A kiss from a rose far away~

Langzaam slofte hij langs de vulkanen, ughh.. Er was weer eens geen ene moer te beleven op eten na. Een bezigheid die hem zo nu en dan vreselijk begon te vervelen. Hij had al meer dan genoeg getraind vandaag en had nu dus helemaal niets te doen. Er was immers niets om de tijd te doden in dit godverlaten plekje. Wat dus betekende; nog meer trainen. Geweldig, het trainen begon hem inmiddels vreselijk de keel uit te hangen. Moeizaam strompelde hij over in een draf waarna zijn spieren langzaam maar zeker weer warm werden. Hij draafde eerst wat rondjes om goed te kunnen warm worden. Plots stopte hij. Uiteindelijk vroeg hij zichzelf nog altijd af waarom hij dat precies deed maar nu dacht hij daar niet aan. Iets schoot hem te binnen, gaf hem een gevoel dat hij wat vergeten was. Alsof hij iets vreselijk belangrijks had laten liggen, zoals je soms wel kon denken dat je de huissleutel kwijt was en je dus niet naar binnen kon, terwijl je aan het fietsen was en de huissleutel gewoon aan de fietssleutel hing. Zo’n gevoel had hij nu om precies te zijn. Hij schudde de gedachte uit zijn hoofd en draafde doelloos verder. Hij had er een hekel aan als hij geen doel had, hij was een denker maar ook degene die snel actie ondernam. Hij liet niet met zich spotten, als iemand een slimme opmerking over maakte, nam hij geen eens de moeite om een slimmere opmerking terug te maken. Hij maakte de spreker gelijk een kopje kleiner, over het algemeen was hij een vreselijk simpel paard, maar toch weer zo uniek. Hij was vaak nors, hij had een luide stem met een rauw sinister randje. Zijn ogen waren leeg, langzaam was de emotie uit hem geperst toen hij jong was. Naarmate zijn emotie minder werd, werden zijn spieren groter. Wat hem tot nu maakte, een gemiddeld paardje qua schofthoogte. Rond de 1.67, hij was rank gebouwd. Zijn spieren rolde onder zijn huid terwijl hij verder draafde.

~En Fether!~

Met lichte verende passen leek de witte merrie haast over de donkere ondergrond te zweven. Haar staart was fier in de lucht geheven evenals haar hoofd. Haar oren lagen wel lichtelijk naar achter gevouwen, maar ze lagen niet zoals gewoonlijk strak in haar nek gelegd. Waarom zou ze ook, er was hier toch geen enkel ander mormel in de omgeving te zien, en als die er wel was zou ze toch wel indruk maken, met of zonder oren in de nek. Geen enkel dier kon om haar heen. Ze was geweldig, en bijzonder duivels voor zo’n elegante en beeldschone merrie. Niet iedereen had natuurlijk zo’n hoge dunk van haar, maar zij kende zichzelf natuurlijk beter dan ieder ander paard haar kende, en daardoor had ze de reden om zo’n hoge eigendunk te hebben.

Ze bewoog zich bijna geluidsloos voort door de lage begroeiing van struikjes gevuld met kleine doorntjes. Ze staken en schramden langs haar benen maar het deerde haar niets. Hier en daar sijpelde er een straaltje bloed langs haar witte vacht richting haar hoeven, maar ze voelde de pijn van de open wonden niet. Ze had al zoveel echte pijn gevoeld dat ze al heel heel lang geleden gestopt was met zulke nietige pijn waar te nemen. De wonden zouden toch wel weer helen zonder littekens achter te laten op haar perfecte huidje. Lenig sprong ze over een laatste struikje heen die haar weg versperde, en toen was ze uit het doolhof va prikkelende planten. Ze liep nu in een snelle draf recht op een groot open gebied af, waar amper iets groeide. Alleen hier en daar hele kleine plantjes, maar die waren niet eens het eten waard. Ineens stopte ze abrupt en gooide fel haar hoofd in de lucht. Een bezoeker in de buurt. Met een scherp maar snel oog speurde ze vliegens vlug de omgeving af, op zoek naar het wezen dat haar rust kwam verstoren. Ze had nu door welke richting in het andere paard was en sprong actief aan in draf. Haar staart was hoog en arrogant in de lucht geheven, en haar oren waren –nu wel- plat naar achter gelegd. Ze gooide bij elke pas haar knieën hoog de lucht in, waardoor haar hele aanblik er sierlijk en elegant uitzag. Al vlug kwam er een vos hengst in zicht, en kwam Fether tot de ontdekking dat dit geen complete vreemdeling voor haar was. Ze had hem al een keer eerder ontmoet, maar van die ontmoeting kon ze zich ook al niet erg veel meer herinneren. Vlak voor de hengst hield Fether halt, zonder de arrogante maar elegante uitstraling weg te laten vagen.

Een geur drong tot hem door, een geur die hem stokstijf stil liet staan. Eventjes stak hij fier en trots zijn neus de hoogte in, die geur kwam hem vaag bekend voor. Hij kon zich nog een merrie voor de geest halen, hij sloot zijn ogen terwijl zijn hersenen kraakte. Het was een merrie, dat was duidelijk, slecht ook, maar voor de rest zag hij alleen haar witte omtrekken. Haar naam kon hij zich niet meer voor de geest halen. Hij had de geur echter wel opgevangen, die typerende geur van de Horcrux, die doodse geur en hij had ook de laatste nieuwtjes ontvangen, wellicht iets overdreven. 'Heb je het al gehoord? Iemand heeft de Horcrux overgenomen, de leider blijkt een reusachtig paard te zijn dat iedereen vermoord die hem tegen zit of op zijn pad loopt.' Een kleine glimlach gleed rond zijn lippen, ze maakte de roddels altijd zoveel sappiger, hij had wel eens met de merrie gesproken ze was niet groot, ze was zelfs rond zijn lengte en ze vermoorde zeker niet iedereen op haar pad, dat was complete onzin. Zoals hij het net nog grappig vond, zoals hij er nu helemaal gek van werd. Hij voelde de woede in zich opborrelen terwijl hij zijn staart nijdig heen en weer mepte.

~Nog niet af, ga THE VOICE OF HOLLÀND kijken xD xD~