VIP~ Succesfully Deleted ~
Ik voelde mijn oogleden op elkaar geklemd, maar ik zag beelden voorbij schieten, in een flits.
Een schreeuw, figuren verdwenen in een gat, een deuropening.
“Ronson, Wortcount!” Was het laatste dat ik hoorde, toen vervaagde alles.
___________________________________________________________
Ik begon weer te voelen. Kou.
Mijn huid tintelde, ik voelde mezelf rillen, frisse lucht drong mijn neus binnen, ik hoorde alleen stilte. Toen ik mijn ogen opende, werd ik meteen duizelig, de omgeving was te groot om in een keer op mijn netvlies te verschijnen. Langzaam werd het beeld scherper, ik zag naaldbomen, onder de sneeuw, mijn benen, in een oude spijkerbroek, de neuzen van mijn schoenen die omhoog staken. Ik lag in de sneeuw. Mijn benen trok ik op, ik maakte mezelf klein, schudde met mijn hoofd, spetters natte sneeuw vlogen alle kanten op. Ik keek nog beter om me heen, een gigantisch bos, achter me was een scherpe rots. Nog even en ik zou doodvriezen, het gevoel trok opnieuw weg uit mijn armen, benen, ik werd licht in mijn hoofd. Opeens, een harde knal. Het leek een kanonschot.
Mijn hoofd voelde leeg, alsof er geen hersens in zaten. Door de ontzettende hoofdpijn kon ik niet goed nadenken. Ik bleef alleen maar aan de ontzettende kou denken. Nog een knal, nog een, nog een, en toen het geluid van een motor en banden die in de sneeuw knetterden. “Daar is ie! We hebben ‘m, we hebben ‘m!” Ik had het gevoel dat ik weg moest wezen, moest opstaan en naar de andere kant van de wereld moest rennen. Maar ik bleef zitten, er verscheen een landrover, een hoofd stak uit het raam en keek me recht aan. En opnieuw, voor de zoveelste keer, zakte ik weg.
_____________________________________________________________
“Hij word wakker. Dan, ben je oké?”
Dat laatste was naar mij gericht.
Anders dan de vorige keer, voelde ik me goed.
Ik had geen last meer van steken in mijn hoofd, mijn zicht was gelijk duidelijk.
Er lag een laken over me heen, mijn hoofd rustte op een zacht kussen,
witte muren, een vloerbedekking, een meisje, of vrouw, staarde naar me, ze keek bezorgd. Achter haar stond een man, hij was lang en droeg een overhemd en had zich vanochtend niet geschoren.
Het meisje had prachtige donkerbruine krullen, een donker gezicht, terwijl ik naar haar keek voelde ik me raar. Er draaide iets in mijn hoofd. “Alsjeblieft, zeg iets, ik weet dat je me kunt horen,” smeekte ze. Ik opende mijn mond, mijn tong en lippen waren droog. “Wat…” was alles wat ik kon uitbrengen.
