The Dark Mare

Hoef afdrukken werden gezet, in de modder. Stap voor stap, steeds maar weer. Keer op keer.. Twee benen die tegelijk te lucht in gaan. Zich met kracht afzetten en weer neerkomen. Manen die wapperen met de wind, een staart die een klein beetje heen en weer vliegt. De lente was over, de killende zomer kwam eraan. Maar hier in het moeras, is dat verleden tijd. Hier in het moeras, was het duister en donker. Nooit zal hier het vrolijke licht van de zon vallen. Ergens in de verte was er een vogeltje, niet wetende dat het nooit meer hier weg zou komen. Gebrek zou hebben aan daglicht, en voedsel. Het zong vrolijk een melodie. Om gek te worden. De herfst kwam eraan. Hoewel het hier duister en donker was, stond de zon hoog aan de hemel, zijn felgele tot fel oranje kleur, weerspiegelde over de modder. Maar enkele straaltje’s zonlicht waren krachtig genoeg, breken door, door de sterke taken en de sterke duisternis van het moeras. Nooit zal hier de vrede keren, nooit.


Een schim vormde zich in de verte hij kwam dichter bij. Krachtig zette hij zich af, bij iedere pas. Iet wat meer bij een omgevallen boomstam, soepel sprong hij erover heen. Gesnuif was hoorbaar vanuit de hengst, die de modder omhoog liet stuiven. Over een tijdje zou hij voor de derde keer vader worden, maar nu was er iets anders te regelen. Hij had een missie, en die zou hij volbrengen. Zijn oren bevonden zich op de standaard plaats, tegen zijn schedel aan gedrukt. Zijn staart en hoofd fier en trots de lucht in geheven, maar alles behalve dominant. Night Dancer was zijn naam. Hij snoof bij het horen van een vrolijk zingende vogel. Even hapte hij ernaar. En de vogel viel dood neer. Dat zou ze wel leren, Night Dancer stopte. Nu was het zo ver, hij zou naar Deina roepen. Zich bij haar kudde voegen. Night Dancer schraapte met zijn hoef over de modder, en stampte. Modder kwam op zijn benen terecht, littekens waren zichtbaar. En wonden, ja hij had ze veel. Maar niet uitzonderlijk veel. Night Dancer hapte naar adem en hinnikte luid en scherp. Dit was een hinnik dat paarden rillingen zou bezorgen. De hinnik was voor maar een iemand Deina, met de Horcrux. Zijn houding had iet wat respect, voor als ze kwam.

De witte merrie stond paraat. Ze had de luide hinnik gehoord en was meteen vertrokken van hun kuddegebied naar hier. De hinnik kwam van het moeras vandaan. Iets dat vele herinneringen met zich meedroeg. De merrie zuchtte eens diep en schudde haar hoofd. Ze sprong in galop en galoppeerde richting de luide hinnik toe. Ze liep door vele gebieden heen die ze goed kende. Haar spieren stonden gespannen en haar neusgaten had ze wijd opengesperd. Ze snoof eens luid om adem te halen en remde wat af. Ze probeerde natuurlijk zo snel mogelijk te reageren, maar sneller dan dit? Nee, daar had ze geen zin in. De witte merrie stapte door het bos, steeds dichter bij het moeras. Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen. Het was een tijd geleden dat ze hier nog geweest was. Ze liep in deze gebieden alleen rond als ze geroepen werd voor de kudde. Daar zou deze hinnik vast ook voor dienen. De stem herkende ze ook niet.

Haar donkere ogen zochten af naar een schim. Die ze al snel zag staan. Een grijns sierde haar lippen. Een ouder lid. Dat was een verassing. Vaak waren het veulens die graag door haar getraind wouden worden. Dat begreep ze. Ze was getraind door de machtige Cobrazarao en had een goede bloedlijn. Ze was slim, snel en sterk. De merrie veegde de grijns weer weg en liep naar de zwarte hengst toe. Respectvol stond hij daar. Goed. De merrie knikte kalm naar hem en stopte vlak voor hem. Haar donkere ogen bekeken de gespierde hengst kort waardoor ze een goedkeurig knikje gaf. "Je riep?" vroeg ze daarna ijskoud en licht geïnteresseerd. Ze wist heus wel waarom hij riep, maar het was een gewoontelijke zin. Die gebruikte iedereen en dan kreeg je goed antwoord. Vaak met een hele uitleg.

Langzaam keek hij toe hoe de witte merrie naderde. Night Dancer knikte even. ''Ik wil me graag bij jouw in de kudde voegen.'' Zei hij om maar even terzake te komen. ''Wat ik jou van nut kan zijn: Ik heb gehoord dat je veel veulens in de kudde hebt, ik train vaker, en kan helpen met de trainingen van de veulens. 2. Ik ben volwassen, 6 jaar, en dus heb ik ervaring. Een oorlog win je immers niet met veulens.'' Daarna bekeek hij de merrie eens goed. Ze had ook littekens, net als Night Dancer. De spieren op het breed gebouwde lijf van Night Dancer waren goed te zien. Hij liep een rondje om Deina heen, om haar goed te bekijken. Niets stoer doen, niets opvallend doen. Zo deden ze dat vroeger bij Night Dancer. Hij wist heus wel, wat het was om kudde leider te zijn. Hij was het vroeger zelf, maar goed genoeg gezeur over dat. Night Dancer stampte even met zijn hoef op de grond, hij werd het wachten een beetje beu.

De witte merrie snoof luid en luisterde naar de hengst. Ze knikte af en toe op zijn woorden en volgde zijn bewegingen toen hij rond haar heenliep. Ze bekeek zijn bouw eens goed. Hij toonde nu niet veel om stoer te lijken of om haar te overheersen. Dat was goed, want anders had hij kans om niet in de kudde te komen. Ze voelde een kleine trilling toen de hengst op de grond stampte. Ze drukte haar oren platter tegen haar schedel en hief haar hoofd hoog op. "Goed. Goed. Je mag in onze kudde, maar vertel me nog eerst je naam." Haar stem klonk ijskoud en streng. Ze vond het enorm onrespectvol om je naam niet te noemen. Oke, zij had zichzelf ook bijna nooit voorgesteld. Maar iedereen kende haar naam al dus waarom zou je je dan voorstellen? De merrie knikte nog eens. "In ieder geval, welkom." Een grijns sierde haar lippen terwijl ze recht naar de hengst keek met haar blik. Een blik die veel betekenissen gaf aan iedereen. Maar die zou ze niet meteen vertellen. Ze schudde haar vacht uit en wachtte nog op een voorstelling.