Where is my peanut ?

Woedend keken zwarte ogen uit over een stromende rivier, kalm zag het eruit als je niet de verradelijke stroming mee rekende die er in het midden rond stroomde. Voor Ez was het een fluitje van een cent om er door heen te lopen, haar lichaam was er op gebouwd na mate dat tijd verstreken was. Ez haar lichaam was gespierder geworden in de afgelopen dagen. Haar woede had namelijk haar hoogte punt bereikt waardoor Ez haar lichaam totaal had uitgeput maar ook verwaarloosd had als het ware. Ze zag er gewoon simpel weg niet meer uit. Haar manen waren niet meer gelijkmatig of vol, het ware dunne sliertjes geworden waarbij er grote happen in het midden weg waren. Dit was door het scheuren gekomen, door het trainen maar ook door de gevechten. Ez haar eerst zo witte lichaam bevatte nog meer bebloede delen maar ook nog meer wonden. Op haar hals zaten enkele grote wonden, op haar flanken. Luid snoof Ezz een keer terwijl een klein straaltje bloed vanaf haar oren richting haar kaaklijn stroomde. Ook liepen er enkele straaltjes bloed onder haar eerst zo lange witte voorpluk vandaan die nu meer rood dan witte kleuren bevatte. Luid snoof Ez een keer terwijl ze enkele dreigende passen naar voren zette. Haar oren drukte zich strakker in haar nek, agressiever. Gelukkig had ze tijdens haar gevechten niet verloren maar moeite om zichzelf er schoon uit te laten zien had ze nog niet echt gedaan. Haar gedachtes waren maar bij één iemand, diegene die haar opvliegender had gemaakt dan wie dan ook, salvedir. Door hun laatste actie, eigenlijk meer de actie van Sal. Haar neus raakte het water waarna er een slok water werd genomen, het verkoelde haar keel voor even.

&& Salvedir heah

De grote, roodbruine hengst stompte zo over de stenen dat menig klein diertje al lang gevlucht was voor zijn flesgroene ogen hen konden ontdekken, en dat was misschien maar goed ook. Hij deed geen moeite om ‘lichtvoetig’ te stappen, daar was hij veel te opgejut voor. Zijn ogen stonden star naar voren gericht, zijn oren in de nek gedrukt en zijn tanden werden zo nu en dan ontbloot. Frustratie en verwarring waren omgesmolten tot pure woede, en daar kon zijn omgeving nu onder lijden. Zijn brede borstkas ging op en neer op het ritme van zijn ademhaling, die sneller was dan normaal. Er druppelde scharlakenrood bloed, afkomstig van een lange wond op zijn schouder langs één van zijn nachtzwarte benen, het liet een sinister spoor achter op de oude, grijze stenen. Er zat een scheur in één van zijn hoeven, ik bedoel dan oppervlakkig dus het is niet ernstig, en ook over zijn neus liep een langgerekte snede waar tanden door zijn vel geboord waren. Hij snoof en brieste geïrriteerd, misschien had hij enkele wonden gehad, maar zijn tegenstander die nu bloedend op de grond lag had het er heel wat slechter van af gebracht. Of die het ging overleven of dat hij kraaienvoer werd was niet zeker, dat beest lag nu in de handen van het lot. Maar Sal kon het geen moer schelen, hij had zijn woede botgevierd op het goedzakje dat het gewaagd had hem aan te spreken. Toen hij begon over zijn ‘manieren’ en ‘houding’ had Sal zich niet meer in kunnen houden en hem ongecontroleerd aangevallen, het beest in hem op hem los gelaten, de furie ontketend. En dat was niet zo best afgelopen voor zijn tegenstander.
En toch. De bloeddorst in zijn ogen was iets verminderd sinds het gevecht, maar de verwarring kwam weer ervoor in de plaats, en hij werd er werkelijk hoorndol van. Het maakte hem gek, zé maakte hem gek. Steeds begon die witte gestalte weer door zijn gedachten te dansen, haar donkere ogen leken op zijn netvlies gebrand te zijn. Hij kon er niets aan doen, hij probeerde de merrie uit zijn gedachten te jagen maar het lukte niet. Toch wilde hij niet aan de vreselijke aantrekkingskracht die ze op hem had toegeven, hij bleef er tegen vechten, maar dit was voor het eerst dat een vijand zo onverslaanbaar leek. Hij kon haar namelijk geen haar krenken, al zou hij het willen, dat zou gewoon totaal verkeerd voelen op de één of andere manier.
Hij hinnikte getergd en stampte met zijn hoeven op de stenen. Hij sprong van de kant in de rivier; Hij moest zijn gedachten proberen te verzetten, en een pittige training in de rivier zou hem hierbij helpen. Hij spande zijn machtige spieren, bleef zijn evenwicht houden en zorgde ervoor dat hij niet meegesleurd kon worden door de krachtige stromingen in de rivier. Hij dompelde zijn volledige hoofd even onder, en kwam direct daarna weer boven. Het eerste wat hij leek te zien door een waas van water dat in zijn ogen was gekomen was een witte gestalte, die langs de rivier stond. Hij knipperde ongeduldig met zijn ogen het water eruit. You’ve got to be freaking kidding me…Dacht hij nog. Was dit een wrede speling van het lot, die hem bij haar in de buurt had gebracht? Hij moest niet bij haar in de buurt komen, dan zou het alleen maar erger worden, dat wist hij gewoon. Hij moest haar gewoon vergeten en uit zijn leven zetten; Het was een bizarre ontmoeting geweest, verder niets.
Maar zijn benen leken als vanzelf met enkele sprongen het woeste water uit te klimmen, zijn hoeven droegen hem naar haar toe. Hij nam zelfs niet de tijd om zich uit te schudden, en water drupte langs hem heen, zocht een weg langs zijn gespannen spieren naar de grond, die nu goed te zien waren door zijn natte vacht die tegen hem aan plakte. Zijn ogen leken direct vastgeplakt te zijn aan de hare. “Ezryn.” Raspte zijn rauwe, lage stem, die donderend klonk alhoewel hij er geen moeite voor deed. Meer kon hij nu niet zeggen; Hun vorige ontmoeting was gewoon te raar geweest, en als ze hem in elkaar wilde rammen zou hij het zo toe laten. Hij zou waarschijnlijk niet eens iets terug doen, aangezien ze het volste recht had na zijn roekeloze daden.

