Kiss n Tell ~

Met haar ogen geopend, haar hals trots geheven en haar hoofd een tikkeltje gekanteld parradeerde de prachtige, slank gebouwde maar zeer gespierde merrie Neira over de gladde ondergrond. Ondanks dat had ze veel houvast, was ze niet bang dat ze op haar bakkes zou vallen en hield ze zich prima overeind. In een kalme draf scheerde ze het gebied door, liet haar manen mee vloeien op het ritme van haar passen en drukte haar oren naar achter. Met luid geweld raakte haar hoeven de verharde, maar zeer gevaarlijk gladde ondergrond terwijl haar gespierde hals aangespannen was, puur om zichzelf weer een beetje te trainen. Het was echter lang geleden dat ze weer wat had gedaan, maar tijdens de reis waren ook haar spieren sterker geworden. Tenminste één voordeel van haar reis, want heel tevreden was ze hier nog niet. Al snel minderde ze vaart, ging ze over naar een rustige stap en strekte ze haar hals, om even te ontspannen en zo weer verder te kunnen. Het was extra zwaar om nu te trainen, vooral omdat ze zichzelf ook nog eens staande moest houden én ze was nog uitgeput van de lange reis die ze had afgelegd.
Al snel drong een andere, onbekende geur haar neus binnen. Kort spitste ze haar oren, maar draaide ze onmiddelijk naar achter toen ze hoefstappen hoorde. Kort draaide ze haar hoofd, voelde hoe de spieren in haar nek terugtrokken maar ze negeerde het volkomen. Het was tijd dat ze eens wat paarden ging ontmoeten, want hier in haar eentje de hele tijd rondzwerven was ook nisk natuurlijk. Niet dat ze vrienden nódig had, maar het was altijd fijn wat paarden te hebben waar je op kon rekenen.

[& Twilight]

Haar ogen flitsten het gebied over, haar oren lagen naar achter gedrukt en de ogen van de merrie straalde vrij weinig uit. Een zwarte hengst kwam haar richting op, Neira stelde zich een tikkeltje dominant op en haar spieren waren opgebold, niet van angst. Nee, dat absoluut níet, want bij Neira was het woordje angst onbekend en ze gebruikte het nooit. Met een rustige blik bekeek ze de hengst even, knikte een keertje in zijn richting en snoof. Hij zag er absoluut niet verkeerd uit, was gespierd en zo te zien gezond. Langzaam stroomde er meer energie in het lichaam van de witte merrie, ze schudde zich een keer kort uit en keek récht in de ogen van de hengst voor haar, niet afwijkend en zich helemaal gefocust op hem.
Nog even zweeg ze, maar nu werd het tijd dat ook zij ging spreken, haar stem zachtjes de wereld in liet gaan en even liet weten wie ze was. Ze had immers totaal geen moeite met haar naam noemen, want iedereen moest weten wie ze was en hoe haar karakter precies in elkaar zat. Een kleine bries glipte tussen haar lippen door, met een korte en een beetje verwaande blik keek ze de hengst in zijn ogen. `Hallo.` Klonk haar zachte, zeer mysterieuze en toch was hogere stem. Langzaam voelde ze hoe haar spieren weer koud werden door de temperatuur, die hier laag was. Kort liet ze haar hoofd zakken, schuurde hem langs haar voorbeen af en keek met een ontspannen blik naar de hengst voor haar. `Wat is je naam?` De woorden verlieten zacht, maar zeer zelfverzekerd haar mond. Ze voelde zich goed, zat lekker in haar vel en had zin in het leven. Tóch had ze vandaag niet haar beste bui, ze haatte het als ze onderbroken werd wanneer ze bezig was met een training, vooral als ze net zo lekker bezig was als vandaag.

Met een kleine grijns rond haar lippen, keek ze hoe de hengst reageerde op haar gedrag. Het boeide haar niet, ze was hoe ze was en als je dat níet kon accepteren moest je maar op donderen. Kalm tilde ze haar hoofd iets omlaag, liet haar ijsharde blik over het lichaam van de zwarte hengst voor haar glijden, die zich al snel voorstelde als Twilight. Paste wel bij hem, al vond Neira het verschrikkelijk irritant dat hij zo kortaf en droog was. Maar goed, zo zou zijn hele karakter wel in elkaar zitten. Al snel richtte ze haar ogen recht op die van de hengst voor haar, kort snoof ze eens en luisterde naar zijn vraag. Een kleine en zachte grinnik kon de nog jonge merrie niet onderdrukken en ze schudde haar hoofd voor enkele seconde. `Neira.` Kwam er zacht, maar zeer duidelijk uit haar keelgat. Hij mocht die naam goed onthouden, want hij zou nog véél van haar gaan horen. Terwijl ze even vals grinnikte om haar éigen gedachten liet ze haar blik door het gebied vloeien, niet oplettend of wat dan ook, want wat moest híer nou gebeuren? Heel erg warm was het hier niet, maar Neira hield van de kou en sneeuw, puur omdat vele paarden daar zwak van werden of zwaar depressief, aangezien er dan nergens kleur was. Álles was wit en de bomen waren kaal, zo zag zij 't het liefste natuurlijk. Maar vele paarden dachten daar anders over.
Een ijzige wind streek over het gebied, liet haar lange manen even opwapperen en blies haar voorpluk voor haar prachtige, grote en groenige ogen weg, die desondanks tóch uitstraalde dat ze slecht was. De blik die ze altijd had, het ging automatisch. Al vanaf haar geboorte, toen ze in haar moeders ogen keek ging er als het ware een knop om, ze moest niet lief zijn; paarden vernederen en beledigen, laten zien wat slecht éigenlijk was. Daar was ze voor geboren en dat ging ze bereiken, want ze had het haar moeder beloofd. En hoe slécht ze dan ook wel mocht zijn, haar moeder betekende alles voor haar. D'r vader kon haar vrij weinig schelen, die was na de geboorte vertrokken en nooit meer teruggekeerd, zeker opgevreten door leeuwen of wat dan ook. Whatever, het was nu tijd om zich te focussen op het paard voor haar, die de naam Twilight droeg. `Vertel eens Twilight, wat doe je op zo'n sombere, koude dag in dít gebied?` Haar stem klonk iets geinteresseerd, maar de doodse ondertoon was er duidelijk in te vinden. Moeilijk, maar hij was aanwezig.