I see love, but i don't feel ~ open

een briesend paard verstoorde de stilte in het wilgenwoud, daarna hoorde je hoefslagen op de bosgrond. Langzaam verscheen er een hengst, zwarter dan de nacht op het toneel.Hij liep door het wilgenwoud heen, geen idee hoe hij er was beland, hij was er gewoon. overal zag hij paardjes bij elkaar, hij wou niemand storen dus hij liep door de schaduwen heen, zijn manen golfden soms heen en weer door de wind. Hoef voor hoef liep het paard verder, naar een plek waar geen anderen waren. het wilgenwoud gaf hem een geruststellend gevoel, alsof er iemand bij hem was die hem begreep, maar hem toch met rust liet omdat hij met rust gelaten wou worden. Hij belande bij een meertje, hij zag niemand en schudde zich eens heerlijk uit. Hij ging op de oever liggen en genoot heerlijk van het niets toen. hij lag daar heerlijk, maar voelde verder niets dan rust. gewoon eindelijk rust.

Haar hoofd diep naar beneden gebogen slofte ze verder, nog steeds voelde ze een brok in haar keel toen ze het lied neuriede dat Amenia altijd zong, altijd, waar ze ook waren het was toen wellicht vreselijk gekraai geweest maar ze miste de klaagzang, ze miste de zwarte schim die constant in haar buurt vloog en ze miste alle leuke tijden die ze samen hadden, alles was verwoest in één dag. Haar hele leven was verwoest, ze had geen vrienden Amenia was de enige geweest die ze ooit een vriend had kunnen noemen en niemand zou haar plaats in nemen. Hoewel het gisteren was miste ze nu al de aanwezigheid van de altijd opgewekte en vrolijke raaf. En telkens als ze haar ogen sloot en de wind door haar manen voelde gaan zag ze de leuke tijden samen met Amenia zag ze haar voor haar en telkens als ze de wind voelde was het alsof Amenia er weer eventjes was en ze een wedstrijd rende. Het voelde allemaal zo onwerkelijk, Ravena wou dat het allemaal een droom was, het voelde ook als een droom een droom die ieder moment ten einde zou lopen. Het was alsof dit de nachtmerrie was en daar buiten in haar slaap was het echte leven zich dan speelde dat zich af het voelde zo onwerkelijk en ze wou zich wreken, het liefst zo snel mogelijk maar ze wist ook wel dat dat niet kon, dat ze zich waarschijnlijk nooit ging wreken. Maar ze moest gewoon iets doen, zich op iemand afreageren gewoon omdat het goed voelde als ze zich wou wreken. Weer dacht ze aan Amenia ze kon haar maar niet uit het hoofd zetten en zeker niet door het feit dat ze ook nog eens door haar aartsvijand vermoord was dat was werkelijk waar verschrikkelijk. Ravena snoof eventjes verwoed waarbij ze bijna tegen een paard aan botste. Het dier was heel wat groter dan haar vanwaar ze eventjes een paar passen naar achteren zette en de hengst daarna zelfverzekerd, nors en uitdagend aan keek. Dit was een prima slachtoffer.
,,Ga uit mijn weg lelijke dikzak’’
Haar stem sneed door de lucht op weg naar de oren van de hengst.

hij spitste zijn oren toen hij hoeven op de grond hoorde. hij snoof even, maar bleef gewoon liggen. toen voelde hij dat er een paard vlak achter hem stond. hij lag nog steeds op de grond en keek naar het watertje. hij hoorde het paard half snauwend zeggen: 'ga uit mijn weg lelijke dikzak' hij snoof beledigend en keek achterom, hij keek naar de merrie die een rare kleur had en zwarte manen, tenminste hij vond dat ze een rare kleur vacht had. hij bleef even liggen en zei terug: 'ga lekker zelf weg' hij had er een hekel aan als andere paarden zijn rust verstoorde, en dan vooral als ze zo arrogant deden. hij keek weer naar het water en het leek net of hij de merrie verder negeerde, maar hij lette wel zeker op de merrie, om te kijken of ze toch niet iets uit ging halen, want vandaag was hij niet echt in de stemming om op de proef te worden gesteld.