[Tadaa, hope ya like it ]

Het water verkoelde haar keel maar voor een gedeelte terwijl de rest van haar bebloede lichaam eigenlijk nog in vuur en vlam stond, dit had verschillende redenen in haar ogen tenminste. Ten eerste, het kwam door die gekke onredelijke roodbruine hengst die haar hoofd helemaal knetter gek maakte ten tweede, het kwam door alle woede die in haar op stroomde door het laatste maar ook eerste moment van hun eerste samen zijn - hun eerste ontmoeting. Ten derde, een deel van haar en Ez wist niet hoe sterk dat was verlangde als een verslaafde naar hem. Hij was letterlijk een drug voor haar geworden, eentje waar je maar niet genoeg van kon krijgen. Haar neusgaten werden groter bij het idee van hem, woede stroomde weer door haar aderen heen terwijl haar donkere ogen naar het water staarde terwijl haar hoofd in een soepele krachtige beweging omhoog getrokken werd. krachtig werd haar staart tegen haar flanken aangeslagen, haar oren drukte zich krachtiger in haar nek terwijl een bekende geur haar neus bereikte waarna een gestalte zichtbaar werd, datgene waar ze net over had lopen denken - eigenlijk staan -. Diep ademde ze in terwijl haar donkere ogen meteen de zijne opzochten. Kort hadden ze over zijn gespierde lijf gegleden die zichtbaarder werden doordat zijn vacht drijf nat was, hij had niet eens de moeite gedaan om zich uit te schudden. Water druppelde van zijn gespierde lichaam af. Weer ademde Ez diep in, haar borstkast ging langzaam op en neer waarna het weer op het normale tempo ging. Sal deed haar hart gewoon de das om, het was.. Onmogelijk, abnormaal het was apart! Dat was het zeker geweest en nog steeds. "Ezryn." Raspte zijn rauwe maar zeker lage stem die donderend klonk. Langzaam deed haar lichaam een pas opzij, in zijn richting. Terwijl haar tanden in zijn oor geplant werden. "Salvedir." Fluisterend maar rauw klonk haar stem terwijl Ez zijn oor weer los liet zonder enkele schade aangericht te hebben, wat overigs ook niet haar planning was geweest. Eigenlijk zag ze er totaal niet uit, haar vacht was deels bebloed, ze was net een bebloed monster die ontsnapt was uit een of andere gevangenis. Een korte grijns wierp zich op haar smoel maar vervaagde al snel weer in haar oude vorm. Emotieloos. Waarom bracht die gekke hengst haar in de war, wilde ze hem niet doden ookal had ze ergens wel het recht ? Luid snoof Ez een keer, haar hart was deels gekalmeerd ookal verlangde die naar meer aanrakingen van hem. Toen haar tanden zijn oor hadden vast gehouden was er een rilling over haar rug gelopen, iets wat nog nooit gebeurd was. Ez bleef in zijn flesgroene ogen kijken, haar blik was bijna vast gelijmd aan de zijne. "Lang.. Geleden." Haar gedachtes gingen terug naar hun eerste ontmoeting, eigenlijk meer naar de onverklaarbare omkering van Sal die haar helemaal gek had gemaakt, haar gevoelens hadden aangetast wat niemand was gelukt. Haar neus werd iets omhoog gebracht terwijl Ez hem aan bleef kijken terwijl haar neus zich in zijn richting bracht. Langzaam raakte deze kort zijn hals aan, zette haar tanden erin maar maakte deze snel weer los, deed een pas achteruit. Iets in haar - wat veel sterker was dan haar eigen ideeén - wilde hem niks aan doen. Alsof.. Alsof Ez haar leven hier op had gewacht maar het niet had kunnen vinden, het was een apart gevoel van onwetenheid. Het waren allemaal rare aparte gevoelens. Gevoelens die ze niet kende, niet begreep en waarschijnlijk niet wilde begrijpen. "Je brengt me in de war Sal.." Wederom was haar stem fluisterend, rauw maar zeker ook voor de rest toonloos.

[Yeay, I like it. =). Hopelijk kan de mijne er ook mee door :]:]

If a plane crashed into my room
I wouldn't even flinch
I couldn't try to move
My mind is on you..

Salvedir wachtte een reactie af, vroeg zich af hoe ze zou reageren op zijn plotselinge komst. Ze wist waarschijnlijk niet wat ze allemaal los gemaakt had in hem, en misschien was het beter als hij dat zo hield, ook. Het zou het alleen maar ingewikkelder en vager maken, moeilijker dan het nu al was. Nog steeds probeerde hij zijn spieren ertoe te zetten om om te draaien, maar ze wilden niet gehoorzamen. Ze had hem op zijn plek vastgepind met één blik van die zwarte ogen. Hij volgde haar bewegingen toen ze een pas opzij zette en bleef doodstil staan toen ze zijn oor vastpakte met haar tanden, wachtend op de echte aanval die nu hoogstwaarschijnlijk zou komen. Hij dacht dat hij haar woedende hinnik van de laatste keer wel zo goed had geïnterpreteerd dat hij daar uit kon opmaken dat ze hem de volgende keer levend zou villen, als ze hem nog eens tegenkwam. Desondanks kon hij er niet aan doen dat hij bijna genoot van het contact dat ze maakte, waar hij zich opnieuw een mentale uitbrander voor gaf. Hij mocht niet toegeven aan de mengeling van gevoelens die binnen in hem allemaal om de eerste plaats streden, en nu nog in een wirwar in zijn hoofd rond doolden. Hij hoorde vlakbij zijn oor hoe haar rauwe stem zijn naam fluisterde. De roodbruine hengst wist niet hoe hij het had toen ze hem zonder verdere verwondingen aan te richten weer los liet. Aan de ene kant verbazing, aan de andere kant zelfs heuse gevoelens van..Was dat spijt? Spijt dat hun contact weer verbroken was, dat hij haar niet zo dicht bij zich meer voelde? Maar ze bewoog zich weer naar hem toe, en dit keer was het zijn beurt om een rilling over zijn ruggengraat te voelen gaan, toen haar tanden zijn hals weer raakten. Hij snoof een hap lucht naar binnen, bijna niet in staat om zichzelf tegen te houden van het beantwoorden van die aanraking. Ze maakte hem werkelijk gek, ze zette weer een pas achteruit en trok zich weer terug. "Je brengt me in de war Sal.." Hoorde hij haar spreken. Hij hield zijn blik op de hare gericht, ze sprak precies zijn gedachten uit. Dit keer kon hij zich niet meer inhouden, nu was het zijn beurt om een pas naar voren te doen. Vlakbij haar liet hij zijn neus bij haar oor rusten. “Ik zou je kunnen bijten, Ezryn…” klonk zijn rauwe stem zacht, hij fluisterde het in haar oor. Zijn neus bewoog een paar centimeter en even hapte hij zacht in haar nek. “..Ik zou je kunnen verscheuren. Hier, op dit moment.” Zijn stem klonk haast hypnotiserend, terwijl zijn neus doorbewoog naar haar schouder. Zijn tanden ontblootten zich even maar daarna trok hij zijn lip er weer overheen. “Maar ik doe het niet. Waarom, waarom kan ik het niet?” Vroeg hij zich hardop af, zijn stem sprak zacht en schor terwijl hij het contact niet verbrak. “You’re driving me crazy.” Sprak hij zacht en schor. Hij kon er niets aan doen, ze had de aantrekkingskracht van een magneet op hem, zelfs bij Segué dacht hij niet zoiets gevoeld te hebben, dit was anders. Gek genoeg was zij al een tijd uit zijn gedachten verdwenen, zijn haat en wrok gevoelens jegens haar waren er nog, oh ja, maar ze waren op dit moment op de achtergrond verdwenen. De laatste paar dagen eigenlijk al, sinds zijn ontmoeting met deze mysterieuze merrie. Het was zo verwarrend, hij had enkele dagen de tijd gehad om zijn gedachten op orde te krijgen, iets dat hij erg nodig had, maar het had niets geholpen. In plaats daarvan was het alleen nog maar ingewikkelder geworden als hij er zo over na dacht, en de drang om de witte merrie weer te zien was gegroeid en gegroeid. En nu hij hier zo dichtbij stond, met zijn neus tegen haar zachte vacht, voelde het bijna..Compleet. Maar tegelijkertijd schreeuwde alles in hem dat hij zich niet opnieuw aan iemand kon hechten, dat dat onzin was en dat hij het niet nodig had, dat het problemen veroorzaakte.