Het meisje keek even achterom, naar de man, keek me daarna weer aan met haar bruine ogen. Ze pakte mijn hand, haar handen voelden warm aan, een tinteling ging door me heen, maar nog steeds, dat vreemde gevoel, alsof ik hier niet thuishoorde. “Hij weet niet waar hij is,” zei ze pijnzend. “Zou hij echt zijn geheugen verloren zijn?” Ze kneep mijn vingers samen. Geheugen veloren? Dat verklaarde een boel. Dat verklaarde waarom ik geen idee had wie ik was, wat ik deed, waar ik was, wat ik had gedaan, wat ik zou gaan doen. Alsof ik net was geboren, nog aan m’n leven moest beginnen. Alsof ik geen verleden had. Dit was heel erg vreemd. “Dan, je weet dat je Dan heet, toch?” Haar stem echode in mijn hoofd. Ze praatte tegen me alsof ik een kleuter was. “Nu wel,” antwoordde ik verward, mijn stem klonk krakend, kreunend. Ik trok mijn vingers uit haar handpalm weg en ging rechtop zitten, strekte mijn ruggengraat. Dan, als in Den. Dennenboom. “Weet- weet je nog wie ik ben?” Vroeg het meisje toen, met een trillende stem. Ze keek alsof ze op het punt stond gekwetst te worden. Ik bekeek haar nog eens goed, maar ik voelde niets, er kwam niets naar boven, ik kende haar gewoon niet. Maar blijkbaar waren we een stel geweest. Het was heel erg raar. Ik voelde me gedwongen om van haar te houden, terwijl ik geen idee had wie ze was. Ik kon me niet herinneren hoe het was om liefde te voelen, en daarom wist ik niet of ik dat nu ook voelde. Maar ik voelde me niet vertrouwd bij haar. Misschien was dat gevoel gewoon bedrog. Of was dit allemaal een droom? Ik wou dat het een droom was. Als ik dan wakker werd, wist ik weer gewoon wie ik was. Wat mijn plek was in deze wereld. “Ik ben Lizzie,” sprak ze na mijn zwijgen, plotseling klonk er een soort van woede in haar stem. Als een vrouw die kwaad was op haar man, omdat hij hun trouwdag was vergeten. De naam spookte door mijn hoofd, plotseling schoten er weer beelden door mijn netvlies die daar niet thuishoorden.
_________________________________________
‘Lizzie, be my Valentine.’
De krullerige woorden waren zorgvuldig op papier gezet.
Ik klapte de kaart dicht en staarde naar het hart op de voorkant.
Wat een cliché…
Maar ik wist dat zij het leuk zou vinden. Daarom deed ik het.
________________________________________
“Dan!” Lizzie schudde me door elkaar. “Wat is er? Zag je iets?” Haar gezicht was nu wel heel erg dichtbij, iets te dichtbij. “Niets, niets bijzonders.” Had ik haar een Valentijnskaart gestuurd? En hoe kwam die herinnering opeens terug? Verward staarde ik voor me uit, Lizzie zakte terug in haar stoel. De man die achter haar stond was weg. Ik kneep mijn ogen samen. “Wie is die man?” Vroeg ik snel. Ik moest alles in me opnemen, anders werd het een chaos. Lizzie keek achterom en merkte blijkbaar ook nu pas dat hij weg was, haar mond vormde een ‘Oh’, maar er kwam niets uit. “Peter. Peter Tabbit. Hij is je, eh… Agent,” zei ze. Agent? Wat voor agent? Wat moest ik met een agent? Lizzie had me nog een boel te vertellen. Maar op dit moment had ik écht geen behoefte aan lange verhalen, daar was het te druk voor in mijn hoofd. Ik had meer behoefte aan - “Koffie!” Peter kwam de kamer opnieuw binnen lopen en plaatste een dienblad met een kop koffie, suiker en melk op een tafeltje naast mijn bed. Ah, net waar ik zin in had. Ik gaf hem een dankbaar knikje plus glimlach en reikte naar mijn bakkie. Het was zo vreemd, het leek alsof de helft van mijn herinneringen weg was en de andere helft gebleven. Want ik herinnerde me toch echt wat koffie was, en ik wist meteen dat ik er graag een beetje melk in deed.Met een lepeltje roerde ik wat, soms raakte ik de wanden van het kopje en klonk er een getik dat de stilte deed