Ze was een beetje laat van begrip aangezien ze nu pas opmerkte dat de hengst lag. Ze zuchtte liep met een boog om de hengst heen en ging voor hem staan, waarna ze zelfverzekerd een paar pasjes naar voren zette. De hengst begon weer te praten, ze kneep haar ogen tot spleetjes en bekeek het wezen minachtend. Ze formuleerde haar woorden erg goed, natuurlijk hield ze het makkelijk en simpel te begrijpen anders zou de hengst er echt helemaal niets van begrijpen bedacht ze kalm. Immers was hij niet al te slim van zijn stuk zoals de meeste van zijn soort, het soort dat zichzelf de duivel noemde maar totaal niet angstaanjagend waren of iets in die richting.
,,Ik meen het pleeborstel, sta op van je luie reet en laat me er langs. Van
'Ga lekker zelf weg' ben ik niet onder de indruk.’’
Kaatste ze de hengst nors en bars toe, zoals altijd was ze baas over de situatie kalm en zelfverzekerd, hoewel die kalmte langzaam leek te verdwijnen naarmate ze chagrijniger werd en de hengst langer bekeek. Ze rolde met haar ogen en besloot de hengst te helpen aangezien hij niet snel genoeg opstond naar haar mening. Ze liep snel en soepel naar voren verkocht hem een gigantische klap tegen zijn been en bracht haar hoofd dicht naar hem toe.
,,Overeind.’’
Siste ze kalm, iets wat voor de hengst niet te gemakkelijk was aangezien ze met haar been druk uit oefende op zijn buik, maar daarna zette ze enkele passen naar achter toe en keek de hengst kalm aan.
,,Vertel je naam eens.’’
Luidde haar woorden, ze sprak zo nonchalant en kalm mogelijk wat aardig lukte, hoewel er nog steeds die woeste ondertoon was die ze gekregen had na de dood van Ravena. Het was nu aan de hengst om alles uit de kast te halen wat hij erin had zitten, dit was de enige kans die hij kreeg zich voor Ravena te bewijzen, hij was sterker maar zij was waarschijnlijk leniger en sneller te been.

hij snoof toen de merrie voor hem ging staan, hij hoorde haar zeggen dat hij op moest staan, terwijl ze net zelf om hem heen was gelopen. hij brieste verontwaardigt toen ze hem een pleeborstel noemde. hij had nog geen zin om overeind te komen. hij zag dat de merrie weer op hem afkwam en hem een klap tegen zijn been aan gaf. hij zag dat ze haar hoofd dicht naar hem toe bracht en siste: 'overeind' hij had totaal geen zin om orders van een merrie op te volgen, hij was nu eenmaal eigenwijs en koppig. hij voelde haar druk op zijn buik uit oefenen, hij kreeg onderhand genoeg van de merrie. hij zag dat ze een paar passen achteruit zetten. hij hoorde haar zeggen: ,,Vertel je naam eens.’’ hij zei nog steeds niets en lag nog steeds op de oever. Hij hoorde een boze ondertoon in de stem van de merrie. hij snoof boos en kwam overeind, sneller dan dat je zou bedenken van zo'n groot paard als hij. hij schudde zich uit en zijn oren gingen iets naar achteren toe. hij had totaal niet de behoefte om die irritante merrie zijn naam te vertellen. hij schraapte even met zijn hoef over de oever heen, hij keek naar de merrie met zijn zwarte ogen, totaal niet onder de indruk van de vertoning van de merrie. de wind liet zijn manen ruw heen en weer gaan, zijn ogen stonden niet vriendelijk noch aardig, als je goed zou kijken zou je alleen duisternis zien, iets wat ondoordringbaar is. hij zwiepte met zijn staart en stond recht tegen over de merrie die kleiner dan hem was.

