Nevaeh show yourself [KLAAR]

Kristalwitte sneeuwvlokken dwarrelden rond haar lichaam en bleven in haar manenbos hangen. Eens per jaar vervloekte ze het weer, dat was op dagen zoals deze. De koelte was één van de dingen waaraan de meeste paarden zich irriteerde, zij niet. Ivi vervloekte de witte klonten omdat ze wit van kleur waren, de tegenpool van zwart , de kleur van de hel. Net of het goede op deze donkere , koude, slechte dagen toch nog wanhopig probeerde terug te vechten en deze zee van nattigheid over de wereld heen gooide. Meteen zat de merrie al in haar hoofd met de vrolijk huppelde goedzakken, die híélden van de sneeuw. Nog een reden waarom sneeuw niks meer dan een goede kleffigheid was. Helaas hoorde het bij het leven -ofgoed Ivi's leven was eerder dood.
Haar inktzwarte benen brachten haar met zwierige, stijlvolle bewegingen door de laag sneeuw die de zwarte hemel als ware op haar had afgevuurd. De sneeuw belemmerde haar in haar soepele bewegingen maar toch was zij een bloedmooie , onwerkelijke verschijning. Als een gevallen engel die door god uit de hemel was gegooid en als een verbanneling op aarde zwerfte. Haar saffierblauwe ogen stonden keihard, of een alien met een rietje de hersens uit haar lichaam had geslurpt. Jummie, ze kreeg spontaan honger.
Ivi's gevaarlijk verleidelijke ogen dwaalde af naar een punt voor haar. Kale bomen met een zilveren bast, nu gehuld in een laag sneeuw, werden door de wind aangevoerd en bewogen rusteloos en grotesk heen en weer waardoor al het sneeuw ervan af viel. De merrie wist dat nu ze deze bomen genaderd was ze heel snel op het zilveren meer zou duiden. Deze tijd deed haar denken aan haar jeugd, toen ze als een-jarige een friese merrie leerde kennen. Haar naam lag niet meer zuiver aan de lippen maar de dingen die zij twee hadden meegemaakt stonden haar nog wel bij. Ze waren hetzelfde type, slecht & duivels , zo verdorven dat hun ziel naar de hel gebracht zou worden, vroeger of laat. Wat was er met deze merrie gebeurd? Was ze héél-héél misschien wel hier ergens in dreamhorses? Ze zou het erop wagen.
Met energieke bewegingen bracht de merrie zich voort, haar knieën optillend en boven de sneeuw uitstekend. Over haar inktzwarte vacht leken blauwe en paarse accenten te spelen, of de zon haar hare streelde, maar die was er niet. Beheerst kwam ze dan tot stilstand om even uit haar grandioze ogen om zich heen te kijken. Alert werden haar oren even uit haar lange, wervelende manen getild en luisterde ze naar elk geluid dat ze kon horen. Niks verdachts. Ze was net zo'n NCIS agent, die wakend om zich heen keek. Toen bracht het van zijde gemaakte, zwarte brok onheil haar hoofd in de lucht en klonk er een luide hinnik. Haar stem omhulde als een giftige mist. Furieus bewoog ze zich dan naar haar voren, trok haar benen met zich en vervolgde haar tocht. Nog steeds lag haar aandacht op haar omgeving, zoekend naar tekens van leven.
De majestueuze merrie glimlachte sereem, mysterieus , of het iets verborg. Een ondeugende glimlach sierde haar saffierblauwe ogen en haar volle lippen stonden iet wat minder bars dan drie seconden geleden. Toen werd het geluid van een paard dat haar weg zocht door de sneeuw duidelijk. Zouden haar verwachtingen over dit paard kloppen? Ze likte geamuseerd langs haar lippen terwijl ze zich groter maakte en nog beestachtiger leek dan even te voren. Innerlijk vuur spoot door haar aderen, ze had er nu nog beheersing over maar kon het laten ontploffen wanneer ze wilde.

[&Nevaeh]