doorbreken. Ik dacht aan wat Lizzie vroeg; zag je iets?. Hoe wist ze dat ik iets zag? Ze wist van alles over mij dat ik zelf niet wist, dat voelde verkeerd. “Ga maar weer slapen. Je hebt veel rust nodig. Wij gaan wel even, toch, Tabbit?” Het enige wat de agent deed was knikken, met een strenge blik. Een zeer typische man. Terwijl ik mijn koffie naar binnen werkte verlieten de twee eindelijk de kamer. Zodra Lizzie de deur achter zich dichtgooide, trok ik de lakens van me af en stapte uit bed. Een korte duizeling, maar het voelde goed om te staan. Ik had zo’n ontzettende koppijn, dat kwam waarschijnlijk door alle vragen die nog lang niet beantwoordt leken te worden. Ik liep naar een houten kast die tegen de muur stond, trok de deuren open, er lagen stapels kleding op de planken, een zoete geur drong mijn neus binnen, sterk wasmiddel. Verder niets bijzonders. De kamer was ontzettend leeg en ik had geen idee waar ik was. Was dit het huis van Lizzie, of van mij, of was dit een of ander hotel? Er hing een klok aan de muur; elf uur en zesendertig minuten. Geen idee of het avond was, of ochtend. Er waren geen ramen. Toen ik voetstappen hoorde, sprong ik gauw het bed in, het was beter als ze niets van mijn nieuwsgierigheid af wisten. Ik moest doen alsof ik niets wist. Dan zouden ze me des te minder leugens vertellen. Niets hier voelde vertrouwd, misschien was dat ontrecht en was alles in orde, maar voor nu kon ik nergens zeker van zijn. Het verbaaste me dat ik zo helder kon nadenken na die vreemde gebeurtenissen. Ik trok de lakens weer over me heen en deed alsof ik sliep. “Dan? Slaap je? Ik ga terug naar mijn appartement, maar Tabbit zal beneden blijven,” klonk van achter de deur, het was nauwelijks hoorbaar. Ik zweeg, hoorde haar van de trap lopen, toen was er een griezelige stilte. Ik kon mezelf horen denken. Als ik zo’n belangrijk persoon was dat ik een agent nodig had, waarom was Lizzie dan de enige die me was komen opzoeken? Was ik een of andere rotzak geweest?
COMMENTS, TIPS, VRAGEN?
HEEL ERG WELKOM!
Ik voelde mijn oogleden op elkaar geklemd, maar ik zag beelden voorbij schieten, in een flits.
Een schreeuw, figuren verdwenen in een gat, een deuropening.
“Ronson, Wortcount!” Was het laatste dat ik hoorde, toen vervaagde alles.
___________________________________________________________
Ik begon weer te voelen. Kou.
Mijn huid tintelde, ik voelde mezelf rillen, frisse lucht drong mijn neus binnen, ik hoorde alleen stilte. Toen ik mijn ogen opende, werd ik meteen duizelig, de omgeving was te groot om in een keer op mijn netvlies te verschijnen. Langzaam werd het beeld scherper, ik zag naaldbomen, onder de sneeuw, mijn benen, in een oude spijkerbroek, de neuzen van mijn schoenen die omhoog staken. Ik lag in de sneeuw. Mijn benen trok ik op, ik maakte mezelf klein, schudde met mijn hoofd, spetters natte sneeuw vlogen alle kanten op. Ik keek nog beter om me heen, een gigantisch bos, achter me was een scherpe rots. Nog even en ik zou doodvriezen, het gevoel trok opnieuw weg uit mijn armen, benen, ik werd licht in mijn hoofd. Opeens, een harde knal. Het leek een kanonschot.
Mijn hoofd voelde leeg, alsof er geen hersens in zaten. Door de ontzettende hoofdpijn kon ik niet goed nadenken. Ik bleef alleen maar aan de ontzettende kou denken. Nog een knal, nog een, nog een, en toen het geluid van een motor en banden die in de sneeuw knetterden. “Daar is ie! We hebben ‘m, we hebben ‘m!” Ik had het gevoel dat ik weg moest wezen, moest opstaan en naar de andere kant van de wereld moest rennen. Maar ik bleef zitten, er verscheen een landrover, een hoofd stak uit het raam en keek me recht aan. En opnieuw, voor de zoveelste keer, zakte ik weg.
