~ Tell you I'm sorry, You don´t know how lovely you are..

Ze hadden afgesproken, bij de zee. Nou reken maar dat ze nog steeds Pissed met hoofdletter P was. Boos schudde ze haar hoofd en liep verder. Natuurlijk hield ze nog van hem maar hoe kon ze nou verliefd op hem zijn als ze hem haatte. Tegenstrijdig vond ze maar. Sierlijk hief ze haar staart en kromde haar hals. De hengstigheid maakte haar inmiddels gek van woede. Dat koos echt altijd het slechtste moment uit. Amani zuchtte diep. Ze zwiepte met haar staart en keek naar de eindeloze zwarte duisternis die ze 'zag'. Daar werd je echt kriegel van. Heel irritant. Nou, waar was ie? Amani wou naar hem luisteren maar eerst móést ze écht een klap uitdelen! Dat moest echt gewoon. Ja ze moest hem gewoon ff 1 keer meppen en dan zou ze luisteren. Amani snoof en trok chagrijnig haar neusgaten op. Daar was die hengst. In galop stoof ze erheen, tussendoor bokkend en nog even een keertje hinnikend. Bij de hengst stopte ze niet en galoppeerde nog 1 galops pas verder. Tijdens het stoppen bokte ze tegen zijn kont en draaide zich sierlijk steigerend om. Ze voelde zijn ogen prikken en negeerde het. "Goed, nu even terzake; ik luister naar je gezeik en ga weg toch? Goed ik luister." Sprak ze ietwat ijzig maar er zat een kalme ondertoon in. Amani zuchtte en priemde haar ogen in de zijne. Dominerend hief ze haar hoofd. "En o wee dat je nu tegen me gaat snauwen daar heb ik geen trek in." Sprak ze tegen hem, ze meende het woord voor woord.

Amani rolde met haar ogen, ging ie nog zielig doen? Nou ze had geen medelij, híj liet haar zitten en niet andersom. Nee Amani was nog lang niet klaar met dat alles. Jammer dat ze blind was anders kon ze zijn ogen zien. Zijn smekende bruine ogen. Er prikten tranen achter haar ogen maar ze hield ze tegen. "Wat versta je met; opnieuw beginnen? Vergeven en vergeten toch? Nee, ik ben nog niet eens klaar meneer. Laat me lekker zitten in al die shit! Denk eens na blondini, ik voelde me kut snap je? Snap je dan niet dat ik nog boos ben? Nee ik hield me in omdat Hope erbij was want anders had ik je toen al een mep verkocht!" Zei ze boos tegen hem. Amani zwiepte hard met haar staart tegen Painted's kont. Haar oren lagen zowat in haar nek en ze was duidelijk boos. Amani zuchtte en richtte haar blauw/witte ogen naar hem. Even kon je verdriet in haar ogen zien maar dat verbeet ze en nu kon je woede erin lezen. Haar staart was dominerend geheven en haar hals gekromd. "Dit kan je verwachten." Sprak ze waarna ze hem een trap gaf op zijn buik om haar woede af te reageren. Nee hij wist echt niet hoe ze zich voelde. Ze wachtte nu maar op antwoord.

Amani moest grijnzen maar verborg het daarna snel toen hij een meter achteruit stapte. Hij nam afstand. Haar blik werd stuurs toen ze het lied hoorde. Wat hoopte hij hiermee te bereiken? Dat ze weer op slag verliefd op hem was? Ja goed ze gaf het toe, ze hield nog van hem, zielsveel maar dat hoefde hij niet te weten. Hij moest maar eens in het zand happen voor haar, net als hij bij haar deed. Amani wachtte tot het over was gegaan en wachtte even tot hij nog iets zei. Dat híj er niet tegen kon, dat maakte haar weer woest. "Oh! Dus nu kan jíj er niet tegen? Dus het zit zo, je kan er niet tegen van wát?! Kan je er niet tegen dat je vreemdging? Tja ik snap het hoor, ik deed ook zó rot tegen je!" Snauwde ze, half schreeuwend half snikkend. De tranen bleven komen en gingen niet meer weg. Van frustratie bokte ze in de lucht. Ze luisterde achteloos naar zijn laatste zin. "Ligt eraan." Was haar spaarzame antwoord. "Ligt eraan of jij wilt." Sprak ze met verstikte stem door het snikken.