Ez haar blik was gericht op de rivier, kort had ze hem uit Sal zijn bijna hynotische blik weten te trekken. Haar eigen spiegelbeeld werd er kort in zichtbaar, een afschuwelijk monster eerder. Sal deed een pas richting haar waardoor de hypnotische blik meteen weer terug was gekomen, alsof deze nooit verbroken was. Alsof Ez nooit een blik op haar afschuwelijke spiegelbeeld had geworpen. Eigenlijk deed het haar wel goed, om te zien dat ze geen miezerige goedzak was die er gewoon piek fijn uitzag zonder enkele schram. Haar gedachtes werden ruw verstoord door iets wat ze had proberen te vergeten, maar natuurlijk niet was gelukt. Zijn lichaam werd een pas naar voren gebracht, zijn neus werd geplaatst bij haar oor. "Ik zou je kunnen bijten, Ezryn..." rauw klonk zijn zachte stem terwijl zijn zachte neus bewoog. Ez kon zich nog precies voor de geest halen hoe het voelde, zo zacht was zijn neus geweest, bijna teder had die haar kaaklijn gevolgd. Even hapte hij in haar nek, de aanraking daarvan zorgde voor een gekker gevoel in haar lichaam. Het zorgde ervoor dat er twee gevechten in haar lijf ontstonden, het ene gevecht was tegen deze gevoelens. Wilde het allerliefst zelfs de roodbruine hengst vermoorden maar het andere gevecht in haar lichaam hield het tegen. Het wilde het juist toe laten, meer van Sal te weten komen. Meer van zijn aanrakingen genieten, meer van hem willen bijna. Hatelijk schudde Ez haar hoofd heen en weer, woedend op zichzelf terwijl Sal verder ging met haar geestelijk helemaal gek maken. "..Ik zou je kunnen verscheuren. Hier, op dit moment." Hynotiserend klonk zijn stem bijna, alsof het Ez dichter naar hem toe riep. Zijn neus bewoog verder naar haar bebloede schouder terwijl zijn tanden ontbloot werden, ergens verwachtte Ez op een aanval maar iets in haar zij dat Sal dat niet zou doen. Zijn tanden werden weer verborgen door zijn lip terwijl hij weer verder sprak. "Maar ik doe het niet. Waarom, waarom kan ik het niet?" Zijn stem klonk zacht maar tegelijk ook schor. Zijn neus bleef bij haar schouder. "You're driving me crazy." Zacht en schor klonk zijn stem weer. Het was apart, dat Sal ergens het zelfde voor haar leek te hebben. Ez sloot haar ogen een keer terwijl haar hele lichaam zich geheel ontspande terwijl haar donkere ogen weer geopend werden. Ez ademde diep in, de geur van Sal drong door tot elke cel in haar lijf, zijn aanraking zorgde voor rillingen die op een manier zelfs fijn voelde. Woedend drukte haar oren zich strakker in zijn nek terwijl ze Sal weer aan keek. "Salvedir, het is apart.." Rauw maar fluisterend klonk haar stem terwijl haar neus opgetild was om zich bij de bovenkant van zijn hals te plaatsen, bij het begin of eigenlijk het einde van zijn kaaklijn. - Hoe je het ook wilt noemen =) - "Meestal kan ik iedereen zonder moeite aanvallen, verscheuren of verjagen.." Haar stem klonk het zelfde terwijl haar neus verder streek, langs zijn kaaklijn richting zijn neus. "Maar bij jou Sal.. Het is onmogelijk, hoe graag ik het zou willen.. Iets houd me tegen helaas weet ik niet wat." Rauw en fluisterend klonk haar kille stem weer terwijl haar neus kort tegen de zijne aan geplaatst was. Ez genoot van de aanraking, zijn geur die ervoor zorgde dat ze gek werd, zijn lichaam die zich bijna op drong bij haar, het ergste zijn hypnosirende ogen. Langzaam trok Ez haar neus bij de zijne vandaan om hem een keer doordringend aan te kijken, soms kon je met blikken al veel meer duidelijk maken dan dat je er woorden vuil aan hoefde te maken. Haar neusgaten werden kort iets groter terwijl haar staart enkele malen tegen haar lijf aansloeg. Zonder enig woord te zeggen rukte Ez haar blik los van die van Sal. Enkele beheersde stappende passen werden gemaakt waarna Ez zonder enige moeite het water in stapte. De stroming intresseerde haar weinig, alleen het bloed zou nu voor het grootste deel van haar vacht afgespoeld worden, wonden werden grotendeels schoon gemaakt waardoor er geen ontstekingen zouden komen, niet dat het haar eigenlijk iets intresseerde. Kort werd haar hoofd onder gedompeld in het water waarna deze met een ruk omhoog getrokken werd waarna de rest van haar lichaam zich de kant op werkte. haar vacht zag er nu bijna weer geheel wit was, haar manen hingen in wilderige slierten naar beneden terwijl haar staart overigs het zelfde deed. Kort schudde Ez zich uit, druppels water vlogen alle kanten op terwijl Ez met soepele passen weer naar Sal toe liep. Zijn ogen drongen zich weer meteen bij Ez op, Ez haar ogen werden meteen op de zijne gericht. Langzaam ademde Ez in terwijl haar lichaam ergens wel dingen begonnen te vertonen van vermoeidheid, logisch ook na de afgelopen dagen.

[Tada =) Hopelijk heb ik je ingehaald xD]

