Come if you want. I eat you like A Peanut!

[Peanuts, daar kom ik nou op af xD]

Zijn zware stappen werden gedempt door de zachte ondergrond van de prairie. Twee flesgroene ogen staarden voor zich uit, zonder iets te zien leek het. Zijn blik was bewolkt, maar achter de wolken verschuilde zich een heftig onweer dat elk moment los kon breken. De roodbruine hengst was een onvoorspelbaar gevaarte, wispelturig en niet meer te vertrouwen. De frustratie die al sinds zijn veulentijd in hem huisde was al lang geleden omgezet in een allesverwoestende drang tot het verbrijzelen en vernietigen van alles dat leefde of hem in de weg stond. Een onstopbare moordmachine was hij altijd al geweest, maar toen ontmoette hij haar. Een witte merrie die een klein lichtpuntje was geweest in zijn verder inktzwarte leven en gedachtes. Hij was voor haar door het vuur gegaan, en zij voor hem. Segué, met wie hij samen nog in de Bleeding Soul zij aan zij had gestreden, onder leiding van Azacar. Dezelfde Azacar die hij nooit meer zou vergeven, net zoals hij Segué nooit meer zou vergeven. Als hij hem tegenkwam, als hij zijn geur nog maar hoefde te ruiken veranderde hij al in het ongecontroleerde monster dat in hem huisde. Toen Segué hem verraadde voor Azacar, was er iets geknapt vanbinnen. En dat geknapte iets zou nooit meer gemaakt kunnen worden. Even was zijn leven iets verbeterd, had hij aan iemand kunnen laten zien wat er achter de kille ogen huisde. Maar daarna was dat kleine stukje blijheid in zijn leven ruw tegen hem gekeerd, om vervolgens alles opnieuw te verwoesten. De hengst was DH uitgegaan en had rusteloos rondgetrokken, zoekend naar een manier om zijn woede te kunnen beheersen. En ja, die woede had hij op heel wat slachtoffers uit kunnen oefenen. Maar uiteindelijk was er inplaats van de haast waanzinnige fonkeling in zijn ogen die gevaar betekende weer een kille muur voor gekomen. Toch hoefde er maar dát te gebeuren en hij verloor die kalme, kille blik weer.

Waarom zijn hoeven hem nu teruggevoerd hadden naar DH? Geen idee, maar op de één of andere manier was hij erdoor teruggetrokken als een magneet. Zijn spieren waren alleen maar sterker, peziger geworden in de tijd dat hij weg was. Je zag zijn ribben onder zijn roodbruine vacht, die uitliep in 4 gitzwarte benen. Er ging zoveel negatieve energie uit van zijn houding, blik en het gestamp van zijn hoeven dat elk kleine diertje al gevlucht was wanneer hij aankwam. Toch liet hij verder niets merken van zijn karakter, of de hatelijke gevoelens. Zijn ogen stonden afstotelijk, zijn passen en houding waren dominant.

Zijn ogen bewogen even toen hij iets rook in de richting van een merrie. Wit...Razernij begon weer te kolken toen hij aan Segué dacht, maar het was haar niet. De geur was anders. Die geur zou hij de rest van zijn leven onthouden, en hij wist dat dit niet dezelfde was. Hij naderde, maar ze stond in zijn weg. Toen hij op een paar meter afstand was legde hij zijn oren in zijn nek, zijn houding bleef dominant. Ze moest maar opdonderen, en als ze slim was zou ze dat ook doen. Hem irriteren op dit moment was geen goed idee, want zijn humeur was nog slechter dan normaal toen hij terug aan Segué dacht. Zonder haar verder aan te kijken liep hij langs, met zijn smaragdgroene ogen strak op de horizon gericht, zoals hij ze de hele tijd al had.

[Sorry voor het terugblik-gedoe in het begin van de post, maar ik heb al een hele tijd niet met Sallie geRP't, dus ik moest er weer even in komen x'D]

