Why did you scare me?

Open

Paige stapte Dream Horses binnen. Wat was dit voor plek? Ze had iemand uit haar oude kudde horen zeggen dat het een gebied was waar alleen wilde paarden leefden. Het zou er geweldig moeten zijn. Paige wist dat zonet nog niet. Niet alle paarden zijn leuk, de meeste zijn niet leuk.. Paige werd altijd gepest. Voor haar ras type was ze een schoonheid. Fell Pony’s waren meestal zwart van kleur en sommige werden in de zomer bruiner, net als zij. Haar snoet en de puntjes van haar manen waren lichter geworden. Fell Pony’s zijn kleine ronde pony’s rond de 1.30 – 1.40. Ze kunnen snel dik worden en zijn al ietsje steviger gebouwd. Paige wist niet waar ze vandaan kwam. Maar ze zag er altijd heel anders uit dan al die andere paarden. Ze was kleiner en dikker. Ze leek ook wel op en zwarte haflinger. Alleen die had ze nog niet vaak in het wild gezien. Paige zuchtte en duwde zichzelf vooruit het gebied in. Waar zou zit gebied anders zijn. Waarom zouden hengsten haar hier wel mooi vinden? Waarom zouden andere merries haar nu wel mogen? Een diepe snuif kwam uit haar neus. Ze zette haar zware hoeven nu op een oranje ondergrond. De bosgrond was bezaaid met allerlei oranje kleurige blaadjes. Een tikje nerveus stapte Paige door. Haar groene ogen scande de omgeving. Ze vertrouwde het hier niet. Ze was namelijk nog niet bekend met dit gebied. Haar oren schoten alle kanten op. Ze hoorde een tak breken en Paige stond gelijk stokstijf stil. Ze keek angstig om zich heen. Het bos werd haar te benauwd. Ze stoof weg van haar plek. Ze schoot links en daarna rechts. Maar haar lichaam gaf niet mee. Ze was niet snel, ze was niet wendbaar. Aan het bos leek geen einde te komen. Ze ging over in een draf en zo naar de stap. Er kwamen lichte zweet plekken op haar hals en haar oren scande de omgeving. Ze zwiepte met haar staart en keek nerveus om zich heen. Ze werd gevolgd maar door wie? Paige besloot verder te lopen. Ze liep langzaam verder. Haar lange voorpluk schoof steeds voor haar ogen. Ze gooide haar hoofd omhoog dat ze wat meer zag. Waarom had ze haar oude kudde verlaten. Omdat, ze verschrikkelijk tegen haar waren, daarom! Ze mocht nu niet toegeven aan haar angst. Als ze terug zou gaan was ze nog erger in de problemen dan dat ze nu misschien zou zijn…

