I...I can't believe it? Lucardi?

Lucardi had op deze frisse avond besloten een wandelingetje te gaan maken. Waarom wist hij niet, maar bij hem was verveling meestal de reden. Je wist maar nooit wat je onderwe tegen zou komen. Hij had besloten richting het meer te gaan, het zilveren meer. Misschien niet eens naar het meer zelf, maar alleen naar het bos zelf, ja, dat was een goed plan. Hij hield nou eenmaal van bossen. Hij draafde aan en zijn hoeven leken te zweven boven de grond, zo soepel liep hij, tsja, hij was vandaag van ook erg actief bezig geweest. Het beetje zand dat van de grond stoof werd meteen meegevoerd door de wind, die vrij spel had. Lucardi had het meer vroeger echt een wonder plek gevonden. Hij dacht echt dat er een magische spreuk over het gebied zat ofzo. Nu wist hij wel beter. Hij glimlachde, terug denkend aan die tijd. Zijn eerste maanden waren echt geweldige tijden geweest. Zijn moeder die alfa werd, leuke vriendjes, zijn ouders waren nog bij elkaar, en alle winterpret natuurlijk. Lucardi had het eigenlijk niet erg gevonden dat hij in de winter geboren was, het kwam nogsteeds van pas, en die sneeuw en al dat ijs waren behoorlijk intressant voor hem geweest. Tsja, vroeger.. Toen was alles nog klein, super leuk en onschuldig. Er was een warme glimlach was op zijn gezicht verschenen bij die gedachtes. Hij was er bijna, en eigenlijk vond hij het wel een goed idee om nog even langs het meer te gaan, gewoon om te kijken of het echt zo veranderd was sinds die tijd. Toen vingen zijn oren plots het duidelijke geluid van een hinnik op. Een vrolijke hinnik, ergens heel diep van binnen herkende hij het geluid, maar hij zou niet weten wie het was. Hij moest zich vergist hebben. Zijn hoeven stapte ondertussen over een grond bezaaid met oranje/gele blaadjes. Hij keek tussen de bomen door en zag het meer al. Maar het meer was niet het enige wat hij zag. Een merrie, een bruine merrie met een bijna volledig wit gezicht. Ze moest van zijn leeftijd zijn en even kreeg Lucardi een raar gevoel in zijn maag. He? Hij herkende haar. Maar.. Nee.. Dat kon toch niet? Plots zag hij dat de merrie hem op het oog had. Wat aarzalend stapte hij de bosjes uit. ''Libra..?'' De woorden rolden over zijn lippen alsof hij in een droom leefde. Hoe kon dit. Ze keek hem aan en toen wist hij het zeker, het was d'r! Lucardi rende op haar af en duwde zij neus vriendschappelijk tegen haar neus. Hij deed zijn mond open maar er kwam niet meer uit dan een hakkelende "'Hoe, w-w-at, waarom'' En toen gaf hij het op, hij kreeg gewoon geen woord meer over zijn lippen. Hij duwde nog een keer zijn neus in haar vacht en keek haar aan. Zijn ogen spraken boekdelen; vreugde, warmte, blijschap, en ook een beetje liefde. Langzaam kwamen alle herinneringen weer opborrelen. En hij glimlachde van oor tot oor.

….Uiteindelijk kon Libra iets uitbrengen. Haar stem was net als de hengst zijn stem: Aarzelend. “Lu…Lucardi?” Libra maakte haar ogen tot spleetjes. Toen ze hem opmerkte moest ze lachen. Libra schoot net als Lucardi in galop en remde af voor hem? Na de neuscontact ging ze met haar neus over zijn nek en verstopte haar neus onder zijn mooie, lange manen. Een traan van verschillende emoties drupte uit haar oog. “Het spijt me zo. Het spijt me echt.” Zei ze, waarna ze de geur van Lucardi nog eens opnam. Meteen herkende ze de vage pinto hengst in haar dromen. Het was altijd al Lucardi geweest. Haar was altijd al bij haar geweest, hij had altijd verder geleefd in haar hart. Ookal was hij dan niet dood. “Wat ben ik blij je terug te zien. Ik dacht dat ik je echt nooit meer zou zien.” Libra had altijd al van deze hengst gehouden, maar ze had het nog nooit tegen hem gezegd, en dat zou ook niet meteen gebeuren. Nu kon ze aan niets anders meer denken dan bij Lucardi te zijn. “Ik wou je niet verlaten. En eigenlijk weet ik niet wat me had bezielt weg te gaan, zonder je iets te zeggen. Maar ik had een neiging om te verdwijnen. Meer uitleg kan ik echt niet geven. Hopelijk kan je het me vergeven?” Zei ze op een rustige manier terwijl ze met haar neus over zijn hals streelde.

Sorry voor spelfouten en een korte post. Maar moest afsluiten:s