Let's run out of hell [Parel]

Een zucht ontsnapte tussen Lucardi's lippen door. Het geluid werd meteen meegevoerd door de wind, wie weet waar het terecht zou komen. De wind ja. Het was herfst geworden, een paar wolken hingen donker in de lucht, en het warme zomerbriesje had plaatsgemaakt voor een harde, koude wind. Je kon de jonge hengst al van veraf zien staan, bovenop een van de grotere heuvels. Alles leek veranderd te zijn. Pearl was weg, en ookal was het nog niet zo lang, het leek jaren te duren.. Lucardi snapte haar beslissing, soms was het goed om gewoon even de tijd, en rust voor jezelf te nemen. Zijn moeder had ook niet bepaald een rustig leven gehad. En Lucardi wist zeker dat ze terug zou komen zodra het allemaal weer goed ging, helemaal fris en uitgerust. Lucaridi's mondhoeken gingen omhoog bij die gedachte, iets dat de laatste tijd maar zelden was gebeurt, hij zag er echt naar uit haar weer te zien. Hij slikte. Helaas namen al die conclusies de pijn nu niet weg. Hij wou het wel uitschreeuwen, hopend dat ze het zou horen, misschien wel aan de andere kant van de wereld, of waar ze ook mocht zijn. Lucardi liep de heuvel af en draafde aan, wat al gauw een galop werd, en die veranerde weer snel in een roekeloze woeste rengalop. misschien moest hij het er gewoon uitrennen. Hij voelde hoe de wind ruig grip op zijn lichaam probeerde te krijgen, hoe zijn manen wild in de rondte vlogen, hoe hij zijn hoeven wel door de grond wou stampen, en hoe alles even niet belangrijk was. Na 7 minuten non stop geraasd te hebben ging hij weer over in een draf. Zijn vacht vochtig van het zweet, zijn adem onregelmatig, grote hoeveelheden lucht zoog hij naar binnen om zijn longen tevreden te stellen. Lucarid draafde weer een heuvel op. Hij haal de diep adem en schreeuwde de woorden er uit. "MAM, IK MIS JE" . Zijn stembanden konden het maar net verdragen. Lucardi ademde een keer diep in en uit. Zo, dat luchte op. Zijn ogen gleden over het gebied. Zijn gezicht zag er moe, verdrietig en verward uit. Hij had nooit geweten dat hij iemand zo erg kon missen. Dat had hij bij zijn vader en broertje nooit gehad. Misschien was dat het wel, Pearl was de enige die er áltijd voor hem was geweest.. Een verdwaalde traan rolde over zijn wang. Hij wist gewoon niet meer hoe hij zich moest voelen.

[En Pearl :) ]

Afdrukken van hoeven ontstonden onder de plaatsen waar haar hoeven enkele milisecondes geleden hun stappen hadden gemaakt. De druk die de wind op haar lichaam uitoefende zorgde ervoor dat ze na een half uur lopen al stevig vermoeid was - iets wat ervoor zorgde dat ze op het moment alleen maar slechter vooruit kwam. De tweekleurige staart die ze had tikte om de aantal minuten de lucht in en verwijderde zo de zwerm vliegen die achter haar aan bleven vliegen alsof ze een meldpunt was waar elk insect op het juiste tijdstip moest wezen. Net alsof er een bepaald uitpunt was met een bepaalde tijdslijn, waar je moest slagen door middel van als eerste aan te komen. Iets zoals ze zich op dit moment ook voelde, hoe haar leven op dit moment verkeerde. Ditmaal was haar tijdslijn en uiteindelijke doel gericht voor Lucardi. Vooral haar gedachtes schoten steeds naar haar jongere evenbeeld in hengstformatie. Iets wat haar humeur aan de ene kant omzette omdat ze 1) Lucardi zo ontzettend erg gemist had en het voor haar uitzonderlijk was iemand zo erg te missen en 2) dat ze Lucardi de onwetelijke waarheid moest vertellen over wat ze de laatste paar maanden doormaakt had.
Voor even haperde de regelmaat van haar ademhaling, die al een groot deel van haar looptijd wist tegen te werken. Het was akelig rustig - het enige wat enig geluid wist te maken waren de insecten die zachtjes ritselden en de vogels die hun vleugels spreiden om met een krijzend geluid de lucht in te vliegen en te vertrekken. Ze hief haar hoofd ietsjes op en automatisch draaide haar oren wat naar voren toen ze het zachte geluid van een stem hoorde. Door de afstand herkende ze geen stemgeluid en kon ze niet horen wat het paard te melden had. Wat ze wel wist dat het iemand bekend moest zijn, iets wat voor haar een soort voorgevoel was. Iets wat voor haar een reden was om te kijken. Ze versnelde haar pas iets en ging over in draf omdat ze galop op dit moment niet verdragen kon door haar energie te kort. Geritsel vormde zich op toen ze over een laagstaand bosje sprong en neerkwam op een ander plaatsje. Er stond een paard, eentje die haar heel bekend voorkwam en die ze al sinds weken wou zien.
"Lucardi, ik heb je zo gemist!" Was het enige wat ze even wist uit te brengen, niet wetend of Lucardi überhaupt al wist van haar plotselinge rare wendingen. Op dit moment wist ze niet na te denken over haar vermoeidheid, en met snelle passen werden de meters kleiner. Ze drukte haar neus in zijn manen om vervolgens een stapje naar achteren te doen en hem met haar groengekleurde ogen te bekijken. "Het spijt me allemaal zo. Ik had je veel eerder moeten zien." zei ze, mistroostig haar hoofd schuddend en haarzelf wel voor haar kop kon schieten door haar belachelijke gedrag om niet eens om Lucardi te bekeren.