Just can't get enough [Rival]

Hoewel Nykur zich in dit gebied niet helemaal als een vis in het water voelde, door het snikhete weer; dag in dag uit, toch kwam ze hier vaak. En enkel omdat dit gebied tot haar kudde behoorde. Om maar over kudde's te spreken. Het was werkelijk te gek voor woorden hoe snel er van leiders geruild werd, en eigenlijk zag ze de kudde niet helemaal meer zitten met een nieuwe leider. Dit verklaarde haar niet aflatende pesthumeur, terwijl ze net weer wat 'normale' buien had gehad door Rival. Jep, de enige hengst, uch sorry, enige paard, ooit dat tot haar hart had kunnen doordringen. En hoewel ze van hem hield zaten er ook nadelen aan. Wanneer er een knappe hengst zou langs huppelen was het moeilijk daar een redelijk gesprek mee te voeren. Tja, haar hengsten jacht zou voorbij zijn. Maar aan de andere kant was het het ook wel weer waard. De grijze hengst was werkelijk een bijzondere hengst. Gek, maar toch wist hij haar aan het lachen te krijgen. En gek genoeg wilde ze graag bij hem zijn. Dat was één van haar rede's naar het trekken naar dit gebied. Ze zou hem roepen en een tweede ontmoeting in elkaar frutselen. Wel had de merrie geleerd haar verwachtingen te temperen. Misschien kwam hij wel helemaal niet, had hij enkel met haar gespeeld de laatste keer. Al zou ze het juist niet van hem verwachten. De parelwitte merrie krulde haar wat op, trok haar oren wat meer naar achter, maar zo dat ze elk geluid nog wel kon horen. Anders was het zo oncomfortabel. Niemand kon het haar wijs maken dat het nou werkelijk 'slecht' was om je oren tegen je schedel te drukken. Er waren natuurlijk wel situatie's waarin dat nodig was, maar normaliter hield ze ze zo. Dan kon ze tenminste paarden horen naderen en dat soort dingen. Vurig brieste , wierp toen haar edele hoofd in de lucht en stootte een hinnik uit. Met een zwierig gebaar stond de merrie weer in een geblokte stand, wachtend op Rival.

&&Uberende Rivallie =D Wel een flutje maar ik denk wel dat de volgende langer zal worden :)

Rival brieste en sjokte door de verlaten woestijn. Iets zei hem dat hij hier heen moest komen en zoiets had hij wel vaker. Op goed geluk liep hij er dan heen en hoe verwonderlijk: Meestal liep het dan nog goed af ook. Hij had gevoel ervoor maakte hij zichzelf altijd wijs, maar het zou ook best kunnen zijn dat hij gewoon een beschermengel op zijn schouder had. Rival geloofde daar bar weinig van, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij kort had gedacht dat engelen ook op aarde voorkwamen toen hij Nykur zag. Hij schudde zijn kop en sjokte verder door de veel te warme woestijn. Tja, alles was betrekkelijk, niet? Als je een Eskimo vertelde dat er in de hel te heet gestookt werd, zou deze zondigen om erin te komen terwijl een woestijnbewoner als een heilige verder zou leven. Apart, niet? Rival twijfelde er niet aan dat er een hemel en een hel bestond. Het enige waar aan te twijfelen viel, was waar je terecht kwam. Rival wist zelf nog niet helemaal waar zijn eindbestemming lag, maar hij had wel een donker vermoeden. Hij snoof een keer diep in en rook een geurtje dat hij elke dag wel om zich heen wilde hebben. Nykur was hier ergens! Rival stopte direct met sjokken en rechtte zijn rug wat. Hij strekte zijn hals een keer en schudde zijn manen op z'n plek. Ah, daar stond ze, een het witte schuim op de golf. Amai, wat klonk dat gejat van één of andere dichter waar Rival niet op kon komen. Beter gezegd viel Nyur gewoon gigantisch op met haar parelvachtje in deze bruine, warme woestijn. Rival draafde op een relaxed tempo na har toe. Het mulle zand maakte het niet mogelijk nog harder te gaan, dus dan maar op een rustig drafje. Hij woelde met zijn neus door de manen van zijn godin en mompelde: 'Goeiedag Schoonheid, de tijd heeft jou geen kwaad gedaan.'

