Do I Know You ? [Dracoz]

De zwarte arabische merrie liep met ruime passen langs de langzaam stromende rivier. Deze had een langzame maar krachtige stroom. Nightmare brieste zacht. Ze was eenzaam. Ze mocht het niet laten zien aan andere paarden omdat ze anders veel te zwak over kwam en dat was niet de bedoeling. Ze stopte bij de rivier en dronk wat. Het was geen helder water en ook niet zo zuiver om te drinken. Maar als je dorst had en nergens zuiver water was moest je toch drinken van vuil water. Zo overleefde je hier als je ergens was. Ze ging verder en ging nu in een draf. Er hing een vreemde geur, ze had deze nog nooit geroken. Nightmare was hengstig en ze ging niet door een hengst worden gedekt. Tenminste dat was het plan, haar staart ging wat naar boven. Dat deed ze altijd wanneer ze hengstig was. Ze draaide haar hoofd naar rechts en dan naar links. Ze zag niemand, ze was hier precies alleen. Ze had wel het gevoel dat ze werd bekeken en dat er iemand was. Soms bedrogen je ogen je, maar soms ook niet en was je jezelf allemaal dingen aan het inbeelden. Nightmare stapte verder maar haar ogen bleven voortdurend rondkijken. Opeens hoorde ze geritsel achter zich. Ze draaide zich om en zag een zwarte hengst aankomen. Nightmare keek droogjes voor zich uit maar haar hart pompte snel. Ze was benieuwd wat deze hengst te zeggen had en waarom hij haar aan het bekijken was. Nightmare had hem nog nooit gezien en nog nooit ontmoet. Ze wou iets zeggen maar zweeg.

[flut & Drakie]

Een ijzige herfstbries gleed over het wateroppervlak van de met schuim versierde rivier. Dit deel van het jaar stroomde de rivier het hardst. Ook dit maal weer. Snel kolkend water stroomde langs de zijde van de rivierbeddingen en soms trad hij uit zijn oevers en glipte er wat stroompjes overheen. Soms rolde het blauwe water van een verhoging af en rolde het weer door. Alles zag er o zo kalm en vredig uit. Maar schijn kon bedriegen. Wanneer je de rivier zou betreden zou je meegesleurd worden door diens snelle overstromingen, zou je tegen de stenen worden gegooid en je uiteindelijk zou verdrinken. Dit was de rede dat de donkere hengst hier graag kwam. Heel soms was er wel eens zo een domkop die in het water viel en dan was het grappig hem na te kijken, wat naar zijn kop te roepen en soms wat stukjes mee te rennen. Maar om erin te gaan en het beest te redden ? No way, dat was niet aan hem besteeds. Hij was immers van het slechte ras, en zijn hart was zwart, grauw. Ook met zijn 'verleidkunsten', hij had geen idee wat hij de merrie's aandeed. Hoe hij ze achterliet met een gebroken hart.
Flexibel beweegt de hengst zich in een stap voort. Zijn ogen zijn gericht op de snel stromende rivier. Al leek het of de hengst niet aan het opletten was , was dit zeker niet zo. Zijn oren stonden zo dat ieder geluidje tot zijn gehoorsysteem zou doordringen. Ook tilde hij zijn hoofd zo nu en dan op om even om zich heen te kijken. Niet dat hij bang was ofzo maar op je omgeving letten was wel belangrijk. Dan had hij nog geluk met zijn goede oren, want hij ving snel geluiden op en was dan meteen gewaarschuwd voor de komst van een paard. Ook ditmaal was hij snel gewaarschuwd toen het geluid van hoeven in de verte hoorbaar was. Statig wierp hij zijn neus in de lucht om hem hierna weer tegen zijn borst te drukken en hem in die stand te houden. Rustig stapte hij verder naar het paard toe, rook dat het een merrie was en sprong in een rustig drafje aan. Lokken donkere manen wervelden een beetje mee op de wind en hij zwiepte zijn staart door de lucht. Een donkere merrie traceerde hij, meteen had deze zijn aandacht. Goed verborgen achter een masker was hij aan het bedenken hoe hij het bij deze merrie zou aanpakken. Probeerde de merrie in te schatten, hoe groot ze mentaal was. Toen dit plan gecreëerd was gleden zijn donkere ogen even snel over de merrie. Zoals de meeste was ze goed gekeurd want niet iedere straatkat was hem als vader van hun veulen waard. Even schudde hij zijn kop en grimaste naar de merrie. `Goedemiddag lady. Nouja middag, het is al bijna avond´. Dit was zo´n beetje zijn openingszin, iets wat eigenlijk bij elke merrie hetzelfde was. Het paste bijna wel in iedere situatie en hoefde hij niet bij elke weer iets nieuws te verzinnen. `Ik zal me even voorstellen, mijn naam is Dracoz´. Omdat hij niet wist of deze merrie slecht of goed was waren deze woorden vrij milt voor zijn doen uitgesproken maar toch klonken ze meedogenloos. Aan het uiterlijk van de donkergrijze merrie had hij niet kunnen zien of ze tot de slechte zijde toebehoorde of dat ze goede aanbeedde.

