A Thousand Years

Mocht je dat letterlijk nemen? Nee. Zeker niet. Nar stapte naar voren over het met sneeuw bedekte ijs. Ze stierf alleen al een kleine duizend doden bij het idee alleen al elke dag te moeten sterven. Walgelijk, dat te moeten doen. Iedere dag sterven omdat je iemand lief had. Het klonk alsof je zo dol op iemand was dat je jouw leven voor hem of haar wilde geven. Het zou dan nog leuker zijn om achteraf te moeten horen dat je eigenlijk maar een tussendoortje was en je eigenlijk niets voorstelde voor je partner. Nar had hier geen ervaring mee. Een partner kwam ooit nog wel en dan zonder al die nietszeggende onzin. Zij was ook niet het type dat met "I LOVE YOU!" liep te strooien. Nar had daar het nut nooit van gesnapt. Als puntje bij paaltje kwam, schreeuwden ze elkaar ook nog een hele reeks honingzoete dingen toe die ze al honderden keren tegen elkaar hadden gezegd. Ironisch genoeg telden de woorden zwaarder als de persoon in kwestie dan al gestorven was. Dat was helemaal een vreemd iets: Als je dan toch zo nodig van de daken moest schreeuwen dat je dol op iemand was, had het dan wat uitgemaakt als die persoon vervolgens zelfmoord had gepleegd? Ja. Dat wel. Dan hield het in ieder geval in dat jij niet de badguy was. Het ijs kraakte onder de roetzwarte hoeven van de inktzwarte merrie. Hoewel sommigen bijzonder agressief zouden worden als iemand 'ik hou van je' tegen hen zei. Apart, als je bedacht dat sommigen letterlijk een moord pleegden om er toe te komen. Nar grimaste: Zij had nooit mee gedaan aan die onzin. Ze geloofde niet in liefde voor altijd. Er was altijd wel een figuur dat je meisje om wist je praten en voor je het wist bleek je merrie met een ander te hebben. Nar grinnikte: Hoeveel overkwam dat wel niet? Maar toch, zij had ook haar geliefden, hoewel je dat niet zou verwachten bij haar. Ze was dol op haar zusje, ook al zaten ze elkaar constant vliegen te vangen. Liefde, een bijzonder ingewikkeld begrip en Nar hoefde en wilde het niet begrijpen.



Haha! Dat kon niet! Er was geen levend wezen dat duizend jaar leefde. Nar beet op haar lip tot dat deze lichtelijk bloedde. Zij was tot nog toe voor niemand echt bang geweest. Haar verstand had haar constant van haar ego gered. Een conflict in haar hoofd was het niet. Nar was slim, wist precies wat ze moest zeggen als de situatie link werd. Desondanks had het grootste gedeelte een hekel aan haar. Nar maakte daar geen punt van. Zij zette de meeste dieren ook onder "oninteressant", "saai" of "eentonig". Je kon haar daarom slecht noemen, maar dat was ze niet. Hoewel ze er heilig in geloofde dat er in het motto "Het leukste vermaak is Leedvermaak" een kern van waarheid lag. Als er iemand plat op zijn bek ging, was Nar ongetwijfeld de eerste die in de slappe lag schoot. Gemeen? Jazeker. Dat was zó typisch Nar dat haar meestal de geïrriteerde blikken al bespaard bleven, in de wetenschap dat het toch geen enkele zin had. Nar stond stil, te midden van een sneeuwwitte vlakte, letterlijk. Het was hier ook nog eens godvergeten koud, dus ze verklaarde zichzelf nu al voor gek dat ze hier naartoe was gelopen. Nar trok de conclusie dat ze alleen was, dácht ze. Nog geen tien seconden later snerpte het ijs: Er was hier nog iemand.
'Well Darling, show yourself!' zei Nar terwijl ze rondkeek. Waar was dat mormel?

[Het enige witte paardje dat slecht is ^^

Ow ja:

https://www.youtube.com/watch?NR=1&v=OHkvan-NFnM

_O_]