Het kloppen van zijn hart. Het denderen van zijn hoeven over de bemoste grond. Het was gedempt maar toch aanwezig. Twee ijsblauwe ogen die de omgeving in één seconde op leken te nemen. Bomen, bomen en nog meer bomen. Er leek geen einde te komen aan dit verdomde bos! Kwaad gooide hij zijn achterhand in de hoogte. Spieren werden aangespannen en een volgende sprong volgde waarbij hij dit keer echter zijn voorbenen de lucht in bracht. Hij was kwaad. Nee woedend, ziedend. Verdomme! Wat dachten die achterlijke paarden wel niet! In een ruk stond hij stil. Zijn abrupte stilstand zorgde voor diepe voren in de vochtige grond. Zijn ijsblauwe ogen, dodelijk en koud staarden voor zich uit. Zijn staart die tegen zijn kont gedrukt was. Oren die door zijn nek probeerden te drukken. Twee neusgaten die wijd opengesperd waren. Ja, het was wel duidelijk dat hij kwaad was. Iets of iemand dat zijn of haar leven lief was moest nu vooral niet in zijn buurt komen. Wanneer zijn woede zo de overhand nam werd het gevaarlijk. Het was lang geleden geweest maar het vertrek van twee leden uit zijn kudde hadden hem zo ontzettend pissed gemaakt. Het gaf aan wie trouw waren en wie niet. Wie zich nu ten dode opgeschreven hadden en zo hun eigen noodlot hadden vastgesteld. Want reken bij Azacar niet op een tweede kans. Je moest namelijk al lang blij zijn dat je die kans gekregen had. Zijn kaken klemde hij woedend op elkaar waarna hij een woeste bries uitte. Takken kraakten, wat duidde op een dier dat naderde. Niet bepaald snel maar wel in een hoog tempo. In eerste instantie dacht hij aan een angstig hert tot dat hij de zwaardere hoefslagen hoorde. Het moest een paard zijn. Kon niet missen. De zoete geur van angst drong zijn neusgaten binnen. Als een wolf dat zijn prooi beloerde zag hij hoe een donkerbruine, kleine merrie zich een weg tussen de bomen door zocht. Zich nog niet bewust van zijn aanwezigheid. De enorme ravenzwarte hengst hield zich schuil. Gehuld in de duistere schaduwen. Wat het merrietje niet wist in haar dwaze vlucht door dit bos was dat ze zo recht in de armen liep van de duivel hemzelf. Met een gevaarlijke grijns rond zijn lippen en een kwaadaardige glans in zijn helblauwe ogen zette hij zijn lichaam soepel aan tot een krachtige galop. Echter niet in een hoog tempo aangezien hij nog wat afstand wilde bewaren. Eerst het beestje maar een beetje opjagen. Voordat het écht leuk ging worden. Al snel vertraagde de merrie haar tempo. Ging van galop over in draf totdat ze al snel stapte. Azacar volgde haar voorbeeld. Deed echter niet de moeite om zich verborgen te houden. Zijn passen verruimde hij, en in een jagende beweging trok hij om haar heen. Verscholen in de duisternis. Net zolang totdat hij haar van voren zag. En zo doemde hij op. De mist die tussen de bomen door drong versterkten het angstaanjagende effect van de ravenzwarte hengst die tevoorschijn kwam uit de duisternis. Omringd door een spookachtige mist. Twee ijsblauwe ogen die zich in de groene ogen van de merrie boorden. ”Boe! “ verliet koud en rauw zijn keel. Zowel angstaanjagend als aangenaam. Dit ging zo ontzettend leuk worden. Die merrie viel nu al haast bijna om van angst. Echter liet hij niet merken dat hij hier van genoot. Nee, dat zou veel te laag zijn. Azacar was wel beter dan dat.

Paige stond stil en rook ineens een sterk mannelijke geur. Ze trok haar lip op en fleemde naar de nieuwe onbekende geur. Haar ogen zagen nu door de mist een zwarte verschijning. De heldere blauwe ogen deden haar doen rillen. Haar lange manen hingen sierlijk langs haar nek. Ze waren echt lang. Ze schrok van zijn verschijning en deed haar oren naar achteren. Haar groene ogen waren wijd open gesperd. Ze sloeg onzeker met haar staart. Dit had ze niet moeten doen. Meteen daarna rook ze de zoete geur. De zoete geur van hengstigheid. Ze hoorde zijn woorden en deed haar oren verder naar achteren. Ze hield haar hoofd lager. Ze bekeek de hengst vanuit onder haar voorpluk. Haar lange voorpluk die eindigde op haar neus. Hij was heel groot, en ook een stuk ouder. Paige keek toe hoe hij stiekem genoot van..? Van haar geur of van iets anders. De hengst had nou niet zo’n lief uiterlijk. En waarschijnlijk was hij ook totaal niet zo. De helder blauwe ogen boorde in de hare. Paige keek weg en stapte meer naar achteren. Ze hield haren oren gespannen naar achteren. De hengst kwam dichterbij. Paige ademhaling ging sneller. Onzeker sloeg ze met haar staart, alweer. Ieder stap dat de hengst dichterbij kwam stapte ze naar achteren. Haar oren schoten nu alle kanten op. Ze brieste verschrikt op toen ze met haar achterkant tegen een boom liep. Ze sprong verschrikt naar voren. Haar manen en voorpluk vlogen alle kanten op. Haar voorpluk bleef achter haar oor hangen en ze keek nu vol in zijn blik. Zijn kille blik. Ze duwde nu expres haar kont tegen de boom. Met haar intelligente groene ogen keek ze hem smekend aan. De hengst kwam dichterbij. Gespannen bleef ze staan alle spieren in haar lichaam aren gespannen. Ze hoorde haar bloed door haar oren pompen. De hengst rook en brieste luid. Hij ging eerst met zijn tanden langs haar flank, ze moest opzij. Paige snoof en verzamelde al haar moed. ‘G-Ga weg!,’ riep ze uit. Ze legde haar nu in haar nek van boosheid. Ze hapte nu bovenin zijn achterbeen. Ze verhief nu verschrikt haar hoofd. Dat ze dit gedaan had! Ze keek angstig naar de Hengst die was nu niet echt om te genieten. Paige zag haar kans en stoof weg. Al haar kracht. Ze hoorde zijn hoefslag niet ver achter haar. Hij kwam dichterbij. Ze hinnikte van schrik toen ze zijn tanden in haar bil voelde. Hij was sneller… Paige draaide abrupt om zodat ze hem weer van voren had. Ze zocht naar de eerste boom en ging er nu angstig tegen aan staan. Ze haar staart zo erg mogelijk tegen de boom aan gedrukt. De hengst kwam op haar af. En alweer rook hij. Hij wilde het waarschijnlijk zeker weten. Paige ogen waren groot van angst. Het wit was te zien. Ze brieste en hinnikte zachtjes. Dit was het dan. Ze bleef tegen de boom aanstaan. Hoewel ze zijn hoofd en tanden tegen haar flank en kont voelde…

