Only the Raven Black Mare is welcom now!

Hoef afdrukken werden gezet, in de modder. Stap voor stap, steeds maar weer. Keer op keer.. Twee benen die tegelijk te lucht in gaan. Zich met kracht afzetten en weer neerkomen. Manen die wapperen met de wind, een staart die een klein beetje heen en weer vliegt. De lente was over, de killende zomer kwam eraan. Maar hier in het moeras, is dat verleden tijd. Hier in het moeras, was het duister en donker. Nooit zal hier het vrolijke licht van de zon vallen. Ergens in de verte was er een vogeltje, niet wetende dat het nooit meer hier weg zou komen. Gebrek zou hebben aan daglicht, en voedsel. Het zong vrolijk een melodie. Om gek te worden. De herfst kwam eraan. Hoewel het hier duister en donker was, stond de zon hoog aan de hemel, zijn felgele tot fel oranje kleur, weerspiegelde over de modder. Maar enkele straaltje’s zonlicht waren krachtig genoeg, breken door, door de sterke taken en de sterke duisternis van het moeras. Nooit zal hier de vrede keren, nooit.


Een schim vormde zich in de verte hij kwam dichter bij. Krachtig zette hij zich af, bij iedere pas. Iet wat meer bij een omgevallen boomstam, soepel sprong hij erover heen. Gesnuif was hoorbaar vanuit de hengst, die de modder omhoog liet stuiven. Over een tijdje zou hij voor de derde keer vader worden, maar nu was er iets anders te regelen. Hij had een missie, en die zou hij volbrengen. Zijn oren bevonden zich op de standaard plaats, tegen zijn schedel aan gedrukt. Zijn staart en hoofd fier en trots de lucht in geheven, maar alles behalve dominant. Night Dancer was zijn naam. Hij snoof bij het horen van een vrolijk zingende vogel. Even hapte hij ernaar. En de vogel viel dood neer. Dat zou ze wel leren, Night Dancer stopte. Nu was het zo ver, hij zou naar Fawn roepen. Zich bij haar kudde voegen. Neveah zou dat ook doen. Night Dancer schraapte met zijn hoef over de modder, en stampte. Modder kwam op zijn benen terecht, littekens waren zichtbaar. En wonden, ja hij had ze veel. Maar niet uitzonderlijk veel. Night Dancer hapte naar adem en hinnikte luid en scherp. Dit was een hinnik dat paarden rillingen zou bezorgen. De hinnik was voor maar een iemand Fawn, met Valkyrie. Zijn houding had iet wat respect, voor als ze kwam. Met niemand zou hij een genoegen nemen. Iedereen behalve Fawn of iemand anders echt dierbaar. Die zou verscheurd worden. Tot ieder klein vogeltje, het kleinste miertje. Night Dancer zal al het levende hier doden. Behalve de gewenste.

[Fawn dus!]

Traag bewegende hoeven zonken weg. De moerassige ondergrond de hoeven gretig omklemmend. Knoperige manen plakten tegen een ravenzwarte hals. Lichtjes klam door de benauwde lucht. Gelijkmatig ‘geplop‘ echode zwakjes weer in de giftige stilte. Er was niets. Niets behalve de minder opvallende silhouetten en de zwarte schim in de grijze mist.
Een onwelkome scherpe trilling wekte haar gehoorsysteem, betekende bijna het doof raken van de merrie. Haar wenkbrauwen schoten omhoog, haar ondoordringbare blik op de idiote hengst gericht. Blijkbaar niet bewust van haar aanwezigheid slechts drie paardenlengten van hem vandaan. Dat betekende dus dat hij haar ‘Zwaaá~ntje’ totaal gemist had. Een stel peilloze ogen gleden naar beneden. Van het dode vogeltje naar de donkere hengst. Bespaarde hem het commentaar. Haar hals zoals zo vaak op borsthoogte hangend, gleden haar oren kribbig verder naar achter wanneer ze de afstand tussen hen in verkleinde en haar mond met nog slecht één omhoog getrokken wenkbrauw opende. ‘Ehj, mister BirdyKillahr.’ De melodieuze, prikkelbare klanken verdreven de echo die zijn onnodige hinnik had achtergelaten. ‘Als je geld moet; Dat heb ik niet. Een vraag; Er valt niets te beantwoorden. Klacht; Val mijn advocaat maar lastig.’ Er viel een korte stilte. Grofweg vijftig meter verdrop vlogen enkele vogels luid krijsend op. Reden onbekend, wellicht. De merrie haar lichaam boog, maakte zich klaar voor de draai om hem voor gezien te houden. ‘Of een verzoek.. Tja, dan hangt het er helemaal af wat het is. Helaas ben ik op het moment niet erg geïnteresseerd.’
Wederom vervolgde het geplop van de zuigende modder terwijl ze haar hals nog één keer half omdraaide. ‘Dus als dat alles was... Ájuu en veel plezier met je verdere leven en duimen voor jou dat ík daar niet in verwikkeld raak.’ En ze draaide zich om met een licht opgetrokken mondhoeken, ogen een vage glansloze, pisgele kleur.
Nog even en ze zou instorten. Nog even en haar héle darminhoud zou voor haar hoeven tentoongesteld worden.