_____________________________________________________________
“Hij word wakker. Dan, ben je oké?”
Dat laatste was naar mij gericht.
Anders dan de vorige keer, voelde ik me goed.
Ik had geen last meer van steken in mijn hoofd, mijn zicht was gelijk duidelijk.
Er lag een laken over me heen, mijn hoofd rustte op een zacht kussen,
witte muren, een vloerbedekking, een meisje, of vrouw, staarde naar me, ze keek bezorgd. Achter haar stond een man, hij was lang en droeg een overhemd en had zich vanochtend niet geschoren.
Het meisje had prachtige donkerbruine krullen, een donker gezicht, terwijl ik naar haar keek voelde ik me raar. Er draaide iets in mijn hoofd. “Alsjeblieft, zeg iets, ik weet dat je me kunt horen,” smeekte ze. Ik opende mijn mond, mijn tong en lippen waren droog. “Wat…” was alles wat ik kon uitbrengen.
Het meisje keek even achterom, naar de man, keek me daarna weer aan met haar bruine ogen. Ze pakte mijn hand, haar handen voelden warm aan, een tinteling ging door me heen, maar nog steeds, dat vreemde gevoel, alsof ik hier niet thuishoorde. “Hij weet niet waar hij is,” zei ze pijnzend. “Zou hij echt zijn geheugen verloren zijn?” Ze kneep mijn vingers samen. Geheugen veloren? Dat verklaarde een boel. Dat verklaarde waarom ik geen idee had wie ik was, wat ik deed, waar ik was, wat ik had gedaan, wat ik zou gaan doen. Alsof ik net was geboren, nog aan m’n leven moest beginnen. Alsof ik geen verleden had. Dit was heel erg vreemd. “Dan, je weet dat je Dan heet, toch?” Haar stem echode in mijn hoofd. Ze praatte tegen me alsof ik een kleuter was. “Nu wel,” antwoordde ik verward, mijn stem klonk krakend, kreunend. Ik trok mijn vingers uit haar handpalm weg en ging rechtop zitten, strekte mijn ruggengraat. Dan, als in Den. Dennenboom. “Weet- weet je nog wie ik ben?” Vroeg het meisje toen, met een trillende stem. Ze keek alsof ze op het punt stond gekwetst te worden. Ik bekeek haar nog eens goed, maar ik voelde niets, er kwam niets naar boven, ik kende haar gewoon niet. Maar blijkbaar waren we een stel geweest. Het was heel erg raar. Ik voelde me gedwongen om van haar te houden, terwijl ik geen idee had wie ze was. Ik kon me niet herinneren hoe het was om liefde te voelen, en daarom wist ik niet of ik dat nu ook voelde. Maar ik voelde me niet vertrouwd bij haar. Misschien was dat gevoel gewoon bedrog. Of was dit allemaal een droom? Ik wou dat het een droom was. Als ik dan wakker werd, wist ik weer gewoon wie ik was. Wat mijn plek was in deze wereld. “Ik ben Lizzie,” sprak ze na mijn zwijgen, plotseling klonk er een soort van woede in haar stem. Als een vrouw die kwaad was op haar man, omdat hij hun trouwdag was vergeten. De naam spookte door mijn hoofd, plotseling schoten er weer beelden door mijn netvlies die daar niet thuishoorden.
_________________________________________
‘Lizzie, be my Valentine.’
De krullerige woorden waren zorgvuldig op papier gezet.
Ik klapte de kaart dicht en staarde naar het hart op de voorkant.
Wat een cliché…
Maar ik wist dat zij het leuk zou vinden. Daarom deed ik het.