De hengst keurde de merrie geen blik waardig terwijl hij haar passeerde. Sociale vaardigheden waren nooit zijn sterkste punt geweest en eigenlijk was hij ronduit bot, alleen in de tijd dat hij buiten DH rondzwierf als een soort hondsdol gevaarte dat elk bewegende iets kon aanvliegen, was dat niet bepaald verbeterd. Maar hij had zijn zelfbeheersing weer terug, ongeveer. Als ze slim was liet ze hem nu rustig langs stampen, zodat hij weer uit haar leven kon verdwijnen zonder ooit nog terug te komen. Het zou slim geweest zijn, maar ze verpestte het direct voor zichzelf. Nu had ze zijn aandacht, nu was het te laat. Want Sal rende niet weg, voor niks. En de dominantie en minachting in haar houding en blik waren hem niet ontgaan. Deze uitdaging zou hij niet uit de weg gaan, want hij week voor niemand. "Salvedir.." klonk haar stem. Met een ruk bleef hij stil staan, zijn hoofd nog steeds naar de horizon gericht maar zijn aandacht naar haar. Met enkele forse passen was hij omgedraaid en stond recht tegenover de merrie. "Hoe. Weet. Jij. Mijn. Naam." raspte een lage, rauwe stem. Elk woord klonk alsof het eruit gestoten moest worden. Nee, hij was er inderdaad niet socialer op geworden. Hij zette nog een stap naar voren tot hij vlak voor haar neus stond. "Als je slim bent, draai je je nu om en loop je weg, en zorg je ervoor dat je me niet nog een keer tegenkomt. Ik moet niks met merries. Met geen enkel paard. Het zijn verraders, miezerige hoopjes ellende die alleen iets voor zichzelf overhebben." gromde hij, de laatste woorden werden giftig uitgesproken, doordrenkt van haat. Zijn hele houding, hele manier van doen en spreken was aggressief. Herinneringen aan Segué staken als doornen, elke keer dat hij naar de witte vacht en het slanke figuur van de merrie keek. Zijn ogen fonkelden vervaarlijk, terwijl zijn zelfbeheersing heen en weer wiebelde. Één verkeerd woord en het was gedaan. Zijn spieren begonnen te op te bollen onder zijn vacht.

Op de woorden die Ez gesproken had reageerde Salvedir opmerkelijk ruw op. Met een ruk stond hij stil waarna hij met enkele forse passen naar haar omdraaide om recht tegen over haar te staan. "Hoe. Weet. Jij. Mijn. Naam." Raspte zijn lage, rauwe stem door de lucht. Ez haar houding vervaagde niet, bleef het zelfde. Toen hij een stap naar haar toe zette, krulde Ez haar krachtige gespierde hals rond. Dat om meer afstand te kweken tussen hun. Een pas naar achtere was een snellere en betere oplossing geweest maar Ez was gewoon afentoe simpel weg en plat gezegt dom. "Als je slim bent, draai je je nu om en loop je weg, en zorg je ervoor dat je me niet nog een keer tegen komt. Ik moet niks van merries." Kort snoof Ez, sloeg met haar staart tegen haar flanken aan. Haar fluwele witte manen hingen over haar gekrulde hals die haar kracht meer liet blijken. "Er is veel over je gepraat. Hou het daar maar op." Rauw klonk haar stem terwijl haar ondertoon doods was. Haar minachtende blik veranderde, verviel eerder waardoor enkel en alleen haar dominante blik en houding bleef staan. "Ik moet ook niks van merrie's hebben, het is dat ik er zelf één ben. Omdraaien doe ik niet, weg lopen voor iemand doe ik ook niet." Haar zwarte ogen bekeken Salvedir, haar blik bleef op zijn ogen gericht. De spieren onder Salvedir zijn vacht waren bol, inplaats van ontspannen zoals bij Ez. Hoe meer de hengst gespannen raakte, hoe meer het leek te komen door te overduidelijk houding van dominantie van Ezryn. Licht werd haar hoofd geschud terwijl haar spieren geheel ontspannen bleven, haar hoofd geheel cool.

Sal keek scherp toe hoe ze haar hals krulde, elke beweging hield hij in de gaten, niets ontging hem. Het ging er duidelijk om dat ze meer afstand wilde, maar achteruit stappen deed ze niet. Misschien omdat ze niet aan die mogelijkheid dacht, misschien omdat ze niet wilde wijken. Hij wilde verder geen moeite doen om haar beweegredenen te doorgronden. Ze vertelde dat er veel over hem gepraat was. Zijn priemende blik hield de hare gevangen. De aandrang om dingen te gaan verscheuren borrelde weer op en hij snauwde haar plotseling toe; "Er werd vast niet gezegd dat ik zo'n aardig persoontje was en dat is ook niet zo, dus donder gewoon een end op als je wil dat ik m'n tanden niet in je mooie velletje zet." Grauwde hij, en ontblootte vijandig zijn tanden naar haar. Dus ze zaten over hem te praten? Elk paard dat hij betrapte op ook nog maar het fluisteren van zijn naam zou boeten. Haar kalme houding irriteerde hem mateloos, en de drang om het enige waar hij écht goed in was te doen, namelijk vechten, was groot. Die was altijd groot bij hem. De kolossale hengst, die groot was zelfs voor zijn ras, schraapte ongedurig met zijn hoeven door de aarde[color=black]."Ik moet ook niks van merrie's hebben, het is dat ik er zelf één ben. Omdraaien doe ik niet, weg lopen voor iemand doe ik ook niet."[color] Hij snoof en trok zijn lippen weer over zijn tanden heen, maar de fonkeling bleef. "Dan hebben we twee dingen gemeen." zei hij op ruwe toon.