Een zacht geplop was in de verte al gekomen om aangehoord te worden. De hengst keek de merrie aan, zijn ogen onheilspellend emotieloos en leeg. ’’Ehj, mister BirdyKillahr.’ Warne de melodieuze en prikkelbare klanken van de merrie. Die goed te horen waren met een echo, die nu op pad ging. Opzoek naar het onbekende. ’’Ik bespaar me de moeite, en zou je in leven houden raaf.’’ Zei de hengst sinister, en rustig. De hengst schudde zijn hoofd, liet zijn tong ever over zijn mond glijden en snoof. Hij tilde zijn hoef even op en zette die met een ‘plof’ weer neer. Even wat modder schoot omhoog, maar dat negeerde hij. ’’Ik hoef geen geld. En klachten heb ik ook niet.’’ Over de vraag, zei hij even niks, dat zou later te pas komen. Nadat hij even gezellig had ‘gekletst’ over haar andere opmerkingen. De hengst snoof schampertjes, keek de merrie sinister en kil aan. Hij schudde zijn hoofd, en luisterde naar haar volgende woorden. ’’Dat was niet alles Fawn.’’ Zei hij kalm. ’’Laat ik meteen ter zaken komen en het formele geode achter wegen laten. Ik heb je geroepen.’’ Begon hij bijna mysterieus. Zijn mondhoeken gingen even omhoog. ’’Ik wil me bij je kudde voegen.’’ Hij laste even een een pauze in. En gaf de vogels die verder op weg vlogen geen een blik waardig. ’’Ik heb voor jouw kudde gekozen. Omdat. Eerst wou ik in Horcrux, maar toen werd die over genomen door Satan.- Hij sprak het woord ‘Satan.’ Met afschuw uit. -Die was het mijn respect en waardering niet waardig. Eenmaal goed altijd goed, ik walg van hem, en even goed van de gene die hem respecteren en hem opvolgen. Maar goed, toen kwam de Valkyrie aan bod, ik heb nog geroepen naar Sythka. Maar ze reageerde niet en nu heb ik dus naar jou geroepen.’’ Hij snoof even en wachtte af.