De bijna altijd aanwezige wolkendeken was hier, misschien wel in het warmste gebied van dh, verdwenen. Geen enkel wolkje schoof over het azuurblauwe oppervlak. Het enige wat hier aan de hemel stond was de zon. Nykur verbaasde zich er altijd weer over hoe het ronde ding zoveel onnodige hitte kon veroorzaken. Nee, gaf haar maar de koele winters, wanneer het slechte overhand nam van het goede en er witte vlokken uit de lucht zouden vallen. Gelukkig maar voor haar dat deze steeds dichterbij kwam.
Net als altijd ,wanneer ze zijn geur rook of zijn aanwezigheid voelde, welde er een vrolijkheid in haar maag op. Een gevoel dat ze nog nooit eerder gevoeld eerder gevoeld en ze wist, was er zelfs zeker van, dat hij de enige op de deze wereld was die dat gevoel kon laten opwellen. Haar mondhoek krulde omhoog wanneer de grijze hengst zijn schaduwbeeld duidelijker werd in haar vizier. Haar vacht glansde ultrawit in de zonnestralen. Rival was haar geschenk uit de hemel. Ofnee, dat was een verkeerde woordkeuze. De parelwitte merrie was er vrijwel zeker was dat ook afkomstig was uit de hel hoewel het haar niks uit zou maken wie of wat hij was. Hij was domweg geweldig. Nykur's witte lokken waren net als laaiend vuur en het danste warrig om haar gezicht heen. Langzaam was de grijze hengst haar getraceerd, duwde hij zijn neus in haar manen om erdoorheen te woelen. Ze stak haar haar neus in de lucht om hetzelfde bij hem te doen, tegelijkertijd brieste ze zachtjes als begroeting waarna ze verlangend haar neus in zijn manen duwde. `Goeiedag Schoonheid, de tijd heeft jou geen kwaad gedaan.´ Een greins sierde haar lippen. Rustig wendde ze voor een moment haar hoofd af om in de chaos van kleuren te kijken. De zon ,die haar overhitte stralen over het aardoppervlak lieten vallen, waren de rede van dit schouwspel. De hitte maakte dat alle structuren nu overlapt werden door golvende bewegingen. Hierna lag al haar aandacht weer bij de hengst. `Ach, wanneer de dood me nader dan het leven staat zal de tijd me geen kwaad doen´ murmelde ze zachtjes als antwoord `Tijd? Een onbelangrijk deel van het leven, wat mij betreft dan.´ Ze wachtte op zijn reactie van haar perfect geformuleerde woorden. De golvende hitte maakte dat ze zich wat licht in haar hoofd voelde, maar dit werd genegeerd. Pijn, een van de dingen die even onbelangrijk waren als tijd. Nee het leven van de witte merrie was niet helemaal tussen lijntjes gekleurd. Ze was niet zo makkelijk te begrijpen en haar gedachtegangen waren inderdaad anders an die van andere, ze bekeek de wereld op haar manier. En wanneer de dood haar tegemoet zou staan zou het haar zeker niet afschrikken zoals bij de meeste het geval was. "Dood" , niemand kon precies vertellen wat het was en toch waren malige paarden er doodsbenauwd voor. Onbegrijpelijk. Ze verlangde ernaar uit te zoeken wat "dood" zou zijn. Maar zolang ze gewoon op deze wereld zou leven, zou ze bij rival zijn óf ze zou haar best doen het goede van deze wereld te verdrijven. `Enfin, je hebt het vast wel gehoord maar de horcrux heeft alweer een nieuwe leider. Wie weet neem ik je aanbod nog wel aan, en snel ook´ werden haar woorden donker , ijzig uitgesproken. Het was duidelijk dat ze zeker kwaad was om het feit dat Azacar zichzelf nu leider van de kudde waar zij zich bij aangesloten had te noemen. `Hij heeft net zijn kudde opgegeven en komt dan terug om een ander te stelen´ mompelde ze kwaad, misschien eerder tegen haarzelf dan tegen de hengst,

