Allright my dear. [Treasure]

Soppende geluiden echoede door het moeras heen en als er nu paarden aanwezig waren, hoorde ze meteen dat zij er ook was. Niet dat het haar veel uitmaakte, de laatste tijd had ze toch wel zin in een gevecht aangezien dat een hele tijd geleden was. Langzaam duwde ze haar oren verder naar achter, ontblootte haar tanden deels en vernauwde haar ogen tot kleine spleetjes. Al haar spieren waren gespannen, enkel en alleen omdat de geur van een paard in haar neusgaten prikkelde. Fealyn stapte verder, negeerde de dingen die om haar heen gebeurde en focuste zich enkel nog op het paard dat blijkbaar naderde, maar zichtbaar was hij of zij nog steeds niet. De geur was ook niet sterk, dus ze kon er ook niet uithalen of het een hengst of een merrie was. Bang was ze zeker niet, ze zal wel zien wat voor misbaksel ze dicht keer tegen het lijf zou lopen toch? Minachtend snoof ze eens, hief haar hoofd hoog op en krulde haar hals een tikkeltje, waardoor ze haar benen wat hoger optrok telkens als ze een stap vooruit deed. Nog steeds ving ze geen glim op van het naderende paard, maar de geur werd sterker en sterker en Fealyn achtervolgde gewoon de sterke geur die hier in het moeras hing. De vreselijke stank van de modder negeerde ze totaal, want nu wilde ze eerst zien wat voor beest er rondhing. Al snel verscheen er een schim, die langzaam maar zeker dichterbij kwam en uiteindelijk voor haar stond. `Je liet wel lang op je wachten, is het niet?` Klonk haar zoete stem, die nog zachtjes na echoede in het diepe, donkere en smerige moeras. Met een minachtende blik liet ze haar donkere, doffe ogen even over het lijf van de oudere hengst glijden, onbekend voor haar. Nog wel iniedergeval, want ze zou zijn naam te weten komen ookal moest ze daarvoor zijn strot dichtknijpen.

Als het kon had ze haar wenkbrauw opgetrokken, maar Fealyn schudde enkel een keertje lachend met haar hoofd en keek naar de bruine hengst. `Anders zeg ik het toch niet?` Antwoordde ze droog en kalm. Even logisch nadenken en hij zou precies moeten weten wat haar reactie erop zou zijn, maar blijkbaar waren de slechte paarden voortaan te dom om normaal na te denken. Afkeurend schudde ze nogmaals haar hoofd, deed een stap naar voren terwijl de bruine hengst dat ook deed. Haar warme adem kaatste tegen de neus van de hengst, damn wat was hij gevaarlijk bezig. Fea zou maar een schijnbeweging moeten maken en hem dan aan de andere kant aan te hoeven vallen en hij zou op de grond liggen. Dom beest. Snibbig snoof ze eens, deed nog een enkele stap dichterbij waardoor haar neus bijna de zijne raakte, wat ze overigens het liefste voorkwam. Niemand moest aan haar komen, want die zou gegarandeerd een afdruk van haar hoef op z'n voorhoofd hebben staan. Een minachtend blik maakte plaats voor een ijskoude, emotieloze en vooral harde blik die recht in die van de hengst voor haar staarde. `Fealyn is de naam. En wie is deze vreselijke domme hengst?` Snoof ze geirriteerd, terwijl ze haar oren enorm ver naar achter drukte en een felle twinkeling in haar ogen verscheen. Het was tijd om haar zelf weer te gaan zijn, de moordmachine die ze altijd was geweest. Niet dat ze een vampier was of iets dergelijks net als al die andere slechte paarden dachten te zijn, want ze snakte absoluut niet naar bloed. Daar ging het haar helemaal niet om, pijn en het zien lijden van paarden. Dat zag ze het liefste en daar was ze voor geboren, haar bijnaam was als veulen al moordmachine en daar was ze trots op. Ook haar moeder, die ze overigens maar een aantal maanden heeft gekend, noemde haar zo. Elk veulen in de kudde vreesde voor haar, zij en haar tweelingbroer waren de twee dominanste en sterkste veulens van de kudde.