Hij maakte een rommelend, grommend geluid in zijn borst, wat zijn stembanden liet trillen. Het was een laag en nauwelijks hoorbaar geluid, maar de klanken trilden na in de lucht. Hij legde zijn oren in de nek en staarde de merrie met zijn groene ogen koud aan. "Wat er van je gezegd werd houd ik voor me, het was in iedergeval meer positief dan negatief als je het mij vraagt." merkte ze op, en ze gooide haar hoofd weer omhoog. Hij hield zichzelf strak in het gelid, maar zijn woorden bleven snijden en klonken ijskoud nu, terwijl hij de woede binnen probeerde te houden die over het randje leek te klotsen. Zijn kaak was strak vertrokken terwijl hij probeerde zijn stem in bedwang te houden. "Positief? Beschouw je dít.." hij bewoog zijn neus in een vaag gebaar naar zichzelf, "..Als positief? Ik niet." zei hij, en bleef haar strak aankijken. De minste leugen, de minste bedrieging zou hem opvallen. Al merkte hij wel op dat ze redelijk kalm bleef onder zijn wispelturige uitspattingen en stemmingswisselingen. Menig paard zou al weggerend zijn met de conclusie dat hij volslagen gek was geworden. En in een opzicht was dat wel zo. Maar Sal wist nog precies wat hij deed, en hij was nog steeds intelligent. De littekens die zijn lichaam bedekten spraken uit een lang leven met veel fysiek geweld, maar was het mentale geweld dat hij had moeten doorstaan niet nog heftiger dan alle vechtpartijen die hij stuk voor stuk aangegaan was?
De merrie stelde zich nu voor als Ezryn. Sal snoof en liet zijn staart tegen zijn flanken aan kletsen. Een kille bries waaide over de prairie en speelde met zijn lange, verwarde manen. Hij vroeg zich af waarom hij nog steeds hier stond en praatte. De laatste tijd had hij elk paard dat hem aangesproken had, aangevlogen.

Sal bleef zijn hoofd afstotend omhoog houden, de groene ogen lieten nog steeds niet blijken. Het beviel hem allerminst om het nieuwste roddelonderwerp te zijn in DH, of nu waarschijnlijk oude. Hij haatte het als er over hem gepraat werd alsof ze hem kenden, alsof ze ook maar iets begrepen of snapten. Dat deden ze niet. Zijn blik begon weer te bewolken en vlagen woede leken even in zijn ogen weerspiegeld te zijn. Hij leek de merrie opeens helemaal te vergeten, en staarde nietsziend over haar heen. Gedachtes aan de witte merrie die eens zijn hart had gestolen speelden weer door zijn hoofd, hij zag haar bewegen voor zijn ogen, kon haar geur bijna ruiken..Zijn spieren spanden zich en zijn tanden ontblootten zich weer. Zijn controle begon weg te glippen..
"Positief als in slecht. Dat het ene geval de fout had gemaakt.. Dat ging er de ronde maar ik heb me er verder niet mee bemoeid." Hij draaide zijn hoofd met een ruk naar haar toe, toen ze hem uit zijn gedachtes scheurde. Het enige wat zijn verwarde brein op dit moment wilde registreren was dat er iets in de buurt was dat hem stoorde. Op dat moment leek ze, ondanks haar donkere manen, zoveel op de merrie die zijn wereld in de afgrond had doen storten, dat hij in een flits uitschoot en met een ongelofelijke kracht zijn tanden in haar hals boorde en haar opzij duwde. Hij verlangde naar het gevoel van warm bloed dat langs zijn kaak sijpelde..Even snel als dat hij de controle verloor, kwam die weer terug. Zijn greep verslapte en hij trok zijn hoofd terug. Een bevreemde blik stond in zijn ogen. Waarom was hij niet doorgegaan? Wat verschilde deze merrie van de rest, dat hij haar niet zou willen vermoorden? Toch was hij gestopt. Dat was bijzonder, want meestal was hij wanneer hij in zo'n bui was, onhoudbaar. Hij keek haar nog een seconde aan en draaide zich toen met een ruk om, om met grote passen weg te stappen. Op de één of andere manier wilde hij haar niet vermoorden, maar het was hem te verward geworden. Even bleef hij nog staan, het leek op een aarzeling maar bij hem waren dit soort dingen altijd moeilijk af te lezen.

[I know, dat was even een rare uitschieter van Sal, maar anders had ik geen inspi dus d8 ik, dan laat ik 'm maar aanvallen, hebben we weer wat om over te schrijven xD]