Rival grijnsde breed voor Nykur, zijn schoonheid. Hij cirkelde kort om haar heen, bestudeerde haar flanken en kwam tot de conclusie dat ze geen spat veranderd was en enkel op sommige plekken er beter uit was gaan zitten wat Rival als onmogelijk had bestempeld. Toen hij na het cirkelen weer aan de voorkant belandde, grijnsde hij wat ongemakkelijk, maar dat verdween al snel toen Nykur begon te praten. Hij was kort vergeten hoe goddelijk haar stem klonk voor hij ruw weer met zijn voetjes weer op Aarde werd gezet. Hij gromde zacht bij het horen van haar woorden. 'Dan zal ik er alles aan doen om de dood uit te bannen of met je mee te gaan,' grauwde hij vanachter haar. Nykur was van hem, ze bleef bij hem en ze zouden mooi saam'pies sterven. Hij knikte aarzelend. Tijd was misschien onbelangrijk, maar sommigen hechtten er waarde aan. Het lag er ook echt aan waarover dat ging. 'Dat ben ik eigenlijk niet zo met je eens. Ik vind op sommige vlakken de tijd wel belangrijk. Ik kan zo snel niets bedenken, maar je snapt me denk ik wel.' Hij grijnsde een keer schaapachtig en wendde zich weer naar Nykur. Hij wiebelde veelzeggend met zijn wenkbrauwen toen zijn merrie begon over de Horcrux. Rival begon zich er zwaar aan te ergeren dat Nykur onder iemand stond, want zo stak ze niet in elkaar. Rival kwam al snel tot de conclusie dat hij bezitterig was, maar hij wilde niet dat de witte godin wat zou overkomen. Hij zou haar beschermen met zijn leven, mocht dat nodig zijn. Nooit zal zij bevelen van hem opvolgen, misschien adviezen. De enige waar ze aan gehoorzaamde was zijzelf, en daar had ze gelijk in. Je moest je mannetje staan in dit gewissel en geharrewar. Je wist niet wie je vrienden en vijanden waren. Hij beet op zijn lip om beledigingen weg te slikken naar de kuddeleider van Nykur toe. Er was een dame bij. Zo onverschillig mogelijk haalde hij een soort van zijn schouders op. 'Och, Azacar kan de Horcrux wel handelen. Ik word alleen gek van dat geswitch. Die kudde is bijna ten dode opgeschreven, Azacar heeft hem geanimeerd en ik ben benieuwd hoe lang zijn adem nu is met de kudde. Boots heeft de Fire Flame overigens ook opgegeven, wat wel tijd werd. Maar nu die Painted Black leider is, zal het snel berg afwaarts gaan. Zeg nou zelf: Zie jij die Amani als een heftige Co-Bèta?' Hij grinnikte luid. Rival brieste en schudde zijn kop bij het horen van Nykurs woorden over Azacar. 'Nee, er was iets mee. Maar dan nog liever Azacar op de troon dan Saten. Hij was de meest belabberde leider die ik ooit heb gezien. Tevens ook de lelijkste,' voegde hij er droogjes aan toe. Hij zette een stap dichterbij en liep zijn neus over haar ruggengraat glijden en eindigde bij haar manen. 'Hoe ver vind jij dat ik mag gaan bij andere merries?' vroeg hij plotseling nieuwsgierig. Een totale afknapper zou het zijn als hij er niet eens meer naar mocht kijken, en waarschijnlijk wist Nykur dat ook wel dat dat een regelrechte hel voor hem zou zijn.