________________________________________
“Dan!” Lizzie schudde me door elkaar. “Wat is er? Zag je iets?” Haar gezicht was nu wel heel erg dichtbij, iets te dichtbij. “Niets, niets bijzonders.” Had ik haar een Valentijnskaart gestuurd? En hoe kwam die herinnering opeens terug? Verward staarde ik voor me uit, Lizzie zakte terug in haar stoel. De man die achter haar stond was weg. Ik kneep mijn ogen samen. “Wie is die man?” Vroeg ik snel. Ik moest alles in me opnemen, anders werd het een chaos. Lizzie keek achterom en merkte blijkbaar ook nu pas dat hij weg was, haar mond vormde een ‘Oh’, maar er kwam niets uit. “Peter. Peter Tabbit. Hij is je, eh… Agent,” zei ze. Agent? Wat voor agent? Wat moest ik met een agent? Lizzie had me nog een boel te vertellen. Maar op dit moment had ik écht geen behoefte aan lange verhalen, daar was het te druk voor in mijn hoofd. Ik had meer behoefte aan - “Koffie!” Peter kwam de kamer opnieuw binnen lopen en plaatste een dienblad met een kop koffie, suiker en melk op een tafeltje naast mijn bed. Ah, net waar ik zin in had. Ik gaf hem een dankbaar knikje plus glimlach en reikte naar mijn bakkie. Het was zo vreemd, het leek alsof de helft van mijn herinneringen weg was en de andere helft gebleven. Want ik herinnerde me toch echt wat koffie was, en ik wist meteen dat ik er graag een beetje melk in deed.Met een lepeltje roerde ik wat, soms raakte ik de wanden van het kopje en klonk er een getik dat de stilte deed doorbreken. Ik dacht aan wat Lizzie vroeg; zag je iets?. Hoe wist ze dat ik iets zag? Ze wist van alles over mij dat ik zelf niet wist, dat voelde verkeerd. “Ga maar weer slapen. Je hebt veel rust nodig. Wij gaan wel even, toch, Tabbit?” Het enige wat de agent deed was knikken, met een strenge blik. Een zeer typische man. Terwijl ik mijn koffie naar binnen werkte verlieten de twee eindelijk de kamer. Zodra Lizzie de deur achter zich dichtgooide, trok ik de lakens van me af en stapte uit bed. Een korte duizeling, maar het voelde goed om te staan. Ik had zo’n ontzettende koppijn, dat kwam waarschijnlijk door alle vragen die nog lang niet beantwoordt leken te worden. Ik liep naar een houten kast die tegen de muur stond, trok de deuren open, er lagen stapels kleding op de planken, een zoete geur drong mijn neus binnen, sterk wasmiddel. Verder niets bijzonders. De kamer was ontzettend leeg en ik had geen idee waar ik was. Was dit het huis van Lizzie, of van mij, of was dit een of ander hotel? Er hing een klok aan de muur; elf uur en zesendertig minuten. Geen idee of het avond was, of ochtend. Er waren geen ramen. Toen ik voetstappen hoorde, sprong ik gauw het bed in, het was beter als ze niets van mijn nieuwsgierigheid af wisten. Ik moest doen alsof ik niets wist. Dan zouden ze me des te minder leugens vertellen. Niets hier voelde vertrouwd, misschien was dat ontrecht en was alles in orde, maar voor nu kon ik nergens zeker van zijn. Het verbaaste me dat ik zo helder kon nadenken na die vreemde gebeurtenissen. Ik trok de lakens weer over me heen en deed alsof ik sliep. “Dan? Slaap je? Ik ga terug naar mijn appartement, maar Tabbit zal beneden blijven,” klonk van achter de deur, het was nauwelijks hoorbaar. Ik zweeg, hoorde haar van de trap lopen, toen was er een griezelige stilte. Ik kon mezelf horen denken. Als ik zo’n belangrijk persoon was dat ik een agent nodig had, waarom was Lizzie dan de enige die me was komen opzoeken? Was ik een of andere rotzak geweest?
COMMENTS, TIPS, VRAGEN?
HEEL ERG WELKOM!
Laatst aangepast door Mischa op wo 19 okt - 6:56; in totaal 4 keer bewerkt