Zijn blik veranderde, hij werd serieuzere. Hij staarde in de verte, onbepaald. Hij snoof. "Oh! Dus nu kan jíj er niet tegen? Dus het zit zo, je kan er niet tegen van wát?! Kan je er niet tegen dat je vreemdging? Tja ik snap het hoor, ik deed ook zó rot tegen je!" snauwde de merrie. Hij ging er maar niet opin. Wat moest hij dan zeggen ? Ja sorry, je hebt gelijk. Ik ben ook zo'n klootzak? Daar maakte hij het alleen maar erger mee. De merrie huilde eveneens als hem."Ligt eraan." antwoorde de merrie. "Ligt eraan of jij wilt." Hij sloeg zijn ogen neer, zijn blik verandere weer. ''Amani, tuurlijk wil ik dat. Maar het word zo alleen maar moeilijker'' Hij snoof. Krulde zijn nek en vervolgde ''Ík weet het niet, Amani. Ik heb het gevoel'' zijn klemtoon was lichtjes op ''het' gelegt. ''Dat jij niet meer van mij houd'' fluisterde hij, nog steets starend.

"Tuurlijk joh, het wordt alleen maar moeilijker. Voor wie dan precies?" Bitste ze. Het snikken verminderde en uiteindelijk stopte het. "Tuurlijk houd ik nog van je, dat weet je en ik blijf van je houden. Snap je niet dat ik nógál bóós was toen ik het hoorde?" Fluisterde ze tegen hem. Nu was ze helemaal kalmpjes geworden. Geen emotie, helemaal niets. Kortom, haar oude masker was er weer en haar emoties lagen achter slot en grendel, niemand die erbij zou komen. "Ik houd nog van je en wil verder. En nu?" Sprak ze zwijgzaam.

Moet gaan sorry

"Tuurlijk joh, het wordt alleen maar moeilijker. Voor wie dan precies?" Hij schudde zijn hoofd. ''Voor jou Amani'' hij zuchte. ''Voor jou'' fluisterde hij. "Tuurlijk houd ik nog van je, dat weet je en ik blijf van je houden. Snap je niet dat ik nógál bóós was toen ik het hoorde?" "Ik houd nog van je en wil verder. En nu?" Hij glimlachte. ''Amani. Ik hou ook nog steets van jou, superveel.'' hij schudde zijn hoofd. ''Amani..'' fluisterde hij nogmaals. Moest hij het vragen? Hij wachte eerst op haar reactie, ja, dat zou hij doen.

'Voor jou Amani, voor jou.' Sprak hij als antwoord. Amani draaide met haar ogen. "Sinds wanneer wordt het moeilijker voor míj?" Bitste ze. Nu had zíj een geheimpje dat ze moest vertellen. Niet bepaald een geheim maar hij wist het nog niet. "Zo, nu mag ik!" Sprak ze uitdagend. Haar wit blauwe ogen keken diep in zijn ziel al kon ze niets zien. "Ik ben geheel onvrijwillig gedekt door een wannebe hengst." Zei ze kalmpjes. Viel ze nou voor Pharaon? Nope, nooit, ze hield nog steeds veel van Painted. Amani's oren lagen even in haar nek aan de gedachte aan de hengst die zonder toestemming op haar sprong. Toch was het geschikt. Ze snoof en luisterde naar Painted. "Je zal moeten wachten voor een gezin." Sprak ze luchtig. Ze gaf Painted een duwtje met haar neus en wachtte geduldig af.