Sal voelde tot zijn verbazing –al was verbazing niet de heersende emotie in hem op dit moment- dat Ezryn zich ontspande, dat er zelfs rillingen door haar heen trokken, iets dat hij kon voelen omdat zijn neus haar nog steeds aanraakte. Een elektrische vonk leek wel over te springen tussen hen, Sal kon nu met zekerheid zeggen –ookal zou hij dat nooit of te nimmer toegeven- dat hij genoot van hun aanraking, dat hij genoot van haar nabijheid en het ruiken van haar geur. De merrie startte een zin, liet kort een stilte vallen die alleen opgevuld werd door het ruisen van de rivier en de wind die een spel speelde met de bladeren in de bomen, maar er verder geen vat op kon krijgen en er langs glipte zonder verdere schade aan te richten. Vermengd met haar eigen geur kon hij ook de geur van haar bloed ruiken, een geur die hem normaal gesproken gek maakte en hem door het lint liet gaan, alleen maar verlangend naar meer van het kleverige, rode spul. Maar nu was de geur van de merrie sterker, overweldigde hem meer dan het bloed, iets dat verder nog nooit was gebeurd. Maar bij die geur van bloed kwam ook een andere gedachte op; Er was dus iemand geweest die haar wonden had veroorzaakt…Als die persoon, dat wezen nog levend op aarde rond doolde nadat Ez er klaar mee was, zou Sal er korte metten mee maken. Hij zou de botten laten vergruizelen onder zijn hoeven, het bloed laten vloeien zoals het water in de rivier rijkelijk stroomde. Een moordzuchtige blik flitste even door zijn ogen terwijl hij in de richting staarde waar Ez vandaan was gekomen.
Maar lang kon hij zijn gedachten niet van haar af houden, zeker niet nu ze zo dichtbij stond dat hij haar lichaamswarmte van haar af kon voelen stralen. "Salvedir, het is apart.." Was ze zojuist haar zin begonnen. “Dat is het zeker, Ezryn.” Klonk zijn lage stem, terwijl hij zijn neus van haar schouder verwijderde, met enig gevoel van spijt. Hij liet zijn adem zacht ontsnappen toen hij haar fluwelen neus bij zijn hals voelde, en boog zijn hoofd een stukje naar zijn borst, zijn ogen leken niet uitgekeken te raken op de hare, die zwarte diamanten die hem bleven fascineren, die hem nieuwe indrukken bleven geven. Ze ging verder met haar zin, verwoordde precies zijn gevoelens en gedachten. Hij weigerde om verder nog aan andere zaken te denken op dit moment of zich af te leiden als dat al gekund had, aan zijn steeds vernieuwde normen en waarden en zijn belofte aan zichzelf dat hij nooit meer op deze manier met een merrie om zou gaan. Slechts dood en verderf wilde hij zaaien, en op een zekere manier was dat natuurlijk nog steeds zo. Maar deze merrie gooide op dit moment roet in het eten, liet hem zo voelen dat hij wist dat hij haar geen pijn zou kunnen doen. Dit gevoel was volkomen nieuw, het leek bijna alsof hij naar haar…Verlangde.
Hij voelde hoe haar neus verder langs zijn hoofd streek, sloot kort zijn ogen, opende ze weer en luisterde hoe ze haar zin afmaakte. "Maar bij jou Sal.. Het is onmogelijk, hoe graag ik het zou willen.. Iets houd me tegen, helaas weet ik niet wat." Speelde haar stem af in zijn hoofd. Hij genoot van haar warme adem die nu tegen zijn neus aan blies. “Precies dezelfde blokkade weerhoudt mij. Beide weten we niet wat het is, en er is maar één manier om er achter te komen..” Zijn groene, fonkelende ogen hielden haar gevangen, en zijn mondhoek trok kort omhoog in een soort grijns, waarna zijn uitdrukking weer solide werd, onleesbaar. Ze stapte achteruit, en er trok een rare steek door hem heen toen ze haar rug naar hem toekeerde. Hij was niet in staat om te bewegen, de scene die zojuist gespeeld had was onrealistisch, onbegrijpelijk voor hem. Hij snapte nog steeds niet waarom hij in hemelsnaam zich zo gedragen had, maar het gevoel in hem wilde niet weggaan, begon juist harder te schreeuwen toen hij zag hoe ze wegliep. De witte schimmel stapte soepel het water in, Salvedir kon niet anders dan haar gadeslaan terwijl het water om haar heen stroomde en ze haar hoofd onder dompelde. Even later kwam ze de kant weer op, en alhoewel vuil en bloed nu weggespoeld waren zag hij de wonden nog wel. Dat liet weer withete woede in hem op laaien, die alleen bedaard kon worden door de koele, donkere ogen die nu weer op hem gericht werden en zijn blik naar zich toe zogen. Hij gebaarde met zijn neus naar een wond. “Wie..Heeft dat je aangedaan? Of is het vlees van diegene nu al opgepeuzeld door de aaseters?” Vroeg hij knarsetandend, zijn woede proberend binnen te houden maar desondanks trilde zijn stem van ingehouden wrok en haat jegens het schepsel dat haar een haar gekrenkt had. Hij wist precies dat Ez heel goed haar eigen boontjes kon doppen, maar dan nog.. Belachelijk was het eigenlijk, sinds wanneer gaf hij er om wanneer iemand haar aanviel? Als ze haar nou afslachtten, dan keerde de rust misschien terug in zijn vermoeide en verwarde brein. Ja, ja, zo moest hij het bekijken. Zo moest hij het bekijken, herhaalde hij in zijn hoofd, iets dat nog niet helemaal tot hem door wilde dringen. Aan de ene kant wilde hij weer naar haar toe lopen, maar dit keer moest hij het zichzelf gewoon verbieden, voordat..Voordat wat? Voordat hij teveel nam van deze levensgevaarlijke drug genaamd Ezryn, en hij er niet meer vanaf kon komen?

[Mohahah, je had me ingehaald, maar nu niet meer >D]

