Games are so last year... and those cirkels too. [Jigsaw en Saw enzow dus]

Het geklikklak van haar hoeven was te horen, terwijl boven haar zo nu en dan het geklapwiek van vogels ook te horen was. Onder haar lagen wat bladeren, die de leuke herfstkleuren hadden waar ze zo van hield. Azicrae was de naam van de merrie, en ze was twaalf jaar oud, ook bezat ze het moederlijke, aangezien ze al twee kinderen op de wereld had gezet. De oudste was nu vier jaar oud, en de jongste was twee jaar. Maar beide waren het avonturiers en hadden ze besloten de wijde wereld in te trekken. Ze miste hen wel natuurlijk, maar, zelf had ze het ook gedaan, na een tijdje, en was ze er erg gelukkig van geworden, niet dat ze haar ouders dan nooit meer had gezien, maar de momenten met hun werden ook steeds fijner en fijner. Dus de dingen die op nadelen leken, kwamen er soms uit als voordelen. Terwijl ze ritmisch verder liep sloot ze haar ogen, af en toe raakte ze de struiken, of wat bomen, wat voor geritsel zorgde. Haar gezicht richtte ze naar omhoog, en ze opende haar ogen. Het was één van de mooiere dagen, dat de zon nog scheen, en zo dus de warmte weer in haar gezicht bracht. Boven haar schreeuwen de vogels, maar het was op zo’n toon dat ze meer blij leken en dankbaar riepen voor het lekkere weer. Een koel briesje kwam voorbij waaien, maar doordat het nu herfst was, en niet meer het snikhete zomer, zorgde dat voor een korte rilling door haar lijf. Ze keek even achter zich en toen weer voor zich. Maar opeens uit het niets werd de glimlach op haar gezicht minder te zien. Ze stond stil en dacht aan haar dochters, waar zouden die nu zijn? Het was altijd zo lastig om je kind los te laten als moeder, zo erg. Ze sloot haar ogen, haalde diep adem, en bedacht dat zij ook aan Azicrae zouden denken, en haar ook zouden missen, maar geweldige nieuwe dingen zouden ontdekken, en, Azicrae zou dat zelf misschien ook doen. Het was allemaal goed, helemaal goed. Dat zorgde er voor dat ze weer glimlachte, en met een vrolijk ritme verder liep. Haar oren waren naar de zijkant gericht, wat aantoonde dat ze zich ontspande, zo’n wandeling was ook een ontspanning, die altijd wel fijn was. Maar haar oren spitsten zich al snel toen ze iets hoorde, iets voor haar, maar er was nog niks te zien. Haar oren prikten naar voren en ze wachtte nieuwsgierig af. Ook was ze nu weer stil gaan staan, terwijl ze keek zag ze twee paarden komen. Ze waren allebei zwart, een hengst en een merrie. Maar, wat was dat nu? Het was soms zo slecht als mensen met de mode meegingen, wat voor ouder zou dit nu toelaten. Waren haar gedachten terwijl ze de cirkels bij de merrie zag. ‘Hallo, en sorry, het is helemaal niet gemeen bedoeld.’ Zei ze met een aardige stem. ‘Maar schat, zoiets moet je niet doen, je moet niet met de mode meelopen, je zou veel mooier zijn zonder die cirkels hoor.’ Zei ze, haar stem was nog steeds aardig en ze glimlachte vriendelijk, de reactie afwachtend.