"Sinds wanneer wordt het moeilijker voor míj?" Hoofdschuddend luisterde hij naar haar woorden. Ze was nog steets boos op hem, iets dat duidelijk te merken was. Zuchtend keek hij haar aan, hoelang zou dit nog duren? "Zo, nu mag ik!" Nadenkend over wat ze, mogelijk, bedoelde keek hij haar aan. "Ik ben geheel onvrijwillig gedekt door een wannebe hengst." Geschokt gleden zijn ogen langs haar lichaam, nee, er was niks te zien. Loog ze? Nee. Dat wist hij zeker, over zoiets kon je toch niet liegen? Zijn mond viel open en hij schudde zijn hoofd, dus het was niet alleen zijn schuld. Ook zij had er een zooitje van gemaakt. "Je zal moeten wachten voor een gezin." Tranen gleden over zijn wang, hoofd, hals, naar de grond. Een zucht verliet zijn mond tussen het gejammer door. ''Amani'' fluisterde hij zacht, meer kwam er niet uit zijn mond.

Misschien was ze eerder ongevoelig voor zijn tranen maar nu raakten ze haar, diep in haar hart. Amani zuchtte en al het boosheid verdween. "Sorry Painted, ik weet hoeveel jij het wou zonder dat je het had gevraagd. Ik kan er niets aan doen, dat snap je. Verkrachting kan je het noemen en over 11 maanden krijg ik dus een veulen en die moet je accepteren als je eigen vader. Wil je dat doen, voor mij?" Sprak ze verdrietig en teleurgesteld. Zelf had ze ook gedroomd van een klein, huppelend ding naast haar en Painted. Nu zou het ook uitkomen maar Painted was niet de echte vader, dat was triest. 'Amani' Sprak hij, meer kwam er niet uit zijn mond. Ze zuchtte. "Painted."

"Sorry Painted, ik weet hoeveel jij het wou zonder dat je het had gevraagd. Ik kan er niets aan doen, dat snap je. Verkrachting kan je het noemen en over 11 maanden krijg ik dus een veulen en die moet je accepteren als je eigen vader. Wil je dat doen, voor mij?" Even schudden hij zijn hoofd. Zou hij het kunnen? Een veulen, dat niet van hem was, niet op hem leek, op te voeden als veulen? Tuurlijk zou het kunnen, er waren ook paarden met een peetveulen. ''Van wie is het?'' zijn stem klonk hard en ruw. Iets in hem vertelde dat hem van een slecht paard was, iemand die hij kende. Satan? Nee. Die had genoeg merrie's gehad, maar Amani toch niet? "Painted." Fluisterde ze terug. Zo bedoelde hij het niet. Hij schudde nogmaals zijn hoofd en vervoglde rustig; ''Amani, voor jou doe ik alles'' zijn stem klonk teleurgesteld, natuurlijk had hij op iets heel anders gehoopt. Maar dat was nu eenmaal niet meer mogelijk. Zijn huid trilde alsof er een koude wind over zijn huid vloog. Zijn hoofd lied hij hangen, verdrietig, teleurgesteld. Hopend dat er nog goed nieuws kwam, maar die zou nooit komen. Nu niet, nooit niet.

Amani hoorde dat hij zijn hoofd schudde en de moed zonk haar in de schoenen. O nee he, daar zat ze dan, met een veulen in haar buik en Painted zou niet willen om vader te zijn? Amani kreeg meer hoop toen hij antwoordde. "Pharaon." Sprak ze als antwoord. Onbekend in DH wist ze. Een schoft, dat wist ze nu ook en haar veulen zou zijn of haar vader nooit kennen, dat wist ze nu al, niet doordat zijzelf hem of haar tegenhield maar gewoon, zij of Painted zouden hem nog eens vermoorden. Bij het antwoord van Painted Black zuchtte ze. "Heel erg bedankt! Ik zweer het je." Sprak ze blij en liefdevol. "Sorry trouwens voor mijn uitbarstingen, ik had mezelf niet in de hand." Fluisterde ze. "O en nog iets, ik ga me aanmelden bij de Fire Flame."

"Pharaon." klonk haar stem. Hoofdschuddend vervloekte hij het gehele paard. Stom,stom paard. Maar ergens, herkende hij de naam. Hij schudde zijn hoofd. "Heel erg bedankt! Ik zweer het je." Wat moest hij zeggen? Alsjeblieft? Dankjewel? "Sorry trouwens voor mijn uitbarstingen, ik had mezelf niet in de hand." "O en nog iets, ik ga me aanmelden bij de Fire Flame." Wierp ze hem op de schoot. Oh, dus het was zo makkelijk; ''Ohja, ik ben gedekt door een of andere badass maar ik heb goed nieuws: ik word lid van FF' hoofd schuddend keek hij haar aan. Het zou hem niet eens meer intresseren. Uberhaupt was hij nog aan het denken, over het hele FF gedoe. FF was de laatste tijd zo inactief. En dan was er ook nog Ashko, Ashko die ook in de kudde zat.

