Allright, everything is allright

Ogen staarden door een lading ontploffende gassen, die met hele langzame bewingen die bijna niet te zien waren in de lucht resen. De twee ogen staken erg af met de lichtgetinte omgeving - de rest van het lichaam was verscholen in een dek van witte mantels die zich in een stoomversie rond haar lichaam wikkelden. Het bezorgde een aangename hitte, die niet te heet was om haar lichaam letterlijk in de brand te laten vliegen. Het was overgebleven stoom die regelrecht uit de stoomgaten gespoten waren, om in luchtwolkjes rond te drijven zonder enig einddoel. Doelloos stond de schim daar, starend in het niets. Ze had ook geen plannen voor vandaag. Of eigenlijk: wel. Ze wou alles rechtzetten. Álles. Als er überhaupt paarden waren die daarvoor teneer wouden komen. Ze wist dat sommigen niks meer met haar te maken wilden hebben. Ook al wist ze dat ze deze antwoorden zou moeten aanhoren, moest ze van zichzelf iedereen vertellen wat haar precies was overkomen.
Dat ze nu weer 'normaal' was. Dat ze zichzelf op dit moment haatte, om al haar afschuwelijke gedragsverwisselingen. Ze wou vooral met Sultan praten. Op de één of andere manier maakte ze zich heel erg zorgen over zijn meningen. De sterke hoop dat hij haar zou vergeven was iets wat hevig door haar lichaam draaide. Ook de anderen. Ze wilden zó ontzettend graag dat iedereen haar zou accepteren, dat iedereen een woord met haar wilden wisselen of in elk geval wilden luisteren. Ze zuchtte - de rookwolkjes die haar adem veroorzaakte verdween in de rest van de rook. Ze wou ze spreken, nu. Dat was de reden waarom ze haar hals ontkrulde, haar hoofd in de lucht hief en met een typische en emotiebare hinnik de lucht besproeien met zangerig geluid. 'Het doel heiligt de middelen.'
'Kom, alsjullie, alsjullieblieft.'

Rustig stond ze daar, op een heel klein verhoginkje dat een voor een lichtgevormd heuveltje zorgde. Achter haar liep het gebied over in ravijnen gehouwd uit ijs en inhammen. Ook waren er in de verte ijsgrotten te zien, die naar het andere gebied leidde met de insgelijkse naam. Het was best koud qua buitenliggende temperatuur, maar door de afwisseling van temperatuur door de bloedhete stomen kon je het eerder heet dan ijskoud noemen. Opnieuw schoot er een nieuwe gaslading uit een onherkenbaar gat, iets waardoor ze lichtjes schrok en ietwat achteruit deinsde. Hier kwam ze niet zo heel vaal - vooral de angst voor gevaren waren hier erg herkenbaar. Logisch, als je je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevond kon je je leven gemakkelijk verliezen. Hoe rot ze zich de laatste tijd ook voelde, dat was iets wat ze liever niet riskeerde.
Voor zover ze het wist kon ze een vage, heel vage schim ontdekken. De gassen waren lichtelijk doorzichtig maar brachten toch enige onduidelijkheid met zich mee: iets waardoor er moeilijk te zien was. Het prikkende gas veroorzaakte überhaupt al licht opkomende tranen in haar ogen waardoor haar blik al wazig was. Ze had gelijk. Niet veel later werden zwarte contouren van een paardenlichaam zichtbaar die ze vrijwel meteen kon herkennen als Sultan. De geur verraadde dit ook en liet blijken dat haar raadsbestemming juist was.
Het paard wist zich met soepele bewegingen om de rondingen en putten in de grond te verwerken, want zonder enige stoomwolken aan te raken bereikte hij de plaats waar zij zich bevond. "Sultan." zei ze, één seconde nadat hij haar naam uitgesproken had. "Laten we naar een iets veiligere plaats gaan." zei ze, even knipperend waarbij de tranen weggingen en haar zicht weer aardig scherp werd. De herkenbare vormen van de uitdrukking van Sultan waren als evenouds nog zo vertrouwd en bekend. Ze was blij dat iemand zoals hem haar altijd steunde, er altijd voor zorgde dat ze op het juiste pad terecht kwam. Hij was iemand die haar altijd zou blijven steunen, haar altijd zou geloven, zonder dat ze een verdere inkijk op het verhaal had verteld. Haar ogen stonden nog steeds kijkend in die van hem en vertelden dat hij mee moest gaan. Ze draaide haar lichaam om en plaatste die naast die van Sultan en besloot dat de plaats rond de veiliguitziende inhammen wel geschikt zou zijn. Toen ze daar eenmaal beland waren stopte ze, haar blik weer richtend op de hengst tegenover haar. "Sorry, het spijt me nogmaals heel erg voor alles. Ik wil je alles uitleggen, als je naar me zou willen luisteren. Het praat niets goed - juist niet - maar ik wil wel graag dat je het verhaal weet." zei ze. Waarschijnlijk wist hij zelfs niet dat ze een veulen had, een nieuw veulen. Een veulen die verloren was, die de hengst had afgepakt waar ze de naam niet eens van wist. Snel schudde ze de gedachtes weg om opkomende tranen te voorkomen. Wat was haar leven een puinhoop.

