What happened, voor Parel en Confettie

Met het hoofd laag sjokte Hagrid door het bos, de herfst was gekomen. De grond was bedekt met bladeren, bruine, rode, gele, alles wat je maar kon bedenken. Maar de herfst die vaak zo mooi was hield zich nu schuil, want in plaats van een koud briesje, kwam er een snijdende wind langs je vacht af. Niet dat het Hagrid echt veel uitmaakte, hij was toch al down, verdrietig, en dat alleen omdat hij Pearl mistte. Hij mistte degene die zo een goede leider was, die hem vrolijk had welkom geheten in de kudde, die een tijdje geleden had besloten er even tussenuit te gaan, en DH te verlaten, voor een onbekende tijd. Het was niet echt alleen door Pearl die weg was, maar ook door al de rest. Hij moest al die lieve kleine paardjes missen. In het bijzonder Harry nog wel, en dat hij nu weer gescheiden was van iemand die hij helemaal geweldig vond, kon hij niet aan. Zijn vrolijkheid was helemaal weg. Zij staart sloeg doelloos tegen zijn flank en hij brieste een keer toen hij regendruppels p zijn vacht voelde komen. En het duurde niet lang voordat de regen in hagel veranderde. Kwaad bokte hij eens en hij moest schreeuwen, iets wat dan ook. ´Verrekte poepdoos!!! Het leven zit me ook altijd tegen!` Schreeuwde hij nors, hij sloeg nog een keer met zijn staart en maakte een geluid wat op een nors gegrom leek. Hij noemde zichzelf een goed paard, maar zo zou je hem voor een neutraal of een neutraal-slecht paard aan kunnen zien. Hij zuchtte eens en voelde de harde hagel als stukjes steen op hem vallen, niet dat het hem wat uitmaakte. Hij wou alleen dat Pearl terugkwam, en hij haar tenminste niet meer hoefde te missen. Hij sjokte langzaam verder en hield zijn hoofd nog steeds laag, uit verdriet. De laatste tijd was hij veel prikkelbaarder geweest, en sneller boos geworden, iets wat hij enorm slecht vond van zichzelf. Maar ja. En zo bleef hij door wandelen, totdat een geur zijn reukzin bereikte en hij een paard zag aankomen. Wacht, was dat niet? Zijn ogen werden groot en hij kreeg bijna tranen van geluk, het was Pearl. ´Pearl, Pearl.` Schreeuwde hij overhaast. ´Ik heb je gemiiiissstttt` Voegde hij eraan toe en hij rende op haar af, zijn oren naar voren, een glimlach op zijn lippen, en zijn hoofd hoog. Toen hij bijna bij Pearl was vertraagde hij en kwam hij op haar af gestapt. Hij merkte nog niks van de blik in haar ogen, die hem niet ging aanstaan. Als begroeting en welkom thuis ding drukte hij zijn neus tegen haar hals en hij gaf een speels duwtje, zoals vrienden dat deden om soms een beetje te sollen. Maar toen hij opkeek en in haar ogen keek kwamen er tranen in zijn ogen, ´Parel?´ Vroeg hij verward, wat was dit nu.

Confetti liep mee met Pearl, haar pleegmoeder. Parel was teruggekeerd van haar uitje met een hele grote verrassing; ze was “slecht” geworden. Eerst stond het haar maar niets aan, dat haar mam slecht was maar Confetti deed alles om vrienden te blijven voor Pearl en werd ook zo. Dit was veel beter. Veel beter. Confetti schudde haar hoofd en keek emotieloos naar de bomen. Overal hier waren bomen, waar je maar keek. Even keek ze over Pearl’s hoofd heen en ging er weer lekker achter lopen. Haar ritmische passen klonken dof en gedempt aangezien er onder haar hoeven bladeren lagen. De blaadjes knisperden onder de hoeven van de jaarling merrie. Een zachte bries stootte ze uit. Ghehe wat een zin. Confetti snoof en rook de vage geur van een QS’er. ’Pearl, ben ik nog een lid van de QS?’ Vroeg ze toonloos. Confetti was in korte tijd volwassen geworden en minder… Confetti van vroeger xD. De geur werd sterker en Confetti ging naast haar moeder lopen. Steeds snellere passen maakte ze en ze haalde haar pleeg moeder in. Er stond een schim op het pad, alert draaide ze haar oren iets naar voren om ze vervolgens licht in haar nek te drukken. Niet te plat maar zeker niet gespitst of goedzakkig. Confetti keek bitchig uit haar ogen en stopte even om half naast Pearl te lopen weer. Ze kneep haar ogen tot spleetjes net zolang tot ze wist wie het was. Hagrid. Die begon al met dat goedzakkerig gepraat. Confetti keek even toe waarna ze even naar voren stapte. ’Wat is er nou?’ Zei ze half spottend, half toonloos. Waarschijnlijk moest ze zich bewijzen om “slecht” te zijn en dat zou ze doen ook.