Amani wist dat hij er mee zat en hij moest weten dat ze veel van hem hield. Ze zuchtte. "En nu? Ik houd van je, heb ik altijd al gedaan, vanochtend ook nog." Fluisterde ze zachtjes. Amani drukte even zacht haar neus tegen de zijne en liep weer terug. De voskleurige merrie zuchtte en sloot haar ogen. Ze hadden geen nut, nu niet en nooit niet. Het was meer voor de sier geloofde ze, niemand wou praten met een paard zonder oogballen dacht Amani en dat zou ook waar zijn ook. Een blind paard mét oogballen stelde je al veel eerder gerust dan een paard zonder. Amani voelde dat Black naar haar keek en ze opende haar ogen weer. Het hielp toch niet en ze bleef in duisternis gehuld. "Painted, ik ga dood als je niet meer van me houdt." Fluisterde ze bijna onhoorbaar.

Een traan gleed langs zijn wang, op de grond en doorboorde de stilte die er was ontstaan. Painted snoof, hij wist niet wat hij moest denken. Er waren momenteel zoveel dingen aan zijn hoofd, zijn verjaardag, Fire Flame, Amani.. "En nu? Ik houd van je, heb ik altijd al gedaan, vanochtend ook nog." Fluisterde ze. Amani drukte even zacht haar neus tegen de zijne en liep weer terug. Even trok hij zijn neus terug, alsof hij het gestoote had. Op dit moment leek hij bevoren, er geleden gedachtes door zijn hoofd, zinloze. ''Taart, Taart ~ '' klonk een stem in zijn hoofd. ''Kies voor haar'' klonk weer een andere. Maar hij was nooit gestopt met van haar te houden. Hij had haar nooit los gelaten, laten drijven, eenzaam en weg van zijn hart. Nu maakte ze het voorzich zelf moeilijk, nu ze drachtig was, niet van hem. Hij had totaal geen behoefte om die Pharaon in elkaar te slaan, maar toch deed het hem zeer. Even gleden zijn ogen weer over haar buik, alsof hij geloofde dat die elke seconde dikker werd. "Painted, ik ga dood als je niet meer van me houdt." Hij luisterde naar haar zachte stem. ''Sorry Amani. Ik weet het niet'' fluisterde hij terug. ''Het spijt me.''' zijn ogen vulde zich met tranen. Painted schudde zijn hoofd in de hoop dat alle gedachtes weg gingen, alle problemen die ze hadden. Dat alles goed was en kwam. Dat de tranen zouden verdwijnen en veranderen in een glimlach. Maar zo was het nou eenmaal niet. Dit was niet de juiste manier. Om een relatie te hebben, om partners te zijn of er een einde aan te maken. Pijn had hij zeker. Maar toch moest er een beslissing genomen worden. Nu of nooit.

Amani's hoop zakte door haar schoenen met het antwoord van PB. De tranen die al een tijdje waren gestopt borrelden achter haar oogkassen. Stijf klemde ze haar kaken op elkaar en draaide haar hoofd weg van Painted Black om haar verdrietige ogen te verbergen. Ze voelde een steek in haar hart en haar hart diggelde in stukjes op de grond binnenin haar. Zijn antwoord maakte alles uit. Amani zou inderdaad dood willen gaan als hij nee zei en dan ging ze weg uit DH, misschien voor altijd en misschien voor een tijdje. Zonder dat ze het wist hijgde en trilde ze. Het hijgen was zachtjes maar het trillen zou je kunnen zien als je het goed zag. "Painted Black, ik wil weten of je verder wilt gaan of niet!" Sprak ze opeens helder en vastberaden. Amani draaide haar hoofd weer naar Painted en 'keek' met een vastberaden blik in zijn ogen.