Zijn grote, zware lichaam zwoegde door de meters sneeuw die er lagen op de Sneeuwvlakte. Het sneeuwde; niet hard, maar net hard genoeg dat de hengst moeite had met het zicht. Verder dan 3 meter voor zich kon hij niet voor zich uit kijken. Dat maakte gelukkig niet uit; Ven kende dit gebied op zijn duimpje en zou er feilloos de weg weten te vinden. Hij kende elk sneeuwvlokje, zogezegd. Zijn hoofd was op dit moment een lege boel. Hij had nou eenmaal niet zoveel om over na te denken. Twee dagen geleden had hij Fawn in de steek gelaten; direct of indirect had hij haar een hele tijd bewaakt, als een soort bodyguard. Fawn leidde de kudde en Vens wederdienst was te zorgen dat zij veilig was. Maar nu was het voor beiden even wat tijd om voor zichzelf te hebben. Ven trok zonder aarzelen naar de meest besneeuwde gebieden van heel DH. Het was er wit, de énige witte plaats, en dus ook de enige plek waar de hengst nog een redelijke schutkleur had. Zelfs 's nachts viel hij op alsof hij een neonlicht boven zich had hangen. Erg irritant.
Maar de hengst ploegde al uren door de sneeuw, en hij was wel toe aan een pauze. Bovendien wist hij dat hij zich ondertussen dicht bij de IJsgrotten zou moeten bevinden. Tijd om even rust te nemen dus. Hij briestte; witte wolkjes kwamen uit zijn neusgaten door de kou. Nog maar even. In de verte begon hij langzaam de IJsgrotten al te zien door de sneeuw heen. De sneeuw kwam nu ondertussen bijna tot de knieën van de hengst, wat het lopen niet gemakkelijker maakte. Genoeg training gehad. Hij stapte de ijsgrot binnen en schudde zich uit; water en sneeuw vloog alle kanten op. "Well Darling, show yourself!" Vens blik richtte zich op het paard wat hij nu kon zien en ruiken; zijn neusgaten hadden vol sneeuw gezeten en zijn zicht had even tijd nodig gehad zich aan te passen aan de duisternis in plaats van de felwitte vlakte van daarnet. Zijn oren gingen een klein tikje verder naar achteren. Hij was niet echt blij met deze verassing, wist niet of deze zwarte merrie moeilijk zou gaan doen. Zwart. Wat een verassing. De hengst snoof. "Niet nodig," sprak hij kort, brommend. Ik sta recht voor je neus. Al snel viel hem het schedel op dat om het hoofd van de merrie vast zat geklemd, wat hij eerst had aangezien voor een vreemde bles. Hee, wat handig. De hengst wierp een korte blik naar buiten, overwegend om gewoon weer weg te lopen. Maar het sneeuwde nog steeds en de dichtsbijzijndste ijsgrot was weer 5 kilometer verderop. Nópe, liever niet. Hij liep verder de grot in, wetend dat het daar iets warmer was, en wierp ondertussen nog een blik op de merrie.

Nar wierp een blik op de sneeuwwitte hengst. Ah, oké. Hij was het dus. Ze bekeek hem nauwkeurig: Schitterende bouw, zijn vacht was bijna gruwelijk schoon en hij was gróót, heel groot. Nar verzette haar gewicht doelloos op haar andere been. Hij bleef groter. Ze bekeek hem nog eens. De geur herkende ze niet, maar het moest van een kudde zijn. Ze knikte toen hij iets zei richting "No need!"
'Ik ben niet achterlijk makker,' zei de ukkepuk terwijl ze een stap dichter na hem toe zette. Toen ze voor hem stond, snoof ze diep in. Ze kon de geur niet thuisbrengen en dat irriteerde haar. Hij leek haar niet het type dat onder iemand stond. Conclusie: Of de kuddeleidster was waardeloos, of hij was zelf kuddeleider of de leidster had hem tevreden gesteld met een hoge rang. Wat natuurlijk ook zou kunnen, is dat dit voor een groter plan was waar je meerdere knollen voor nodig was. Grappig, Nar trok direct de conclusie dat het een leidster was in plaats van een leider. Maar goed, hoe vaak kwamen hengsten hier als leiders voor? Nar peinsde kort: Hier praktisch nooit, hier waren bovenal de merries dominant. Deina en Fawn, dat waren de enige merries die een slechte kudde leidden. Toch kon Nar deze hengst niet bij Deina plaatsen. Deina's kudde was eerder een onderkudde van Fawn, ter oordelen naar wat ze had gehoord. Nar had sowieso al een vreemd idee erbij als een slechte merrie de naam droeg van een "Religieus Feest" [True!]. Alhoewel, een slecht paard dat, als ze moest geloven dat het allemaal waar was, "Hertenjong" heette was dat nou ook niet bepaald logisch te noemen. De nodige roddels waren al rond gegaan: Degene die Fawn heette zou ook salamanders hebben gegeten. Wel zou ze een verdrag met de Duivel hemzelf gesloten hebben. Nar bekeek hem nu met een halfdicht geknepen oog. Daar was hij meer het type voor. Zijn hele houding straalde kracht uit en had een bepaalde trotsheid in zich die Nar niet precies kon plaatsen. Of het was arrogantie, of hij was écht trots. Nar twijfelde enorm tussen die twee. Hij zag er in ieder geval niet uit als het type dat de bloemetjes buiten ging zetten met een roze, kanten schortje om.
'Mag ik vragen in welke kudde je zit?' vroeg ze heel plotseling. Haar nieuwsgierigheid was iets te groot geworden. Al zou de hengst niet antwoorden, kon ze er bijna de conclusie uittrekken dat zijn houding pure arrogantie was geweest. Nar grinnikte toen de hengst heen en weer liep, bijna letterlijk groen zag van ergernis toen hij tot de conclusie kwam dat hier weggaan toch bijna een zelfmoordpoging was. Dat dit Nar er trouwens aan denken.
'Mag ik je naam weten? Dan weet ik na wie ik moet vragen als ik levensmoe ben,' vroeg Nar zo onschuldig mogelijk. Sjit! Waarschijnlijk scheen er wel doorheen dat ze deze hengst verbazingwekkend interessant vond. Hij was stil, maar niet irriterend stil. Eerder geheimzinnig. Hij keek dan weliswaar wel als een ras-chagrijn, maar ergens vond Nar dat wel interessant.