De hengst brieste verontwaardigd toen ze pleeborstel tegen hem zei waardoor haar wenkbrauw eventjes omhoog ging, daardoor beledigd? Ze schudde haar hoofd, dat ging gemakkelijker dan ze verwacht had. Het enige wat zij gedaan had was een beetje achterlijk gezucht en gewoon blijven liggen, maar de hengst kwam verbazingwekkend snel omhoog, waardoor ze eventjes van haar stuk gebracht was, maar ze herstelde haarzelf voor het echt te zien was geweest. Haar manen en staart wapperde wild door de harde wind, ze bekeek de hengst van top tot teen nu hij stond leek hij plots heel wat enger, niet dat dat eng was. Ze zette kalm en zelfverzekerd een paar pasjes naar achteren toe, waardoor er nog maar één meter tussen hen was, nog steeds genoeg voor Ravena om weg te springen mocht hij aanvallen.
,,Dus...’’
Begon ze kalm.
,,Was je nog van plan je naam te vertellen, of moet ik het maar op pleeborstel houden?’’
Haar stem sneed zoals vandaag normaal was door haar mond naar buiten toe, naar de oren van de pleeborstel zoals ze hem noemde. Eigenlijk was ze benieuwd naar de naam van de hengst, meestal was het een of andere achterlijke naam, zoals dood, of iets wat het zelfde betekende, namen waar je van zou verwachten dat je de rillingen zou krijgen, maar namen die lachwekkend klonken in haar oren, alsof ze al haar lachspieren wekte, maar ze had geleerd haar tegenstander nooit uit te lachen aangezien dit problemen kon veroorzaken, als zij die niet nu zelf al veroorzaakte, maar dat deed er eventjes niet toe. Het grootste punt was dat je je tegenstander nooit mocht uitlachen. ,Of ze nou verloren of wonnen, iets raars deden of iets vreselijk onbenulligs, lach nooit. Maar dan ook nooit je tegenstanders uit.’ Dat was haar ooit verteld een advies dat ze maar al te wijs opvolgde na haar ontmoeting met degene die ze wel uitgelacht had.

hij keek naar de merrie die een paar stappen achteruit zette toen hij overeind kwam. hij hoorde haar zeggen: ,,Was je nog van plan je naam te vertellen, of moet ik het maar op pleeborstel houden?’’ hij keek haar nietszeggend aan met zijn zwarte ogen. de wind kwam van achteren waardoor zijn manen even wild heen en weer gingen, zijn vacht ging naar voren toe, waardoor opeens littekens zichtbaar werden, grootte, kleine, van elk soort formaat had hij er wel 1. vlak onder zijn linker oog liep ook een litteken. zijn oren waren nog steeds naar achteren gericht, hij mocht de merrie nu al niet meer. vooral niet omdat ze zo brutaal was. misschien was ze dan ouder, ze gedroeg zich als een klein veulen dat geen donder wist. de littekens bleven zichtbaar in zijn vacht en zagen er redelijk onheilspellend uit. hij had er al zo veel dat hij niet eens meer hoeveel hij er had. het was wel zo dat de meesten paarden niet zoveel littekens hadden, maarja hij was een geval apart. hij keek nog steeds zwijgend naar de merrie zonder ook maar iets te zeggen of te doen.

