![Stones, heavy like the love you've show. [Open] Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif)
Donkere wolken plakte samen en hingen als een grote, pikzwarte deken over het kalme gebied. Het was doodstil, de wind was gaan liggen en het geluid van geen enkele vogel of anders beest was nog hoorbaar. Enkel de hoef stappen van Fealyn, die tot diep in het gebied weergalmde. Van veraf donderde het al, lichtflitsen kronkelde zich een weg naar de grond en sloegen her en der in bij een boom, die met luid gekraak en geweld naar beneden sloeg. De ogen van de schimmel kleurige merrie staarde doelloos naar de grond, terwijl ze absoluut geen aandacht besteedde aan het gedoe om haar heen. Haar gedachtes zaten ergens anders, iets waar ze anders nooit aan dacht; haar vader. Kwaad was ze op hem, dat hij een goedzak was. Hoe kon hij haar zo vreselijk vernederen? Wat was er mis met die hengst? Hoe kon hij haar vader zijn? Onbegrip, dat was iets wat de merrie zeker met zich meedroeg maar tegelijkertijd was ze zo verschrikkelijk kwaad op hem. Ookal kon ze hem niet eens, ze wist ook niet hoe hij vroeger was geweest en enkel haar moeder had ze een paar maanden gezien, maar nu ze al op haar vijfjarige leeftijd terecht was gekomen was dat ook allemaal weggevaagd. Rustig strekte ze haar hals, voelde hoe de regendruppels tegen haar lijf kaatste en vervolgens van haar iets dikkere vacht afgleden, richting de vele plassen op de grond om die groter te maken. Regen, regen en nog eens regen. Dat was het enigste wat ze de afgelopen dagen had gezien en op de een of andere manier maakte het haar zwak, depressief en enorm chagrijnig. Haar verkoudheid werd ook alleen maar sterker en koud had ze het ook, want de temperatuur was enorm gedaald de laatste dagen. Alles zat haar tegen, maar dat betekende zeker niet dat ze zich liet kennen, ze moest sterk blijven en doorzetten. Iedereen zou moeten weten dat zij bestand was tegen dit soort dagen, dat ze alles aan kon en nergens voor vreesde. De positieve gedachtes lieten haar hoofd omhoog komen, haar blik veranderde drastisch en ook haar houding werd wat aangepast. Vele paarden die haar goed konden hadden gezegd dat ze zichzelf weer terug had gevonden en dat was ook zo, want de laatste twee dagen was ze absoluut zichzelf niet geweest en ze wist dat ze daar wat aan moest gaan veranderen. Dit was de perfecte tijd om te laten zien hoe ze in elkaar stak, waar ze voor vocht en waar ze absoluut geen flikker om gaf. Fealyn maakte een overgang naar draf, gooide haar hoofd een keertje in de lucht en keek naar de lucht, die duidelijk aan het rommelen was en lichtflitsen losliet. Snuivend sprong ze opzij toen een enorm boom geraakt werd, naar beneden viel en haar kant opkwam. Takken raakte haar lichaam, veroorzaakte bloederige krassen en vuil op haar lichaam. Pijn schoot door Fealyn heen, maar ze negeerde het en beet even op haar onderlip. Nu moest ze doorzetten, ze wilde haar moeder trots maken en zich gedragen als een echt slecht paard, geen wannabe die al jankte bij een paar krassen.