De hengst sprak niet ditmaal, dus besloot Ez maar weer iets te spreken als het ware. "Het is een lange tijd geleden dat het de ronde ging." Rauw klonk haar stemklank weer terwijl de hengst in gedachtes leek te zijn. Zijn ogen straalde letterlijk woede uit, zijn tanden werden langzaam ontbloot terwijl spieren zich aanspande onder zijn gespierde roodbruine vacht. Ergens wist Ez gewoon dat ze nu een of andere aanval kon krijgen, haar gevoel zij het haar maar voordat een reactie mogelijk werd draaide Sal zijn hoofd met een ruk naar haar toe. In een onmerkelijke snelheid vloog hij uit, zijn hoofd naar haar toe, zijn tanden werden met een ongelofelijke kracht in haar hals geboord. Door haar dunne vacht heen, raakte haar spieren. Bloed voelde Ez over haar hals stromen, warme vloeistof droop naar beneden. Uit een ruk van reactie vloog haar hoofd naar voren, werden haar tanden in zijn hals gezet maar door bijten deed ze niet. Enkel haar tanden raakte kort zijn hals terwijl er een enkel en alleen een kleine schaafwond zou ontstaan als waarschuwings teken. Zijn greep verslapte snel en zijn sierlijke hoofd werd terug getrokken terwijl Ez haar hoofd de lucht ingooide en een dreigende stap naar achtere deed. Een vreemde blik was van zijn ogen aftelezen even als in de hare. De geur van bloed maakte haar meestal gek, liet haar doorgaan. Een steek voelde Ez kort in haar hals waarna Sal haar een korte seconde aan keek om zich daarna om te draaien en met grote passen weg te stappen waarna hij kort stilstond. Ez maakte enkele rare sprongen, woede gierde door haar lichaam maar de wil om hem verder aan te vallen drong niet door haar lijf. Enkele drafpassen werden gemaakt terwijl de rode vloeistof over haar hals stroomde, over haar schouder. Voor Sal stopte Ez, haar hoofd was dominant gekruld. Haar blik was hard, haar ogen stonden vol agressie terwijl haar staart meerdere malen tegen haar slanke bespierde flanken aansloeg. "Waar sloeg dat dan op? Was m'n toon verkeerd of deed ik je denken aan je weet wel ?" Haar stem klonk ruwer en woedender dan ze wilde. Kort stond ze stil, schudde haar hoofd kort heen en weer. Probeerde zichzelf te beheersen, te kalmeren. Om cool in haar kop te blijven. Haar oren lagen plat in haar nek terwijl haar oogwit van haar zwarte kijkers kort zichtbaar werd terwijl deze op Sal zijn groene kijkers gerichtt werden. Het liefst was ze nu gewoon vertrokken om zichzelf helemaal de grond in te boren, waarom dit vreemde gedrag. Waarom verlangde ze ergens naar hem, dit moest ze gewoon niet toestaan. Niemand was te vertrouwen, geen enkele miezerende merrie, geen enkele bedriegende hengst. Vaak had ze het gezien bij partners. Satan en Kharrea waren een voorbeeld, maar meerdere partners. Hoe kon ze uberhoud die vreemde, gekke domme gedachte in haar hoofd krijgen. Ez moest het eruit stampen. Wederom beet Ez hatend op haar onderlip terwijl het langzaam aan begon te bloeden.

[Ze is woedend op zichzelf en reageerde nog aardig lief. Normaal had ze hem in stukjes gescheurd ]

Druppels rood bloed gleden langs zijn bek, zijn oren diep tussen zijn ravenzwarte manen gedrukt. Pas nu, na zijn aanval, merkte hij dat hij zelf ook een wonde op had gelopen, maar het was niet diep. Hij lette er verder niet op, hij had erger meegemaakt en de grote roodbruine hengst was juist zo'n type dat door kan blijven vechten tot hij letterlijk neervalt en niets meer kan. Na de korte uitbarsting was zijn hele gezicht en houding weer afgesloten, kon er weer niets van zijn gedachten of gevoelens afgelezen worden in die harde blik. Jep, hij was wel verknipt om het zo te zeggen. De korte flits van razernij had hem waarschijnlijk meer op een dolle stier laten lijken dan op een paard. Hij vroeg zich af waarom de witte merrie niet gewoon meteen ervandoor ging na zijn onlogische, onterechte aanval. Welk persoontje op deze aarde zou ooit nog met hem om willen gaan? Sterker nog, hijzelf wilde ook met niemand meer omgaan, dus dat was makkelijk. Hij gromde wat toen ze opeens voor hem kwam te staan, maar het was niet echt verstaanbaar. Hij las aggressie in haar blik en hief zijn hoofd hoog op, half en half verwachtend dat ze hem aan zou vliegen. Dat gebeurde echter niet. Hield hetzelfde wat hem had tegen gehouden, haar ook tegen dan? "Waar sloeg dat dan op? Was m'n toon verkeerd of deed ik je denken aan je weet wel ?" Er flitste iets in zijn ogen bij het horen van 'jeweetwel' aangezien hij inderdaad precies wist over wie ze het had. Slim om niet de naam uit te spreken. Dat kon een nieuwe vlaag van woede veroorzaken, en hij wist niet of hij in staat was om het een tweede keer tegen te houden. "Jij, merrie, weet niks. Niks over mij. Het sloeg nergens op, ik sla nergens meer op." sprak hij, ondanks dat hij er geen moeite voor deed droeg zijn zware stem ver. Hij had niet eens van zichzelf verwacht dat hij nog de moeite zou doen om haar te antwoorden, om het gesprek nog gaande te houden. Maar ergens had hij het idee dat hij haar een verklaring verschuldigd was. Dat was totaal niks voor Sal, het idee hebben dat je iemand iets verschuldigd was. Maar toch..De merrie trok aan hem als een magneet, en tegelijkertijd koesterde hij nog steeds een grote haat voor alles wat leefde. Het was zo verwarrend dat hij gewoon niet wist wat hij er mee aan moest, en wanneer hij zich zo voelde verhulde hij het meestal met een ongekende botheid.

