The arrival

Het was nog vroeg dag wanneer de jonge hengst door de bergen galoppeerde. Vorige nacht had hij veel tijd moeten laten varen, omdat er een storm woedde. Het regende niet alleen pijpenstelen maar ook de bliksem sloeg toe. En dan was er geen gebied zo gevaarlijk als de bergen. Hij had de hele nacht moeten schuilen onder een rotsformatie, en pas nu kon hij eindelijk zijn reis weer vervolgen. Het weer werkte nog niet mee. In plaats van neerval hing er nu een dikke laag mist, wat funest was voor zijn coördinatie. De hengst had geen idee waar hij naartoe rende, geen idee waar hij uit zou komen. Hij moest vertrouwen op zijn gevoel. Na een behoorlijke tijd remde hij af, en ging op de koude grond leerliggen. Hij hijgde, en was van kop tot staart bezweet. Damn..Hij was echt in the middle of nowhere. Alles wat hij zag was gesteente en de mistige witte lucht. Af en toe een polletje gras waar hij een hap van kon nemen, of dode dieren en skeletten. Misschien gestorven doordat deze ook verdwaald waren geraakt in dit godvergeten landschap. De Andalusiër snoof en keek naar hoe het wolkje adem voor hem ontstond en al snel weer verdween. Verdween de rest maar, dan kon hij eindelijk verder gaan. Radiohead liet zijn kop vermoeid zakken, en sloot zijn moeie ogen. Hmm.. hoorde hij daar nou het zachtjes geklop van hoeven over de losse stenen, of was hij zo in de war dat zijn verbeelding hem voor de gek begon te houden? Hij besloot het tweede maar te geloven, en hield zijn ogen gesloten, wachtend op wat hem stond te gebeuren. Hij liet het maar over zich heen komen..

De merrie galoppeerde met krachtige passen een berg op, die deel uitmaakte van het Drakengebergte. Haar oren lagen plat naar achteren, haar ogen stonden, iets toegeknepen, op de grond voor haar gericht. Oh, wat haatte ze dit. Haar kudde was veranderd in een stelletje niet komen opdagende idioten. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ze stelde nog wel zulke hogen eisen van haar leden. Zelfs Girei en Mort, in wie ze het volste vertrouwen had gehad, waren te zwak. De merrie trok haar bovenlip iets op, gromde tegen een voorbijschietende vos. Dit píkte ze niet. Ze zou eens laten zien dat ze niet alles accepteerde. De frustratie gaf Nirvana kracht, en ze rende deze frustratie eruit. Voor één keer had ze geen oog meer voor de mogelijke gevaren. Gevaren zoals roofdieren of rotsverschuivingen. Of het simpele feit dat ze zich wel eens kon verstappen en vervolgens tig meter naar beneden zou kunnen valllen. Ze rende slechts, verstand op nul.
Na een tijd zwakte haar frustratie echter af. Ze werd moe. Haar ademhaling ging sneller en dieper, en al gauw begon ze te hijgen. Haar tempo verminderde naar een drafje. Het was goed geweest. Het zweet en de laaghangende mist hadden ervoor gezorgd dat de merrie van top tot teen drijfnat was. Haar manen lagen in verspreide slierten slordig over haar hals. Ze schudde haar hoofd en vertraagde nog meer. Ze was moe geworden, maar ze had haar doel bereikt. De opgekropte frustratie was als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu hief ze haar hoofd en liet haar blik over de omgeving glijden. Ze zag iets wat eruit zag als een dood dier, negeerde het en keek verder. Niets interessants. Ze liep door, de berg weer af. Toen ze dichterbij was gekomen zag ze dat het dier, welke ze eerst voor dood had aangezien, nog ademde. Hm. Zwaargewond? Waarom zou het anders op de grond gaan liggen, zo'n makkelijke prooi voor roofdieren? Even twijfelde ze, een korte aarzeling, maar toen veranderde ze van richting. Het was een hengst, zo te zien. Een Andalusische, net als zij. Nieuwsgierig geworden liep ze naar hem toe. Nirvana begon zich weer af te vragen of hij nou gewond was of niet - aan de buitenkant was er niets te zien, maar hij hield nog steeds zijn ogen gesloten, ook al had hij haar nu toch wel op moeten merken.