De zwarte hengst kwam nu duidelijk tevoorschijn. Ze wist dat er nu hengsten op haar hengstigheid af zouden komen. Ze was op alles voorbereid maar ze moest toegeven dat deze hengst er goed uitzag. Ze bekeek hem nog eens een keer vluchtig toen ze de stem van hem hoorde. `Goedemiddag lady. Nouja middag, het is al bijna avond´. Zei hij. Hij vervolgde met zichzelf voor te stellen. Ik zal me even voorstellen, mijn naam is Dracoz´. Nightmare keek naar hem zonder emotie. Ze mocht niet zwak lijken tegenover hem. Ookal had ze vandaag en slechte dag. Bij een slechte dag hoorde eigenlijk ook een slechte bui. Nightmare deed een stap naar voren en zei :' Nightmare, hou je kleffe praat maar voor jezelf, Dracoz.'. Licht geïrriteerd zwiepte ze met haar staart op haar flanken. Ze was niet geïrriteerd door Dracoz, maar door die verdomde vliegen. Ze bleven op je huid zitten. Dan nog niet over die dazen gesproken, maar die gingen nu allemaal doodgaan. Lichtjes begon Nightmare te grijnzen. Nightmare paste goed op voor hengsten. Ze was al eens bedrogen geweest maar het kon haar niets meer schelen. Ze wist niet wat ze hier nog moest doen, buiten de goedzakjes uitroeien. Ze deed een stap achteruit. Haar hoef gleed verder weg dan verwacht en ze viel in het water. Haar hoofd ging ook onder water en werd door de krachtige stroom meegevoerd. Nightmare deed een poging om naar de kant te zwemmen maar die was tevergeefs. Ze zeiden altijd tegen haar wanneer je bijna doodgaat dan zie je meestal eventjes je jeugd voorbij flitsen. Wel bij haar was het niet, Nightmare dacht niet aan haar jeugd. Haar hoofd ging weer eventjes onder water maar ze spartelde zo hard dat ze haar hoofd terug boven water kon doen. Ze wist niet echt meer bewust wat ze deed of wat er gebeurde. Een ding wist ze wel zeker, ze moest uit dit water, ze was nog te jong om te sterven. Het lot zou wel beslissen wat er met haar zou gebeuren, of anders zou Dracoz moeten helpen. Dat wist ze niet zeker, want hij was ,volgens haar, een bad ass. Een traan rolde vluchtig over haar wang. Ze ging zelf kop onder omdat ze niet wou dat Dracoz haar zou zien huilen. Dat was niet één van haar gewoonten.

