oh, my reputation's kinda clouded with dirt

Zonder veel omhaal, zonder veel elegantie, zonder veel vrolijkheid, zonder iets eigenlijk, kwam Rebel aansjokken. Ze had geen tempo; waar was dat voor nodig? Geen grijns of glimlach, dat was ook nergens voor nodig. Alles wat te veel moeite kostte deed ze niet, dat was nergens voor nodig. Haar diepzwarte ogen keken langzaam om zich heen, zonder ook maar iets van de omgeving te zien. Ze was op een plek met paarden en dat was genoeg. Aan de geur te ruiken veel verschillende paarden, althans, dat hoopte ze, want een groot deel van de paarden die ze had ontmoet (en geloof me, dat waren er nog al wat) waren zó vermoeiend. Al dat geklets en geen daden. Een grauwende zucht verliet haar lippen. Ze had jeuk op haar kont. Jeminee, kon het leven niet even normaal zijn? Had ze weer jeuk op dr kont. Rebel zwiepte eens venijnig met haar staart, maar naast dat er wat vliegen dood op de grond neervielen hield de jeuk niet op. Binnensmonds vloekend en grommend sjokte de merrie met vooruitgestoken neus naar de eerste beste boom die ze tegen kwam. Wat een lelijke boom. Hij was bijna net zo lelijk als zijzelf. Haha. Met haar rimpelige neus (niet van de ouderdom, hij was gewoon gerimpeld já) ging ze over de schors van de boom heen. Oeeeh, wat was deze boom ruw. Precies goed dus. Met haar te korte benen draaide ze zich om en duwde haar bolle kont eens lekker tegen de ruwe boom aan. "Grmbdgdgfgboeeehffgdggbhtgdfaaaahppfferfgrvdfdf," verliet er zuchtend haar mond, terwijl ze eens lekker langs die boom schurkte. Wat een voldoening. Haar te grote oren hingen slap langs haar hoofd terwijl ze met haar kont tegen de boom aanduwde. "ooeeeeeeehrtgrgdvdfggdfsss," dat was precies het plekje waar ze zo'n jeuk had. Ze schurkte eens even goed hard, naar voren, naar achteren, links en rechts. Het zou wel een goede grap zijn als ze zometeen zo hardt jeukte dat haar hele huid open lag. Maar dat gebeurde niet hoor, want Rebel was zo taai als draadjesvlees dat tussen je tanden bleef zitten. Als ze nu nog éven een beetje harder jeukte, zo ja, een beetje naar boven schurken dan.. dan. Krak. Woest grommend (ja echt) draaide de merrie zich om en keek naar de .. boom. Of wat daar dan van over was. Het miezerige, lelijke boompje was gekrakt en omgeflikkerd. Tsjongejonge, wat was dit voor waardeloze boom! Rebel haar kleine oogjes (veel te klein in verhouding tot haar enorme ezelsgezicht) knepen samen en opnieuw stootte ze een reeks onverstaanbare vloeken uit. Nu moest ze dus een nieuwe boom zoeken. Daar had ze natuurlijk een eeuwigheid werk aan en daar had ze al helemaal geen zin in, want ze kende de omgeving hier niet eens. Ze had zich nog wel zo verheugd op haar voorstelgebeuren in deze nieuwe omgeving, ze had gedacht om misschien wat paarden in de rivier te gaan duwen zodat ze zouden verdrinken ofzo, maar nee hoor, ze sloopte de eerste de beste boom hier. Tsjongejonge, wat een waardeloze omgeving was het hier. Hopelijk waren de paarden hier wat beter, want anders zouden ze al snel kennismaken met Rebels hoeven. Oh kijk! Een paard! Met haar bovenlip opgetrokken 'draafde' Rebel er op af (haar draf was al net zo sjokkend als haar stap, het was een wonder dat ze nog vooruit kwam) en kwam 5 centimeter voor de botsing tot stilstand, zodat ze oog aan oog stonden. Waarschijnlijk zou dit paard haar volkomen raar vinden, maarja, Rebel had toch nergens angst voor. Angst was voor watjes. "Jij." Mompelde ze met haar knarsende stem, alsof er stenen werden vermalen in haar mond. "Vertel me waar ik een boom kan vinden, anders plet ik jou zoals ik met de vorige boom heb gedaan." Wat was ze toch weer heerlijk subtiel.