Rival cirkelde wat rondjes om haar heen en ze maakte hier gebruik van door naar zijn gracieuse manier bewegen te kijken en elke pas werd door haar helblauwe bekeken. Rond zijn hoeven stoof wat zand op doordat hij erdoorheen bewoog. Het was in elk geval niet zo licht dat het in wolken opstoof en het door je neusvleugels naarbinnen drong. Natuurlijk viel het Nykur meteen op toen Rival een grommend geluidje maakte. Gek genoeg vond ze het fijn dat hij zo hebberig was, het streelde haar ego. Hij was voor haar en haar alleen. `Dan zal ik dat andersom ook doen´ sprak ze argeloos en zeker. De parelwitte merrie wilde dat hij wist dat ze net zoveel van hem hield als hij van haar. Nykur greens, hield hem vast met haar speelse blik. `Dat ben ik eigenlijk niet zo met je eens. Ik vind op sommige vlakken de tijd wel belangrijk. Ik kan zo snel niets bedenken, maar je snapt me denk ik wel.´ Nykur kon een diepe greins onderdrukken, het precies als de vorige keer waneer ze beide antwoorden op elkaar bleven afvuren. De kristal heldere merrie schudde haar hoofd afwijzend op een lachwekkende manier. Het was duidelijk 'nep' afwijzend. `Maar dit moment is tijdloos´. Nykur keek naar Rival zijn goddelijke gezicht om zijn kaken te bekijken door te gaan naar zijn neusvleugels, mond en daarna weer terug omhoog naar zijn ogen. Meestal was het gezicht van de witte merrie van steen, bijna gevoelloos maar hij hem leefde haar gelaatstrekken weer op. Ze had ze niet onder controle en moest hem haast wel aan blijven grijnzen. Dat moest hij wel doorhebben want bij onze eerste ontmoeting had die blik heel anders gestaan, toen was ze ook hengstig geweest en enorm chagerijnig. Nog steeds kon ze niet geloven dat hij haar toen, op dat moment nog wel, haar hart gestolen had. `Ik erger me vooral aan het feit dat ik niet weet hoelang de leiders het volhouden. Met Boots had ik niet anders verwacht en met die Painted Black aan de macht zal de fire flame geen partij meer zijn. Wat die Amani betreft, er zit een steekje bij haar los´ stemde ze met hem in waarna ze even haar hoofd knikte. Hierna kon ze het niet laten om even zacht te lachen. Rival zal haar wel geschift vinden door het feit dat hij haar zo onder zijn greep had maar dat maakte haar nu even niks uit. `En ach, wat had je anders van dat volk kunnen verwachten? Al moet ik zeggen dat Boots een behoorlijkere leider was aangezien ze haar mond niet verloren heeft´ voegde ze er nog aan toe. Nykur keek hem met haar pure, volmaakte blik aan, zoals ze hengsten altijd aankeek. Opzich niet flurterig maar eerder charmant. Nykur richtte zich imponerend op en maakte zich lang om zijn neus weer aan te raken. `Nee, er was iets mee. Maar dan nog liever Azacar op de troon dan Saten. Hij was de meest belabberde leider die ik ooit heb gezien. Tevens ook de lelijkste´. Grr, die naam wilde ze nooit meer horen. Satan was verslagen, hij was blijkbaar toch niet goed genoeg, en in de tijd dat hij leider was had ze bijna niks van hem gehoord. `Wat mij betreft staat die Satan op de lijst met bedreigde diersoorten´ spuwde ze de woorden kwaad uit, haar stem klonk toen ze zijn naam uitsprak staalhard. Daarna wist ze haar woedende blik weer in de plooi te trekken en tilde ze een tikje verwaand haar neus in de lucht en krulde haar hals wat op zodat die wat boller werd. Omdat het nu volkomen wind stil was hingen haar manen losjes tegen haar hals aan. Ze schudde even haar hals heen en weer zodat hij manen met iets meer flair naar beneden vielen. Haar helblauwe ogen priemden nog steeds in de zijne, wilde niks missen van wat hij deed; geen enkele beweging. Nykur's oorschelp vingen Rival zijn weer op. Even was ze verbaasd , overvallen door deze vraag eigenlijk. Toen ze haar gelaatstrekken weer op orde had opende ze haar mond om antwoord te geven. `Je moet doen wat je wilt Rival, zover gaan als je wilt. Maar bedenk wel dat als je over de grenzen heen race't je misschien wel helemaal niet van me houd, die keuze is aan jou´.