Ez haar donkeren ogen bleven op die van Sal gericht, luisterde naar zijn stem terwijl deze luid en duidelijk over kwam in haar oren. "Dat is het zeker, Ezryn." Kort knikte Ez een keer, het was echt allemaal apart. Het gevoel aan iemand gebonden te hebben zonder er enige moeite voor gedaan te hebben, alleen de moeite om het niet werkelijkheid te laten worden wat nu toch gebeurd was. Zonder dat Ez haar best had gedaan om het gevoel te onder drukken of er überhaupt aan toe te geven, - vooral het laatste had ze nooit willen doen. Maar stel je eens voor ? Misschien had het iets met het zogenaamde lot te maken waar die waardeloze goedzakken telkens over spraken. Misschien had het allemaal zo moeten zijn, hadden ze elkaar moeten ontmoeten, op de juiste plaats en tijd. Diep ademde Ez een keer in bij die waardeloze maar zeker aparte gedachte die een rilling ver oorzaakte tot diep in haar botten. Het was allemaal gewoon.. Heel raar. Onduidelijk maar ergens wel fijn. "Precies dezelfde blokkade weerhoudt mij. Beide weten we niet wat het is, en er is maar één manier om er achter te komen.." Ez zag een fonkeling in zijn ogen, dezelfde fonkeling die haar ogen gevangen hielden als daar straks maar dit maal sterker en veel krachtiger. Alsof haar lichaam niet meer kon bewegen, alsof alleen het feit van ademen is geen echte beweging van toepassing was. "Vertel. Je wekt ergens m'n intresse's met je enkele manier." Misschien was Ez echt dom aan het worden, waren haar hersens verdoofd door de vermoeidheid ? Door het twee strijdige gevoel in haar gehele lichaam ? Dat hele gesprek had plaats gevonden voor haar snelle duik in de rivier actie die had plaats gevonden daar straks. Even ademde Ez diep in terwijl haar neus kort naar de grond gebracht werd. "Wie..Heeft dat je aangedaan? Of is het vlees van diegene nu al opgepeuzeld door de aaseters?" Knars tandend vroeg Sal dit, alsof hij zijn woede in probeerde te houden. Ez volgde zijn blik naar de wonden over haar gehele lichaam. Elke wond had eigenlijk voor een deel zijn eigen tegenstander gehad in de strijd. Ruw werd haar sierlijke hoofd omhoog gebracht, in de war van zijn vraag eigenlijk. Haar ogen bleven in zijn hynotische blik hangen terwijl deze haar als het ware naar zich toe trok, één korte pas werd gemaakt in zijn richting terwijl haar neus op een kleine afstand van de zijne bleef. "Het is een lang verhaal.. You ask for it, then you can get it." Een rauwe toon klonk in haar stem, fluisterend maar duidelijk hoorbaar voor Sal. Het was niks voor Ez om lange overbodige verhalen te vertellen, vooral niet over zichzelf. Iets waar Ez behoorlijk over peinsde eigenlijk op dit moment. "Er zijn eigenlijk meerder overbodige goedzakken opgepeuzeld door onze grote opruimers de gieren. Drie geheel onbekende voor me, daarvan had ik overigs niet veel schade op gelopen eerder vermoeidheid doordat ik nauwelijks tot niet geslapen had. M'n vierde tegenstander in die paar dagen was wat.. Anders. Laten we het daar op houden, een redelijk bekende hengst hier in Dream Horses, wel slecht natuurlijk voor de verandering in die paar dagen." Ez snoof geirriteerd terwijl haar neusgaten groter werden van woede die door haar aderen gierde. "Oké. Ik was hem al vaker tegen gekomen eigenlijk, mocht hem niet. Negeerde hem zo veel als het kon omdat ik wist dat wanneer hij één verkeerde opmerking zou maken.. Dat het fout zou gaan, ik hem zonder genade de grond in zou boren. Hem zou doden met gemak. Maar dat was niet de enigste reden overigs." Geirriteerd sloot Ez haar ogen, probeerde zichzelf onder controle te houden terwijl haar neus kort tegen die van Sal aangeduwd werd terwijl haar warme adem tegen zijn neus weerkaatst werd. "Hij dacht vanuit het niets de baas over me te kunnen zijn, wilde me zelfs proberen te dekken maar daar was ik het niet mee eens. Ik ben in weerstand gegaan, ben in gevecht met hem gegaan maar doordat ik redelijk vermoeid was.. Heb ik hem alleen ernstige verwondingen aangebracht, andersom blijkbaar ook.. Uiteindelijk is hij er vandoor gegaan en ik ben toen hier heen gegaan. End of story." Rauw bleef haar stem klinken terwijl haar gedachtes vol stroomde met de blikken van die afschuwelijke hengst die haar verwond had, haar zelfs wilde dekken. Zijn hoeven stonden geplant op haar rug, bij haar flanken en achterhand maar gelukkig had Ez hem kunnen afschudden, uiteindelijk had ze zichzelf met een klap op de grond laten vallen waardoor hij niet op haar had kunnen klimmen als het ware. Ez snoof - nee snurkte bijna - door de woede die door haar lichaam stroomde erdoor. Haar ogen werden aangetrokken door Sal, ergens kwam het maar goed uit ook. Daardoor kon haar woede ingehouden worden, gemengde gevoelens stroomde door haar lijf. Ez drukte haar neus tegen Salvedir zijn roodbruine hals, sloot haar ogen kort terwijl haar lichaam weer ontspande, de woede als het ware leek weg te stromen alsof deze er nooit was geweest. Ez keek daarna Sal weer aan. "Als ik over een paar dagen weer heb geslapen zal het wel goed komen. Dan ga ik hem als nog achterna, dan zal zijn lot hem niet ontlopen." Agressief klonk haar stem terwijl haar ogen kort het zelfde uitstraalde. Eigelijk was het best logisch dat Ez nu woedend was, misschien door de gemengde strijdende gevoelens voor Salvedir. Haar neus gleed langzaam naar zijn schouder toe waarna deze weer omhoog gleed richting zijn hals om uiteindelijk langs haar kaaklijn te glijden. Het was een zachte en ook haast tedere aanraking onder haar vacht, het was apart. Ez had nooit verwacht dat deze gevoelens ooit voor iemand werkelijkheid zouden kunnen worden, dat het alleen onder de goedzak wereld werkelijkheid was. Onder de slechte was het dus dan waarschijnlijk ook gebruikelijker dan dat Ez ooit had geweten. Diep ademde Ez in terwijl haar neus langzaam aan naar beneden gleed richting zijn neus terwijl haar lichaam genoot van de aanraking die gemaakt werd door Ez, uiteindelijk werd haar neus richting haar borst gebracht om daar tegen aan te rusten, haar lichaam was redelijk aan het einde van zijn latijn als je het Ez vroeg of misschien kon het meer aan dan verwacht.. Voorlopig tenminste geen gevechten meer..