[Welkom op DH!]

Een frisse wind kwam voorbij gewaaid, hoewel er best wel een dikke laag mist te zien was over het gebied. Bloemperkjes waren uitgedord, maar hetgeen wat zij zag waren prachtige, kleurrijke bloemen overal waar ze keek vanaf het gesteente waar ze stond. Even snoof ze de geur op van de omgeving, sloot haar ogen terwijl haar manen door de wind werden meegevoerd. Een zachte zucht verliet haar neusgaten, bries even en opende vervolgens haar ogen. Tegelijkertijd werd haar fantasie verstoord door het grauwe weer en vaagde alles weg wat ook maar met het sprookjes uitzicht te maken had. De bomen waren verrot en kaal, vanaf die hoogte wat ze zag, geen enkele kleur van natuur was vrolijk te benoemen.
Terneergeslagen draaide ze zich om en merkte toen pas op dat ze niet de enige was die op het gesteente stond van de Drakenberg. Waarom ze hier was gekomen, wist ze niet precies, maar het gaf haar een sprookjes-achtig gevoel wat niet uit te leggen was. Misschien kwam het wel door de naam van de berg, waardoor ze geleid werd door haar hart naar deze plek. Hoewel ze het eerst eventjes aankeek, merkte ze op dat de hengst niets deed dan enkel en alleen staan met zijn ogen gesloten. Rustig liep ze op hem af, waardoor haar hoeven op de harde ondergrond tikten bij elke stap die ze zette en stond op een gegeven moment ongeveer vijf meter van het beest af. ''Hallo daar.'' Bracht ze uit met een poeslieve, zachte stem die elke minnaar rillingen over hun lijven konden krijgen. Ella was een sprookjestype, waar vele hengsten voor kunnen vallen, alleen maar vanwege haar stem en fantasie. Uiterlijk had ze niet bepaald mee, ondanks het feit dat ze haar witte kleur wel prachtig vond. Zachtjes liet ze haar kop hangen en probeerde contact te zoeken met de hengst, door zijn ogen te zoeken. Hoewel het dier op de grond lag, voelde ze dat die nog leefde. Niet doordat ze vage krachten had zoals in sprookjes, maar doordat haar intuïtie haar dat aangaf. Pas na enkele seconden merkte ze op vanuit haar ooghoeken dat er een ander edeldier aan was komen lopen, duidelijk bezweet en nat van de mist en waarschijnlijk ook wel van de rit hierheen. Een soort van glimlach verscheen op haar hoofd, als teken dat ze de merrie begroette en boog beleefd even diep naar beneden.

-Sorry dat ie zo kort is.. en ik merkte later pas op dat Nirvana er bij was gekomen, in de tijd dat ik hier aan het posten was.. dus heb hem ff aangepast.. maar niet veel! ):

[Thanks Nirvana =D]