[Gheheh, toch leuk om weer m'n krankzinnige Sallepal te spelen ]

"Jij, merrie, weet niks. Niks over mij. Het sloeg nergens op, ik sla nergens meer op." Zwaar sprak zijn stem terwijl zijn blik kort op haar bevestigd werd. Krachtig schudde Ez haar hoofd, kort afkeurend naar zichzelf terwijl haar zwarte ogen op die van Sal gericht waren. Kort schraapte Ez een keer met haar voorbeen terwijl zijn gepraat haar oren bereikte. Lichtjes snoof Ez een keer terwijl haar witte staart tegen haar bloederige flanken aansloegen. "Klopt. Ik weet niks over je Sal. Dat het nergens opsloeg weet ik, maar dat jij nergens meer opslaat is iets wat misschien niet zo is." Rauw klonk haar stem terwijl de ondertoon licht agressief klonk. Ez wist hoe de meeste paarden over zichzelf dachten, tja de meeste slechten. Sommige waren namelijk zo dom, om het hard op uit te spreken wanneer deze dachten alleen te zijn in een bepaald gebied. Ook spraken ze afentoe hun gevoelens naar elkaar toe uit. Stomme paarden soms ook. Kort sloten Ez haar ogen zich terwijl haar oren zich in haar nek drukte. "Ik weet dat ik een merrie ben, maar ik heb niets voor niets een naam. Ezryn is de naam, dus noem me bij me naam of spreek niet." Kill klonk haar stem.

Oeh, hij is best klein denk ik .
Wat is Ezzie leuk als ze alles beter weet

Salvedir bleef haar bewegingen volgen, wachtte af wat haar reactie was op zijn uitspraken. "Klopt. Ik weet niks over je Sal. Dat het nergens opsloeg weet ik, maar dat jij nergens meer opslaat is iets wat misschien niet zo is." Hij trok even zijn wenkbrauwen lichtjes op, die had hij niet aan zien komen. Dus zij geloofde dat hij nog niet gek geworden was? En ze gaf het zomaar toe. Min of meer had hij een discussie verwacht, met van die kinderachtige argumenten die uiteindelijk allemaal op hetzelfde neerkwamen; Ik heb gelijk en jij niet, omdat ik geweldig ben en te trots om iets toe te geven. Maar wat ze nu zei waren nog redelijk..Intelligente woorden. Hij had niet de hoop gehad om direct bij binnenkomst in DH iemand tegen te komen die zomaar nádacht over wat hij zei, want Sal was genoeg sukkels tegengekomen die maar wat praatten en stoer deden, totdat het op het echte gevecht aankwam. Wannabe's, allemaal renden ze ervandoor wanneer ze door hun praatjes en uitdagingen met Sal in gevecht kwamen. Want Sal ging geen uitdaging uit de weg. Wanneer ze oog in oog stonden met de furie van de roodbruine hengst kozen ze toch liever voor hun leven. Sal snoof geïrriteerd, dit was echter niet aan Ez gericht maar aan de dommekrachten die hij buiten én binnen DH was tegengekomen.
"Misschien." antwoordde hij toen kordaat, en schudde met zijn hoofd, niet precies wetend wat hij met dit geval aanmoest. In eerste instantie was zijn bui ronduit moordend geweest, maar hij was enigszins gekalmeerd, leek het. Oké, hij kon bij een foute zin meteen weer ontploffen, maar voor Sal's doen was hij bijna beleefd. Bijna dan. "Ik weet dat ik een merrie ben, maar ik heb niets voor niets een naam. Ezryn is de naam, dus noem me bij me naam of spreek niet." Hij zweeg een moment en keek haar met een priemende blik aan. "Ik bepaal wel wanneer iemand genoeg respect bij me heeft verdient om diegene bij de naam te noemen. En respect moet je verdienen. Daar kan je niet om vragen." zei hij zacht maar met een duidelijke waarschuwing erin. Hij had paarden respect getoond, en daar was misbruik van gemaakt. Hij paste wel op voor hij dat een tweede keer ging doen. Bovendien, wie had respect nodig als je toch van plan was om met niemand meer iets te maken te hebben. Hij keek naar de merrie om haar reactie te peilen, met vernauwde ogen die nog steeds verder niets lieten blijken over wat er zich vanbinnen afspeelde.

