Always the same song.

Torcido stapte door de bossen heen. Het gekraak van de bladeren vulde het bos. En de Paint hengst zwiepte met zijn staart. Kil draafde hij aan. Zijn oren plat tegen zijn nek en zijn staart fier en sierlijk in de lucht geheven. Hij krulde zijn hals sierlijk. Ja, hij straalde een en al trots uit. Krachtige passen boorde zich in de grond van de Taiga. De bomen gleden langs de huid van de hengst. Maakte striemen. En sommige waren open. Maar de hengst voelde het niet, en anders negeerde hij het zwaar. Dynamiek zette hij krachtige zijn passen. Zijn hals en hoofd en staart fier en trots de lucht in geheven. Zijn ogen gleden van links naar rechts, bespeurend, naar iets te doen, naar iets eetbaars. Zijn wintervacht begon weer aan te groeien, en een van de dingen waar hij toch wel een grote hekel aan had, was sneeuw. Ijsgladde sneeuw, dat witte spul, dat witte koude spul. Torcido snoof, Ginger was dood, gelukkig. En eindelijk werd het waarheid, Pepper werd slecht. Pepper zou de enige goedzak zijn, die slecht zou worden. Torcido was van mening dat je slecht geboren moest worden, dat was Pepper ook, dat wiste ze alleen nog niet. En nu blijkbaar wel. Het zou lastig worden maar het zou lukken. Opeens stond Torcido stil, hij snoof eens diep. Ja, deze geur was bekend, te bekend. Crush…

De grond van de welgehete Taiga was bezaait met kleine, puntige kerstboomtakjes die zich in de vacht van haar onderbenen en haar hoeven nestelden. Ze negeerde dit irritante en herhalende gevoel, wetend dat dit met geklaag toch zou blijven aanhouden. Ook bleken deze puntige bladeren geen genoege te krijgen van het blijven plakken in haar manen, iets waardoor de zwarte, in waterval positie hangende haren vermengd werden met de groenige kleur. Ook iets waar niets aan te doen was en waar ze geen tijd meer aan besteedde. Rustig bleef ze doorstappen - haar hoeven steeds klevend aan de zachte, moerasachtige grond die doordringbaar was omdat het geregend had. Nog steeds hing er een donkere sfeer in de lucht, in het gebied. Iets waardoor door de duisternis haar lichaam een vage brij werd, versmolten in dezelfde kleur die de lucht en de omgeving met zich meedroeg. Niets meer dan enkel twee ogen, die uit kristal gehouwd werden en felblauw gekleurd waren. Haar oor hing naar achteren; de anderen had geen gevoel meer in zich en kon daardoor niet meer bewogen worden - iets wat ze al een groot deel van haar leven had. Haar blik stond strak naar voren, de belangrijke dingen in haar opnemend. Op dit moment was er niets bijzonders te zien, enkel duisternis die omringd werd door een symphonie van stilte. Er waren geen enkele geluiden. Zelfs de hoefstappen die ze normaal met hevig geluid voortbracht waren niet te horen omdat de modder het geluid afbrak voordat het de wijde wereld in kon gaan. Zo bleef ze lopen, eindeloos, zonder einddoel vooruit lopend en geuren en omgeving ontdekken. Plotseling kwam er wel iets wat haar opviel. Een geur, een bekende geur. Voordat ze er een naam aan kon koppelen werd een paard eerst met lichte contouren zichtbaar, om vervolgens als een geheel tevoorschijn te komen. "Torcido." Was het enige wat ze zei toen hij in gehoorstand was gekomen. Ze stopte, knikte eventjes als een begroeting om vervolgens af te wachten op een reactie van de hengst.