De hoefstappen, ze leken toch dichter en dichterbij te komen. Het geluid van neerkomende hoeven en af en toe wegrollende steentjes klonken in zijn oren. Te dichtbij en te realistisch om door zijn verbeelding gecreëerd te zijn. Toen hij even later zelfs het geluid van zacht geadem kon horen, opende hij zijn ogen en hief langzaam zijn hoofd op. Zijn blik viel natuurlijk op de merrie die vlak bij hem stond, hem aan het bestuderen was. Dus toch.. Radiohead besloot hetzelfde te doen. Het was duidelijk een merrie. Een Andalusiër zoals hij, maar dan was ze spierwit. Ze was duidelijk ouder dan hem. Hoewel paarden erg territoriaal konden zijn en deze merrie haar makkelijk kon verwonden bleef hij er erg rustig onder. Zij was net als hem erg nat van het zweet en de mist. Hun manen en staart hingen in vieze natte slierten naar beneden, van de uiteinden droop af en toe een druppel. Radiohead slaakte een zucht, even vermoeid als net, of het rusten bij hem niks had uitgehaald. Enkel zijn ademhaling was wat rustiger geworden, maar hij voelde zich nog even ellendig als net. Al was hij wel opgelucht dat hij een ander paard was tegen gekomen. Hij wist niet of dit paard vriendelijk was of onaardig, maar er bestond een kleine kans dat dit dier hem de goede kant op kon leiden. De hengst schudde kort zijn kop en stond daarna moeizaam op. Zijn benen trilden zelfs even onder zijn gewicht. Het ging niet bepaald goed met hem. Hij had al dagen niet goed gegeten en gedronken. Het was dan ook niet gek dat hij hier instortte. Voordat hij wat wou gaan zeggen tegen de prachtige merrie die voor hem stond, draaiden zijn oren een andere kant op. Een ander paard kwam hun kant aan gelopen. Ook een merrie, wit met een donkere snuit en kleine vlekjes en appeltjes. Zij was degene die het eerste woorden in haar mond nam. 'Hallo daar.' klonk haar stem, die nogal lief en zoetjes klonk. Misschien iets te lief, maar het betekende in ieder geval dat ze in een vriendelijke bui was. Ze had hem ook eerst onderzocht voordat ze haar nek boog en de andere merrie groette. Radiohead snoof zachtjes. Zag hij er zo slecht uit? Hmm.. Hij hief zijn hoofd hoger op, en keek naar de twee merries. Hij moest aardig tegen ze zijn. Misschien waren deze paarden zijn laatste kans. ''Gegroet, dames'' sprak hij plechtig, en ook hij liet zijn hoofd kort zakken tot een knik, om deze dieren met respect te groeten. En nu? Misschien kon hij maar beter snel to the point komen.. ''.. Ik moet toegeven dat ik een nieuweling ben in dit gebied, en ik ben hier dan ook verdwaald. Weet een van jullie misschien de weg het gebied in?'' besloot hij maar te vragen, waarna hij de merries een voor een aankeek, vragend maar neutraal.

Er was ook nog een andere merrie aan komen lopen, een witte, die haar hoofd naar haar boog. Fronsend keek Nirvana de nieuweling aan. Had ze haar eerder gezien, of groette ze iedereen zo? Waarschijnlijk. De Andalusische had de neiging om gewoon weer weg te lopen, die witte zou hem wel kunnen afhandelen. Maar ze was nieuwsgieig, en bovendien kende ze ook deze nieuwe merrie niet. Wat vreemd was; ze zou toch zweren na al die jaren iedereen wel zo'n beetje gezien te hebben. Blijkbaar niet. De merrie sprak. Nirvana's mondhoek trok een beetje. Hoezo schijnheilig? Lichtelijk geïrriteerd schudde ze kort haar hoofd. Waar was ze nú weer in terecht gekomen. Maar het feit bleef dat ze nieuwsgierig was. De hengst was ondertussen op gestaan, hoewel met moeite. Hij zag er slecht, verwaarloosd uit. Hij had duidelijk hulp nodig. Ach, daar kan Miss Lieftalligheid wel voor zorgen, dacht ze sarcastisch. Vroeger had ze meteen die hulp aangeboden, had ze medelijden gehad. Nu niet. De eerste woorden van de hengst waren ook op z'n zachtst gezegd slijmerig te noemen. Oh god. "Hoe heet je?" vroeg ze direct aan de hengst. Die andere merrie werkte haar alleen maar op de zenuwen. "Ik ben Nirvana en ja, ik weet de weg. Waar moet je heen?" `Ja, ze wist de weg - en hoe. Ze kende elke struik, elke bloem in heel Dream Horses. Alleen het binnenste van het moeras kende ze niet - ze voelde werkelijk geen enkele drang dat uit te gaan zoeken. Laat dat maar aan de bad-guys over. Nirvana zou bereid zijn de hengst te helpen, maar dat lag nog even volledig aan hem. Ze was niet de makkelijkste. Wel, vroeger misschien. Onbezorgde tijden. Toen humor de boventoon voerde in alles wat ze deed en zei. Maar Cio had met zijn vertrek die tijden met zich meegenomen. Nog steeds kon ze niet begrijpen hoe hij dat had kunnen doen. Had het aan haar gelegen? Was ze niet goed genoeg geweest? Ach, ze had in ieder geval Ithilwen nog. Meteen kreeg ze een schuldgevoel toen ze dit dacht. Ook haar dochter had ze al veel te lang niet gezien, en ze besloot haar binnenkort te roepen. Zij was haar dierbaarste bezit. Een paar keer knipperde Nirvana met haar ogen, merkend dat ze in gedachten weg was gezonken. Met wat moeite richtte ze haar aandacht op het hier en nu. Oja, hengst, merrie. Problemen. Gezellig!