’’Ik bespaar me de moeite, en zou je in leven houden raaf.’’
Een stilte. Doódse stilte. Even vergrootte haar ogen, haar mond zakte een millimeter open. Ze keek om, haar gouden ogen in die van hem borend. Haar mondhoeken trilde. Ineens werd de lucht gevuld met gelach. Puúr zuiver gemeend gelach, geschetter.
En het ging door. Hield aan, zocht niet naar de ‘uit’ knop van haar plezier. Was simpelweg zó verrast, zo ontdaan door de woorden van deze dómme hengst. Want dat was hij. Had hij niet door dat hij nu een alfa - een álfa - voor zich had? En dan ook nog van de Válkyrié? Deze moest ze in ieder geval onthouden. Wacht maar tot ze het aan Kyanos vertelde. Waarschijnlijk zou hij heel droog blijven staan, maar hoogstwaarschijnlijk zou hij moeite krijgen met zijn ‘ondoordringbare’ reputatie hoog te houden. Omygoddie, serieus. Nog steeds werd het geschater niet minder, wist er enkel een eenzaam woord uit te persen. ‘GEWELDIG!’ Daar had ze net genoeg lucht voor opgespaard. ‘JIJ MÍJ IN LEVEN HOUDEN? Wat jij wilt knul, wat jij wilt~.’Ondertussen staken de tranen in haar ogen. Áh, haar buik deed zo'n fucking píjn.
’’Dat was niet alles Fawn.’’ Ineens staakte haar gelach, keek weer voor het eerst op na haar uitbundigheid. Geen kruimel was terug te vinden van haar lachen. Keek hem nu enkel licht verontwaardigd aan. Haar mond wederom slechts een streep van emotie. De heldere, strenge klanken over haar lippen rollend. ‘.. Niet?’ Dit begon vervelend te worden.
Hij glimlachte. Haha, dus dit was tóch een grapje? Niet grappig.
’’Ik wil me bij je kudde voegen.’’ Weer een stilte. Een kort geproest verjaagde deze weer. Dát... was grappig.
Maar dit liep uit de hand. Deze stupidity was simpelweg overdreven. De grap was eraf. Een lichte zucht ontsnapte uit haar keel wanneer hij over zijn redenen, motivatie, etc. etc. begon. Ontzéttend interessant allemaal. ‘Blablabla. Luister eens, knul.’ Haar hals krulde, haar nietzeggende, peilloze ogen dwaalde over hem heen, concludeerde weeral dat hij niéts bruikbaars voor haar te bieden had. Als munten die tegen elkaar klingen, vloeide de woorden eruit. Nonchalant, beslist. ‘Ik hoef geen wannabe's in mijn kudde. En al helemaal geen hengsten die hun leider zogenaamd willen vermoorden.’ Haar ogen draaide zonder bestemming, tevergeefs zoekend naar een uitweg van haar verveling. ‘Dus,’ haar ogen stopten wederom in die van hem. Simpelweg neerkijkend op zijn verschijning. Zijn wezen. Hij was niéts vergeleken met háar. ‘Je hebt nu twee keuzes: Óf, je rent weg. Zo hard als je kan. Zonder om te kijken. Óf, keuze twee: Je vecht met me. Vecht met mij, de alfa, de White Raven van de Valkyrie.’ Hij had geen schíjn van kans. Wat voor wonder er ook voor hem mocht komen. ‘Geloof me, jij was beter af geweest als ik hetzelfde had gedaan als Syth. Hij had geweldige humor, maar dat zou niet helpen bij wat hem te wachten stond.

’’Ik zeg niet dat ik denk dat ik je te vermoorden.’’ Zei hij nuchter, de merrie begreep hem niet maar goed dat was haar probleem dan. Hij rolde met zijn ogen. En ‘luisterde’, met een oor maar toch begreep hij haar al te goed. ’’Maar ik wil je niet vermoorden, ik zal de kans nog niet eens krijgen.’’ Zei hij kalm en kil, hij fronste zijn wenkbrauwen en zei: ’’Ik ren niet weg, en al helemaal niet zo hard als ik kan. Ik zal de moeite niet eens doen. En vechten zal ik ook niet met je doen.’’ Night Dancer schudde zijn hoofd, hij begreep haar niet. Hij rolde met zijn ogen, zijn ogen sinister en diep als je erin zou vallen, zou je nog wel eens heel lang onderweg kunnen zijn. Hoewel dat nogal zacht uitgedrukt was. Hij zwiepte verveeld met zijn staart tegen zijn flanken. Stampte met zijn hoef in de modder, om de overige vliegen te verjagen en zuchtte. ’’Maar goed. Ik heb nu blijkbaar nog een paar keuze’s: Of weg gaan. Of doen wat van me verwacht word om toe te treden. Of gewoon toe te treden.’’ Night Dancer schraapte even zijn keel maar zei niks. Rustig wachtte hij dood normaal en serieus af.