Spastisch schoten haar diepgroene ogen van de ene dikke sneeuwvlok naar de andere. Met een hoge snelheid, aangevoerd door de gure wind die er stond, vlogen ze recht voor haar inktzwarte neus naar beneden. Haar kop schoot van links naa rechts, tot ze er gek van werd elek sneeuwvlok met haar smaragdkleurige ogen te volgen. Ze kreeg er koppijn van. "Humpf" Een chagrijnige vloek verliet haar keelgat toen ze haar hoofd naar beneden liet vallen en haar ogen dichtkneep tegen de sneeuw, die onderhand als naaldjes tegen haar dikkere vacht aanschoten. Om de vijf meter moest ze zich uitschudden om die vervloekte sneeuw, samengeklonterd als een plakkaat aan de voorkant van haar lichaam, van haar borst en voorhoofd afte schudden. Ja, ze hield van kou. Ze hield van sneeuw. Ze hield ervan om door de witte materie te sjezen en erin te rollen. Maar als ze érgens een hekel aan had, dan was het aan sneeuwstormen. Niks kon ze meer zien, alleen het grijs van de sneeuw en haar omgeving. De geur van ander paard vloog haar opengesperde neusvleugels binnen, maar ontsnapte snel weer door de harde wind. Ze sjokte de richting op waar de geur in vlagen vandaan kwam. Uiteindelijk zorgde de bomen, die dicht bijeen stonden dat de sneeuw haar niet bereikte. Ze schudde zich uit, opende haar ogen en keek recht in de ogen van Ividanara. "Meis, je kijkt naar me alsof ik je nieuwe prooi word." Ze trok een wenkbrauw op en keek onderzoekend naar Ividanara voor haar. Ze waren bijna hetzelfde. Allebei roetzwart, dezelfde bouw, hetzelfde ras. Maar toch waren ze compleet verschillend. Ividanara was mooi te noemen. Glanzende zwarte manen, perfect recht, prachtige kleur ogen. En zij, Nevaeh daarintegen, had fletse donkergroene ogen en manen die op dreadlocks leken. Ividanara was slim, dacht na voordat ze wat zei. Nevaeh zei wat ze wilde, het boeide haar geen hol. "Huwh, lekker weertje is het niet?" Vroeg ze aan de merrie voor haar, terwijl ze een blik op de grijze hemel wierp. Lente, kwam de lente maar gauw.

`Omdat bondgenoten raadzaam zijn in deze tijden?´. Ááh, zo dacht deze merrie dus. Bondgenoten, nee die bestonden niet. Ivi zo nooit zo stom zijn om haar vertrouwen in een ander persoon te leggen. Het was handig om personen rond je heen te hebben die je hier en daar een handje bij konden helpen maar om nou al haar vertrouwen bij een persoon te leggen ging haar werkelijk veel te ver, want dat is wat de meeste personen dachten bij 'bondgenoten'. Hmm ja, die hadden vast nog nooit van die film's gezien waarin er altijd twee óf drie slechterikken waren die onder een hoedje speelde maar vroeger of later elkaar weer als een steen lieten vallen. Dan verloren ze. Ivi snoof nijdig en keek de merrie dan zijdelings aan. Haar donkere ogen staarde voor zich uit maar hadden zich niet precies op een ding gefocust, ze leken leeg, dooi, alsof er geen gedachte of emotie achter schuilde. `Dat heeft werkelijk níks met mijn opmerking te maken. Ooit aan gedacht dat je vriendinnetjes je in de steek zouden kunnen laten? Evengoed is kracht maar één ding, wanneer je slim bent kan je er ook in je eentje uitkomen; tot op zekere hoogte´ haar stem was koud, honend en wreed. Er zat een bepaalde waarschuwing in verstopt die onbeschrijfbaar was. Alles aan deze koude, íjskóúdé merrie was verkeerd. Als je een beetje gezond verstand had wist je dat het het beste idee was hier zo een , twee , drie te verdwijnen.
Een grom met beheerste dreiging verliet haar mond. Het klonk niet als die van een holbewoner maar als dat van een duivelse furie. Er was ook geen logisch verklaarbare reden voor, het verliet gewoon haar mond én hoorde bij haar. Even schokten haar schouders waarna ze zich even wat uitreikte en haar nek weer richting Nevaeh draaide. Misschien kon ze dit keer beter even luisteren naar het paard omdat ze net al brutaal haar aandacht op andere dingen gericht had. `Het doet er niet toe. Ben je nog steeds kuddeloos, Ividanara?´. De merrie gniffelde, huwh , was er iets grappig? Door wat met haar hoofd te schudden probeerde ze haar hersens weer aan het werk te krijgen. Godsamme , wat had ze dan over het hoofd gezien? Nijdig draaide haar oren verschillende kanten uit terwijl ze haar nek woest had opgekruld en haar neus tegen haar borst had gelegd. Als je het eerste het beste paard had gevraagd wat ze van haar vonden op dit moment hadden ze zeker 'paranoïde' gezegd. Dat was ze niet. De nachtzwarte merrie kon er enkel niet bij waarom de merrie lachte, dat was gewoon vreemd. Er sijpelde gedachte door haar hersens waarna ze besloot dat het aan ervaring lag. De fries had deze vraag al eens eerder gesteld, niet aan haar. Misschien had ze een vage voorspelling gemaakt. Eigenaardig, dat deed ze zelf nooit.
Dan tilde indrukwekkende merrie haar hals op en stak haar hoofd lichtjes vooruit waardoor de spieren onderaan haar hals werden aangespannen. `Uit deze vraag neem ik aan dat je jezelf al ergens hebt gevestigd?´. Even haalde ze haar neus op, jahoor Valkyrie. Natuurlijk, bedacht ze zich zonder de merrie een kans te gunnen haar te onderbreken en klonken er alweer spoedig krachtige woorden `Dat had ik niet verwacht van jou, moet ik zeggen. Van jou kant zal je wel denken dat ík een doorgezaagd antwoord zou geven maar vertel mij dan maar eens waarom jíj juist in een kudde zit? Bescherming, team-work? Óf beloofd de leider je eeuwige roem? Neenee, ik ben niet van het soort dat haar ziel in de handen van een ander legt en op commando naar een leider luistert. Als je nou komt aanzetten met slappe argumenten als 'zo verslaan we de goede' ga ik janken [Even lag er een zwáár sarcasme in haar stem]. Dat proberen leiders al eeuwen, maar is het er óóit een gelukt? Nee! Natuurlijk, het zal wel door de Valkyrie komen, zijn ze onoverwinnelijk?´. Het was niet dat ze een verschrikkelijk hekel aan de merrie had dat ze deze woorden op haar afvuurde, nee , ze was nog rustig, ze hield zich in toom. Ivi was nieuwsgierig, hoogstwaarschijnlijk was deze merrie slecht en daarom kon ze niet vatten waarom de friese merrie haar vertrouwen in een kudde had gelegd. Als ze had opgelet was het haar wel opgevallen dat grote leider na grote leider gevallen was en had verloren.

