Nonchalant slenterde hij over het eindeloze zandpad, zijn ogen staarde al de hele weg naar de grond. Een emotieloze, maar desondanks toch kalme blik stond in zijn bruine ogen. Het vertrouwen dat hij altijd uitstraalde was weggevaagd, de energie die vroeger altijd door zijn levendige lichaam stroomde leek er wel uitgezogen te zijn. Sultan stond stil, liet zijn hoofd zakken en liet zichzelf vervolgens op zijn zij vallen. Een diepe zucht glipte tussen zijn zwarte lippen door, hij legde zijn hoofd tegen de grond en liet zijn oogleden dicht vallen. Zijn ademhaling was zwaar, zijn oren bewogen af en toe om wat geluiden in zijn omgeving op te vangen, maar grotendeels sloot hij zich even af voor de buitenwereld. Het vrolijke gefluit van de vogels gaf hem enigszins nog wat positieve energie, maar voor de rest was Sultan zo goed als op. Alles was veranderd, hij was Pearl kwijt, had zijn veulen al enorm lang niet meer gezien en hij voelde zich écht nutteloos. Zijn kudde had hij zelf opgegeven, daar had hij geen energie meer voor op het moment. Overigens kon hi jde zin er ook niet meer voor vinden, het was tragisch. Dat alles opnieuw in een korte tijd weer zo kon veranderen, zijn mening over verschillende situaties was veranderd en ook zijn gedrag. Sultan was een hele tijd weggeweest, maar had toch weer besloten – zoals hij al heel vaak gedaan had – toch weer terug te komen. Hij had er geen spijt van, want hij was gráág in Dream Horses. Maar toch, hij moest weer even wennen aan de nieuwe situatie. Sultan hees zijn lichaam weer op zijn benen, een zachte kreun verliet zijn keelgat en de zwarte hengst schudde zijn lichaam even uit. De grote bomen omringde hem, vrolijk huppelende konijnen en hertje staken af en toe het brede zandpad over, maar zijn humeur veranderde er niet echt door. Vroeger vond hij het geweldig om te zien, maar nu.. het interesseerde hem eigenlijk vrij weinig. Achteloos sloeg hij zijn staart tegen zijn lichaam, slenterde voor en liet zijn hals hangen. Chagrijnig schudde hij zijn hoofd toen een paar dikke vliegen zijn hoofd gebruikte als landbaan, maar snel weer wegvlogen zodra hij een snelle beweging maakte. Het enigste nadeel aan het hete weer; die verschrikkelijk rot beesten die overal op gingen zitten. Zo irritant. Kort schudde hij nog een enkele keer met zijn edele hoofd, brieste en sloeg een zijpaadje in, waar hij een overgang maakte tot een galop. Sultan had zijn ogen tot spleetjes vernauwd, gooide zijn achterwerk een keer in de lucht en voelde hoe adrenaline door zijn aderen spoot. Dat had hij nét even nodig. Langzaam stroomde er weer wat energie in zijn lichaam, sloeg hij een keer flink met zijn voorhoeven op de grond en maakte een scherpe bocht toen het paadje dood liep. Sultan ontweek de bomen die zijn pad kruiste, zijn hoeven kwamen ritmisch tegen de grond en zodra hij een ander paard zag, minderde hij vaart en kantelde zijn hoofd lichtjes. Een korte hinnik was hoorbaar en Sultan draaide zijn lichaam om, om voor het paard netjes tot stilstand te komen. ‘Hé hallo.’ Klonk zijn stem, waarna een kleine glimlach zijn gelaat sierde.
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
If your dreams don't scare you, they aren't big enough.
2 plaatsers
Bericht [Pagina 1 van 1]
2 Re: If your dreams don't scare you, they aren't big enough. wo 4 jul - 8:16
Pearl
ModeratorDe bossen. Hoe vaak was ze hier wel niet? Bij het terugdenken alleen haar werd haar hoofd één grote warboel. Pearl herstelde zich en besloot dat het gewoon erg vaak was. Ze kwam hier immers graag. De boomtoppen beschermde haar tegen een groot deel van de hitte en als je tussen de hoge bomen galoppeerde ontstond er altijd een windje - hoe klein dan ook. Vooral in de tijd van het kuddeleiden was ze hier erg vaak geweest. Het begon met de Quiet Sparkle, toen verschillende paarden naar haar begonnen te hinniken, vragend om een plaats in de kudde. Nu ze de rang Béta had, mocht ze waarschijnlijk van Kai ook wel leden aannemen bij de kudde als het nodig zou zijn. Toch deed ze met alles nog een beetje rustig en voorzichtig, voornamelijk door het feit dat ze nog steeds niet helemaal top was en ze gemakkelijk verstrooid raakte. Soms kon haar gedrag met gemak en totaal onverwachts omslaan en werd ze hysterisch. Ze had er nog nooit eerder last van gehad, maar bij het laatste incident waarbij Sultan en Mischa en nog veel meer paarden verloren raakten leek het mis te zijn gegaan. Ze kwam er wel weer vanaf, er moest alleen veel geduld en tijd in zitten. Gelukkig had ze die.