[Je was me eventjes voor Maar nu niet meer
Word dit het nieuwe gevecht van Dream Horses ?
Wie maakt de langste post in het Peanut topic =D]

[Je hebt op kop gestaan, maar nu niet meer >D 1439 wordjes Salvedir aan kop in het Peanut gevecht x'D]

Sal had op de reactie van de merrie gewacht, ondertussen kon hij rustig –Ofja, rústig, rustig naar de maatstaven van het oververhitte brein van de hengst- even proberen wat gedachten te ordenen. Iets dat volkomen in de soep liep, want elke keer weer werd zijn blik gewoon naar haar toe getrokken, en kon hij niet meer focussen, of in elk geval; Nog maar op één ding focussen, en dat was de elegante merrie voor hem. "Vertel. Je wekt ergens m'n intresse's met je enkele manier." Klonk haar stemgeluid weer boven de woeste rivier uit. Sals mondhoek trok even omhoog. Hij verkoos om niet direct op haar vraag te antwoorden, het was meer een retorische uitspraak geweest daarnet. “Mijn interesse was al gewekt toen je mij voor het eerst aansprak, Ezryn.” Klonk zijn donkere stem, en wat hij zei was de waarheid. Ze was een intrigerende merrie, en vooral de uitwerking die ze op hem had was bijzonder, iets dat hij nooit eerder gevoeld had was ontwaakt in hem en hoe hij het ook wilde proberen, hij kon het niet onderdrukken. Hij verlangde ernaar om er gewoon aan toe te geven, maar hij hield zichzelf hiervan tegen.
Zijn groene ogen volgden haar terwijl ze een pas naar hem toe zette en hij ademde langzaam in en uit, de woede leek even te minderen. Ze moest het hem niet zo moeilijk maken, als ze zo dichtbij stond was de aandrang om haar zachte vel weer aan te raken te groot, bijna te groot om te weerstaan. Met een laatste restje zelfbeheersing hield hij zich in, hij bleef vechten om niet toe te geven aan het gevoel dat zich nu door zijn hele lichaam leek te verspreiden, zich uitstrekte en hem in bezit leek te nemen.
Ze begon haar verhaal, en de woede kwam in volle hevigheid terug. Salvedirs oren legden zich plat in zijn nek, zijn groene ogen wendden zich van haar blik af om naar de open wonden te staren. Die schoft…Hij dwong zichzelf om rustig tot het einde van het verhaal te luisteren. Ez drukte kort haar neus tegen de zijne en hij beantwoordde die aanraking door een zacht gebries, al was de woede zelfs hierin te horen. Ze besloot haar verhaal met de mededeling dat hij haar had geprobeerd te dekken, iets wat zo ongeveer de druppel was voor de grote, roodbruine hengst. Als hij dat stuk schurftige vacht ooit tegenkwam, dan ging hij er áán. Zonder genade, zonder enige kans op redding. Ondanks de verschillende wonden die hij al had kon Sal met gemak nog een paar gevechten aan, want woede maakte hem sterk, en aangezien hij op zijn slachtoffer altijd alle opgekropte gevoelens van nu en vroeger los liet, waren die meestal geen partij. Ja, hij wist wel van technieken en strategieën, maar de helft van de keren waren die niet eens nodig. Dan stormde hij er gewoon op af en mepte wat hij meppen kon, raakte wat hij raken kon en zette zijn tanden in alles dat langs kwam. Natuurlijk, hij gebruikte wel wat technieken en zijn hersenen bleven niet ongemoeid, maar hij bezat een grote kracht en zijn spieren waren niet voor niets zo getraind. Het enige dat overbleef was een stille, roodkleurende gestalte op de grond, en zijn geur die in de wind mee waaide, vermengd met de geur van vers bloed.
Maar de kwade, haatdragende gevoelens die nu door hem heen joegen als bloedhonden die hun prooi op het spoor zijn waren een heersende emotie in zijn houding, hij schraapte tergend langzaam met zijn hoef over de stenen en staarde weer over Ez heen in de verte. De vraag waaróm de gedachte dat het dier Ez pijn had gedaan ervoor zorgde dat hij zo ongelofelijk kwaad werd kwam niet eens meer bij hem op. Bovendien zou z’n hoofd waarschijnlijk ontploffen als hij nog meer na ging denken over al die vragen die nu onbeantwoord bleven, dus liet hij ze maar doen.
Hij werd uit zijn gedachten ontwaakt door haar neus die zijn hals raakte, en nam een grote slok lucht in om te kalmeren. Gelukkig werkte dat beter door de aanwezigheid van Ez, en hij drukte zijn hoofd kort tegen haar aan. "Als ik over een paar dagen weer heb geslapen zal het wel goed komen. Dan ga ik hem als nog achterna, dan zal zijn lot hem niet ontlopen." Haar stem klonk agressief, en dat kon hij haar zeker niet kwalijk nemen als je dacht aan de hoeveelheden agressiviteit die door zijn aderen stroomde. Tussen opeengeklemde kaken door antwoordde hij. “Als ik hem dan al niet te pakken heb gekregen. I’m gonna kill that guy..” Sprak zijn stem zacht, maar de woorden waren doordrenkt van dreiging en haat. Ongemerkt had hij al zijn spieren aangespannen, maar toen haar neus over zijn hals heen gleed, van zijn schouder naar zijn hoofd ontspande hij weer, en kon er niet aan doen dat hij genoot van dat gevoel. Alsof een elektrische tinteling door hem heen schoot, elke keer dat ze in contact kwamen. Het was abnormaal, onrealistisch, niet logisch. En toch kon hij niet meer zonder, wist hij, terwijl hij met zijn lippen in haar manen hapte en zijn hoofd zacht tegen haar nek aan drukte en er langs wreef, haar geur in zich opnemend, wetend dat hij die nooit meer ging vergeten. Zijn woede leek af te nemen of in elk geval voor nu onderdrukt te worden, werd weggevaagd, verdween op de achtergrond in haar bijzijn, al vond de inwendige tweestrijd nog steeds plaats. Hij liet zijn kin op haar schoft rusten en blies zacht even door haar manen, hij voelde aan dat ze vermoeid was en sprak verder niet, was bijna in staat om even volledig te genieten van het moment.
Dat moment werd ruw verstoord door de geur van een ander paard. Die geur was vermengd met het aroma van oud, al opgedroogd bloed. Sals hoofd werd met een ruk overeind getrokken, vanuit de begroeiing naast de rivier stapte een donkerbruine hengst. Over zijn lichaam waren meerdere wonden te zien, maar zijn blik leek één van herkenning te zijn toen hij Ezryn zag. Of, dat nam Sal aan, want hem kende hij sowieso niet. “Aha, dus daar ben je. Zullen we maar eens afmaken waar we aan begonnen zijn, Ezryn?” Klonk de spottende, valse stem van de hengst, die nu een blik op Sal wierp. “Moven, maat. Dit is míjn merrie.” Zei hij neerbuigend. Sals ogen begonnen te vlammen terwijl hij een stap wegzette van Ezryn, en een stap náár de hengst. “Jóuw merrie?” Schreeuwde zijn rauwe stem. Rode vlekken dansten voor zijn ogen, die hengst had het zojuist gedaan. Dat was de laatste druppel, de druppel die de emmer deed overlopen, en welke gevolgen dat had zou hij nu gaan ontdekken. De furie in hem was ontketend, zijn spieren bolden op onder zijn vel en met zijn oren plat in de nek en zijn tanden ontbloot stapte Sal op hem af, tot hij recht tegenover de hengst stond. Hij twijfelde er niet aan dat dit de hengst was die Ez had beschreven, en anders had hij hem zwaar ontstemd door het verpesten van hun moment. Hij kon een glimp angst weerspiegeld zien in de ogen van de hengst, die groot werden bij het zien aan de onwerkelijke hoeveelheid aan woede en haat in Sal’s ogen. Vervolgens ging het erg snel. Hoeven flitsten, schel gehinnik weerklonk, gegrom en doffe dreunen die op leken te gaan in de geluiden van de rivier. Sals razernij werd nu botgevierd op de hengst, en ookal merkte hij dat hijzelf er ook verschillende wonden bij kreeg, voelde hij een scherpe pijn in zijn hals toen de hengst een uitval deed naar zijn luchtpijp, hij bleef doorgaan, kon niet stoppen. De smaak van bloed maakte hem gek en uiteindelijk had hij de hengst, die nu zwaar hijgend adem haalde, beet bij zijn nek. Hij plantte zijn zware hoeven tegen de schouders en kegelde hem zo om, op de grond. De hengst stopte met ademhalen. Sals ademhaling ging sneller dan normaal, nieuwe wonden waren verschenen en verbraken het patroon van zijn roodbruine vacht. Uit zijn mond liep een straaltje bloed; Het was een goede, sterke tegenstander geweest, hij had zelfs enkele vechttechnieken tegen hem moeten gebruiken. Misschien was hij op een ander moment, wanneer hij ook beter uitgerust was en niet net een paar andere gevechten achter de rug had gehad, met minder wonden uit de strijd gekomen, maar voor nu was hij tevreden met het verslaan van die lastpak.