Met stevige passen zette ze haar reis voort, hield haar omgeving nauwlettend in de gaten om te voorkomen dat ze nog meer wonden zou krijgen. Pijn was zo af en toe heerlijk, vooral als ze kwaad was of iets dergelijks maar op dit moment wilde ze zo heel mogelijk blijven. Ze moest nog maar eens zien te overleven in dit noodweer, want elk moment kon er ergens de bliksem inslaan en vooral in een bos als deze. De bomen staken torenhoog boven andere kleine bomen uit en dat maakte het zo gevaarlijk, want het hoogste punt werd het eerste en snelste geraakt door de gevaarlijke lichtflitsen. Ja, ze moest toegeven dat ze gevaarlijk bezig was en ze misschien beter terug kon keren, maar wie was ze om op te geven? Echt niet, zo stak ze niet in elkaar en zo zou ze ook echt nooit worden. Fealyn stond in haar vorige gebied bekend als een doorzetter, eentje die voor alles streed en nooit, maar dan ook echt nooit iets op zou geven als ze het graag wilde. Dus nu ook niet, dit gebied zou ze levend uit komen wat er ook zou gebeuren, en er zou geen enkele bloederige kras meer bijkomen. 'Cause it makes me that much stronger, makes me work a little bit harder.' Dat waren de woorden die haar gedachtengang overnamen, want haar moeder vertelde haar altijd dat dit paarden alleen maar sterker maakte en daar geloofde ze in. Want alles wat haar moeder haar vertelde, was nog waar geweest. Veel paarden in haar vorige gebied hadden haar gezegd dat ze haar moeder maar moest negeren, want dat was de 'traditie' daar. Nou echt niet, want als ze ooit haar vader had gezien en het aan hem had gelegen, was ze nu een slappe goedzak geweest. Daar ging ze dus echt niet aan beginnen. Ze was blij dat ze zo was geworden en zo zou ze ook altijd blijven, want haar moeder wilde dat ze zo zou gaan worden. Alles had ze voor haar moeder over, ondanks ze er niet meer was. Het overlijden van haar moeder had haar zeker geraakt, maar alleen sterker gemaakt en intelligenter. Nu wist ze dat ze goed had gedaan aan haar moeders raad, want elk paard was bang voor haar geweest in het gebied waar ze geboren was, al vanaf veulen af aan. Eindelijk was ze blij met zichzelf, met wat ze was geworden en met wat ze nu al had bereikt.
[Open]
Met stevige passen zette ze haar reis voort, hield haar omgeving nauwlettend in de gaten om te voorkomen dat ze nog meer wonden zou krijgen. Pijn was zo af en toe heerlijk, vooral als ze kwaad was of iets dergelijks maar op dit moment wilde ze zo heel mogelijk blijven. Ze moest nog maar eens zien te overleven in dit noodweer, want elk moment kon er ergens de bliksem inslaan en vooral in een bos als deze. De bomen staken torenhoog boven andere kleine bomen uit en dat maakte het zo gevaarlijk, want het hoogste punt werd het eerste en snelste geraakt door de gevaarlijke lichtflitsen. Ja, ze moest toegeven dat ze gevaarlijk bezig was en ze misschien beter terug kon keren, maar wie was ze om op te geven? Echt niet, zo stak ze niet in elkaar en zo zou ze ook echt nooit worden. Fealyn stond in haar vorige gebied bekend als een doorzetter, eentje die voor alles streed en nooit, maar dan ook echt nooit iets op zou geven als ze het graag wilde. Dus nu ook niet, dit gebied zou ze levend uit komen wat er ook zou gebeuren, en er zou geen enkele bloederige kras meer bijkomen. 'Cause it makes me that much stronger, makes me work a little bit harder.' Dat waren de woorden die haar gedachtengang overnamen, want haar moeder vertelde haar altijd dat dit paarden alleen maar sterker maakte en daar geloofde ze in. Want alles wat haar moeder haar vertelde, was nog waar geweest. Veel paarden in haar vorige gebied hadden haar gezegd dat ze haar moeder maar moest negeren, want dat was de 'traditie' daar. Nou echt niet, want als ze ooit haar vader had gezien en het aan hem had gelegen, was ze nu een slappe goedzak geweest. Daar ging ze dus echt niet aan beginnen. Ze was blij dat ze zo was geworden en zo zou ze ook altijd blijven, want haar moeder wilde dat ze zo zou gaan worden. Alles had ze voor haar moeder over, ondanks ze er niet meer was. Het overlijden van haar moeder had haar zeker geraakt, maar alleen sterker gemaakt en intelligenter. Nu wist ze dat ze goed had gedaan aan haar moeders raad, want elk paard was bang voor haar geweest in het gebied waar ze geboren was, al vanaf veulen af aan. Eindelijk was ze blij met zichzelf, met wat ze was geworden en met wat ze nu al had bereikt.
[Open]