Zijn blije gedachten werden langzaam aan stukken gescheurd, Pearl, slecht? Even kon de lucht zijn longen niet meer bereiken door deze plotselinge overvallende blik van Pearl. In zijn hoofd dwong Hagrid zichzelf om rustig te ademen en zijn gedachten op een rijtje te zetten, maar alleen het eerste lukte en met eerst een schokkerig geluidje ademde hij weer rustig in en uit. En langzaam voelde hij zijn ogen nat worden, zijn blik boorde zich in die van Pearl. Maar het duurde ook niet lang, of zijn verdriet maakte een beetje plaats voor woede. De tranen stonden nog steeds in zijn ogen, maar een vlaag van afkeur kwam erbij te staan. Bij de woorden van Confettie, die in zijn ogen enorm dom was om Pearl zomaar te volgen en dus ook slecht te worden gingen zijn oren naar achteren toe. Opeens was er geen verdriet meer, alles maakte plaats voor woede, woede, en nog eens woede. Zijn oren gingen nog wat naar zijn nek en zonder iets te zeggen beet hij naar Confetti, die een stuk kleiner was dan Hagrid. Maar wat wou je ook, Confettie was een jaarling, en Hagrid was een volgroeide Clydesdale. Hij greep zich vast aan het oor van dat kleine irritante mormel en liet toen los. ´Bek Houden, jij hebt hier niks mee te maken.` Siste hij toen, iets gemener dan bedoeld was. Wat was er aan de hand met hem, zo was hij nog nooit geweest, hij was opeens zo anders, een moment van totale woede. Toen richtte hij zich weer op Pearl. ´Hoe kon je?` Beet hij ahar toe. ´Hoe kun je dit je familie, vrienden en iedereen die naar je opkijkt aandoen?` Zei hij toen, afkeer was overduidelijk hoorbaar in zijn stem. Nog steeds zat er een brok in zijn keel. ´Je breekt het hart van iedereen, die jou kende, je familie, je vrienden, en denk eens aan wat je dat mormel nu hebt aangedaan, die volgde je overal op de voet, geen wonder dat die zoals jou zou worden.` Zei hij, hij schudde met zijn hooft. ´Maar niet dat je je daarover schuldig gaat voelen, want je bent gewoon een gevoelloos monster geworden.` sluit hij zijn woorden af. Hij schudde even lichtjes met zijn hoofd terwijl zijn oren alweer wat meer naar voren gericht waren. Toen deed hij een stap naar achteren, hij wou het liefst wegrennen, zo hard mogelijk, wegrennen, misschien wel wegrennen van de wereld zelf.

Confetti keek even naar Pearl en werd even verrast door Hagrid. Goed, had ze ook weer iets geleerd hier. ’Bek? Ik ben toch wel wat edeler dan jij.’ Siste ze venijnig. Ze trok zich woedend terug en beet hem fel in zijn nek. Haar oren waren als vanzelf plat in haar nek en haar ogen vlamden van woede. Opeens verscheen er weer een valse grijns op haar gezicht en drukte haar oren iets minder haar nek in. Ze snoof en keek recht de ogen in van de hengst. ’Hoe kon Pearl wat? De beste beslissing in haar leven maken? Tja geen idee.’ Sprak ze spottend. Ze zweeg bij de rest van zijn zinnen. ´Maar niet dat je je daarover schuldig gaat voelen, want je bent gewoon een gevoelloos monster geworden.` Confetti proestte het bijna uit, whaha wat een mop. Serieus, Confetti moest zichzelf op haar wang bijten om het niet uit te proesten. Ze bracht er maar niets tegenin over het stukje dat Con een mormel was en de rest van die kak, als hij dat wou denken dan mocht hij dat toch lekker denken? Ze wierp een blik op Parel en keek weer spottend naar Hagrid. Bij haar opmerking had ze het puur om de omvang gehad. Hagrid was groter gebouwd dan zij; met de lange, ranke benen en ietwat magertjes maar kracht genoeg.

[lekker kort en fluttie xD]