Walking around - Nevaeh!

Unreal draafde vlot over de vallei. Wind vlagen deden zijn manen opwaaien. Bijna geen enkel paard wist dat hij terug was. Al moest hij zeggen dat hij zoiezo nog maar weinig van paarden hoorde die er waren voor zijn vertrek. Iedereen was Dh een beetje zat geweest dacht hij. Hij wist niet of hij er zo blij mee was, dat er zoveel nieuwe paarden waren. aan de ene kant, nieuwe paarden op de stuipen op het lijf te jagen.. Aan de andere kant, hij was wel blij met zijn naam toen der tijd. Iedereen kende hem wel, dus geen paarden die dachten beidehand te gaan doen. ach, wat zou het hem ook uit moeten maken. Hij snoof eens diep en schudde zijn hoofd. Zijn oren een tikketje naar achter. Je kon zeggen dat ze zo waren gegroeit. zijn blik viel over de omgeving. Het gras was kapot gelopen door andere dieren die weg trokken. Weg omdat de winter eraan zat te komen. de lucht was al killer geworden , en de tempraturen zwaar gedaalt. Het maakt hem niet uit hoe koud of warm, het veranderde hem niet, hij bleef die sluwe hengst. Noujaaa, de één noemde hem charmant, de andere vies, of een duivel. Het lag eraan hoe je je tegenover hem gedroeg. Nu nog steeds, daar niet van. maar toch was Unreal iets veranderd. Misschien toch was meer nadenkend.. niet meer zo klakkeloos over alles als 2 jaar geleden. Dat dacht hij , of het zo was moesten oude bekenden maar beslissen. Als hij ze nog eens zou zien. Hij had geen idee. Een vage geur kwam zijn neus binnen.
-flut..-


[moes tusse door ng ff hond uitlaten . moet weer ff inkomen, jaah dit wordt weer het accje van Unreal, dus cain bestaat niet echt. srry voor evt. spelfoute ;p]

Snel tilde ze haar benen omhoog, even snel plantte de inktzwarte merrie haar hoeven in de van de dauw vochtige ondergrond. Het werd kouder, de winter liet niet lang meer op zich wachten en de eerste sneeuwvlokken zouden weldra de aarde aantikken met hun zachte, witte vingertjes. Een gure herfstwind deed haar lange, ietwat krullende manen en staart opwaaien. Haar hals was in een lichte krul, haar fijn gevormde oorschelpen draaiden elke kant op om elk hoorbaar geluidje te herkennen. Haar adem verdween als witte condenswolkjes in de vroege avond. Haar inkwazrte vacht werd dikker, als natuurlijke reactie van de natuur. Ze was op het hoogtepunt van haar leven. Ze was behoorlijk jong, sterk, gezond en had een prachtige dochter ter aarde gezed. Maar toch was ze niet tevreden. Haar veulen was weg, al meer dan een half jaar- waarnaartoe wist ze niet. En de hengst waarbij haar hart lag, was ook weg. Ze had hem al heel lang niet meer gezien en had gehoord dat hij bij de Horcrux toegelaten was. Terwijl ze een jaar geleden nog allebij in de Valkyrie wilden. Een diepe zucht rolde uit haar keelgat. Al heel lang was ze geen levend wezen meer tegengekomen. Toen een geur haar opengesperde neusgaten binnendrong, spitste ze haar oortjes en vertraagde wat. Ze zwenkte naar links, vanwaar de geur vandaan kwam en zag in de verte een gestalte staan. Wat dichterbij gekomen merkte ze dat hij even zwart als haar was. Rustig stopte ze voor haar neus, liet haar ijzeren blik over zijn lichaam glijden en zei tenslotte toonloos, ondertussen nonchalant met haar ztaart zwiepend: "Hallo daar"

Unreal's oren draaiden zich naar het geluid van soppen van hoeven in het drassige gras. Niet veel later volgde zijn blik. Hij bleef hangen op een zwart gedaante. eerst nog op een behoorlijke afstand , maar al gauw naderde het. De merrie kwam hem niet bekend voor. waarschijnlijk ook een nieuweling hier in DH. Hij snoof eens toen de merrie voor hem stopte. De woorden die de merrie sprak leken zijn oren in te zweven en drongen niet veel later tot zijn hersens door. Hij keek de merrie aan en knikte. 'goedendag' zei hij wat nonchalant met een grijns op zijn gezicht. "en wat mag de naam van deze merrie zijn ? " Zijn staart schommelde kalmpjes heen en weer en zijn ogen bleven hangen op de merrie. ze was net als hem donker zwart. en hij rade dat ze ook een volle fries was. Zeker weten deed hij niet, tegen woordig waren het allemaal halfbloedjes. Soms kwamen er nog echte rassen voor. onder andere hemzelf. Al was hij voor een echte fries wel wat groot en breed. Beetje uit de kluiten gegroeit kon je zeggen. De merrie voor hem... Tja ze leek hem wel een optimist, niet negatief bedoelt. Maar niet zoals hijzelf in het leven stond. Hij was nu 2 dagen in Dh en hij moest Ivi nog eens gaan zoeken. Hij wou haar speken. Dat zoiezo, gewoon ff weten hoe het nou met haar zat. boeide hem niet of ze nog wat van hem wou. Hij deed toch wel waar hij zin in had. Dat kon niemand veranderen.

-moet er echt weer aan wennen -

De hengst was groot- groter dan het normale voor een Fries. Tenminste, ze nam aan dat hij tot hetzelfde ras als haar behoorde, gezien zijn bouw en kleur. Ze schudde even haar inktzwarte hoofd, waardoor haar warrige voorpluk naar links kwam te liggen. Ze luisterde naar de woorden van de hengst, die standaard woorden. Bijna slaapwekkend. Was er dan niks leuks meer te beleven op deze planeet? Ze onderdrukte een zucht, wiebelde van het ene been naar het andere. "Normaliter geef ik mijn naam niet zo snel weg aan vreemden, hengst. Dit om het feit dat onze wegen hierna waarschijnlijk zullen scheiden- mijn naam zou nergens nodig voor zijn. Maar omdat jij er betrouwbaar uitziet, mag ik je mededelen dat men mij met Nevaeh aanspreekt" Rustig was haar houding, inktzwart was haar vacht. Doe iets leuks, doe iets interessants. Een zucht rolde uit haar keelgat, terwijl ze haar blik ergens anders op focuste. Het was een grijze dag, en als het aan deze hensgt lag zou dat ook zo blijven.