Zo klaar

Rival had heus wel gemerkt dat Nykur aan het showen was tijdens zijn gecirkel en genoot er alleen maar van. De merrie wist precies hoe ze haar sterke punten nog wat extra moest accentueren en Rival moest toegeven dat hij daar een zwak voor had. Hij gromde nog eens zacht en mompelde zacht , zodat alleen Nykur het kon verstaan voor het geval er nog meerdere merrie's in de buurt waren: 'Dat is je geraden!' Hij bromde nog wat onverstaanbaars erachteraan en wendde zich daarna weer naar Nykur. Hij trok een fake pruillip toen Nykur hem afwees. 'Ahw, dat doet pijn!' riep hij theatraal en hij plofte lomp neer op de grond. Auw, dat deed echt pijn! Kort verschoot zijn snoet even, maar daarna grijnsde hij breed naar Nykur vanaf te grond. Hij luisterde kort na wat Nykur te zeggen had en knikte. 'Even iets specifieker: Jíj bent tijdloos, niet de tijd.' Hij schudde zijn kop, legde zijn benen voor zijn lijf en kwam stijf weer overeind. Hij schudde zijn hele lijf een keer goed uit en neusde een keer tegen Nykur aan. Hij grinnikte toen hij zag hoe Nykur kort worstelde met de grijns. 'Emoties onderdrukken gaat je niet zo goed af, heah? Lesje nodig?' zei Rival briesend terwijl hij een keer plagend zijn bovenlip optrok en die vervolgens tot een pruillip trok. In zijn ogen twinkelden pretlichtjes. Ze was schitterend, uniek, van hém! Rival brieste een keer voor hij verderging met praten. 'Weet je wat ik wel bij zo'n gigantische zandberg een keer wil doen? Zo ontzettend macho bovenop staan en zo steigeren. Oef, dat klinkt pretty idioot, maar het lijkt me wel tof,' zei hij terwijl hij naar een hoger gelegen stukje woestijn keek. Rival brieste nog eens en wendde zich daarna naar Nykur, die doorging over Boots. Hij rolde kort met zijn ogen toen ze verder ging over Painted Black, maar niet uit verveling. In tegendeel: Eerder geamuseerd, maar zoekend naar de juiste reactie en om die uit te kunnen stellen door middel van met de ogen rollen. 'Van Boots had ik het eerlijk gezegd niet verwacht. Die trien is wel zo eigenwijs. Een steekje bij Amani?' Hij grinnikte zachtjes voor hij antwoord gaf. Een steekje was niet helemaal het juiste woord. 'Hou het er maar op dat er een systeemfout in dat geheugen van d'r zit,' zei hij met getuite lippen tegen zijn witte schoonheid. Het lachje verraste Rival zo dat hij zelf kort schaapachtig keek. 'WAUW!' stootte hij uiteindelijk nogal onhandig uit. Dat was schitterend! Hij schudde zijn kop om zijn gedachten er weer bij te krijgen en wendde zich daarna weer naar Nykur. 'Kinderspel,' bromde hij kortaf zonder duidelijke betekenis er aan te geven. Hij knikte een keer toegeeflijk toen Nykur iets mompelde over 'Saten' en 'Bedreigde diersoort' in één zin. Dat was de keiharde waarheid. Rival blikte koeltjes terug toen Nykur haar blauwe oogjes in de zijne priemde. Hij was nieuwsgierig naar haar reactie. Hij schudde op haar antwoord beledigd zijn hoofd. 'Hoe durf je! Jij bent mijn enige, witte godin! En dan vroeg ik ook niet. Ik vroeg niet om je toestemming, maar vanaf wanneer moet ik met mijn staart tussen de poten komen als ik met merrie'aan het flikflooien ben geweest? Besides: Jij bent de enige merrie waarmee ik een veulen wil, dus het is meer het stoeien op zichzelf,' bracht hij, lichtelijk geïrriteerd door het feit dat hij zich zo moest verantwoorden. Lekker koppel waren ze!