Ze begon de pest van de hengst te krijgen dat beest moest een heel snel iets gaan zeggen anders... Tja... Anders wat? Ach wat maakte het uit, het punt was en bleef dat de hengst wat moest gaan zeggen en snel ook. Al snel waaide de wind tegen haar borst aan waardoor de wind tegen zijn kont aan vloog en zijn littekens goed zichtbaar werden, kalm bestudeerde ze ze een voor een, totaal niet onder de indruk van die dingen, het was gewoon ziek om te zien hoe een paard al zo veel moorden had gepleegd want ieder litteken telde voor haar als moord. Ze tilde haar wenkbrauwen op en bekeek ze nog eens, waarna ze weer bezig ging met een antwoord, voor zover ze een antwoord kon geven op de hengst.
,,Ik hoop niet hé... Dat je met die blik mij probeert te intimideren of iets in die richting, want in ben bang dat dat niet zoveel succes heeft.’’
Sprak ze nonchalant terwijl haar blik de omgeving rond keek, de hengst nog steeds nauwkeurig in de gaten houdend.
,,Trek die lelijke muil van je open voordat mensen gaan denken dat je een of andere spastisch iemand bent, hoewel je dat al bent, die niet eens kan praten.’’
Dit zei ze allemaal terwijl ze nonchalant leunde tegen de boom naast haar en kalm de hengst recht in zijn ogen keek.

Hij bleef gewoon stilstaan in de wind, hij bleef naar de merrie kijken die naar hem keek. de wind ging weer liggen en de littekens verdwenen weer. hij hoorde haar zeggen: ,,Ik hoop niet hé... Dat je met die blik mij probeert te intimideren of
iets in die richting, want in ben bang dat dat niet zoveel succes
heeft.’’ hij snoof even, dacht die merrie nou echt dat hij haar probeerde te intimideren? hij werd langzamer hand steeds chagerijniger. ,,Trek die lelijke muil van je open voordat mensen gaan denken dat je
een of andere spastisch iemand bent, hoewel je dat al bent, die niet
eens kan praten.’’ hoorde hij de merrie zeggen, hij keek naar de merrie die nonchalant tegen een boom aan leunde die naast haar stond. heel ergens kwam de merrie heb bekend voor, hij had haar eerder gezien, in de woestijn, alleen was ze daar samen met een raaf geweest. 'waarom zou ik in vredes naam tegen jou praten, ik ben geen hond die je kunt commanderen. ' zei hij, je kon ergens in zijn stem een geïrriteerde toon horen. hij bekeek de merrie goed en wist toen zeker dat zij het was. hij bleef staan waar hij stond en bleef naar de merrie kijken met zijn zwarte ogen, wachtend op wat de merrie terug zou zeggen.

Ze had de hengst al eens eerder ontmoet toen in de woestijn en alsof één keer met zo'n achterlijk wezen niet genoeg was moest ze hem nu nog eens ontmoeten. Ze schudde verdrietig haar hoofd, niemand had het ook met haar voor. Toch keek ze eventjes verrast op toen de hengst praatte wat al snel omsloeg in een geïrriteerde blik terwijl ze hem nog eens bekeek nu uit een totaal andere blik, nu ze hem zo had horen praten alsof hij de duivel hemzelf was, was die blik zo mogelijk nog minachtender.
,,Maar hengst... Je praat nu tegen me, of wil je me wijsmaken dat je tegen je onzichtbare vriendje praat?’’
,,We zullen zien’’
Mompelde ze er snel achter aan, maar de hengst zou het niet horen, hij zou hoogstens haar mond zien bewegen wat ook al amper gebeurde, of te wel de hengst zou hoogstwaarschijnlijk niets zien gebeuren en al helemaal niets horen. De wind sloeg hard tegen haar borst aan, maar zakte toen weer om vervolgens een hele tijd later weer tegen haar borst kas op sloeg. En bij iedere slag vlogen haar oren eventjes naar achteren.
,,Je bent slecht hé?’’
Vroeg ze toch maar eventjes voor de zekerheid, voordat ze hem neutraal zou noemen. Want dat zou natuurlijk een vérschrikkelijke (met sarcastische nadruk) ramp zijn, dacht ze maar zo bij haarzelf.
,,Nu je weer kan praten eindelijk de rust gevonden om je naam te zeggen?’’
Ze had een andere aanpak besloten had zichzelf wel genoeg afgereageerd, nog steeds stond de hengst haar niet aan, maar dat hoefde hij niet meer te weten.

