& Lucardi [Lucardi]

Midflower stapte met stevige passen door de dikke sneeuw. Met dikke druppels viel de regen onder aan het dal naar beneden. Midflower stopte en keek naar de drakenberg. Geen enkel levend wezen zou daar echt wonen. Niemand kon daar wonen en overleven. Je wordt er als het ware opgeslokt door de dikke donkere mist, die geen een straaltje zon doorlaten. Midflower zuchtte. Als je daar zou wonen dan zou je lichaam naar de hemel reizen. Nooit meer terug komen, verdriet en pijnen achterlatend maar ook vreugde. Voor altijd verloren Midflower schrok op uit haar gedachte's ze zou er niet aan moeten denken. Het sneeuwde. Dikke grijze mist lieten geen een enkel straaltje zon door. Het was donker. Zou dit dan het laatste zijn dat Midflower zou zien nee dat kon niet dat mocht niet! Langzaam slenterde Midflower door en dacht diep na. Wat deed ze hier? Was ze hier om haar hoofd even leeg te werken? Langzaam slenterde ze de berg op, wat moeilijker ging dan gedacht, de hele tijd gleed ze weer weg door de los zittende steentjes, toen ze eindelijk op een plat stuk kwam liet ze het daar maar even bij. Midflower begon met haar hoef te schrapen over de grond, om de steentjes weg te rollen. Toen ze eindelijk weg waren en ze ging liggen kwam ze tot de vreselijke conclusie dat het niet lekker lag! Al die moeite voor niks. Maar toch rustte Midflower even uit. Uiteindelijk begon het echt vervelend te worden en stond ze op. Midflower strompelde weer verder nu naar beneden. Rustig ging ze aan de voet van de berg staan en zag iemand aan komen. Wie zou het zijn? Blijkbaar had diegene Midflower ook al gezien.


De titel is aardig vaag.

Lucardi's neus bewoog zich langzaam over de grond, zoekend naar de lekkerste sappigste grassprietjes, om er af en toe een bosje uit te trekken en die vervolgens langzaam fijn te malen en door te slikken. Hij was dicht bij de drakenberg, niet bepaald een van Lucardi's favorite plekken. Als je niet uitkeek viel je naar beneden of kreeg je een rotsblok op je kop, en meestal waren mensen er om vaarwel te zeggen.. Toch zag het er heel mooi uit. Mooie hoge misterieuze bergen met mist dat leek opgesloten te zitten tussen de bergpassen. Toen Lucardi uitgegeten was besloot hij er maar eens naar toe te lopen, niet om er op te klimmen, nee. Hij wou niet onnodig gevaar op zoeken. Gewoon om te genieten van het plaatje. Veel meer had hij niet te doen op deze namiddag. Hij draafde een stukje richting de bergen en bleef op een veilige afstand staan. Zijn ogen gleden over het gebied, prachtig. Maar toen bleven zijn ogen haken bij een berg. Stond daar nou iemand op? Lucardi gallopeerde wat dichter naar de berg toe. En ja hoor, er stond iemand op. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen zien wie. Even dacht Lucardi dat het een onbekende was, maar toen hij nog wat beter keek zag jij dat het Midflower was. Wat deed zij daar nou? Lucardi gallopeerde aan, richting de berg. Eenmaal daar aangekomen was de merrie al weer op vaste grond, waar hij blij mee was. ''Midflower!'' Zei Lucardi toch best wel vrolijk. Een paar meter voor haar maakte hij zijn sliding stop. Zijn sliding stop inderdaad, hij deed het al van veulens af aan. Lucardi was opgegroeid in de winter, met gladde paden enzo, eignelijk was het als een ongelukje begonnen, maar hij vond het wel grappig. ''Wat doe je hier?" Vroeg hij nu wat serieuser. Het was gevaarlijk om zomaar de drakenbergen te beklimmen, en Lucardi snapte dan ook niet waarom ze het had gedaan.