Muwahahhah >D

"Misschien." Was een antwoord op een eerdere conclusie. Met een priemende blik keek Sal haar aan, "Ik bepaal wel wanneer iemand genoeg respect bij me heeft verdient om diegene bij de naam te noemen. En respect moet je verdienen. Daar kan je niet om vragen." Zacht was zijn stem waardoor de duidelijke waarschuwing die hiermee gesproken werd wel duidelijk was voor Ez. Niet dat dit haar enigs zin van haar stuk zou brengen ofzo. Nog steeds waren hun lichamen vrij dicht bij elkaar, als je het zo vluchtig bekeek tenminste. Kort snoof Ez een keertje, bedacht dingen die gesproken konden worden. Haar ogen werden na enkele secondes weer gegrepen door de groene heldere ogen van Sal. "Respect moet je inderdaad verdienen. Wie het vraagt lijkt me wel een heel erg dom iemand, maar dat zijn er genoeg in deze wereld." Kalm was haar stem terwijl de rauwe ijzige klank duidelijk hoorbaar was erin. Inderdaad, Dream horses werd nog steeds bedolven onder de slechte wannabe horses. Slechte paarden die dachten slecht te zijn bij het idee ervan, door zich een beetje kil te gedragen. Agressief te zijn als het hun uit kwam, een beetje overmatig vechten wanneer het hun te heet onder de hoeven werd. Als het er dan als nog op aan kwam, dan rende ze met gillende en trillende stuipen weg, terug naar de neutraal zakken. Onder deze waren ook wannabe's even als bij die afschuwelijk goedzakken waarvan de geur haar neus deed ophalen. Haar ogen werden wederom een keer dicht gedrukt om weer geopend te worden en naar Sal te kijken van onder haar zwarte wimpers. Haar donker grijze manen hingen doelloos langs haar gestrekte hals, afentoe deed een lichte bries deze opwaaien. "Een van de redenen waarvoor ik me niet bij een of andere wannabe kudde zou aansluiten. Negen van de tien leiders zijn wannabe's, dat is erg. Erger is, ze willen dat je ze op hun wenken bediend. Never zal ik me aansluiten bij zo'n gehucht!" Rauwer,ijziger en feller dan daarstraks of eigenlijk dan dit hele gesprek klonk haar stemklank terwijl de ondertoon er duidelijk koud in te horen was. Ez was nooit een 'trouw' paard geweest als het om kudde's ging. Een afschuw voor merrie's vloeide door haar aderen, een afschuw voor het samenwerken met andere paarden vloeide er nog erger door heen. Ez boog haar hoofd kort naar haar onderbenen toe, scheurde er langs met haar bloedende lip terwijl haar eerst zo witte voorbenen nu rood gekleurd waren, Boeiend. Het intresseerde haar werkelijk geen ruk of haar vacht nu wit,zwart,groen of rood zou zijn. Wanneer er één keer door een rivier getraind werd was dit weer schoon als het ware. Rustig zochten Ez haar ijzige ogen weer die van Sal op.

[Ik had Insp Yeaayyy. Hopelijk is ze lief genoeg geweest Whaha]

[Srry voor de late reactiee ]

Salvedir wachtte redelijk geduldig af tot hij een antwoord zou krijgen op zijn eerdere conclusies en uitspraken, en na enkele seconden kwam dat antwoord dan ook van de witte merrie. "Respect moet je inderdaad verdienen. Wie het vraagt lijkt me wel een heel erg dom iemand, maar dat zijn er genoeg in deze wereld." Sal snoof geïrriteerd en stompte met zijn hoef op de grond, terwijl hij aan de sukkeltjes dacht die Ez beschreef. "Jammer genoeg wel. Maar aan de andere kant, anders had ik minder paarden om mee te vechten. Al is een gevecht met hen niet zoveel waard, ik heb liever iemand die er wat van kan. Dat is minder..Saai." Een op z'n zachtst gezegd moordlustige glans kwam in de ogen van de hengst terwijl hij deze woorden uitsprak, en een grimmige, valse grijns gleed even over zijn lippen voordat die weer verdween. Dit was weer een zaak waar de twee paarden hetzelfde over dachten, en Sal schudde langzaam met zijn hoofd. Dat was verwarrend, want het was maar weinig gebeurd dat er paarden waren die ook maar iets van hem of zijn uitbarstingen snapten. De ene helft werd furieus en begon een zinloos gevecht, de andere helft rende weg. Dit exemplaar had genoeg pit gehad om hem even haar mening te vertellen maar was er niet met de staart tussen de benen vandoor gegaan en was ook niet doorgegaan met het gevecht. Dus wat moest hij hier dan weer mee? De hengst grommelde wat binnensmonds terwijl hij zijn blik weer op haar vestigde omdat ze weer begon te praten. Ongelofelijk irritant, hij wist totaal niet wat hij nou eigenlijk aan haar had. "Een van de redenen waarvoor ik me niet bij een of andere wannabe kudde zou aansluiten. Negen van de tien leiders zijn wannabe's, dat is erg. Erger is, ze willen dat je ze op hun wenken bediend. Never zal ik me aansluiten bij zo'n gehucht!" Sals ogen verduisterden weer. "Leiders zijn verraders!" schoot hij uit, en ontblootte zijn tanden weer. Maar dit keer was het niet aan Ez gericht, dit was een stukje van de nieuwe Sal, de Sal die om het minste of geringste in gedachten kon verzinken en er weer uit moest ontwaken alvorens je weer met hem kon spreken. Dit keer wist hij zich in te houden en hij richtte zijn hoofd weer op, zijn tanden verdwenen weer achter zijn lippen die hij op elkaar klemde. Hij schaamde zich er niet voor; Dan moest ze maar niet blijven staan om met hem te praten, dat was haar eigen schuld. Hij liet zijn ogen zwijgend over de merrie glijden. "Dat zijn mijn ervaringen tenminste." voegde hij er kalm aan toe, alsof er niets gebeurd was.