Een schaterende lach weergamlde door het moeras, afkomstig uit de mond van de slank gebouwde merrie. Kort schudde ze haar hoofd, keek met een verveelde blik naar de hengst en lachtte nogmaals. `Wees verstandig en hang niet de bad guy uit. Weet je dat je zo vreselijk nep overkomt, daar moet je echt iets aan gaan veranderen wil je echt dreigend overkomen.` Fealyn was volkomen ontspannen en wachtte geduldig af op de woorden van de hengst, zijn naam boeide haar niet eens meer. Prima als hij zich kwaad wilde maken om een miezerig woordje, maar zo stak zij absoluut niet in elkaar en het was een teken van zwakte als je om zo iets al pissig werd. `Prima als je je niet voor wil stellen. Iedereen mag mijn naam weten, ik wil echter bekend worden hier.` Antwoordde ze op zijn vraag, terwijl een lieflijke glimlach met haar lippen speelde. Ja, ze speelde een spelletje met hem en ze was zeker aan het winnen, want de hengst had absoluut de verkeerde weg genomen en was opweg naar de afgrond. Als hij maar goed naar haar woorden luisterde, want blijkbaar wist de jonge Fealyn meer af van het leven dan de wat oudere, nog zeer onbekende hengst voor haar neus. Snugger was hij zeker niet en ze stond ervan te kijken dat hij nog leefde, want vroeger vermoordde ze zulke paarden. Nijdig sloeg ze haar staart een keertje omhoog, keek met een walgelijke blik richting de hengst en deed een stap achteruit. `Hengstje, luister maar goed naar mijn woorden. Zo niet, ga je echt gruwelijk de fout in.` Maakte ze hem nog even duidelijk, terwijl ze haar voorbeen even optilde en haar hals een tikkeltje krulde. Verleidelijk knipperde ze een aantal keer met haar wimpers, keek uitdagend naar de hengst en trippelde een paar tellen op haar plaats. Kom maar op. Bang was ze zeker niet voor hem en zin in een gevecht had ze zeker, vooral met een hengst die zo'n attitude had.

De blik in haar ogen was gevaarlijk, haar spieren waren gespannen en ze was enorm alert, voor het geval dat hij eventueel naar voren zou schieten en haar aan zou vallen. Dan kon ze altijd nog aan de kant springen en hem flink te grazen nemen. Fealyn duwde haar oren iets verder naar achter, sloeg een keertje met haar voorhoef naar voren en maakte een rondje om de hengst. Minachtend snoof ze, gooide haar hoofd arrogant de lucht in en keek naar de niksnut voor haar neus. Wat moest hij eigenlijk in een gebied zoals deze, wat deed hij hier? Zo'n misbaksel hoorde aan de goede kant, hij was het niet eens waard om zich aan de slechte kant te voegen. Ook rook hij vaag naar een merrie, zou hij een partner hebben? HAHA~ dan zou ze hem nog harder uitlachen dan dat ze al deed, welke slechte hengst had nou gehoord van liefde? Welk slecht paard uberhaupt? Ze grinnikte eens bij het horen van zijn woorden en schudde haar hoofd nogmaals. `Waarom zou ik respect moeten hebben voor oudere? Jullie moeten juist respect hebben voor ons, wij zijn de nieuwe generatie dumass. Door het gedrag dat jij vertoond zou die niet heel veel beter worden.` Een kleine glimlach vormde zich nadat ze haar woorden had uitgesproken. Heerlijk om overal een antwoord op terug te hebben en ze hoefde er niet eens diep voor te graven, Fealyn was eenmaal heel handig in discussies en had altijd het laatste woord, eerder zou ze niet vertrekken. Nu zou ze absoluut nog geen gevecht met hem beginnen, eerst wilde ze hem nog even irriteren met haar vreselijk lange discussie en daarna zou hij er echt aan moeten geloven, Fealyn zou hem gelijk maken met de grond. Ze was sterk, trainde elke dag en zo te zien was deze ouwe knol al aardig op aan het raken. Een spottend lachje rolde over haar tong naar buiten en met een uitdagende blik keek ze recht in zijn ogen.