~♥~Videogames~♥~Nana~♥~

De hazelnootbruine ogen van de merrie keken naar een raaf, was hij z'n weg verloren? Of bleven raven in de winter? Onwetend keek ze de raaf aan, zij zal hem niks doen, evenwel als andersom. De kleine zwarte kraaloogjes keken haar aan, ze kon niet uitvogelen wat er achter dat zwarte geveerde kopje schuil hield. Raven staan voor de Duisternis, tóch vond ze het mooie wezens en leken ze gewoon eenzaam, toch was dat niet voor haar om te beslissen. Een kleine glimlach deet de hoeken van haar mond omhoog krullen, niet veel, maar zichtbaar genoeg om te worden opgevallen door de buitenwereld..

De bomen trokken langzaam aan haar voorbij terwijl ze verder stapte tussen de bomen door, ze zaten onder het sneeuw en het was een prachtig beeld, het sneeuwde echter niet. Of ze daar blij mee was of dat ze dat jammer vond wist ze zelf niet. Jezelf niet kennen, het leek misschien raar echter zijn er genoeg wezens die niet weten wie ze zijn.
Ergens in de verte, niet ver weg, zag ze tussen de bomen door wat glinsteren. Het was een magisch beeld, iets waarvan een veulen zou denken dat het een magisch geschenk van de hemel is, een sprookje, of iets anders waar veulens makkelijk om zouden kunnen komen. Maar zij wist dat het iets anders was, iets niet magisch, het leek maar zo door de betoverende schoonheid van het meer dat daar lag. Ze was er nog nooit geweest maar zou het ook niet erg vinden om het meer te betreden. Haar benen brachten haar naar de glinstering toe, iets wat overig niet bijzonder is.
Een schim, het was wit en niet heel duidelijk. Ze wist wel dat er geen uitweg was, ookal zou ze liever alleen zijn, er is geen uitweg. Hoewel, áls ze besloot dié uitweg te nemen dan zou ze het meer niet kunnen zien en ze wou meer weten over dit gebied. Ze wist niet hoe het heette, het interesseerde haar wel, vooral om specifieker te zijn. Maarja, ze sloot haar ogen en glimlachte naar de merrie tegenover haar.
"Boe"