Oeh! It's all Shiny!!! {Imora}

Courage ging verder met haar doel elk gebied in Dream Horses te verkennen, en was nu aanbeland bij het Zilveren meer. Ze knipperde even met haar ogen, en realiseerde zich toen dat het geen verbeelding was. Er was echt niets zilver aan dit meer, hoogstens de bomen er omheen. Ze knipperde echter weer met haar ogen en nam haar woorden terug toen de zon op het meer scheen. Nu snapte ze waarom het zo heette. Ze liep langzaam naar het meer toe, en stak er voorzichtig haar hoef in, om er zeker van de zijn dat het meer niet op onverklaarbare wijze van echt zilver was geworden. Toen ze zichzelf ervan overtuigd had dat het niet zo was, keek ze alleen maar verbaast naar het meer. Dat de natuur zo mooi kon zijn. Ze hield op met filosoferen over de natuur toen ze de geur van een ander paard tussen de bomen door rook. Een merrie als ze zich niet vergiste. Ze haalde haar hoef weer uit het water, en wachtte geduldig tot de merrie het meer ook bereikte. Courage zelf hoefde nergens heen,behalve misschien naar een ander gebied om te verkennen, en had dus alle tijd om op de merrie te wachten.

Imora was helemaal veranderd, het liever veulentje van vroeger was helemaal verdwenen in plaats daaarvan is er een grote merrie zwart als de donkerste nacht ,zo hard als steen en inzichzelf getrokken door de gebeurtenis van haar verleden waardoor ze is veranderd. Ze zou er snel genoeg achter komen of ze zo zou blijven of weer de lieve merrie worden..Sneller dan ze denkt. Even schudde ze sierlijk met haar hoofd zodat de gedachten wegvlogen als sneeuw voor de zon. Ze versnelde haar pas waardoor haar zware hoeven op de grond dreunden. Takken braken onder haar hoeven door haar gezicht en bladeren kreukelden. Ze had vroeger een echt groeispurt gehad en nu was ze groter dan ze moest zijn, dat had zijn voordelen maar ook zijn nadeel. Een onbekende geur drong haar neusgaten binnen.Langzaam ging ze in stap en zag de gevlekte merrie op haar wachten.Tijd genoeg zeker?! Nou Imora wist niet echt zeker of zij dat ok had "Dag Merrie" sprak ze zonder enige emotie te tonen.

Courage hief haar hoofd op, en keek naar de merrie die tussen de bomen tevoorschijn kwam. Ze was volledig zwart, en zag er niet heel erg vrolijk uit. Ook niet echt boos of zo, eigenlijk toonde ze geen emotie. Ook haar stem was identiek aan haar uitdrukking. “Dag merrie.” Zei ze, zonder enige emotie. Courage moest er bijna van rillen. Ze bestudeerde de merrie nog eens goed voor ze antwoord gaf. “Goedendag. Ik ben Courage, en hoe word jij genoemt , merrie?” Vroeg ze, met wel degelijk emotie in haar stem. Ze was vrolijk, en dat kon je aan haar horen. Courage stapte een stukje verder weg van het meer, en dichter naar de merrie toe. Ze schudde even met haar hoef om het water er uit te krijgen, en richtte toen haar blik weer op de merrie, van wie ze nog steeds op antwoord wachtte.

Imora bestudeerde de Merrie rustig eens goed aandachtig. Ze was iets ouder dan haar maar ja...DAt betekend dan toch ook niets voor haar.Imora schudde eens met haar gespierde hals waardoor haar gitzwarte manen wat deftiger ging liggen. Een lichte bries kwam op en liet een dikke pluk van Imora haar manen juist tussen haar ogen gluiden. “Goedendag. Ik ben Courage, en hoe word jij genoemt , merrie?” Vroeg de merrie dus. De vrolijke en qctiefe stem van de merrie begon haar lichtjes te irriteren.Maar dat kwam ook omdat dat voor Imora voorbij is die leuke tijd van vroeger... is al lang het verleden geworden.Imora lachte maar het was een kil geluid dat uit haar keel kwam, merrie?.... ahja" mischien ben je het niet waard om mijn naam te weten" Even kwam er een kleine dreiging in haar stem te horen, maar het verdween al weer snel alsof het er niet eens was geweest maar dat was er dus duidelijk wel. Even dacht Imora na." Ik word Imora genoemd maar mischien gaat dat nog veranderen..." Alleen nu was er geen dreiging te horen. " en wat doet deze merrie hier" Imora vond het niet nodig om haar met haar naam aante spreken Imora zal zelf wel beslisssen wanneer ze vind dat ze het zou zeggen. Haar dikke lange zwarte staart sloeg eens hard tegen haar flanken waardoor het geluid KLETS te horen kwam en even echode ookal was er nergens een grot te bekennen. Weer keek Imora aandachtig naar de merrie. Haar donker bruine ogen bijna zwart, als een lege holle ruimte die geleden over haar heen. Iets ongeduldiger wachtte ze op de antwoord van de merrie