De merrie trilde. Een even voelde het alsof zijn hart uit een puzzel bestond en dat deze een voor een uit elkaar werd gehaald. Hij voelde niks. De eerste puzzel stuk was haat, de tweede verdriet, de derde.. Hij keek op. Liefde. Zou je liefde weg kunnen nemen? Zou je het kunnen missen? Zou je dood gaan zonder liefde. Hij stapte op haar even en bekeek haar, zijn blik bevatte een sprankeltje hoop. Maar toch bekeek hij haar met een gedachte van ''Is ze nog goed genoeg voor mij? Ben ik nog goed genoeg voor haar?''. Het was geen eignedunkerige gedachte, maar meer een zin om te kijken of hij voor altijd met haar samen wou zijn. Hij zuchte even en duwde toen zijn neus tegen haar aan. "Painted Black, ik wil weten of je verder wilt gaan of niet!" zei ze. Hij schudde zijn hoofd. De tranen brandde weer in zijn ogen. ''Amani. Ik weet het niet. Ik denk het niet. Het spijt me. '' Nu was het de reactie, de reactie van haar waar alles van afhankelijk was. Maar zijn besluit stond nog niet vast..

De hoop groeide langzaam maar zeker. Wat moest ze doen zonder Painted? De tranen brandden achter haar ogen en ze moest zich inhouden om niet weer te huilen. Wat moest ze zonder hem? Waarom antwoordde Black niet? Waarom had ze geen geduld? Verlangen groeide op, verlangen om haar hengst eindelijk weer eens te zien maar dat was een tevergeefse wens. Dat zou niet meer gebeuren. Het antwoord kwam uit zijn mond. Amani's adem stokte en ze liet haar tranen de vrije loop gaan. Hij wist het niet, Black dacht van niet. En dat speet hem nog wel. De merrie wist niet wat ze moest voelen. Haat? Afschuw? Ze haalde diep adem en richtte zich op naar de hemel. Het bleef stil, lang en pijnlijk. Nog een langere stilte. Het drong in je lichaam en at je vanbinnen op, zo voelde Amani zich dan. Amani slikte en richtte zich naar de hengst. 'Weet je niet of je van me houdt?' Dacht ze verdrietig maar dat had ze al gevraagd. Opeens wist ze wat ze moest zeggen en ze keek vastberaden. "Dus je weet het nu opeens niet terwijl jij er eerst alles aan deed om me terug te krijgen? En als ik dan weer terug bij je ben dan bedenk jij je bijna? Nou dan wil ik eigenlijk wel een uitleg, als je zeker weet dat je me niet meer wilt dan ga ik nu en mag jij naar die andere merrie!" Sprak ze helder maar toch ietwat boos, dit sloeg nergens op. "Je snapt er echt niets van he?!" Beet ze hem zacht toe, hij wist verdomme niet wat er in haar speelde. En het vrat haar op!

Als blikken konden doden had hij nu morsdood op de grond gelegen, maar dat intresseerde hem niet. Hij had wel belangerijkere dingen te doen. Niet dat Amani niet belangerijk was, ze was speciaal voor hem. "Dus je weet het nu opeens niet terwijl jij er eerst alles aan deed om me terug te krijgen? En als ik dan weer terug bij je ben dan bedenk jij je bijna? Nou dan wil ik eigenlijk wel een uitleg, als je zeker weet dat je me niet meer wilt dan ga ik nu en mag jij naar die andere merrie!" Het opende zijn ogen, zijn hart. Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. Dit was niet de reactie die hij had verwacht, naja, hij had het verwacht, maar hij hoopte op iets anders."Je snapt er echt niets van he?!" Hij stapte weer van haar weg. Het speet hem eigenlijk niet eens meer. Ze kon duidelijk voor zichzelf opkomen. ''Nee Amani. Nee'' Hij probeerde haar blik te onderzoeken. ''De keuze is nu aan jou. Het is ja of nee. Het is of je later verteld aan je veulen dat hij eigenlijk niet geboren zou moeten worden, dat hij ongewenst was. Dat zijn vader een.. een monster was. Of je vertelt hem dat hij zijn vader niet hoeft te kennen, omdat hij aan mij genoeg zou hebben. Maar ik twijfel nu ook aan me zelf Amani'' Hij wierp zijn blik op de grond. ''Ben ik goed genoeg voor je?'' Al wist hij vrij zeker wat het antwoord was en dat ze mogelijk zou liegen, bekeek hij zichzelf eens. Nee. Zou het antwoord worden. Nee. Je bent lang, lelijk en niks waard. En dan wil je het nog opnemen tegen Boots? Painted schudde zijn hoofd. ''Ik hou van je'' klonk zijn stem zacht en kinderachtig.