Zijn ijsblauwe ogen gleden over haar lichaam. Ze was een stevig klein paardje. Nee geen pony het was een klein paard. Echter niet op zo’n manier stevig dat het niet aantrekkelijk was. Nee. Dan moet je natuurlijk niet gaan denken dat Azacar als een Romeo voor deze Juliet op zijn knieën ging. Hell no. Mocht die gedachte ooit in je hoofd opgekomen zijn dan was er wel dergelijk iets met je aan de hand. Triest. Zijn oren richtte hij wat op uit zijn nek. Trok zijn bovenlip op toen hij die heerlijke geur rook. De geur van hengstigheid. Als je het over een zieke geest had. De merrie was niet lelijk. Een beetje dommig misschien om hier alleen te komen in deze toestand maar ze had een goed lichaam. Zijn ogen gleden over haar lichaam. Azacar was altijd wel een erg mannelijke hengst geweest maar de zoete geur bracht het beest in hem naar boven. Met een onderdrukte hinnik gooide hij zijn voorhand omhoog en sprong in haar richting. Een duistere, wellustige glans in zijn ijsblauwe ogen. Zijn ogen die contact hielden met de groene ogen van de merrie. Toen ze van schrik weg keek van zijn blik verliet een lach zijn keel. Een laag, bijna grommend geluid. Zijn tanden ontblootte hij in een gemene grijns. Opnieuw kwam hij dichterbij. Bewoog soepel zijn lichaam. Krulde zijn hals op en sloeg eens met zijn staart tegen zijn met littekens bedekte flanken. De merrie stapte achteruit. Natuurlijk. Nog altijd met een grijns op zijn gezicht stapte hij naar haar toe. Elke stap die zij achteruit zette werd overbrugt door één ruime stap van hem naar haar toe. De grijns op zijn gezicht werd echter nog breder toen haar achterhand de boom raakte waar ze tegenaan gelopen was. Zijn hoofd was nog enkele centimeters van die van haar verwijderd. De angst in haar ogen. Hier kon hij daadwerkelijk van genieten. Op zo’n manier kon je iemand ook geweldig pijn doen. En hij kwam ook nog eens aan zijn trekken. Twee grote, groene ogen keken hem smekend aan maar Azacar was immuun voor zulke blikken en ging dus gewoon door. Snoof haar geur op en maakte een geluid dat het midden hield tussen een hinnik en een grom. Sloeg eens met zijn voorbeen en hapte naar haar. Gleed met zijn bovenlip langs haar schoft en hapte in haar flanken. Alle spieren in zijn lichaam waren aangespannen. Haar woorden negeerde hij. Haar andere actie echter niet. Meteen drukte hij zijn oren in zijn nek en hapte hard in haar kont. Draaide toen vliegensvlug om en drukte zijn hoofd tegen die van haar. ”Pas op meisje. Want ik kan je ook heel snel doden.” zei hij ijskoud. De merrie zag echter haar kans en schoot weg. Dit zorgde er nou niet bepaald voor dat de enorme ravenzwarte hengst in een beter humeur kwam. Natuurlijk was hij sneller en in een paar galoppassen had hij haar ingehaald. Zette zijn tanden in haar bil. Weer draaide ze en plantte haar kont tegen de boom. Kwaad haalde hij uit met zijn voorbenen. Sloeg op haar rug en beet haar in haar kont en flank. Adrenaline raasde door zijn lichaam. De geur versterkte dat nog eens even. Opnieuw gooide hij zijn voorhand omhoog. Dwong haar naar voren te gaan. Hoe dan ook het zou hem lukken. Met zijn voorbenen op haar rug hapte hij in haar kont. En niet één maal maar vaker. Nog vaker, tot bloedens toe. Tja, moest je hem maar niet kwaad maken. Want als Azacar iets wilde zou hij het krijgen ook.

