Sherlock is in tooooown!!!!!

Grote, heldere kijkers speurden het gebied af. Een grijns van hier naar Tokio speelde er op zijn wit/bruine smoel en zijn oren waren gezellig gespitst. Nieuwsgierig speurde hij om zich heen en ontdekte iets…. Whahaaa een geknapt stokjeee. Hyper bokte hij eens en keek naar het stokje maar dan dichterbij. De jonge hengst fronste en liep een rondje om het takje. Langzaam ging zijn snoet naar de stok en hij snuffelde er aan. Indringend sperde hij zijn neusgaten en snoof goed. Hij zakte een beetje door zijn voorbenen en knielde erbij neer. Zijn tong ging naar het takje. Even smakte hij en keek heel bedachtzaam. ‘Ik heb het!’ Riep hij blij. Alsof hij een belangrijke ontdekking had gedaan. ‘Dit is de klus voor Sherlock Holmes!’ Ja, zo heette hij. Sherlock omdat hij als veulen graag dingen onderzocht. Opeens rook hij een ander paard. Voorzichtig hupte hij over het takje heen en grijnsde naar het bonte paardje. ’Pas op voor het takje, het is bewijsmateriaal.’ Grijnsde hij hyper.


[Sunset =3]

De kleine, onzekere merrie draafde met vluchtige passen het gebied over. Haar benen sloegen gehaast over de grond. Schigtig keek de merrie om zich heen. Haar borst kas ging hevig op en neer. Ze stopte en keek achterom. Niemand meer te bekennen. Ze zuchte en liet haar hals hangen. Rustig stapte ze door. Haar oren schudde met haar bewegingen mee. Ze stopte bij een beekje om wat te drinken. Na haar reis hier naar toe was ze vermoeit, dus hier had ze tijd om weer tot rust te komen. Ze schudde zich nogmaals uit en keek toen eens rond. Ze was in het lichtere stuk van het bos. Een glimlach verscheen op Sunsets mond. Maar toen ze de stem van een ander paard hoorde, verdween die metteen weer, en draaide haar oren naar achter. ’Pas op voor het takje, het is bewijsmateriaal.’ Grijnsde hij hyper. Sunset deinsde achteruit, haar ogen straalden niets minder of meer dan angst uit. Wat als het net zo'n hengst was als de hengsten uit haar vroegere kudde? Wat dan?

[Sorry voor de late reactie :$]

Hyper steigerde hij en keek vrolijk in de merrie haar ogen. Ze leek wel bang… voor hem. Sherlock grinnikte en friemelde met zijn lip naar voren. ’Wat is er? Je mag wel andere dingen aanraken hoor.’ Sprak hij bemoedigend en ADHD’erig. Vrolijk huppelde hij over het takje heen en ging een rondje huppelen rond de merrie. Zijn neusgaten zetten uit en hij snoof haar geur op. Zijn te hypere grijns werd een normale grote grijns. Iets rustiger nu begon hij te lopen maar dat werd weer huppelen en hyperen. Ze was best… Cool. ’Wazzup merrie? Hoe gaat ie? Met mij gaat het goed, ik ben Sherlock Holmes ~ DE UBERENDSTE FANTASTISCHE DETECTIVE mag ook. Ik ben knap bescheiden.’ Sprak hij ietwat steigerend.

[I love Sherlock :')]

De hengst steigerde hyper en keek in haar angstige ogen. Sunset zette nog een paar stappen achteruit. ’Wat is er? Je mag wel andere dingen aanraken hoor.’ Sprak hij bemoedigend en ADHD’erig. Hij moest eens weten wat er was. Het paard was misschien niet ouder dan zij, maar wel groter dan zij. De hengst huppelde over het takje heen en draafde om haar heen. Zenuwachtig zette ze haar hoeven op de grond en tilde ze ze weer op. ’Wazzup merrie? Hoe gaat ie? Met mij gaat het goed, ik ben Sherlock Holmes ~ DE UBERENDSTE FANTASTISCHE DETECTIVE mag ook. Ik ben knap bescheiden.’ Sprak hij ietwat steigerend. Ja joh, bescheiden... Wazzup.. Zou ze het m vertellen? Nee, hij was veel te hyper, hij zou niet eens kunnen luisteren! "Ik ben Sunset." zei ze zachtjes. "En.. ik ben nog al bang voor hengsten." zei ze, nog een stap naar achter, van hem vandaan zettend.

Wtf, de merrie leek wel bang. Niet dat Sherlock dat door had, nee die was bezig met zijn kwaaltjes. Met een hoge bok ging hij over tot een speelse steiger. Uiteindelijk had ze haar naam gezegd; Sunset. Daarna zei ze iets waarvan Sherlock stokstijf stil stond. Wow, de merrie was knap. Nooit, nooit maar dan ook nooit stond hij zo stil. Met een scheef koppie keek hij naar de IJslander. ’M…m…m…m… Huh?’ Het drong niet goed tot hem door. Zijn blik werd van vragend weer speels. Zijn verstijfde houden versmolt tot een super hoge steiger. Met die steigering zette hij zelf ook een pasje naar achteren en keek vrolijk en hyper naar Sunset. ’HO!’ Riep hij opeens verschrikt. Met grote schotel oogjes keek hij haar aan en rende tot net iets achter haar. ’Fieuw, takje veilig. Missie afgeblazen.’ Zuchtte hij opgelucht.

"m...m...m...m.. Huh?" wahopig zette Sunset nog een paar stappen van hem weg. Zijn vragende blik werdt weer speels. Zijn verstijfde houding werdt steigerend. Hij zette zelf ook een pas achteruit. "HO!" riep hij ineens. Sunset schrok, steigerde draafde van hem weg. Ze kon maar net een pasr bomen ontweiken. Ze keek weer om en zag de hengst wegrennen, maar al snel weer stil staan. Als zij daar nog had gestaan had hij achter haar geastaan. Sunset rilde, ze was al een keer bijna gedekt... En dat wilde ze niet eens! Ze zuchte eens en zakte door haar benen.