De merrie leek meer minachtend dan hij had verwacht. Ze leek zijn formaliteiten niet te waarderen. Daarbij wierp ze hem meteen de vraag toe hoe hij heette. Radiohead zweeg eerst even, misschien verbaasd over hoe de merrie deed. Was ze overspannen, in de war? Of kon ze andere paarden gewoon niet uitstaan op het moment? De hengst hief zijn hoofd weer wat op, en besloot maar te antwoorden op haar vraag. ''Mijn naam is Radiohead.'' sprak hij met een grafstem. Daarna begon hij zich wat uit te schudden. De druppels water vermengd met zweet vlogen in het rond, maar dat leek hem niks uit te maken. Hij voelde zich nu ietsje schoner en droger, al zou het nog een tijd duren voordat hij echt droog was. Hij luisterde aandachtig en geduldig naar wat de witte merrie nog meer te zeggen had. "Ik ben Nirvana en ja, ik weet de weg. Waar moet je heen?" Nirvana, dus. Interessante naam, het klonk op een of andere manier wel familiair in zijn oren. Hij zuchtte even, en begon daarna weer te praten. Zijn stem klonk ietwat haastig, maar tegelijkertijd ook rauw en vermoeid. Hij dacht er niet graag aan, maar hij was nu volledig afhankelijk van deze merrie. Zou ze weggaan zonder hem, dan zou hij hier geen twee dagen meer overleven. Ze wist de weg, woonde dan ook waarschijnlijk in het gebied van Dream Horses. ''Wel, ik heb paarden horen zeggen dat achter deze gebergten waar we ons nu in bevinden een prachtig gebied is, rijk aan alles wat een paard zich maar kan wensen. En tsja, om eerlijk te zijn trok dat bericht mij wel..'' antwoordde Radiohead, met een kleine grijns, hoewel het voor hem helemaal niet grappig was. Zijn hele leven was hij al op zoek naar een plek waar hij makkelijker kon leven. Niet voortdurend strijdend om leven en dood. Vroeger was hij al jong uit zijn kudde getrapt door zijn vader, en sindsdien heeft hij nooit meer ergens bij gehoord. Hij was een verloren ziel, een einzelgänger. Hij had zijn hoop gevestigd over het gebied waar al die paarden zo prijzend over spraken. En nu was het nog maar de vraag of hij er werkelijk zou komen, of dat hij hier zou sterven in het kale gebergte. Hij sloot zijn ogen even. Ja, hij was bang dat hij het niet zou redden. Zijn ogen werden weer geopend, richtend op de merrie die zo zoet had gedaan. Zij leek hem een stuk makkelijker. Maar voor hetzelfde geld was zij ook een nieuweling, net zo onwetend als hij. De witte merrie zou hem het gebied in moeten begeleiden, of hij dat nou wilde of niet.