Paige zag hoe opgefokt de hengst was. Met zijn grote ook! Kwam zij aan met haar 1.40 hoog en hij… Hij was misschien wel 1.80 (?). Paige slikte en hinnikte nerveus. Toen de hengst geen zijn zin niet kreeg werd hij gemener, agressiever. De hengst was gevaarlijk en misschien was het beter om het te laten gaan. Hij dreigde en beet. Tot bloedens toe. Iedere keer werd ze banger. Ze stond nu te trillen op haar benen. Ze voelde zich slap worden van angst. Hou zou ze ooit de hengst kunnen dragen? Wanhopig keek ze hem aan. Maar hij zag het niet eens of reageerde er niet eens op. Hij beet ineens hard in haar kont en Paige schrok, ze voelde het bloed over haar kont en flank lopen. Hij beukte op haar in en steigerde tegen haar aan. Hij greep haar schoft en op dat moment leek het al of hij al bezig was. Paige stapte geschrokken nu opzij met haar hoofd hoog in de lucht. Ze was bang maar, onder ging het. Nog geen seconde nadat ze opzij was gegaan voelde ze hem. Ze hinnikte alweer geschrokken en haar benen trilde lichtjes van schok en zijn gewicht. Paige oren schoten alle kanten op. Waarom gebeurde dit, waarom moest ze hem nu tegen komen. Ineens was het allemaal over. Alleen hing hij nu met zijn volle gewicht op haar. Hij gleed langzaam eraf en Paige snoof. Ze stapte op zij en keek hem met grote ogen aan. Zijn zaak was gedaan nu kon ze gaan. Ze draaide om en het voelde raar. Ze brieste en schudde haar manen goed. Ze liep een stuk naar achteren voor wat meer ruimte. Ze voelde een koude herfst wind langs haar gaan. Dat was vreemd.. Haar geur leek sterker, nog verleidelijker. Dit kon haar lichaam haar niet aandoen. Dit was de verkeerde hengst! Hoe graag ook een veulen wilde, dit was niet de manier hoe ze hem wilde krijgen. Haar biologische klok tikte en daardoor werd het waarschijnlijk heviger. Angstig keek ze naar Azacar. Ze zag de blik in zijn ogen en vreesde dat het weer zou gebeuren. En ze had gelijk. Hij draafde op haar af en voelde zijn gewicht weer gelijk hangen op haar rug. Paige sprong wild opzij zodat hij er half af viel. Ze snoof maar, niet veel later had ze nog meer wonden en voelde ze weer zijn gewicht drukken op haar rug. Paige ging op en neer met haar hoofd en hinnikte luid van angst. Ze voelde zijn tanden in haar schoft. Ze probeerde te bokken maar, ze kreeg haar kont niet eens omhoog. Paige gaf het op en bleef lam staan. Weer bleef de grote hengst even hangen nadat hij klaar was. Gelukkig was ze stevig gebouwd anders was ze misschien ingezakt. Paige voelde zich verschrikkelijk. Daarna ging hij eindelijk van haar af. Paige draaide naar hem toe. Ze was nu verbonden met hem. Dat was een ongeschreven regel, ze moest nu bij zijn kudde blijven en trouw aan hem zijn. Ze bleef roerloos naast hem staan. Wat zou er nu gebeuren. Zou ze drachtig worden? De geur hield aan en ze zal de komende dagen nog vast vaak gedekt worden…

EDIT BOOTS: Het is niet de bedoeling dat je voor andere paarden tikt. Als een dier "een avontuurtje heeft zonder zin" mag jij dat niet zo neer schrijven dat hij die handeling doet. Tenzij het is afgesproken zo, want dan heb ik niets gezegd