn ouders achter. Ze liet haar neus zakken en op de zachte kroonbladeren van de bloemen neerkomen.

Magnifico vertelde over haar verleden. En Hopeful merkte aan het eind van haar verhaal datu ze haar emoties tegen hielt. Oh nee, dat mocht ze niet doen! Dan zou ze net zoals Amani worden. "Alsjeblieft, krop je gevoelens niet op. Daarga je spijt van krijgen echt. Ik ken een merrie, ze heet Amani, en zij kropte ook al haar gevoelens op. Alleen omdat ze mijkende durfde ze bij mij haar masker af te zetten. Dat was geweldig om te zien, maar ook best eng. Dus als je moet huilen, doe dat!" hij zei dat verhaal duidelijk, het mocht die merrie niet overkomen, zelf had hij ook een masker gedragen, maar dat droeg hij nog maar heel af en toe.

Ze keek de hengst weer aan toen hij zei dat ze haar gevoelens niet op moest kroppen, en vertelde ook over een ander paard, die ik niet kende. Dat ze moest huilen, maar ze hoefde niet te huilen, dat wilde ze ook niet. Ook al zei hij dat het beter was, ze voelde zich door huilen zwak, zwak hoefde ze niet te zijn. Een waterige glimlach sierde haar gezicht kort, al leek het niet erg vrolijk. "Ik hoef niet te huilen." Mompelde ze zacht naar hem, ook al wist ze dat ze loog. Ze slikte even en keek toen even weg en zuchtte even, bijna onhoorbaar, maar ze hoorde het zelf wel duidelijk. Haar spieren waren ook weer gespannen en ze wilde niet de hengst aankijken. Dan moest ze zo ie zo huilen, en ze wilde zich vooral niet zwak maken tegenover deze hengst.

"Ik hoef niet te huilen." Mompelde ze zacht naar hem. Hope zuchte. "Je weet dat je liegt." zei hij terug. "Maar ja, dan niet." zei hij er dan maar achteraan. Hij zwiepte met zijn staart en zette haast ongemerkt zijn masker weer op. Hij zei niets meer en niets was meer uit zijn ogen te lezen. Zij gesloten, dan hij ook. Niet dat zij echt gesloten was, maar als ze haar gevoelens niet uitte zou ze dat wel worden. En hij ging daar bijna automatisch in mee, daar kon hij niets aan doen. Hij keek naar de lucht en toen weer voor zich. Zenuwwachtig trappelde hij met zijn voorbenen. Ja, hij stond weer te lang stil. Weer galloppeerde hij een rondje. Het was toch wel irritant. Misschien kon hij er langzaam aan wennen om langer stil te staan.

Toen hij zijn laatste woorden uitsprak keek ze hem verwoed aan. "Serieus, denk ik je te vertrouwen, ben je een harde knol. Maar dat moet jij weten, want het is niet mijn probleem dat je verleden hard is, en je een masker op je kop zet. Nee, dat is niet mijn probleem, dat is de jouwe, en mijn probleem is dat ik niet zwak wil zijn, maar dat noem ik niet een probleem, dat noem ik sterk , en misschien ben jij wel zwak, maar ik niet!" Haar ogen schoten vuur, maar toen had ze gelijk weer spijt van haar woorden. Hij kon er niks aan doen dat ik zo was, maar ze wilde niet dat hij zich ermee bemoeide. "Het spijt me dat ik zo uitviel." Zei ze zachtjes. Ze durfde hem weer niet aan te kijken.