[Ya promised you wouldn't kill 'im, so please, just, don't xD]

Terwijl ze daar zo stonden, bemerkte de hengst plotseling dat ze redelijk dicht bij elkaar stonden. Dit kwam natuurlijk door de dreiging die altijd van hem uit ging, en dominant naar voren stappen en de ander dwingen om ruimte te maken hoorde daar natuurlijk bij. Maar plotseling realiseerde hij zich dit weer. Zijn groene ogen dwaalden even langs de merrie en bestudeerden haar. Hij volgde haar terwijl ze praatte, maar ondertussen bleef zijn blik op haar donkere ogen gericht, die hem fascineerden. Hij voelde plotseling een grote aantrekkingskracht van haar afkomen, terwijl op hetzelfde moment het instinct dat anderen afstootte tegen hem schreeuwde dat hij of moest aanvallen, of gewoon weg moest gaan. Maar iets in hem wilde het liefst zelfs nog een stap dichter doen. Terwijl ze praatte knikte hij langzaam, en probeerde zich, boos op zichzelf, weer op het gesprek te focussen. "Daar zijn ze op hun best, als je het mij vraagt." snoof de hengst, en gooide zijn hoofd even agressief achterover, dit in reactie op haar opmerking over waar die waarheidsverdraaiers nu lagen volgens Ez. Hij hield zichzelf voor dat hij nog steeds niets van de witte merrie moest, dat ze gewoon weer het zoveelste parasiet was, maar als hij naar haar keek moest hij toe geven dat ze als alles behalve een parasiet eruit zag. Sterker nog, ze..- Hij schudde weer verward met zijn hoofd, en luisterde naar wat ze nog meer te zeggen had, een bezigheid die niet erg aan Sal besteed was, maar hij kon het wel.
"Precies. Een echt sterk paard heeft het niet nodig om zich te verschuilen in een kudde, tussen de rest. Alleen als je een puur slechte kudde hebt, waar je er van op aan kunt dat ze je niet zullen verraden of in de steek laten is het mogelijk. Maar daar kan je niet van opaan. Bovendien geniet ik van de vrijheid die ik nu heb. Lang geleden heb ik die fout misschien gemaakt, maar het zal geen tweede keer gebeuren." sprak hij. Dit waren veel zinnen voor de hengst, die toch al niet zo'n prater was, en zijn stem klonk rauw en laag. Een donkere stem, die tegelijkertijd wel een gezag uitstraalde. In elk geval had hij geen piepstem dus.
De hengst voelde haar aanwezigheid weer erg sterk, eigenlijk de hele tijd al, en haar donkere ogen trokken aan hem als magneten. Zijn oren bewogen even en voor hij wist wat hij deed zette hij langzaam nog een stap dichter. Zijn flesgroene ogen hielden de hare vast, er was nu een nieuwe blik in te zien. Hij liet zijn neus langzaam langs haar kaaklijn glijden en snoof haar geur in. Zijn aanraking was zacht, haast teder te noemen. Voor enkele seconden voelde het bijna goed. Toen besefte hij plotseling wat hij aan het doen was, schrok zo mogelijk van zichzelf en maakte een soort noodsprong achteruit. [Daaag romantiek x'D] Hij keek haar met een mengeling van verschillende gevoelens aan. Toen kwam de gewoonlijke muur weer voor zijn gezicht. "Ik zei toch dat je maar beter weg kon lopen toen je me net zag." mompelde hij ruw, en toen draaide hij zich met een ruk om en galoppeerde weg, Ezryn achter latend. De gespierde roodbruine hengst wist nu even helemaal niets meer, net toen hij dacht dat hij het allemaal uitgepuzzeld had. Hij moest nu even alleen zijn om alles op orde te krijgen, als dat nog mogelijk was voor de hengst, die al zoveel voor de kiezen had gekregen. Uiteindelijk was hij er altijd door gekomen, maar met hoeveel littekens van wat gebeurd was?