Pearl galoppeerde in een lekker, ritmisch tempo dat ze al een halfuurtje aanhield. Plotseling waren de bladeren zo erg op elkaar gegroeid dat er een dak van schaduw over haar en het gebied rondom haar viel. Zo hier en daar priemden er nog een beetje zonlicht doorheen. Hierna verminderde ze haar tempo iets, waardoor ze in een kalme draf verder kwam. Haar ogen stonden een beetje glazig, de laatste paar weken, net alsof ze een beetje buiten de wereld keerde. In haar eigen wereld leefde. Verder zag ze er vrijwel zoals gewoonlijk uit - vooral haar ogen spraken boekdelen over dat er iets niet helemaal in orde was. Wat er precies aan de hand was wist ze niet. Ze had last van geheugenverlies en soms viel ze zo terug, dat ze alles om haar heen slecht zag. Alsof alles gedrenkt was met pure slechtheid, dat de natuur grauw leek. Toen ze de schaduw verliet en opnieuw in een iets lichter pad kwam, bleef ze stokstijf stil staan. Ze stond plotseling oog in oog met een zwarte hengst. Hij leek sprekend. Sprekend. Als ze niet beter geweten had, had ze gedacht dat het hem echt was. Haar ogen stonden meteen behoed en door de plotselinge, overvallende angst deed ze enkele stappen achteruit. Haar bruinige oren schoten wat onderzoekend, weerhoudend naar achteren en opnieuw zette ze een stap achteruit. Hij was een mutilant. Een mutilant was niet echt; het was iets of iemand dat nep gecreeërd was en je deed denken alsof het echt was. Met slechte bedoelingen. "W- Weg! G- Ga weg, je bent een mutilant!" De woorden die ze uitbracht klonken hysterisch, angstig, behoed.
Pearl galoppeerde in een lekker, ritmisch tempo dat ze al een halfuurtje aanhield. Plotseling waren de bladeren zo erg op elkaar gegroeid dat er een dak van schaduw over haar en het gebied rondom haar viel. Zo hier en daar priemden er nog een beetje zonlicht doorheen. Hierna verminderde ze haar tempo iets, waardoor ze in een kalme draf verder kwam. Haar ogen stonden een beetje glazig, de laatste paar weken, net alsof ze een beetje buiten de wereld keerde. In haar eigen wereld leefde. Verder zag ze er vrijwel zoals gewoonlijk uit - vooral haar ogen spraken boekdelen over dat er iets niet helemaal in orde was. Wat er precies aan de hand was wist ze niet. Ze had last van geheugenverlies en soms viel ze zo terug, dat ze alles om haar heen slecht zag. Alsof alles gedrenkt was met pure slechtheid, dat de natuur grauw leek. Toen ze de schaduw verliet en opnieuw in een iets lichter pad kwam, bleef ze stokstijf stil staan. Ze stond plotseling oog in oog met een zwarte hengst. Hij leek sprekend. Sprekend. Als ze niet beter geweten had, had ze gedacht dat het hem echt was. Haar ogen stonden meteen behoed en door de plotselinge, overvallende angst deed ze enkele stappen achteruit. Haar bruinige oren schoten wat onderzoekend, weerhoudend naar achteren en opnieuw zette ze een stap achteruit. Hij was een mutilant. Een mutilant was niet echt; het was iets of iemand dat nep gecreeërd was en je deed denken alsof het echt was. Met slechte bedoelingen. "W- Weg! G- Ga weg, je bent een mutilant!" De woorden die ze uitbracht klonken hysterisch, angstig, behoed.
Bericht [Pagina 1 van 1]
Soortgelijke onderwerpen
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum