Weet met wie je dealt

Boots liep over de prairie rond. Haar einde naderde, dat voelde ze. Ze wist dat Visual een weddenschap had gesloten met Rival. Ergens wist ze dat ze beter door Visual gedood kon worden dan door Cobrazarao of iets dergelijks die haar lijk nog dagenlang als trofee mee rond zou slepen. Het idee alleen al. Boots grijnsde. Het zou dan trouwens wel een ontzettend zielig figuur zijn, maar dat liet ze even in het midden. Of het persoontje dat haar vermoordde werd als een held onthaald of het persoontje dat besloot haar de nek op te draaien nam zichzelf mee in haar graf met als excuus 'Ja maar dat ding had er geen recht op! Ik moet haar vermoorden!' En als dan daar weer een gevecht uit ontstond hield Boots zelfs na haar dood de spanningen over haar hoog. Ze grimaste een keer. Liet ze toch nog iets nuttigs na in deze wereld. Wellicht had ze harder voor haar kudde moeten vechten, maar daar had ze kortweg de puf niet meer voor. Visual had haar verlaten en wat haar betreft was het goed dat Painted Black de kudde overnam, hoewel ze daar nu spijt van had. Niet dat ze graag de kudde weer onder haar hoede weer wilde hebben, maar hoe de kudde nu geleid werd beviel haar niet. Painted neeg naar haar mening teveel naar het goede, iets wat Boots met alle geweld had proberen te vermijden. Bovendien stond Amani waarschijnlijk niet zo stevig in haar schoenen als zij ooit had gedaan. Ja, daar rekende Boots het feit bij dat ze blind was. Het was op zichzelf een komisch duo, een blinde arabier met een gitzwarte Fries die een veulen opvoedde waar alleen de merrie zichzelf biologische moeder van mocht noemen. Niet dat biologisch iets zei. Met een schuin oog op Rival dacht Boots na. Hoe zou Rival haar zo ver gekregen hebben? Besides, Boots wilde zelf haar plek kiezen waar ze stierf. 'Wel wel Amani, volgens mij heb je geen idee met wie je dealt,' mompelde Boots kil binnensmonds. Ze zette haar dominante houding weer op en liet voor het eerst in dagen de fierheid door haar lijf heen schitteren, hoewel het maar een kleine schim was vergeleken bij eerder. Boots werd ook volwassen. Ze was te jong om te sterven, hoewel sommigen daar blijkbaar anders over dachten. Ze was heel depressief geweest nadat ze het nieuws gehoord had en had zich teruggetrokken, stilletjes jammerend om de feiten die er niet om logen. Toch had Boots haarzelf weten te herpakken. Och, dan stierf ze maar. Zolang ze maar doorleefde in de herinneringen van anderen, paarden die haar herinnerden zoals ze wérkelijk was. Meer dan enkel een persoonlijkheid of een irritant jong dier dat van meerdere walletjes at en niet kon kiezen tussen goed en kwaad. Boots schudde haar vacht uit. 'Wel Amani, nu ben ik nieuwsgierig, tot hoe ver heb jij het gebracht?' gromde ze bijna tussen haar tanden door. Ze liet een luide hinnik horen. Wel Amani, show yourself.

[Amani]

Met verende passen betrad Amani de prairie. Haar vastberadenheid dat erin zat was eerst voor een lange tijd weggevaagd en was nu in volle glorie teruggekeerd. Wat ze nu moest doen was Painted vinden. Of, vinden was een groot woord. Naast haar liep kleine Padeau die wat dingen brabbelde uit haar mond. Zo nu en dan moest ze even grijnzen over wat ze allemaal uitkramen. Amani voelde zich beter dan eerst. Ze had een lange tijd met zichzelf en het leven in de knoop gezeten, nu nog steeds maar kon ze de knoopjes langzaam maar zeker losmaken. Grinnikend duwde ze haar neus tegen Padeau aan. Die was al oud genoeg om al wat af te dwalen en zo nu en dan deed ze dat ook echt. Een luide hinnik drong haar oren binnen. Van Boots. Wat moest die nou met haar? Goed oke, dat was wel logisch eigenlijk. Amani zei tegen haar veulen dat ze moest wachten. Ze briesde even en draafde aan. Eenmaal bij Boots hield ze halt en knikte ze even. ’Boots, wat een verassing.’ Sprak ze kalm. ’Waarom heb ik het genoegen om geroepen te worden?’ Vervolgde ze rustig. Een kleine grijns speelde er op haar gezicht waarna ze op antwoord van de ex FF leider wachtte.

[wow ik zie dat ie klein is, sorry daarvoor ^^']

Boots liet haar blik over de prairie gaan. Van de ene kant was ze nieuwsgierig hoe Amani zou reageren. Ze hadden elkaar immers nog nooit ontmoet en als ze de geruchten moest geloven leken de beide merries ontzettend veel op elkaar. Ze ademde zwaar in en rekte één voor één haar in verhouding korte pootjes uit. Ze snoof en rook de geur van een ander paard. Wel wel, daar zou Amani eindelijk aan komen. Boots zag hoe de blinde na haar toe kwam en kwam Amani halverwege tegemoet gelopen. 'Kijk uit! Er zit een diepe kuil voor je hoeven!' waarschuwde Boots oplettend terwijl ze dichter naar de bruine merrie toeliep. Ze leken qua uiterlijk van geen kant op elkaar. Boots was bijna dik naast het ranke lijf van de blinde. Plus dat ze een stuk kleiner was, was Boots noch onder de indruk noch haar tong verloren naast het Arabische dier. 'Goei'ndag, Amani neem ik aan? Je hebt in ieder geval alle kenmerken daartoe,' concludeerde Boots kort. Ze knikte een keer, meer naar zichzelf toe dan naar Amani, die het immers toch niet zal zien. Je kon bij wijze van spreke de nek van een paard voor haar neus omdraaien, zij zou het niet zien. De kalmte in de stem irriteerde Boots bijna. Je kon beter 'normaal' praten dan dat eeuwige rustige erin te houden. 'Zou je alsjeblieft die geforceerde kalmte achterwege kunnen laten? Ik zou het waarderen als je je eigen stem op zet, in plaats van een gefakete, rustige stem, Amani.' Ze sprak de naam van de merrie met nadruk uit, zodat die zou weten dat ze daar absoluut niet van hield. Liever gekrijs tegen haar dan dat hele kalme gedoe waar geen touw aan vast te knopen viel. 'Ligt dat niet een beetje voor de hand? De Fire Flame. Besides, ben ik of zo komisch of acht je jezelf hoger nu jij beta bent van de Fire Flame? Zo niet, valt die grijns op dit moment heel erg verkeerd bij mij.' Boots wierp nieuwsgierig een blik op de merrie. Hmm, dat kon nog wel eens wat worden. Boots brieste en schudde nogal apart haar kop, zoals alleen zíj dat deed. Boots achtte zichzelf echt niet hoger dan ieder ander dier, nou ja, tenzij dat persoontje zo enorm triest was dat iedere sterveling er medelijden mee zou hebben.

Amani luisterde naar de woorden van Boots. ’Ja, ik ben Amani.’ Zei ze. 'Zou je alsjeblieft die geforceerde kalmte achterwege kunnen laten? Ik zou het waarderen als je je eigen stem op zet, in plaats van een gefakete, rustige stem, Amani.' Boots sprak Amani’s naam met nadruk uit. Dat begon al goed. ’Ik praat zoals ik praat.’ Tja, het was zo, als ze zelf rustig was praatte ze rustig. 'Ligt dat niet een beetje voor de hand? De Fire Flame. Besides, ben ik of zo komisch of acht je jezelf hoger nu jij beta bent van de Fire Flame? Zo niet, valt die grijns op dit moment heel erg verkeerd bij mij.' Fijn. ’Ik acht mezelf niet hoger.’ Zei ze tegen de merrie voor haar. ’Wat wil je me dan vertellen over de Fire Flame? Ik heb niet gevraagd aan Painted Black of hij Fire Flame zou uitdagen dus als je het daar over wil hebben moet je niet bij mij zijn.’ Zo dat was eruit, Amani hoefde geen gezeur aan te horen van waarom Painted de kudde overnam, dat wist ze gewoon niet. Dit was de eerste ontmoeting met Boots trouwens, dat was eigenlijk best… Raar. Raar omdat Amani vermoedde dat Boots wel dingen over haar wist. Amani zelf wist niet of ze dingen wist over deze merrie, dat zou maar moeten blijken in dit gesprek.

Boots grijnsde schaapachtig. 'Zoiets dacht ik al ja.' Boots schudde nog eens haar kop en schraapte met haar hoef over de zandgrond heen. Dat begon al goed? Neuh, zo bedoelde Boots het niet eens. Ze trok haar wenkbrauw op en bestudeerde de merrie wat nauwkeuriger dan dat ze zo net had gedaan. Boots grinnikte toen Amani beweerde dat ze praat hoe ze praatte. Niet uit lachend bedoeld, in tegendeel. 'Daar kan je je nog wel eens donders veel in vergissen, Amani.' Boots brieste nog eens en wendde zich daarna weer naar Amani. Mooi, ze stonden dus op gelijke voet. Ze brieste goedkeurend omdat ze nu de bek vol prairieplanten had. Ze kauwde en luisterde tegelijkertijd naar Amani. Ze spuwde uiteindelijk haar hap gras uit. 'Pardon?' vroeg ze nogal schaapachtig. Zo hé, die merrie was wel zwáár van lotje getikt. 'O nee, absoluut niet. Ergens deze week ga ik toch dood en dan kan de kudde maar beter een leider hebben niet? En nee, ik vind het niet erg dat Painted de kudde heeft overgenomen, alleen de manier waarop bevalt me niet. Hij gaat mij teveel naar het goede neigen. Neuh, het is absoluut geen eis, maar ik wil zeer zeker niet dat alles leuk lief en aardig wordt gevonden. Ik merk nu dat de meeste leden "zoetkauwers" worden om het zo maar te omschrijven die alles maar voor goed aannemen van jullie. Kom op, toon alsjeblieft een beetje meer lef en laat zien waar de Fire Flame wérkelijk voor staat! Er zijn meer dieren dan Painted die azen op de kudde en wellicht houdt hij die niet als hij zo zoetjes blijft. Een beetje actie, like een theekrans met de vijand kan geen kwaad. Doe ik ook regelmatig. Nogmaals: Het is geen bevel of "must" ik zou het alleen enórm waarderen als jullie het deden.' Boots schudde haar kop. 'Ow ja, niet iedereen neemt je even serieus. Het zou helpen als je zo nu en dan jezelf herpakte, Amani. Anders word je nog het lachertje van de kudde. Je moet het zelf weten en zelf kijken hoe je het naar je hand omzet, maar dat je alleen al luistert doet me goed. Je bent in ieder geval niet te arrogant om na een ouwe merrie te luisteren die op het puntje van dood en leven balanceert.' Boots grinnikte. Dat deed ze, bijna letterlijk, en ze zat er niet eens meer mee.