Hoewel ze in een zoete humeur was, voelde ze ergens wel een spanning hangen en dat kwam enkel en alleen maar door de andere merrie die er bij stond. Af en toe zag ze vanuit haar ooghoeken, zonder ook maar aandacht aan het dier te richten, hoe de witte merrie naar haar keek en daarbij had ze niet zulke goede gedachten. Was ze jaloers, of enkel in een slechte bui? Ze zou het niet vragen, zelfs niet eens willen weten. Ella wist hoe gemakkelijk anderen haar humeur konden manipuleren en dat wou ze vandaag voorkomen, omdat ze in haar opperbeste bui was op dit moment door alleen maar aan prachtige sprookjes te denken die haar gedachten vulden zodra ze verdrietig was.
Afwachtend keek ze de twee andere witgekleurde paarden aan, waarvan allereerst de hengst een poging deed om te praten. Ook het dier liet zijn hoofd hangen voor kort, zoals zij net beleefd had gedaan. Vlak hierna klonk de vrouwelijke stem van de merrie ook, waarvan de naam Nirvana bleek te zijn. Ietsje verbaasd trok ze haar rechter voorbeen naar achteren, leunde relaxed wat meer op haar andere benen, maar bleef voor de rest wel op dezelfde plek staan. Blijkbaar negeerde de merrie haar volledig, omdat ze meer haar aandachtig focuste op de hengst dan op haar. Waarom ze zo deed, kon ze er niet bepaald uithalen, maar ergens boeide het haar niet eens. Ze was blij met haar eigen wereldje en zolang ze daar van kon genieten zonder dat iemand haar op een erge manier stoorde, kon ze gemakkelijk ermee leven.
Voordat ze haar bek open kon trekken, nam de hengst opnieuw het woord. Deze keer stelde hij zichzelf voor. Hoewel ze graag haar wenkbrauwen zou optrekken van verbazing, kon dat niet omdat ze die gewoonweg niet had op haar lijf boven haar ogen. Maar hetgeen wat ze wel deed was haar hoofd ietwat schuin draaien en een moeilijke gezichtsuitdrukking tevoorschijn halen. ''Radiohead..'' herhaalde ze, alsof ze het moeilijk te interpreteren vond en de hengst niet duidelijk genoeg had gepraat. ''Aparte naam. Maar mooi. Ik ben Ella.'' Haar zijdezachte stem klonk mooi, op goede toonhoogte en niet te hard, alsof die met de wind mee kon waaien. Richting het noorden, een plek naar vrijheid.
Ze slikte even kort en luisterde verder naar wat Radiohead te zeggen had. ''Dream Horses..'' Ella nam de tijd om te praten, maar ging vlug verder nadat ze een soort van hap lucht had genomen. ''Ik ben er al geweest, maar in deze tijden is het niet mooi. Het ziet er net zo.. verdord uit als het uitzicht vanaf dit gesteente.'' Sprak ze, terwijl ze haar blik had afgewend van beide paarden en haar stem zachtjes afzwakte.

Ze hoefde gelukkig niet lang te wachten voordat de hengst antwoord gaf op haar vraag. "Mijn naam is Radiohead," stelde hij zich voor. Nirvana glimlachte. "Aangenaam dan, Radiohead," antwoordde ze en wachtte op verder uitleg. Ze luisterde aandachtig, hield haar hoofd nadenkend een tikje schuin. "Ach ja, de eeuwige hemelse weides," sprak ze zacht, mompelend, meer tegen zichzelf dan tegen de anderen. "Wie zoekt dat niet?" Haar blik schoot terug naar Radiohead, en vanaf daar naar de andere merrie. "Ook aangenaam, Ella," sprak de Andalusische en knikte naar haar. Het was goed om de namen van anderen te weten. Ze wilde weten wie er hier rondhingen, en dat ging een stuk lastiger als ze geen namen wist. Maar Ella sprak, tot verbazing van Nirvana, verder: "Ik ben er al geweest, maar in deze tijden is het niet mooi. Het ziet er net zo.. verdord uit als het uitzicht vanaf dit gesteente." Fronsend bekeek Nirv braaf het uitzicht 'vanaf dit gesteente', wat alleen maar nóg meer gesteente inhield. Verbaasd keek ze terug. Toen begon ze plotseling breed te grijnzen. "Gelukkig is het niet waar wat je zegt, Ella," begon ze, haar ogen begonnen te twinkelen. "Maar, Radiohead, de hemelse weides zullen nog even moeten wachten. Het is niet zo simpel als 'rechtdoor tweede afslag rechts'. Maar DreamHorses ís mooi, óók in dit jaargetijde. Je moet alleen wat beter zoeken." Nog steeds glimlachte ze, nu wat vaagjes echter, verstrooid. Ze hield van dit gebied, van deze plek, met al haar grillen en deugden. Ze leefde hier nu al jarenlang, en dat zou niet zijn gebeurd als ze niet gehecht was geraakt aan deze plek. Ze dacht kort na over welke plek ze het tweetal aan zou raden. "Loop naar het zuiden, deze kant op" - ze maakte een korte beweging met haar hoofd - "en blijf rechtdoor lopen totdat je bij de Bossen komt. Vanaf daar is de rivier makkelijk te vinden: Ga het bos in en wijk wat af naar rechts. De rivier is dan niet te missen. Trek nog meer naar het zuiden en je komt de bloemenvelden, de heuvels en de graanvelden tegen. Zelfs in dit jaargetijde is daar nog voldoende voedsel te vinden. Als je nu vertrekt, kan je er binnen een halve dag zijn." Zo, ze vond haar rondleiding door DreamHorses wel genoeg. Ze was geen gids. "Kijk nu naar links, dan ziet u rechts niets." Nee, toch maar niet. Maar ze hield van de plaats en anderen hadden ook het volste recht ervan te genieten. Bovendien wilde ze niet dat anderen er slecht over dachten. Het was wel háár DreamHorses. Nu ja, onder andere dan.