Damn, wat had hij medelijden met die merrie. Zoveel paarden die haar veroordeelde, maar het verhaal erachter niet eens wisten. Alsof ze alles al wisten, ze gooide roddels de wereld in en hielpen paarden zo de afgrond in. Zulke paarden wilde hij het liefste de nek omdraaien, want het enigste wat ze wilde was drama, drama en nog eens drama. Sultan had er een hekel aan, hij bemoeide zich dan ook vaak nergens mee en veroordeelde paarden pas wanneer hij bewijs had dat het ook zo was, eerder zei hij géén woord en lulde hij nooit mee met andere. Zo stak hij niet in elkaar en zo zou hij ook nóóit worden.
Aandachtig luisterde hij naar de woorden die Pearl uitsprak, knikte instemmend toen ze voorstelde naar een veiligere plek te verhuizen en braaf draafde hij achter de bonte merrie aan, waar hij nog steeds ontzettend veel van hield. Of dat ooit weg zou gaan; hij zou het niet weten - maar dat was niet belangrijk nu. Pearl wilde gaan vertellen wat precies het verhaal was achter haar gedrag en die wilde hij dan ook heel graag weten, al zou hij haar nóóit gaan haten. Echt niet. `Ik wil je verhaal graag horen Pearl, maar één ding moet je weten; whatever de reden ook is - ik hou van je.` Het laatste sprak hij zachter uit dan het andere, maar dit was iets wat hij tóch even kwijt moest voordat ze begon aan haar verhaal. `En natuurlijk wil ik naar je luisteren.` Voegde hij er nog snel aantoe, zodat ze misschien iets minder aandacht op die vier woorden legde, al meende hij ze wel. Sultan zei niet zomaar dat hij van iemand hield, hij loog trouwens ook vrij weinig - bijna nooit.
Vooral niet tegen paarden waar hij van hield en daar was Pearl er eentje van. Sultan bereidde zich voor op het ergste, maar verwachtte een hele normale reden die hij totaal zou begrijpen. Ook hij had tijden gehad waarin hij zich als een malloot gedroeg, als een kip zonder kop dingen besliste en dingen deed waar hij achteraf enorm veel spijt van had. Nu was die tijd voorbij, had hij zijn fouten beter gemaakt en ook die tijd was nu voor Pearl aangebroken. Tijd om haar leven weer op te pakken, door te gaan en het verleden achter haar te laten. Als ze dát had gedaan, kwam alles vast wel weer goed.

Het zwarte lichaam bleef in haar zichtsveld en hij stemde zonder woorden in om mee te gaan naar een plek die voor beiden een veiligere opstelling had. Het getik van hoeven werd verdubbeld aangezien zich er deze keer geen één, maar twee van de paardenexemplaren bevonden. Bij elke stap leek de lucht frisser te worden en de vieze, chemische geuren van het stoom langzaam weg te varen. Snel ademde ze een grote teug vol met lucht naar binnen, die meteen een koel en lekker gevoel door haar lichaam heen liet stromen. Soms had je buitenlucht - die niet bevuilt was met stoffen die daar niet thuishoorden - echt even nodig. Het leek wel alsof het slot op je hersenen dan opengingen en alles weer net dat tikkeltje helderder werd. Zijn woorden deden haar ingetogen en ingewikkelde stemming wat ophalen en ze glimlachte lichtjes en bedankelijk.
"Het is fijn dat ik op zo iemand kan vertrouwen, dat ik iemand heb die altijd voor me klaar staat. Bedankt, Sultan, je helpt me erg erg mee." zei ze, haar woorden tot zover zacht klinkend maar toch duidelijk verstaanbaar. Er was immers geen enkel ander geluid wat de andere zou moeten kunnen overstemmen. Ze zuchtte even, en de warme lucht die haar keel wat verliet werd onzichtbaar en snel vermengd in de koude buitenlucht waardoor het gevormd werd als witte wolkjes die als het niets verdwenen.
"Ik ben het je heel dankbaar dat je wilt luisteren. Ik ben echt heel dom geweest en begrijp er zelf niet eens meer wat van. Het is allemaal zo.. Zo.. Raar, denk ik." sprak ze, haar zoals altijd melodeuze klanken als een plotseling gezang de stilte overtredend. Nogmaals zuchtte zonder een enige reden. Ze moest gewoon de frustratie kwijt en gewoon het beeld van die rare tijd. Iedereen maakte wel eens een tijd mee waarin je je wat minder voelde, maar dit was anders. Heel anders. Dit was gewoon.. Het voelde voor haar als een zwarte plek, een duivel die haar via haar binnenste langzaam had uitgekamt ofzo. Ze wist het niet; dat was zelfs nog het onbegrijpelijke van heel het verhaal. Ze klonk wel een soort spastisch iemand, iemand die helemaal gek was geworden, als ze daarover begon. Maar het was écht zo, ze wist het niet. Ze wist helemaal niks. En dat was hetgene wat het allemaal zo onverklaarbaar maakte.
"Ik heb niet alleen slechte dingen meegemaakt, maar ook goede, leuke dingen. Maar omdat mijn leven op dit moment zo'n grote puinhoop is weet ik het allemaal even niet meer, denk ik. Alles voelt als een leeg gat, als je begrijpt wat ik bedoel." zei ze, ietwat aarzelend voor het feit dat het voor hem vast klonk als iets wat alleen overspannen, depressieve wezens meemaakte.