Deze merrie leek net als de meeste badas merrie's die hij tegen kwam niet al te diepzinnig te denken. Zo een die dacht kracht uit te stralen door een masker op te zetten. Hij zette ook een masker op maar het was zijn doel niet dominant te lijken maar om op een wrede manier een merrie te slim af te zijn en een veulen op te wekken wat daarna weer opgevoed zou kunnen worden tot een bad. Uit zijn ogen leek je alleen maar slap door zogenaamd 'gevoelloos' te kijken. Geen enkel paard kon wérkelijk een gevoelloze blik te trekken. Zelfs hij kon dat niet van zichzelf vergen. ` Nightmare, hou je kleffe praat maar voor jezelf, Dracoz´. In ieder geval had deze merrie wel al zijn ware identiteit ontdekt, een pluspunt opzich maar ook een nadeel voor zijn verleidingskunst. Moest hij zijn trukendoos maar weer eens opentrekken om een nieuw laatje te openen en een nieuwe truuk te zoeken. Dracoz zijn ogen schoten nog eens over de merrie maar nu nauwlettender, lelijk was ze in iedergeval niet. Toen zag hij hoe haar been door de modder weggleed en ze van de rand de rivier in zou kukelen als ze hem nú niet wegtrok. `Kijk uit!´ riep hij. Een hopeloze poging waagde hij om haar been naar zich toe te trekken maar hij miste omdat ze achteruit viel. Zo het gevaarlijke water in. Zonder twijfelen spande hij zijn spieren, maakte zich klaar het water in te springen. Met gevaar voor eigen leven was dit. Toen voelde hij de spieren in zijn lichaam aanspannen , uitrekken en dan sprong hij weg. Het koele water was eerst even een shock en hij moest zich even herpakken. Hopeloos zicht hij de donkergrijze merrie, stootte een hinnik uit en wachtte ongeduldig af. Toen zag hij ergens een grijze plek boven het wateroppervlak uitsteken maar er werd een golf in zijn gezicht geslagen waardoor hij even onder water geduwd werd. Met zijn ogen dichtgeknepen tegen het water zwom hij in richting waar hij haar lichaam had gezien. Toen hij ze opendeed zag hij net hoe ze weer boven water kwam en met krachtige slagen en de kracht van de stroom zwom hij naast haar. Zette haar tanden in haar hals om haar boven water te houden , liet zich iets meer met de stroming meegaan zodat hij voor haar belandde en zette daar moedig zijn hoeven op de grond. Met alle kracht die hij in zich had probeerde hij richting de kant te rukken. Maar toen proestte hij even door water in zijn neus en ogen en liet hij haar een moment los. Meteen probeerde hij haar weer te grijpen, dit mislukte. Snel zwom hij een willekeurige kant uit waar hij tegen haar lichaam aanbotste. Nog een uitval naar haar lichaam, maar dit keer had hij beet. Nogmaals verzette hij zich tegen de stroom en duwde hij ze richting de kant. Zijn hersenen zeiden maar een ding; naar de kant! Gek genoeg schoven ze centimeter voor centimeter naar de kant. Een rots versperde hen de weg en meteen duwde hij Nightmare opzij , maar hierdoor werd hij zelf getroffen. Bloed droop langs zijn oog maar hij ging door, trok haar mee naar de veiligheid. Iedere minuut leek een uur te duren maar na een tijd had hij dan eindelijk de kant bereikt. Nog steeds werd hij soms een stukje meegevoerd met het water. Met zijn neus en lichaam duwde hij de merrie op de kant. Smaak van zijn eigen bloed proefde hij, op meerdere plaatsen was afgemaakt door de stenen en de zeiden van de rivier. Angstig probeerde hij op de kant te komen. Met laatste krachten probeerde hij eruit te komen. En toen voelde hij weer gras onder zijn hoeven! Het was gelukt, en hij had het er nog wel levend vanaf gebracht. Nu eens naar Nightmare kijken. Langzaam, beetje hinkelend doordat een been was beschadigd liep hij naar haar toe.

Ze zag hoe Dracoz in het water sprong. Ze kon zich niet goed verzetten tegen de stroom. Ze voelde dat de hengst haar beet nam in de nek. Hij probeerde zich te verzetten tegen de stroom. Tevergeefs, ze voelde hoe ze allebei verder gleden. Ze voelde hoe de tanden van haar hals gingen en ze gleed verder. Ze deed moeite oom nog boven water te blijven. Na een kleine tijd voelde ze terug tanden in haar hals. Dracoz probeerde zich weer te verzetten in het snel stromende water en dat was dan niet bepaald gemakkelijk. Hij stond dan wel vast maar moest nu nog naar de kant. Ze voelde hoe ze stukje per stukje opschoven. Ze voelde hoe ze werd weggeduwd voor een rotsblok. Daardoor botste Dracoz zelf tegen de rots. Ze werd op de kant geduwd terwijl Dracoz nog altijd in het water stond. Nightmare moest gaan hoesten door het vele water die in haar mond waren gekomen. Het moest er allemaal uit. Ze zag hoe Dracoz uit het water probeerde te komen. Ze ging snel rechtstaan en schudde met haar hoofd. De rest van haar lichaam volgde. De druppels vlogen van haar vacht. Dracoz kwam naar Nightmare. Ze zag dat hij bloedde aan zijn oog en dat hij z'n been had verzeerd. De wonde bij z'n oog zou goed genezen maar als je iets aan je been had kon dat er erger zijn dan dat het eruit zag. Er kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze wist niet wat te zeggen. ' Uhm, bedankt,je riskeerde je eigen leven.'. Het water was koud geweest. Als ze een klein stukje zon zou zien ergens dan zou ze er wel naar toe gaan maar het was niet een zonnig weertje.