Beide merries reageerden anders wanneer hij zijn naam had genoemd. "Aangenaam dan, Radiohead," had de Andalusische merrie gesproken. De andere merrie leek verrast door zijn 'rare' naam. ''Radiohead..'' herhaalde ze, alsof ze het niet goed gehoord had. Ach, Radiohead was daaraan gewend. Veel paarden hadden hem zwijgend maar raar aangekeken, of ze vroegen hem waar zijn naam eigenlijk vandaan kwam. De hengst glimlachte. Tja, hij begreep het wel. Hijzelf zou ook raar staan kijken als een paard met een vergelijkbaar soort naam voor hem stond. Zijn glimlach verdween snel weer, wanneer Ella weer begon te spreken. Ze vertelde hem dat ze er al was geweest, maar dat het er niet zo mooi uit zou zien als hem verteld was. Verdord, zei ze. Radiohead wist niet wat hij ervan moest denken. Was het dan echt doods, of bedoelde de merrie gewoon de kaalheid van de aankomende winter? De bomen die hun bladeren hadden afgeworpen, de vaak grijze lucht en het wat mindere weer? Radiohead fronste, maar Nirvana begon ook te spreken."Ach ja, de eeuwige hemelse weides," mompelde ze, eigenlijk bijna onverstaanbaar. Radio draaide zijn oren en wachtte op wat ze verder te vertellen had. "Wie zoekt dat niet?" werd er gezegd, terwijl ze naar hem keek. Radiohead liet een kleine neppe glimlach zien. ''Natuurlijk..'' sprak hij. Ja, het klonk misschien dromerig, misschien zelfs Naïef. Maar van binnen verlangde hij echt naar zo'n gebied. Tot zijn opluchting sprak Nirvana al snel de opmerkingen van Ella tegen. "Gelukkig is het niet waar wat je zegt, Ella," Zei ze, met een twinkeling in haar ogen. Radiohead zijn glimlach ontwikkelde zich verder, en was nu gemeend. Haha, je zag dat ze het echt meende. "Maar, Radiohead, de hemelse weides zullen nog even moeten wachten. Het is niet zo simpel als 'rechtdoor tweede afslag rechts'. Maar DreamHorses ís mooi, óók in dit jaargetijde. Je moet alleen wat beter zoeken." Radiohead knikte. Zijn uitdrukking was weer neutraal, serieus. Hij was vastberaden om Dream Horses te vinden, ook al kon hij er net zo goed halfdood aankomen. Maar misschien werd het opweg naar het gebied wat beter te doen. Vlakkere landschappen, en wat meer te eten. "Loop naar het zuiden, deze kant op" ze maakte een beweging met haar hoofd, om de zuidelijke richting aan te wijzen. Daarna vertelde ze hem hoe hij moest lopen, dat daar ook in dit jaargetijde nog genoeg te eten was en dat als hij nu verder ging met zijn reis, hij er binnen een halve dag kon zijn. Een grote opgeluchte zucht verliet zijn mond. Zijn glimlach kwam weer terug. ''Bedankt voor alle informatie, Nirvana.'' zei hij haar, gemeend. ''Een halve dag redt ik nog wel.'' besloot hij nog te zeggen. Toch rende hij erna niet weg, maar bleef hij staan. Nirvana was vast niet van plan naar Dream Horses te gaan, dat was te horen aan wat ze had gezegd. Maar misschien wou Ella wel terug naar het gebied? Hij wist de weg, toch hoopte hij stiekem dat een van deze paarden met hem mee zou gaan. Voor de zekerheid,.