[Jij nog een post en dan topic uit? [aa]]

[Tralalala maybe she do kill him or maybe not =)]

"Daar zijn ze op hun best, als je het mij vraagt" Luid snoof Sal een keer waarna zijn hoofd de lucht in werd gegooid, achterover. "Precies. Een echt sterk paard heeft het niet nodig om zich te verschuilen in een kudde, tussen de rest. Alleen als je een puur slechte kudde hebt, waar je er van op aan kunt dat ze je niet zullen verraden of in de steek laten is het mogelijk. Maar daar kan je niet van op aan. Bovendien geniet ik van de vrijheid die ik nu heb. Lang geleden heb ik die fout misschien gemaakt, maar het zal geen tweede keer gebeuren" Rauw en laag had zijn donkere stem geklonken terwijl er een gezag hebbende toon in gronde. Instemmend knikte Ez een keer, haar witte oren bewogen soepeltjes verder naar achtere terwijl haar donkere ogen zich die van Sal concentreerde. Ookal stonden haar ogen doelloos - nee dat was geen goed woord, eerder gevoelloos - Ez kende namelijk geen gevoelens, tenminste niet echt. Negen van de tien keer wilde Ez zich er niet voor open zetten omdat ze niet de fout in wilde gaan. Ze wilde aan haar doel blijven werken, gevoelloos blijven als het moest. Haar enigste doel was op dit moment slechter zijn dan slecht, bewijzen dat niemand haar de grond in kon boren met opmerkingen. De meeste blikken zorgde namelijk al voor een goed of slecht gevoel voor iemand. Daar wilde Ez zich in specialiseren omdat ze dan met één goede - of eigenlijk kille argwanende blik die gene de grond in boorde, niet letterlijk maar wel geestelijk - met praten kon je de rest doen als het rare,irritante en zeker vervelende opmerkingen zou proberen te maken. Luid snoof Ez een keer bij die gedachte, het bracht haar zelfvertrouwen bij het idee omhoog alleen moest het nog in praktijk worden gebracht - verder dan het nu al was. 'Puur slechte kudde's bestaan in mijn ogen niet meer. Waarom zou ik me binden aan een zooitje rommel schoppers terwijl ik er in m'n eentje meer aan heb. Dan heb je inderdaad ook de vrijheid die aan me toe hoord en niet de vrijdheid die beperkt is zoals bij een kudde.' Toonloos had haar stem geklonken, de rauwe en zeker argwande ondertoon was duidelijk hoorbaar bij het deel over de slechte kuddes. Nooit zou ze een kudde in gaan, tenzij de leider zich op zijn knieén voor haar zou werpen. Dat zou nooit gebeuren dus daar hoefde ze niet op te rekenen, gelukkig. Haar staart sloeg enkele male tegen haar bespierde flanken aan terwijl haar ogen nog steeds op die van Sal waren gericht met een doordringende blik van, 'oke hengst wat mot je nou' niet dat ze dit echt zou zeggen maar het was iets wat door haar hoofd heen ging. Haar tanden ontblootte zich kort maar al snel werd haar houding hersteld in de agressief instelling met daarbij haar hals iets gekruld. Toen Ez zag dat hij een stap naar haar toe had gezet spande alle spieren in haar lijf samen terwijl ze daar afwachtend en eigenlijk met een verbaas gevoel stond. Zijn flesgroene ogen die de hare als magneten in de zijne leken te houden verbaasde haar nog meer over de aantrekkings kracht die Sal bezat. Alsof hij een drug voor haar was, hoe meer je er van binnen kreeg hoe meer je er naar verlangde als het ware. Zijn neus gleed langzaam langs Ez haar kaaklijn terwijl Ez haar neusgaten groot werden en een snurkend geluid zacht hoorbaar was van de woede die door haar heen stroomde. Ergens verlangde Ez er naar, naar Sal maar aan de andere kant verbaasde haar dit zo erg dat dit gewoon.. Bizar was. Onwerkelijk om eerder te zijn. Haar ogen gleden over zijn lichaam heen, kort en snel. Zijn aanraking voelde zacht en teder terwijl deze haar kaaklijn bleef strelen als het ware dan. Haar lichaam dwong zich een pas terug te doen terwijl haar neusgaten groter waren geworden, haar neus zich tegen de zijne drukte en haar hals zich krachtiger rond boog. Normaal gesproken was dit het moment waar op Ez zou uithalen maar ze dwong zichzelf het niet te doen. Toen maakte Sal een nood sprong achter uit terwijl er in zijn ogen een mengeling van gevoelens aanwezig was die haar lichaam kort deed beven, haar angstig maakte, niks was van haar houding leesbaar terwijl de muur als het ware weer terug om hem heen kwam terwijl die bij Ez ook terug gekeerd was. Het inderdaad zo geweest over haar gedachte van de drugs, het leek wel alsof haar ziel meer wilde maar haar lichaam er tegen vocht. 'Ik zei toch dat je maar beter weg kon lopen toen je me net zag." Mompelde hij ruw waarna hij zcih omdraaide en met een ruk weg galoppeerde. Woedend werd haar boven lichaam de lucht in gegooid. Haar voorbenen drukte zich tegen haar lichaam aan terwijl haar oren zich in haar nek bevonden terwijl een schelle woedende hinnik haar keel verliet waarna haar lichaam met een harde klap de grond raakte. Met een halve piroutte draaide haar lichaam terwijl er met krachtige agressieve passen weg gegaloppeerd werd. Waarom was haar lichaam in een twee strijd ? Ze moest het ontdekken en er tegen vechten ze mocht niet zwak zijn!

[Is goed, ik open wel een nieuwe =D]