De zwarte merrie leek er goed afgekomen te zijn, hijzelf had er verder ook niet echt iets aan over gehouden. Eigenlijk was deze situatie perfect, nu was het een eitje de merrie mee te smokkelen naar de andere hengsten. Ze zou niet weten wat haar zou overkomen, anders zou ze nu zeker niet zo lieflijk tegen hem gedaan hebben. Dracoz keek toe hoe ze een glimlach op haar gezicht toverde en hij greinsde misleidend knap terug. `Uhm, bedankt,je riskeerde je eigen leven.´ was haar enigszins simpele antwoord. Dracoz had zijn gezicht weer terug in de plooi getrokken. `Niets te danken...´ mompelde hij rustig terug `...iedereen had dat gedaan´. Een perfect toneelspel speelde de jonge, donkere hengst met de merrie. Een spel waarbij de merrie het voorwerp was en hij het te pakken moest krijgen. Vanzelfsprekend want de meeste voorwerpen konden niet voor je weg rennen. Zijn methode was om de merrie in te palmen met zijn enorm goed geacteerde gelaatstrekken. Dracoz stapte met zijn krachtige, elegante stappen naar haar toe om zijn lichaam tegen haar aan te drukken, wat makkelijk was omdat hij al enorm dichtbij haar stond. Vurig pompte hij lucht naar binnen en liet het ontsnappen door de spleetjes van zijn tanden. Hierna drukte hij zijn neus tegen de hare, keek haar met een van zijn aller charmantste blikken aan. De donkere hengst krulde zijn hals wat meer op net als die van een zwaan, zo had hij net iets weg van de zwarte zwanen die wel eens door het meer heen zwommen. Een geniaal plan speelde zich af in zijn gedachte, het plan hoe hij deze merrie mee zou krijgen. Maar dit was niet al te moeilijk eer ze al geforceerd was door het goed uitgekomen 'ongeval'. Hij was nog steeds nat van het redden van de merrie maar door een zon die net door het dak van de wolken was gebroken en een wat windvlagen zou hij zo weer opgedroogd zijn. Zijn wonden waren ook niet erg, die waren al dicht gegaan en bloedde ook niet meer. Dracoz draaide zijn hoofd om , om zijn blik op de woest kolkende rivier te richten. Ongelofelijk bijna dat hij daar in gesprongen was, de merrie had meegetrokken en er weer uitgekomen was, enkel met de verwondingen. Binnensmonds greinsde hij.

As we saw oh this light
I swear you, emerge blinking into
to tell me it’s alright
as we soar walls,
every siren is a symphony




`Niets te danken...´ mompelde hij rustig terug `...iedereen had dat gedaan´. Was zijn antwoord geweest. Ze wist niet wat ze van hem moest denken, een badass met toch zachtheid vanbinnen of eentje die gewoon wou 'spelen' met haar. Ze liet het maar gewoon gaan, maakte niet uit wat er nu zou gebeuren. Ze had een beetje een zwak gekregen maar het was niet de bedoeling. Hij deed een paar stappen naar haar en drukte z'n lijf tegen dat van haar. Het gaf een goed gevoel, maar of het lang zou duren. Z'n lichaam was ook nogal nat van het water maar dat gaf niet want dat van haar was ook erg nat. Ze wou er niet over nadenken. Hierna drukte hij zijn neus tegen dat van haar. Hij had een charmante blik in z'n ogen. Een echte hengst toen hij zijn nek krulde. Ze zou zo kunnen wegsmelten maar probeerde het niet te hard laten zien. Omdat ze nog altijd het gevoel had dat ze hier werd bespeeld. Misschien wel misschien niet, enkel Dracoz wist het. Ze hoopte van niet maar ja ze zou het wel zien. Hij zag er wel uit als een player met z'n uiterlijk maar toch, hij had iets dat hem zacht maakte. Een kleine traan rolde over haar wang maar ze hoopte dat hij het niet gezien had.

[4. Coldplay - Every Teardrop is a Waterfall ]