Ez lette goed op de houding van Sal, hoe hij überhoud reageerde op de aanrakingen van Ez maar ook op andere dingen natuurlijk. Sal zijn mondhoek vertrok iets omhoog terwijl hij sprak. "Mijn intresse was al gewekt toen je mij voor het eerst aansprak, Ezryn." Donker klonk zijn stem. 'Wederzijdes. Je had mijn aandacht getrokken waardoor ik begon met spreken. Meestal.. Gebeurd dat niet.' Kalm,beheersd maar zeker rauw klonk haar stemklank. Het was meestal erg aangenaamd om naar haar gesnauw te luisteren, het had ergens iets 'fijns' zoals sommige het zeiden. Het was iets apart's geweest in het verleden. Haar hoofd schudde een keer heen en weer, haar ogen bleven gericht op Sal. Waarschijnlijk - tenminste zo zag het er voor nu even uit. - was Sal helemaal opgepropt met woede over het verhaal van die onbeschofde rot hengst. Nog iets waardoor hengsten snel ten prooi vielen aan haar, ze vielen op haar uiterlijk voordat ze meestal iets gezegd had. Als ze haar status wisten en haar karakter was het meestal al te laat. De meeste hadden een simpel moordend plan uitgedacht voor haar, eerst wilde ze haar verleiden. Om haar uiteindelijk op gepropt te laten zitten met een rot irritant mormol wat klein was, de goede noemde het schattige dingen, ik noemde het maar de bloedlijn voort zetten - met andere woorden, een veulen. Daarna wilde ze haar meestal proberen te vermoorden. Gelukkig was het nooit verder gekomen dan het verleiden of eerder proberen te verleiden zonder enig succes. Kort drukte Sal zijn hoofd tegen haar aan terwijl hij sprak met opeengeklemde kaken. "Als ik hem dan al niet te pakken heb gekregen. I'm gonna kill that guy.." Zacht klonk zijn stem ditmaal terwijl de opgepropte woede,haat en dreiging er duidelijk in te horen waren. Ez had toen haar neus langs hem gestreken waardoor de elektrische tintelingen weer over leken te schieten, door haar heen maar ook door Sal zijn roodbruine vacht heen. Het waren gemengde gevoelens voor Ez, dit kon niet een hengst zijn die haar probeerde te verleiden voor enkel en alleen een rot veulen, dit voelde als een.. Iets apart's, iets raars. Iets heel onlogisch wat niet bestond.. Alsof.. Alsof ze verliefd ? Op hem was, kon dat wel ? Was het mogelijk dat zulke gevoelens door haar heen stroomde, door haar botten heen gingen, zulke emotie's maar ook zulke hormonen zich door haar lichaam lieten stromen ? Waarschijnlijk en hellaas wel, Ez wilde het nog niet toe geven, niet nu. De twee strijd in haar lijf bleef plaats vinden, erger, heviger. Met nieuwere strijd wapens, nieuwe feiten en meningen. Ez voelde hoe Sal met zijn lippen in haar manen hapte waarna zijn roodbruine hoofd zacht tegen haar nek aangedrukt werd terwijl deze er in een zachte beweging langs wreef. Ontspannen brieste Ez, haar lichaam ontspande geheel met Sal in haar buurt, alsof ze alles aan kon. Op dit moment, hier nu en later. Haar vermoeidheid was niet meer ter sprake wanneer hij in de buurt was, alsof alleen Ez haar 'lieve' kant er bestond maar ook haar afsnauwende kant was er maar op een zekere hoogte waarschijnlijk. Raar. Zijn kin werd op haar schoft geplaatst terwijl Ez haar neus tussen de roodbruine manen verstopte, zijn geur diep in te ademen waarna deze goed opgeslagen zou worden in haar geheugen. Zacht blies Sal door haar zijde zachte grijze manen. Ez kon op dit moment hier zo in slaap vallen, haar ogen werden langzaam vermoeider terwijl ze langzaam dicht begonnen te zakken. Ruw werd hun moment verstoord doordat Sal zijn hoofd omhoog trok met een ruk waarna Ez die afschuwelijke geur rook. Vanuit de ruige begroeiing naast de rivier stapte die afschuwelijke donker bruine hengst. Zijn wonden die ontstaan waren door Ez waren duidelijk te zien. "Aha, dus daar ben je. Zullen we maar eens afmaken waar we aan begonnen zijn, Ezryn?" Spottend en vals klonk zijn stem terwijl Ez diep in ademde. Haar neusgaten werden groot van woede, haar staart sloeg tegen haar lijf aan met brute kracht terwijl haar zwarte ogen agressief stonden. "moven, maat. Dit is mijn merrie." Neerbuigend klonk zijn stem terwijl Ez nog woedender werd. Haar boven lichaam werd de lucht ingegooit terwijl haar voorbenen zich krachtig tegen haar lijf aandrukte. Haar tanden werden ontbloot terwijl er enkele passen naar voren gedaan werden terwijl Ez nog steigerde. Uiteindelijk kwam ze met een knallende dreun neer op de grond terwijl er een woedende hinnik ter sprake gebracht werd. "Jóuw merrie?" Sal schreeuwde het uit, zijn stem klonk rauw. Terwijl zijn lijf binnen enkele secondes naar voren vloog. Uiteindelijk na enkele secondes lag de donker bruine hengst die haar had geprobeerd te dekken hijgend op de grond. Ez had roerloos toegekeken hoe Sal de hengst zonder moeite had vermoord. Oké, hij had enkele wonden gekregen die zijn roodbruine vacht verpestte. Het boeide Ez eigenlijk niet, de hengst was dood voor haar neus, gelukkig. Ez had niet geweten hoe lang ze hem van zich af had kunnen houden, vooral in haar positie maar ook met haar lichamelijke conditie. Luid snoof Ez een keer, haar donkere ogen op Sal gericht. Sal zijn ademhaling was versneld terwijl die van de donker bruine hengst onder hem gestopt was. Ez deed enkele passen richting Sal, haar neus streek kort om de wonden heen, raakte deze net niet aan. Terwijl haar neus stopte bij de zijne, uiteindelijk dan. Ez brieste zacht terwijl haar ogen zich kort een keer sloten, om eens diep in te ademen. "Sal.. het klinkt raar.. Maar bedankt. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hem zo snel al had kunnen doden, misschien ookwel maar mijn lijf denkt anders dan mijn geest de laatste paar.. Dagen." Rauw en zeker fluisterend klonk haar stem terwijl haar hoofd zich een keer de andere kant op wierp, niet naar Sal toe maar juisst van hem af. Sal bracht haar echt van haar stuk, letterlijk en figuurlijk, geestelijk en lichamelijk. Het was iets wat meer als op een wonder leek te gebeuren, was het een fantasie ? Was het een droom en niet de echte werkelijkheid. Nee, het was allemaal zo echt als het maar kon. Zo echt als een eend die zwom in het water, als een pinda die in het engels peanut werd genoemd. Sal was als een drug voor Ez, als een pinda. Sal was gewoon Ez haar Peanut Guy, haar steun misschien in toe vertrouw. Ez wist het allemaal gewoon even niet meer, niet op dit moment nu alles zo raar was. Ez draaide haar hoofd weer richting Sal, knipperde een keer van onder haar lange wimpers terwijl haar hoofd deels op zijn schoft gelegd werd, eerder gezegd er een stuk achter. Kalmerend ademde Ez in, liet de woede van daar straks uit haar lijf verdwijnen terwijl het rare gevoel haar lichaam vulde, de twee strijd weer aan wakkerde.

Ez liet haar ogen een keer rustte op het toegetakelde lichaam van de donker bruine hengst, het was allemaal zijn eigen schuld geweest. Als Sal hem niet nu vermoord had, dan was het Ez waarschijnlijk geweest die hem zonder medeleiden had vermoord, haar tanden zonder moeite in zijn vacht had geboord, deze zonder medeleiden,angst of iets anders in stukken had gescheurd. Had genoten van de smaak en geur van het verse vergoten bloed. Hoe Ez er van had genoten om hem te vermoorden dat was waarschijnlijk het fijnst geweest ookal schreeuwde iets in haar lichaam dat ze daarna vrijwel in gestort zou zijn. De woede wakkerde namelijk veel in haar lichaam aan maar als deze eenmaal gezakt was.. Dan was ze totaal weer uitgeput. Haar oogleden werden langzaam zwaar maar Ez hield zich sterk. Ze mocht niet in slaap vallen! Dat was een teken van zwakheid, een teken van domheid. Haar tanden werden ontbloot bij die gedachte, haar staart sloeg hard tegen haar flanken terwijl haar donkere ogen weer geopend werden. Haar oren drukte zich steviger in haar hals terwijl haar tanden zacht in Sal - De peanut guy - zijn onbeschadige schot gezet werden. Langzaam gleden haar tanden door naar zijn hals terwijl haar lichaam een zijwaartse pas deed - richting zijn hoofd. Haar tanden bleven in zijn hals geboord terwijl deze uiteindelijk loslieten om naar beneden te glijden, langs de kaaklijn richting de grond. Iets boven de grond bleef haar hoofd hangen, rukte ruw een gras spriet uit de grond om hier veel te lang op te kauwen waarna deze via haar slokdarm verdween richting haar maag. Haar hoofd werd iets opgetild, haar ogen weer in de ban van de zijne, hypnotiserend dus. Haar neusgaten hadden weer hun oorspronkelijke vorm terug, haar lichaam was agressief aangesteld maar minder als daar straks, als tegen over het mors dode beest. "Zelfs de aasgieren durven hem niet op te eten. Best logisch.. Afschuwelijk beest dat het is." Haar neus ging ophalend richting het lijk terwijl haar lichaam een pas richting de woest stromende rivier deed, haar neus werd weer naar beneden gebracht terwijl het water naar binnen stroomde. Ruw werd haar hoofd omhoog geworpen, terwijl haar blik op Sal rustte, eerder gezegd op zijn flesgroene super coole mooie gekke ogen.