Tarzan greens en galoppeerde de ash valley in. Wát hij hier deed wist hij niet maar dat maakte hem niets uit. Hij moest dit ook weer bekijken na een paar jaar. Bij elke stap liet hij een stofwolk achter. En een roffelend geluid maar hij was een zware Clydesdale dus die mocht natuurlijk wel wat geluid maken. Het maakte hem geen zak uit als hij nu slechte paarden tegenkwam, jep helemaal niets. Tarzan struikelde haast en stopte slippend. Hij kon de boom niet ontwijken en klapte ertegenaan. Nou byebye boom. Krak... Weg boom! Tarzan stond op en schudde zich uit. De klap dreunde nog na in zijn oren. Jeesz, hij schudde zijn hoofd weer even. Een soort dronken zette hij een stap opzij. En nog een, en nog een. Ietwat versuft bleef hij staan. Nou het ging wel weer. Eigenlijk had het geen pijn gedaan maar gewoon de klap. Rustig schudde hij zich nog een keer uit en galoppeerde verder. Tot hij bij een heel ehh.. Hoe noemde je dat? Lelijk? Ah hij wou niet lullig doen tegenover de merrie. Overbluft bleef hij staan bij de woorden van de merrie. "HAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHHA!" Gierde hij uit van het lachen, het was zo erg dat hij niet meer op zijn benen kon staan. Zo plofte hij neer. "Hahaha sorry, ik heb er net een geplet en ik vond je ehh... laat maar." Sprak hij ietwat beschaamd. Tarzan zette zijn houding weer op trots en stond zwijgend op. Hij schudde zich grondig uit en keek naar het niet al te mooie paard. Hij moest ook lachen om haar woorden maar dat wist ze wellicht wel.

De grijze merrie (haar kleur was niet echt duidelijk te zien onder een laag vuil die ze met zich meedroeg) bekeek het paard voor haar met samengeknepen ogen. Ze kreeg spontaan koude rillingen bij de vrolijke, open blik in zijn ogen, de glimlach om zijn snuit. Bah. Een laag gesis, een zucht ontsnapte tussen haar scheve tanden. Toen het paard voor haar ook nog begon te lachen (want kom op zeg, je was al vervelend en dan begin je óók nog te lachen, dan doe je iets verkeerds in Rebels ogen) knepen haar ogen nog meer toe, tot er niets meer over was dan kleine streepjes. Haar oren draaiden langzaam naar achteren, waardoor de kleine merrie ineens een behoorlijk dreigend uiterlijk kreeg. De kringen onder haar ogen werden uitvergroot, haar scherpe lijnen kregen extra contouren en die scheve tanden leken ineens behoorlijk scherp en met hun stand konden ze makkelijk door wat vlees heen scheuren. De hengst voor haar bleef zo hard lachen dat hij op de grond neerplofte en Rebel had er heel wat voor over om met haar niet al te lichte gewicht haar hoef op zijn halsslagader te plaatsen. Ze gokte dat het ongeveer een halve minuut zou duren om deze volledig af te knijpen en het paard dood achter te laten. Had hij maar niet op de grond moeten gaan liggen. Maar voor ze dit sadistische plan tot uitvoer had kunnen brengen stond het dier alweer op en zeverde nog een eind heen. Het was net een schaap, blaatblaatblaat. Hou je in. Toen hij eindelijk klaar was met zijn toneelstukje boog ze zich langzaam en dreigen naar voren. "Luister." Grauwde ze. "Ik heb geen gevoel voor humor. Ik geef je een trap op je kroonrand als je zoiets nogmaals flikt, dan kun je een aantal dagen niet lopen. Ga je te ver dan kan ik een schop tegen je hak (rechtsachter) aanbevelen, zodat je een aantal weken niet kan lopen en dan ben ik nog niet eens begonnen over wat ik met je pézen kan doen zodat je voor de rest van je leven hinkelend door het land huppelt." Er was geen ironie in haar stem, geen lach, het was pure sadistische voldoening met een toon alsof ze het over het weer had. Oh en Rebel wist waar ze het over had hoor, daar had ze niemand voor nodig. Ze wist precies hoe ze iemand voor het leven kon verminken. "Dus nu eis ik een antwoord op mijn vraag." Het was geen dreiging. Ze zou het echt doen als hij haar vraag niet beantwoordde, zo simpel zat ze in elkaar.