"Serieus, denk ik je te vertrouwen, ben je een harde knol. Maar dat moet jij weten, want het is niet mijn probleem dat je verleden hard is, en je een masker op je kop zet. Nee, dat is niet mijn probleem, dat is de jouwe, en mijn probleem is dat ik niet zwak wil zijn, maar dat noem ik niet een probleem, dat noem ik sterk , en misschien ben jij wel zwak, maar ik niet!" Haar ogen schoten vuur, En Hope schrok van haar uitbarsting. Meteen voelde hij zich ook schuldig, maar te gelijk niet. Kijk hoeveel littekens hij had. Je kon hem niet zwak noemen. Meteen bood de merrie haar excuses aan. "Geeft niet, ik snap het wel. Ik moet me er niet mee bemoeien. Maar zeg dat van dat masker nooit meer." Zijn laatste woorden zei hij met nadruk. Daarmee kon je hem namelijk heel makkelijk uit de tent lokken.

Hij schrok van mijn uitbarsting, dat wist ze wel. haar hoofs stond laag en de wind bracht haar manen in beweging. Hij zei dat hij het snapte, maar dat ik het van het masker nooit meer moest zeggen. Haar ogen stonden naar de grond gericht. Ze voelde zich nogsteeds schuldig, en daar kon ze totaal niet tegen. "Het spijt me echt Hopeful, ik hoop dat je me begrijpt." Ze hief haar hoofd weer en keek de hengst. Ze probeerde tot hem door te dringen, maar ze wist dat dat niet zou gaan lukken door haar domme actie. Ze liet haar staart op haar flank neerkomen en liet haar huid daar ook trillen. Meteen weer opnieuw omdat de vlieg die ze net wegsloeg, opnieuw op haar vacht landde.

"Het spijt me echt Hopeful, ik hoop dat je me begrijpt." Ze hief haar hoofd weer en keek naar hem. Hope knikte. "Dat mag ik wel hopen ja. Nee, ik begrijp je. Laten we iets gaan doen, voordat een van ons iets verkeerds zegt en we echt ruzie krijgen". Hij wist zelf niet echt waar heen ze zouden kunnen gaan, of wat ze zouden kunnen doen. "Ehm, weet jij iets om te doen?" vroeg hij na een tijdje stil te zijn. Missxchien wist Magnifico wel wat leuks.

[flutje sorry]

Een glimlach sierde haar gezicht toen hij zij dat hij me begreep, ze keek de hengst aan, maar niet in zijn ogen, maar naar zijn wang. De merkwaardige witte stipjes, dat had ze nooit eerder gezien. Hoe zou dat komen? Misschien was het erfelijk of zo, maar ze vroeg het maar niet, waarschijnlijk zou hij het ook niet weten. Toen hij voorstelde om iets te doen, om geen ruzie te krijgen knikte ik. Ja, dat was wel een goed idee. Toen hij vroeg wat we zouden kunnen doen lachte ze. "Ik dacht dat jij dat wel zou weten, maar ik weet het ook niet, het spijt me."

"Ik dacht dat jij dat wel zou weten, maar ik weet het ook niet, het spijt me." Hope sperde zijn neusgaten open. De eerste geur die binnen kwam, daar zouden ze heengaan. Hij rook het beekje wat stroomde door de heuvels. "Ik heb al een idee, en je hoeft je niet te spijten." zei hij met een glimlach. Hope liep al richting de geur van het frisse water. En al snel kwamen ze daar ook aan, het heldere water stroomde rustig op zijn plek.