Hij zag de merrie even verbaasd opkijken toen hij wat zei, maar zag dat de blik oversloeg in geirriteerd. hij hoorde haar zeggen: ,,Maar hengst... Je praat nu tegen me, of wil je me wijsmaken dat je tegen je onzichtbare vriendje praat?’’hij snoof even en hoorde haar toen heel zacht mompelen: ,,We zullen zien’’ nouja, hij zag eerder dr mond bewegen dan dat hij de woorden totaal hoorden. Hij zei niks en schraapte alleen met zijn hoef over de bosgrond heen. Hij zag haar oren naar voren en weer naar achteren gaan, een stilte ging tussen hen in totdat de merrie weer iets zei: ,,Je bent slecht hé?’’ hij gaf geen antwoord, blijkbaar leek de merrie het ook niet helemaal te verwachten dat hij antwoord zou geven omdat ze weer verder praatte. hij luisterde maar met half oor maar hoorde haar toch zeggen: ,,Nu je weer kan praten eindelijk de rust gevonden om je naam te zeggen?’’ Hij vond dat de merrie een beetje arrogant klonk. 'waarom zou ik jou mijn naam vertelen, merrie' Hij bleef staan en keek naar de merrie, hij mocht de merrie ook niet zo, misschien omdat ze zo arrogant deed, of omdat hij de raaf in het beeld miste. Hij zwiepte even met zijn staart maar bleef stil staan op de plek waar hij stond.

Ze lag stil in een hoekje, ze was aan het kijken naar al die gelukkige paarden.. Ze zuchtte, zij zal nooit gelukkig worden.. Ze zal nooit de ware ontmoeten, telkens als ze een hengst vertrouwde ging hij vreemd of maakte hij het uit. Ze had zo vaak gevoeld hoe het was om liefdesverdriet te hebben, één keer had ze zelfs bijna zelfmoord gepleegd. Ze zou voor altijd alleen zijn. Misschien moest ze het maar op haar kont laten branden; Forever Alone. Of haar naam veranderen. Ze zuchtte nog een keer, ditmaal wat zachter. Ze stond op en liep naar het meertje, ze kneep haar ogen dicht en wou erin gaan om haar zelf te laten verdrinken. Ze had geen nut meer op deze wereld.

Ze keek de hengst kalm aan. Keek heel eventjes rond. Urghh, ze moest er nu echt langs, ze had wel wat beters te doen dan naar die hengst staan te luisteren, veel nuttigs kwam er toch niet uit bij hem.
,,Luister hengst, ik heb wel wat beters te doen dan naar jou te kijken, groot lelijk en gemeen dus laat me er gewoon eventjes langs en dan peer ik hem.’’
Snauwde ze de hengst toe, plots zag ze een lichaam aan de kant van het water staan. Ze bekeek de merrie eens goed, zwart, fries, groot, niets bijzonders dus. Gewoon een fries, eentje die je niet veel meer zag de laatste tijd, maar de meeste friezen waren slecht en ze had geen behoefte in nog zo'n wezen dat niks nuttigs kon brengen. Dus galoppeerde ze plotseling naar voren, beukte de hengst aan de kant zo goed en zo kwaad als dat ging. Ze zou er vanzelf achter komen, in feite was het enige wat duidelijk was, was dat het met de dood van Amenia en met Amenia te maken had.
,,Adios Amigos.’’
Zei ze nog eventjes tegen de hengst, tevreden over het feit dat ze uiteindelijk toch maar weer eventjes haar weg récht had kunnen volgen zonder één enkele omweg. Alsof de Friese merrie er niet was galoppeerde ze regelrecht langs haar op. Op weg naar haar doel, al wist ze niet eens welk doel.

~Ravena verlaat het topic ~