Ooh...hello mother...

Een git zwarte twenter*, die toch een blauwe schijn had gekregen, liep wat sufjes door het bos. Vooral omdat hij zijn eigen verveelden en wat moe was. Ja, duh, een slechte twenter kon ook wel eens moe worden, dat spreekt toch voor zich? En toch zeker als je dagen lang geen oog kon toe doen? Nou hoe zal je zelf zijn? Toen hij 6 maandjes was, had hij zijn moeder niet meer gezien…Nee hij had haar niet in de steek gelaten. Het was meer omdat hij…. zijn leven zelf wou lijden…Zonder moeder. Naja, hij wist wel dat zijn moeder waarschijnlijk razend op hem was, ofzo. Maar dat kon hij niet echt veel schelen, hij hielt meer zijn hoofd koel. Maakte je hem kwaad, dan wist je wel hoelaat het was. Niet dat hij een paard van 5 jaar kon verslagen. Maar een grote mond had hij wel, hij had dan ook geen schrik om zijn mening te zeggen, daarom kon hij maar beter van kuddes weg blijven, en solitair blijven leven. Zwijgen kon hij niet, en hij moest dan ook vaak het laatste woord hebben, dat het nu zijn bloed eigen moeder/vader of een vreemdeling was, dat scheelde hem niks. Een zwaar leven had hij dan ook wel niet echt gehad, de meeste lieten hem gewoon in zijn wijsheid, en zolang ze dat deden waren er geen problemen. Meestal liep hij alleen rond, iedereen liet de hengst met rust, zo moest het leven gewoon zijn. Geen tegenspraak, gewoon gerust gelaten worden, …Wel zalig, niet? Moorden? Ja, hij heeft al wel een of ander gevecht gewonnen, maar hij vocht niet tegen jongere types dan hem, hij joeg ze alleen maar weg. Hij vocht niet tegen oudere boven de 3.5 jaar, hij kon ze gewoon al weg krijgen met zijn groot bakkes, omdat de meeste toch al wisten dat ze hem niet konden laten zwijgen. Dus een echte opschepper was hij niet, toch? Waarschijnlijk zou dat pas later komen, wanneer hij wat meer met andere (slechte ) paarden zou optrekken. Op zijn lichaam waren wel wat littekens te vinden, maar veel ook niet. Hij werd amper geraakt als hij vocht. Maar genoeg gepraat over zijn Prive leven, straks weten jullie alles van hem af …

De maan verdween achter de bergen en stilletjes aan kwam de zon op, nog steeds liep hij wat rond, maar nu pas begon hij de gebieden wat te herkennen. Was dit niet zijn geboorte land? Was dit niet…DH? Hij draaide met zijn ogen en briesde, op hetzelfde tempo liep hij verder. En blaadjes kraakte onder zijn hoefje, allemaal verschillende kleuren. En als de natuur je wat zou schelen, zou het prachtig zijn geweest, maar je dacht toch niet dat Thor daar maar even zou van genieten. Dat zou het 8^ste wereldwonder zijn. Op zijn doodste gemak liep hij richting … Nou ja, waar ging hij naartoe? Even dacht hij de weg kwijt te zijn, maar toen kwamen al de herinderingen naar boven. “Och ja, als dit het gebied van de goedzakjes niet is?” Even deed hij zijn hoofd dominant naar boven en snoof de lucht op. Bah !! Bah bah bah. Die lucht, zo vreselijk… Bah! Toen liep hij gewoon weer door, en kwam uiteindelijk uit bij de rivieren. Dit was al zoveel beter. Hij liet zijn hoofd zakken, maar voor hij nog maar een slokje kon nemen, rook hij iets bekend. Hij richte zijn hoofd naar boven en keek voor zich uit, alsof hij iets aan de overkant had gezien. “Hallo moeder.” Zei hij, waarna hij zich omdraaide en naar de zwarte schim keek, die nog steeds zo mooi en duister leek te zijn. Voor de rest was er geen emotie te zien…

*2 jarig veulen



Voor Vidatje....:) x

En daar was Ivi. De gitzwarte merrie wie altijd de duisternis, de eeuwige sleur die bij het leven hoorde met zich meenam. Hoewel ze een merrie met qua uiterlijk hoge kwaliteiten was, was haar geest anders dan andere. Deze merrie, van de buitenkant beeldschoon , was slecht. En niet zomaar een beetje "fifty fifty", nee ze was ónvoorstelbaar slecht. Ze bezat over een geest, een waarmee ze paarden perfect kon manipuleren. Ivi kon paarden de schrik van hun leven geven zonder ze nog maar met één hand te hebben aangeraakt. Bijzonder effectief waren haar angstaanjagende ogen die je eerst moest zien om het te snappen en de slechtheid ervan te leren kennen -laten we dit dan ook maar niet proberen.
Hoog tilde de grafietzwarte merrie haar benen in de lucht, haar hoofd was fier in de lucht geheven en de omtrek liet zien dat ze over een chique gebouwd hoofd bezat. Een klein beetje werd haar staart de lucht in getild, het leek net of ze in haar eigen overwinnings marge liep. Als wakkerend vuur danste plukken manen langs haar gezicht en hals, het einde van de plukjes had net een bruin tintje wat de zon door de tijden heen had gecreëerd. Potentie was in haar houding te erkennen, maar evengoed was deze dominant als trots. Een vlaag koude wind ,waarin de winter al te beproeven was, streek langs haar kaaklijn en zweefde zonder toestemming te vragen haar vacht in en leek zijn best te doen het haar extra koud te maken. Toch had de friese merrie er geen last van. Het aankomen van de winter had ervoor gezorgd dat ze al een wintervacht had. Haar was niet dik , noch dat ze op een bolletje wol leek. Je kon er makkelijk haar spieren onder zien rollen maar tegelijkertijd bood het weerstand tegen de koelte. Zoals altijd was het motief van de merrie onbekend. Je kon je wel afvragen; wat deed ze hier? Wie is ze ? Wat is ze van plan? Het antwoord was simpelweg onbekend. Enkel Ivi wist wat ze hier deed, wie ze was en wat ze van plan was. Misschien had ze aan een enkeling verteld wat de rede was maar ze was onvoorspelbaar en ze kon van het een op het andere moment van gedachte veranderen.
Alert merkte Ivi een geur op, eentje die haar zogezegd wel érg bekend voorkwam. Dit wezen rook als haar, maar toch net wat anders. In een reflex krulde haar mondhoeken wat omhoog in een greins, haar duistere ogen waren op het landschap geworpen. Ze merkte dat ze het creatuur snel traceerde en hield halt. Een minuut duurde het, misschien wat langer of korter, en toen stond het nog niet volgroeide wezen. voor haar neus. `Hallo moeder.´ Thor, haar zoon, wie ooit een machtig paard zou gaan worden. Tevens was hij de zoon van Unreal, wat even haar partner was geweest. Iets van moederinstinct trok tot haar brein door, ze was trots. Trots tot wat haar zoon was uitgegroeid, dat moest ze toegeven. `Thor, mijn zoon´ snoof ze vurig met haar adembenemende stem. De merrie schoof haar benen een paar passen naar voren waarna ze even met wat zijwaartse passen om hem heen liep om hem geheel te bekijken. Hoewel het vrijwel niet te zien was, want zo minuscuul was het, was het kleine beetje trots ook in haar ogen te aanschouwen. En dat mocht ook wel.


Voor d´r liefste zoontjee