Nog steeds wervelde de sneeuwstorm onbekommerd verder, trok zich niets aan van de dieren die een hekel aan het witte spul hadden. Hij bond zich samen met de wind, die met haar koude, ijzige vingers door haar klitterige manenbos woelde en over haar dikke vacht streek. Zwarte klitten sloegen tegen haar huid, striemden tegen haar wangen. Geïriteerd snoof ze. De adem die raspend over haar koude streek, werd onmiddelijk meegevoerd met de kracht van de ijskoude wind. Ze ging met haar kont tegen die wind in staan, ookal transformeerde de wind haar staart in een zweep die tegen haar huid aanstriemde. Ze trok haar pikzwarte kop wat in, rilde eens en draaide toen haar smaragdgroene ogen naar Ividanara, de ogen waarin altijd wel een eigenwijze glans in was te vinden. `Dat heeft werkelijk níks met mijn opmerking te maken. Ooit aan gedacht dat je vriendinnetjes je in de steek zouden kunnen laten? Evengoed is kracht maar één ding, wanneer je slim bent kan je er ook in je eentje uitkomen; tot op zekere hoogte´ Ze moest toegeven dat ze het op dit punt eens was met de merrie. Ze kende wel een aantal voorbeelden die door kracht hogerop waren gekomen, meer macht hadden gekregen. Maar hoeveel paarden wist ze wel niet op te noemen die door hun ongekende slimheid macht hadden gewonnen? Bovendien had Neev automatisch meer respect voor slimme paarden. "Op dit punt geef ik toe dat je gelijk hebt, Ividanara. Er zijn maar weinigen die kracht en brains weten te combineren." Snoof ze. Ze moest haar ietwat vreemde, krakende stem wat harder laten klinken door de wind die haar oorschelpen binnentrad en een suizend geluid achterliet. `Dat had ik niet verwacht van jou, moet ik zeggen. Van jou kant zal je wel denken dat ík een doorgezaagd antwoord zou geven maar vertel mij dan maar eens waarom jíj juist in een kudde zit? Bescherming, team-work? Óf beloofd de leider je eeuwige roem? Neenee, ik ben niet van het soort dat haar ziel in de handen van een ander legt en op commando naar een leider luistert. Als je nou komt aanzetten met slappe argumenten als 'zo verslaan we de goede' ga ik janken (Het sarcasme in de stem van Ivi deed haar heel even haar neus ophalen). Dat proberen leiders al eeuwen, maar is het er óóit een gelukt? Nee! Natuurlijk, het zal wel door de Valkyrie komen, zijn ze onoverwinnelijk?´. Die vraag deed een glimlach bij haar opwekken. "Wat énig Ivi, dat je mij nu deze opdracht geeft om je ervan te overtuigen dat een kudde zo slecht nog niet is. Dat is voor mij een uitdaging, aangezien ik weet dat je niet in slappe redenen trapt. De reden dat ik bij de Valkyrie wilde is gewoonweg omdat ik toch iets moest doen met mijn leven, en omdat ik met nogal verveelde. I mean, Ik ben nu vijf en en half jaar, precies even oud als jij, en anders heb ik al hélemaal niks betekend voor de wereld. Stel dat er een oorlog komt, zou jij je niet willen bewijzen voor je ras? Zou jij je deel niet



NOG NIET AAAAAAAF :C