Een beetje maar hoor

''Lang niet gezien.'' Zei ze vrolijk en opgewonden. Ze had hem inderdaad al lang niet meer gezien. Ze glimlachte vrolijk. Midflower sloot heel even haar ogen, terwijl ze nog steeds glimlachte, die glimlach was altijd op haar gezicht te bekennen. Midflower opende haar ogen weer keek Lucardi aan, en zuchtte even. Goede vraag. ''Ik moet toegeven dat ik dit gebied niet ook niet echt aanbid, dus waarom ik er ben is me ook nog een vraag.''' Midflower keek Lucardi vrolijk aan, haar ogen twinkelden intelligent. ''En jij dan? Wat doe jij hier?' Haar mondhoeken krulde weer vrolijk op, terwijl haar oogjes vrolijk twinkelden in de gigantische schaduw van de berg. ''Misschien wil ik wel naar de zee.'' Zei ze dromerig, met haar melodieuze prachtige stem. Ze zwiepte een maal met haar staart om een paar van de laatste vliegen van het jaar te verjagen. Midflower zuchtte, strekte haar been en krapte er even aan. Mid schudde haar uit, maar bij haar buik bleef het jeuken. Ze boog haar hals en probeerde te krabben maar kwam er niet bij. Haar staart was geen optie, liggen ook niet. En krabben aan de berg al helemaal niet, geïrriteerd probeerde ze weer om er bij te komen zonder succes.

[flutje]

'Ik moet toegeven dat ik dit gebied niet ook niet echt aanbid, dus waarom ik er ben is me ook nog een vraag' Antwoordde de merrie. 'En jij dan? Wat doe jij hier?' Vroeg ze daarna aan hem. ''Jaaa..." Grapte hij misterieus. ''Eigenlijk verveel ik me" Zei hij er droog achterna, kijkend over het gebied. Lucardi richtte zijn aandacht wee rop Midflower. Ze was bijna altijd vrolijk, dat zag je wel aan haar glimlach, niet dat ze die lach nodig had. Haar ogen spraken boekdelen. 'Misschien wil ik wel naar de zee.' Ze leek wel weg te dromen. Lucardi lachte een beetje sarcastisch. ''Dat zou ik maar niet doen.. Of je wil met een griep terug komen.'' Zei hij met een ontdeugende glimlach. De zomer was helaas voorbij, hier was het nog wel te doen, Maar bij de zee.. ''Grote kans dat er veel wind staat..'' Zei hij wijs tegen haar. Lucardi was echt volwassen geworden, ookal was hij nog steeds even onhandig en soms toch een tikkeltje gek en druk. Hij had nu zijn eigen kudde, dat bracht toch veel verantwoordelijkheid met zich mee.. Parel.. Lucardi's gedachten dwaalden af. Tuurlijk was hij blij met de kudde, maar hij had liever gehad dat Pearl er nog gewoon was zoals ze er altijd was geweest. Lief, zorgzaam, streng en dapper als het nodig was, en vredig, gewoon de kuddeleidster van de Quiet Parkle. Waarom moest ze het slechte pad kiezen? Wat Lucardi nog wel het ergste vond was dat hij haar nog niet eens heeft gezien. Ze reageerd niet op zijn hinniken. Zou ze het expres doen? Zou ze opeens niet meer van hem houden? Of had ze het te druk met 'andere' dingen, hij wou niet eens weten wasdat andere dan was. Lucardi wist niet zo goed hoe hij ermee om moest gaan. Hij had het gevoel dat Pearl zichzelf voor de gek hield. Ze was niet slecht, echt niet, het kon gewoon niet.. Hij moest haar zien.. Pas als hij haar écht in de ogen zou kijken zou hij het geloven. Eerder niet. Lucardi's ogen waren tot spleetje geknepen en van zijn gezicht waren gemengde gevoelens af te lezen. Hij schudde zijn hoofd, en keek naar Midflower. ''Sorry..'' Zei hij zacht. ''Ik was even afgeleid'' Hij glimlachde, maar je zag dat die glimlahc niet echt gemeend was.