De zilveren merrie bewoog haar pezige lichaam nog steeds om de grijze hengst heen. Ze bewoog in een lichte cadans waarbij ze haar knieën sierlijk optrok. Al haar aandacht lag dit moment bij de hengst, wat bijzonder was voor zo iemand als haar, en haar glasheldere ogen waren op de zijne gericht. Ze stak haar parelwitte hoofd in de lucht bij zijn woorden en het vreemde gemompel dat er daarna op volgde. `Zorg jij er nou maar voor dat je je niet in de problemen nestelt, dan hoef ik ook niet met je mee te gaan. Het liefst zou ik nog even in deze dimensie blijven leven´ deze woorden woorden werden met een bepaalde zachtheid uitgesproken, maar toch was het op zo'n manier slecht dat het niet te beschrijven viel. Het moest gehoord worden met eigen woorden voor het gesnapt kon worden. Langzaam, met kleine , krachtige passen danste de merrie richting de hengst, háár hengst. Zonder zijn blik los te laten bracht ze haar neus bij zijn oor. `Misschien denk ik er later wel heel anders over, misschien wil ik júíst wel achter de geheimen komen van de dood. Misschien wil ik het diepe gat dat men chaos noemt wel tot de bodem uitzoeken, iets wat nog geen ander gelukt is. Misschien wil ik de duivel wel ontmoeten. Als jij maar met me meegaat Rival´ moeiteloos rolde haar worden over haar tong en pruttelde ze naar buiten, nog steeds met diezelfde unieke klank als altijd. Een greins verscheen op haar opgewone , prachtige lippen toen Rival een pruillipje trok en zich op zijn kont liet zakken. Nee, die zou ze niet helpen opstaan. `Even iets specifieker: Jíj bent tijdloos, niet de tijd.´ De liefde in haar lichaam was pure overmacht geworden, alsof er soort oorlog in haar hoofd gestart was. Rival had gewonnen, had haar lichaam voor zich gewonnen. Én de regel is; wanneer jij de macht over iets hebt is het van jou. Hoewel er toch wel grenzen waren zou hij veel van haar gedaan kunnen krijgen. `Emoties onderdrukken gaat je niet zo goed af, heah? Lesje nodig?´. Een lachende grom ontsnapt uit haar keel voor ze het doorhad. `Neuh, dat is enkel wanneer ik bij jou ben´ lachte ze mee waarna ze haar gezichtstrekken weer lichtjes in de plooi trok. De gespeelde , afwijzende blik verscheen weer op d´r gelaat. Vanaf het begin was ze al gefascineerd geweest door het geen hoe de grijze hengst over de wereld dacht, maar dit was wel érg bijzonder. Steigeren op een zandberg, hoe kwam hij erbij. Tegelijkertijd was het ookwel enorm komisch, vooral hoe het aan haar bracht. `Ah, dit slaat de spijker wel op zijn kop. Ik heb altijd geweten dat je gewoon... nou... Hoe zeg je dat ? ...´ - korte pauze - `Gek bent?´. Voor deze woorden had ze even haar sirieus blik opgezegd om daarna een kort lachje over haar lippen te laten rollen. Rival ging door over Boots, Painted en Amani. Bij het laatste trok ze weer een mondhoek omhoog maar verder had ze niet echt een antwoord om het gespreksonderwerp aan de gang te houden. `Hoe durf je! Jij bent mijn enige, witte godin! En dan vroeg ik ook niet. Ik vroeg niet om je toestemming, maar vanaf wanneer moet ik met mijn staart tussen de poten komen als ik met merrie'aan het flikflooien ben geweest? Besides: Jij bent de enige merrie waarmee ik een veulen wil, dus het is meer het stoeien op zichzelf´. Ze verschoof haar parelwitte lichaam weer iets richting het zijne en ze snoof de geuren die om hen heen dwarrelden rustig op -niks geks te merken. `&Ik bedoel dat je het zelf maar moet bedenken, ik denk dat je er slim genoeg voor zal zijn´ knipoogde ze terug.






-NOES NU MOET IK MIJN OS AANPASSEN -