Beautyfull field.

Hope lachte bij de reactie van de merrie bij het visje. "Het is veel kleiner dan jij, het is eerder bang voor jou dan jij voor hem." zei hij aardig. Hij keek voorzich naar de wolken. Hij zag er altijd vormen in. Dat is altijd zo grappig. Nu zag hij bijvoorbeeld een paard. Met een Jockey erop... Hope rukte zijn ogen van de wolk weg en stampte in het water, waardoor hij ook Magnifico nat maakte. "Oh sorry, ik zag een wolk met een paard en een Jockey erop..." zei hij zacht.

"Het is veel kleiner dan jij, het is eerder bang voor jou dan jij voor hem." Zei hij, ja natuurlijk, dat wist ze zelf ook wel, maar ze was gewoon geschrokken voor de plotselinge verschijning en verdwijning van het beest. "Ik hou niet van kleine dieren en andere kleine vliegbeesten, alleen vliegt deze niet." Zei ze geërgerd en ze zette nog een paar stappen verder in de beek, haar hele benen waren nu onder water en ze schudde haar manen uit. Het visje was zilverkleurig, wat schitterde in het water, maar nauwelijks te zien was. Ze brieste zacht en haar spieren ontspanden zich weer. Toen kreeg ze plots allemaal druppels op haar rug waar ze opnieuw van schrok. Ze zag om en wist dat Hopeful in het water had gestampt. Ik wilde net vragen wat hem bezielde, maar hij verontschuldigde zich direct weer. Ze was chagrijnig geworden, en weer was ze haar korte ontspanning weer kwijt. Toen hoorde ze een woord, een woord dat ze nog niet kende. Jockey? "Het maakt al niet meer uit, maar wat is een jockey?" Vroeg ze rustig.

"Het maakt al niet meer uit, maar wat is een jockey?" Vroeg ze rustig. Hope glimlachte naar de merrie en praatte met een valse grijns op zijn gezicht over een Jockey: "Een Jockey is een bereider in de rensport bij paarden. Een Jockey is het ding wat zichzelf het recht geeft paarden te mogen slaan. Een Jockey is een ding wat naar de hel mag lopen." Ookal was hij boos op het woord, hij bleef rustig praten, schreeuwen had toch geen zin, dan wilde magnifico ook gelijk niets meer met hem te maken hebben.

Toen hij haar vraag beantwoorde knikte ze even. "Een slecht persoon dus." Ze glimlachte en wandelde rustig het water weer uit, haar zwarte benen waren zwarter geworden door het water, en zo was het met de rest van haar natte vacht ook, alleen haar droge vacht, glansde in de zon. Ze keek de hengst aan, naar zijn groengele ogen, ook een kleur ogen die ze bij geen enkel paard had gezien. De meeste hadden bruine ogen, net als zichzelf. En ze had enkele paarden gezien die blauwe ogen hadden, maar meestal waren die paarden dan ook helemaal wit. Of hadden ze een wit hoofd, en de rest van hun lichaam gevlekt. Paarden met blauwe ogen vond ze een beetje griezelig, terwijl er niks aan de hand was. Ook zijn kleur van ogen deed haar een beetje rillen, wat ze niet liet zien.

"Een slecht persoon dus." zei Magnifico. "Precies, een persoon dat naar de hel mag lopen." vervolgde Hope met een glimlach. Hij boog zijn hoofd naar het water en dronk wat. Het koude water koelde zijn keel. Verzachtend. "Hoelang ben jij al in Dream Horses?" vroeg hij om niet stil te zijn. Hij dronk nog steeds, maar hielt een oor in haar richting zodat hij kon luisteren wat ze zei. Dat was wel zo beleefd.

[Flutje]

Ze knikte even kort bij wat Hopeful zei. Iemand die naar de hel mag lopen, zo zou ik zelf niet redeneren, maar misschien waren ze wel echt zo slecht. Ze schudde haar hoofd, maar contact met mensen zou ze toch nooit willen hebben. Ze brieste zachtjes, en haar oren draaiden heen en weer, naar geluiden die ze hoorde. Vogels, dieren die op de grond leefden, enzovoorts. Toen vroeg Hopeful hoe lang ze hier al was. "Kort." Sprak ze. "Ik ben hier nog niet zo lang, een week, misschien iets langer." Zei ze. Ze brieste even en keek de hengst weer aan.

-sorry, flut.-