Ze glimlachte kort en zwiepte met haar staart en kwam toen in beweging. Ze liep achter de hengst aan en haar hoofd stond hoog, om de omgeving te zien. Ze brieste zacht en schudde toen haar manen uit. Ze liep voorzichtig tussen de bloemen door, en probeerde over paadjes te lopen waar anderen ook al hadden gelopen, zodat ze zich niet schuldig zou voelen omdat ze de prachtige bloemen had vertrapt, ook al vond ze het zonde dat er al een paar waren vertrapt, maar daar kon ze zelf ook niks meer aan doen. Je moest er altijd op een paar stappen als je hier wilde komen, op de bloemenvelden om de prachtige bloemen te bekijken. Al snel rook ze de geur van het water ook en haar oren, die eerst alleen in het rond draaiden, waren nu naar voren gericht. Ze hief haar hoofd meer en kwamen aan bij het water. Het water was helder, en je kon de steentjes zien liggen op de bomen. Soms zag je dat een steentje werd meegenomen door de zachte stroming en verder door de beek huppelde om dan later weer ergens op een plek te vallen en vervolgens niet meer te bewegen. Ze zuchtte zacht en liet haar neus in het heldere water zakken, en bekeek haar eigen spiegelbeeld. Ze dronk een paar korte teugen en liep toen het ondiepe van de beek in. De zachte stroming streelde haar hoeven en onderbenen. Ze zwiepte haar staart, want er was weer een vlieg op haar flank neergestreken. De punt van haar staart was ook in het water gevallen, en toen ze hem zwiepte, vlogen water spetters in het rond. Toen haar staart op haar flank neerkwam schrok ze even van de koude spetters die er ook op neerkwamen. Andere spetters vielen weer in de beek, of op de aarde ernaast om daar worden opgezogen door andere planten.

Hopeful bekeek de merrie nog eens goed. Ze zag er ouder uit dan hij. Misschien een jaar of vijf, schatte hij. Hij was pas drie, en was net begonnen met leven. Volgens anderen dan. Maar het was echt zo. Zijn jeugd was een hel geweest, en god had hem geholpen hem daaruit te bevrijden. Met een glimlach keek hij naar de merrie die wat dronk, met haar staart zwiepte en schrok van het koude water, dat ze ook op Hope gooide. Hij rilde even, maar kon er daarna ook wel om lachen.

Ze keek om en zag dat de druppels van haar staart ook oo de hengst uitgekomen. Ze lachte zelf ook even. Ze bekeek de hengst, hij was nog niet helemaal volgroeid, maar al wel gespierd, dat kwam waarschijnlijk door zijn trainingen bij de mensen. De wind liet haar manen in beweging brengen, 's ook haar staart wiegde mee in de wind. Ze hief haar hoofd, tot het in een sierlijke krl was gevormd. Dat was het magniefieke wat ze eerst was geweest. Ze hief haar staart en genoot van de koele wind. Nu deed ze haar naam ere, iets wat ze graag deed. Al was ze het gespierde, stevige ras Quater Horse, maar toch zag het er magnifiek uit. Een. Glimlach sierde haar gezicht en ze liep dieper de beek in. Het water spatte bij haar benen omhoog.

Hope keek naar de merrie. Ze nam echt een houding aan die haar naam eer aandeed. "Je ziet er prachtig uit zo." hij glimlachte. Hij vond haar echt aardig. Of was het nog meer? Nee, hij zat nog met Amani... Of toch niet? Hope keek even naar de lucht en toen weer naar Magnifico. Hij wist het niet. Hij wist zoveel niet. Maar dat hoorde er toch bij? Of had hij dat mis. Hij zou haar wel als partner willen hebben. Hope keek nog eens naar Magnifico. Maar zou zij dat willen? Vast niet. Of wel? Kon hij het wel zomaar vragen? Nu zeker nog niet. Eerst moesten ze elkaar beter kennen.

Een glimlach sierde haar gezicht bij het horen van het compliment. "Ik heet niets voor niets Magnifico." Ze glimlachde, de Italiaanse vertaling die verdacht veel leek op het Nederlandse, maar mijn moeder zei dat ze de naam prachtig vond. In mijn familie had eigenlijk iedereen een redelijk lange naam, Magnifico, Amourette, enzovoorts. Een paar enkelingen hadden een iets kortere naam. Ze liep verder het koude water in, totdat ze tot over haar knieën erin stond, veel dieper was het beekje niet. Ze liet haar hoofd weer zakken totdat haar neus het koude water weert had bereikt. Ze blies zacht tegen het water aan zodat er kleine kringeltjes ontstonden. Toen hief ze har hoofd plots weer omdat ze schrok van een visje dat voor haar neus langs schoot.