Het gerucht zou gaan dat Painted Boots wou uitdagen, Amani wist niet wat hij daarvan moest denken, was dat dapper of dom? Of was dat gewoon goed, ideaal? Ze wist het allemaal niet meer en ze was verward. Wat moest dit betekenen? Een roep naar de macht of gewoon, voor het bestwil van de leden? Ze hoopte dat Painted zou zeggen dat hij van haar hield, nu, voor eens en voor altijd! Amani zuchtte en beveelde de tranen om te stoppen. Bij de eerste woorden van de eerstvolgende zin wist ze niet waar ze moest kijken zo bang was ze om hem te verliezen dus richtte ze haar ogen naar de grond. Het enige wat ze nu hoopte om te zien was vuurwerk als hij zei dat hij van haar zou houden. "Ik zal nooit tegen ook maar iemand zeggen dat hij of zij ongewenst was. Ookal betekent dat dat mijn veulen niet van jou is, ieder ziel is er één en ik weet zeker dat het hem of haar niets uitmaakt of jij de vader bent of een achterlijke wannabe die niets anders te doen had." Ze merkte dat haar stem trilde en ze stopte eventjes. "Je bent absoluut goed genoeg voor me!" Sprak ze kalmpjes. 'Ik houd van je.' Zei hij zacht en ietwat met een kinderachtig stemmetje. Voor het eerst sinds deze conversatie lachte ze, een liefdevolle lach. "Ik houd ook van jou!" Sprak ze met overtuiging. Ze liep naar voren en drukte haar neus diep in zijn manen.

Painted stapte opzij en Amani vreesde het ergste tot ze zijn woorden hoorde. Een grote glimlach bedekte haar hele gezicht en ze juichte van binnen. "Al zou je loslaten, dat laat ik nooit meer toe!" Grinnikte ze. Gelijk legde ze haar hoofd tegen de hare en sloot haar ogen. Alle spanning verdween door een afvoerputje en er kwam een regenboog die over haar hart ging -die inmiddels al gelijmd was XD- en aan het einde van de regenboog zat een pot vol met goud. "Hmm nu weet ik nog steeds niet precies hoe mijn droomprins eruitziet, vertel op paarse droel!" Grinnikte ze. "Je bent vast niet groen met paarse stippen met een enorme hoorn midden in je gezicht?" Lachte ze zacht. Amani ademde eindelijk weer eens rustig en de tranen waren inmiddels op. Het antwoord beviel haar zeker! Ze liep naar zijn schoft en begon hem te kriebelen met haar tanden.

Hij glimlachte. Nu zou er niks meer gebeuren, er zou nooit meer iets tussen komen. Behalve het veulen, maar dat zou gee probleem worden. Hoopte hij. "Al zou je loslaten, dat laat ik nooit meer toe!" Hij keek naar Amani, die haar hoofd verstopte. "Hmm nu weet ik nog steeds niet precies hoe mijn droomprins eruitziet, vertel op paarse droel!" Een blunderende lach vloog uit zijn mond. "Je bent vast niet groen met paarse stippen met een enorme hoorn midden in je gezicht?" Hij bekeek zichzelf eens. ''Ik ben een groot, groen monster. Ik heb hele grote voeten en eigenlijk heet ik bigfoot'' Hij greens. Ze liep naar zijn schoft en begon hem te kriebelen met haar tanden. Hij glimlachde even en kriebelde haar terug. Vanaf nu zou er echt nooit meer iets tussen hun staan. Vanaf nu zouden ze voor altijd samen zijn.