Voor de laatste maal snoof Dracoz haar geur op, een die hij zo graag rook. Op zijn donkere huid lag een laag zweet. Even drukte hij zijn neus tegen die van Nigtmare, toen liet hij zijn neus even boven haar hals hangen. Speels beet hij in haar manenkam, zijn gezicht was nog steeds in de plooi getrokken. Geweldig hoe hij dat kon volhouden, logisch dat er nog weinige merrie's aan zijn slechte plannen ontkomen waren. Zijn mondhoeken krulden omhoog van plezier, en bíjna lag daar die verlangende blik zijn ogen maar hij wist deze weg te werken. Warrig waaierden zijn grafietzwarte lokken rond zijn gezicht als een trots vaandel achter hem aan. Langzaam liet hij zijn neus op haar schoft vallen, genoot hij even van het moment, en schoof hem hierna door over haar rug. Hij kon de ribben voelen en had dit zo vaak gedaan dat het saai werd. Langzaam telde hij iedere rib die hij in zijn weg tegenkwam tot hij boven op haar kond eindigde. Hij draaide zijn lichaam richting het hare en leunde er even lichtjes tegen aan. Toen sprong hij er met beide op en drukt zich even tegen haar aan waarna hij zich weer van haar wegdraaide en zich van haar af trok. Hij zwiepte voldaan met zijn staart en wierp haar een meedogenloze blik toe. Zijn dominante houding die hij even geleden had afgedaan was nu weer terug. Oren waren dreigend in zijn nek gelegd en nu was hij niet meer van plan ze ook maar éven omhoog te halen. Zijn ogen fonkelden weer even vervaarlijk als altijd. Nauwlettend plaatste hij zijn hoeven op de goede plaats toen hij zich rustig naar de merrie voort bewoog. Hij strekte zijn hals even om haar te kunnen bijten wanneer ze niet zou luisteren. `Én nu, ga je met mij mee´ waren ze korte, spottende woorden. De merrie wist waarschijnlijk niet in welk onheil ze zich gedreven had maar ze enorme spijt krijgen van haar actie. Hij zou haar meevoeren naar de andere hengsten waar ze vastgehouden zou worden tot haar veulen geboren werd. Daarna zou ze de eerste paar weken door Drakie vergezeld worden maar daarna moest het veulen met hem mee. Dit zou zijn tweede veulen worden. Het twéédé veulen dat opgeleid kon worden als slecht paard. Er moesten er meer komen om de goede paarden te overheersen en dat was de reden van zijn gedrag. Hoewel hij vond het natuurlijk om leuk om merrie's te verleiden en mee te lokken om ze daarna weer als een zielig beestje achter te laten.

De charmante blik bleef de hele tijd. Hij beet speels in haar manenkam. Ze wist dat hij haar kon gaan dekken. Of ze het erg vond ? Niet echt, ze hoopte dat het echte gevoelens waren. Van hem vooral, zij had zeker gevoelens voor hem. Hij ging stilaan naar haar achterste waarna hij op haar sprong en haar dekte. Hij ging er terug af. Hij liet opeens een hele andere houding zien, en zijn ogen waren niet meer zo charmant als daarvoor. Hij zag er nu erg dominant uit en zijn ogen fonkelden erg gevaarlijk, voor een goedzakje dan toch. `Én nu, ga je met mij mee´ waren ze korte, spottende woorden. Ze trok een wenkbrauw op en voelde zich erg beledigd. Ze was niet een pop dat zo maar direct meeging. Ondanks die beet in haar nek, het kon haar niet schelen. Ze ontblootte haar tanden, ze had er aan moeten denken. Met Bad Asses was het bijna onmogelijk om een relatie op te bouwen. Ze legde haar oren in haar nek. Ze moest wel voorzichtig zijn met dat ding in haar buik. 'Had je dan echt niets anders te doen ? Enkel merrie's kapotmaken ?!' Zei ze sissend. Ze haatte hem voor een deel maar een ander deel viel nog voor hem. Ze wou die gevoelens nu direct weg werken. Het begon wat te regenen. Ze deed een paar stappen achteruit en keek streng naar Dracoz. Ze was niet van plan om weg te gaan.

Helaas, ze had de merrie een kans gegeven maar ze had over zijn grenzen getreden. En ja, hij had nou eenmaal niet zo'ke makkelijke grenzen. Een greins speelde rond lippen, een greins waar de spot in omhoog krulde. Hij had kunnen weten dat deze merrie pittiger dan de rest zou zijn aangezien ze evengoed een badass was. Daar hield hij wel van, merrie's met pit. Eigenlijk maakte het zijn drang om haar met zich mee te nemen nog groter. Grappig , hoe ze omgekeerde reactie terug kreeg. `Had je dan echt niets anders te doen ? Enkel merrie's kapotmaken ?!´. Wat dacht ze dan, hij had best een leven naast het verleiden van wezens als haar. Dit kon je eerder als een soort hobby beschouwen. Hij keek haar met zijn zure, maar goddelijk blik aan. Met wat wilskracht kreeg hij haar wel mee. `Madaaam , jij voor´ greinsde hij spottend. Zijn blik ondoorgrondelijk. Dracoz spande zijn spieren, bereidde zich op de rest voor. Hij duwde haar richting een groep bomen om haar daar klem te zetten. Eens kijken wat ze dan zou doen. Hij zwiepte geamuseerd met zijn staart terwijl hij haar emotie´s bekeek en dan lachte hij er smalend om. Rolde er spottende klanken over zijn lippen.