[Oke, het is een grote flut.. Maar ik heb je ingehaald =)]

Sals ogen volgden haar bewegingen toen ze naar hem toe kwam, nog volledig opgefokt door het gevecht, zijn oren in de nek, de bloedsporen rond zijn mond, benen en over zijn lichaam verspreid. Maar het wit van zijn ogen, dat zichtbaar was geweest, werd weer opgevuld door het groene en zwarte, met de mysterieuze, onleesbare glans erover. Hij sloot kort zijn ogen, proberend zichzelf tot kalmte te dwingen, en terwijl hij in het niets, in het donker staarde, voelde hij een fluwelen neus die over zijn lichaam streek. Hij hield zijn ogen gesloten en was volledig geobsedeerd door de onzichtbare aanwezigheid van de merrie, die om hem heen liep en vlak langs zijn wonden met haar neus streek, de huid die niet beschadigd was aanraakte. Haar zoete geur prikkelde in zijn neus. Een warme ademtocht streek langs zijn neusgaten en hij wist dat ze weer voor hem stond, hij voelde haar aanwezigheid vlakbij zich, hoorde haar hart kloppen. Langzaam opende hij zijn ogen weer, alleen om recht in haar zwarte ogen te kijken, en te weten dat hij geen ander paar ogen meer aan wilde kijken behalve die van haar. Dat was genoeg, de rest maakte allemaal niet meer uit.“Sal.. Het klinkt raar.. Maar bedankt. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hem zo snel al had kunnen doden, misschien ook wel maar mijn lijf denkt anders dan mijn geest de laatste paar.. Dagen.” Haar stemgeluid kabbelde fluisterend in zijn oren binnen. Hij wierp haar een ondefinieerbare blik toe maar zweeg voor korte tijd, denkend aan hoe hij moest brengen wat hij voelde. Hij wist zelfs zelf niet precies meer wat hem overkomen was; Deze blinde woede was zo overweldigend geweest dat zelfs hij er niet aan gewend was. Hij wist dat de bedreiging die de hengst gevormd had voor Ezryn ermee te maken had, en iets in hem schreeuwde uit alle macht dat hij haar moest beschermen. Hij bracht zijn hoofd iets dichter naar haar toe en sprak zacht zijn antwoord, iets naast haar oor. "Niemand zal je wat kunnen maken zolang ik in de buurt ben, onthoud dat." Zei hij, zijn donkere, lage stem slechts een fluistering in de wind en het geruis op de achtergrond, afkomstig van grote hoeveelheden water die zich door de rivierbedding stortten, een eenheid vormend, genaamd de rivier.
Een fijngevormd, wit hoofd werd op zijn rug geleund, net een stukje achter zijn schoft. Hij bleef rustig staan, haalde nog enkele keren adem om volledig te kalmeren van zijn woedeaanval. Hij moest rustiger zien te worden, voor nu althans, voor haar. Voor Ezryn. Hij voelde aan dat ze moe was, dat ze rust nodig had. Hij bleef op de uitkijk staan en liet haar doen, zijn woede stroomde weg als water dat wegstroomt wanneer ergens de stop uit getrokken wordt. Het verdween en werd herplaatst door een gevoel van beschermingsdrang; Hij waakte op dit moment over haar als een hengst over zijn kudde, zou elke hengst die maar iets vervelends bij haar uit wilde proberen wegjagen, vermorzelen. Hij draaide zijn hoofd kort naar haar toe maar bleef staan en trok zacht een keer aan haar manen, alvorens hij zijn neus er langs liet gaan en zich weer terug naar voren draaide, zijn oren gespitst op een geluid dat hier niet thuishoorde.
Alert bleef hij staan, en hij merkte de gewichtsverplaatsing die plaatsvond toen Ez haar hoofd weer bewoog dan ook vrijwel direct op, eigenlijk gewoon direct. Een siddering trok door zijn lijf door haar acties, ze maakte hem werkelijk gek. Hij drukte kort zijn schouder tegen de hare en ging toen weer normaal staan, liet zijn blik over de omgeving glijden terwijl naast hem het gesmak van de schimmelkleurige merrie klonk terwijl die haar grassprieten verorberde. Donkere, grijze wolken kwamen aanrollen vanuit de verte, maar hadden het gebied rondom en bij de rivier nog niet bereikt. Toch kwam er een fikse regenbui aan, iets dat hem eerlijk gezegd werkelijk niet zo veel kon schelen. Maar de omgeving was niet boeiend genoeg om zijn aandacht te lang af te leiden van de schimmelmerrie, die naast hem stond en een pas richting de rivier deed. "Zelfs de aasgieren durven hem niet op te eten. Best logisch.. Afschuwelijk beest dat het is." Merkte ze op over de ter aarde gestorte hengst, waarna ze begon te drinken. De grote, roodbruine hengst vond dit een goed plan en liet eveneens zijn gespierde hals dalen om vervolgens een fikse hoeveelheid koel water tot zich te nemen. Ondertussen tilde hij kort zijn hoofd op om haar te antwoorden. “Dan eindigt hij rottend in een hoop met aarde, waar hij thuishoort.” Zei hij, en zijn mondhoeken trokken even geamuseerd omhoog, deze zin bevatte stukjes van een eerder gesprek dat ze hadden gehad, toen hij net terug was in DH. Hij liet zijn nek weer naar beneden ‘vallen’ en dronk verder. Golven stroomden langs zijn neus en toen hij zijn hoofd weer oprichtte dropen druppels water langs zijn lippen, naar zijn kin tot ze op de grond neer spatten. Hij likte langs zijn lippen om het water op te vangen en richtte toen kort zijn blik weer op het stromende water, daarna even naar zijn gehavende vacht om uiteindelijk bij Ez stil te houden. “Ik denk dat het nu mijn beurt is.” Zei hij, en weer krulden zijn mondhoeken zich in een grijns, alvorens die net zo vlug als hij verschenen was weer verging. Het was vreemd hoe zo’n grijns zijn gelaat kort deed veranderen; Hij had er charmant uitgezien, en misschien was hij dat ook wel als hij niet grijnsde, het voegde er toch iets aan toe.
Direct bleek wat hij bedoeld had met zijn woorden, toen hij het water in sprong en voelde hoe de golven zijn wonden reinigden en behoedden van ontstekingen, en het opgedroogde bloed wegspoelden. Hij gooide kort zijn hoofd omhoog en stapte een end weg van Ez, zijn spieren spannend en tegenwicht gevend tegen de stroming, die aan hem trok en zoog maar hij gaf de rivier niet de kans om hem in zijn greep te krijgen. Hij bewandelde slechts voor korte tijd de glibberige stenen maar sprong daarna weer met enkele krachtige afzetten van zijn gespierde achterhand de kant op, ditmaal schudde hij zich wel uit. Hij kon het niet laten om, toen hij weer dichter naar Ez liep, zijn neus over haar voorhoofd te laten glijden. Ze trok hem gewoon aan, hij kon er werkelijk nauwelijks nog weerstand toe bieden, maar de tweestrijd ging door, en hij trok zijn neus weer terug, nog steeds niet echt zeker van zijn bewegingen, maar wel zeker van het rare gevoel dat door hem heen trok en niet weg wilde gaan.

[Dadiedoo, ik had echt geen inspi meer voor een nog langere ]