Come to daddy

Smerig soppend geluid vulde zijn oren, de modder spetters vlogen om zijn oren. Hij zou het kunnen beperken mocht hij er iets om geven, maar dat deed hij niet. Zijn gedachtes gingen uit naar zijn dochter, zijn laatste dochter. Panarea. Hij was niet bezorgd, nee want de jonge merrie kon prima voor zichzelf zorgen, maar woest. Na een heftige ruzie een aantal dagen terug was de merrie weggelopen. Weggelopen voor haar eigen fouten en dat pikte hij niet. Het was een teken van lafheid. Hij snoof diep, zijn borstkast zwol op en de spieren door zijn hele lijf stonden strak gespannen. Waardeloos monster. Nee. Dat mocht hij dan net niet denken. Hoewel hij het nooit liet merken, betekende zijn dochter meer voor hem. Anderzijds vervloekte hij haar, met het koppige karakter van haar moeder. En dezelfde oneindig kille blik. Zijn rechter achterbeen trok wat tijdens zijn passen, het door de bagger lopen werkte niet bepaald mee in de pijn beperken maar hij had ermee leren leven. Zijn verbrandde achterhand was gevoelig. Gevoeliger als al het andere, nog altijd vervloekte hij die dag. Dagen weken maanden had hij getraind alleen om het weer werkend te krijgen. Woest, woedend, pissig, kwaad, de woorden werden milder in tegen stelling tot zijn bui. Waar was die merrie toch en wat dacht ze dat ze zo lang weg kon blijven. Zijn linkeroog gleed over de omgeving waar zijn rechteroog voor altijd stil bleef staan, een eeuwige witte waas die het zien onmogelijk maakte. Het gaf samen met zijn grove gespierde bouw een angstaanjagend gezicht. Dream horses, wat was hij hier al lang niet meer geweest. Ook geen reden toe gehad om dat wel te doen. Woest schudde hij met zijn hoofd en stootte een hinnik uit. Het werd wel eens tijd dat ze kwam. Met een strakke pas liep hij door, zo af en toe voelde hij eindelijk droge grond onder zijn hoeven hoewel dat nooit lang duurde. “ PÁN “ bulderde zijn rauwe stem door het moeras. De merrie moest haast maken, het was niet dat hij helemaal niks te doen had.

~ logisch denk - is mn titel niet cool :3

Een rauwe hinnik kwam tot haar oren, eentje die een onwillekeurige rilling over haar ruggengraat liet gaan. Ze wist dat het haar vader was. Ze had enorme ruzie gehad met hem voor ze naar hier was gekomen. Hij was waarschijnlijk woest op haar. Als ze haar schouder had kunnen ophalen had er een onwillekeurige schouderophaling plaatsgevonden. Wat kon het haar schalen dat hij woedend was? Ze was ondertussen op een leeftijd gekomen dat ze het tegen hem op zou kunnen nemen. Niet tegen staande had ze enorm veel respect voor hem. Zovele veldslagen had hij gewonnen, zoveel bloed had er over zijn voorhand gestroomd. Ze hoorde veel verhalen van de grijze duivel. Een hengst van zeker 2 meter groot, gespierd en vooral duivelser als de duivel zelf. In zijn jongere jaren had je zijn enorme hoeven nooit horen neerkomen. Hij vloog over vuur heen, onverschrokken vocht hij tot het einde. Aan haar moeders zeide was hij onverslagen. Nooit had hij een veldslag verloren. Hij had de krachtigste paarden achter hem staan toen kharrea drachtig was geweest van haar zoon. Tot zijn laatste veldslag. Verminkt voor het leven, zwaar verbrand, half blind. Toch was zijn trots nooit verloren gegaan. Hij had Kharrea echter jaren niet onder ogen kunnen komen tot zij hem was komen opzoeken met een speciaal verzoek. Zijn eerste en laatste veulen. Kharrea had al veel eerder een compromi met hem gesloten. Hij zou de vader worden van haar veulen als hij nooit een ander veulen zou krijgen. Conan had in die tijd toegestemd. Hij wist wat voor duivels krapuul hij zou kunnen verwachten. Panarea was in veel opzichten beter als haar moeder. Ze was iets groter, sterker en duivelser. Ze zou dodelijker zijn dan al de andere paarden in DH. Ze zou haar vader moeten overtreffen. Ze zou haar bloed niet doorgeven aan een imperfect veulen. Ze kwam voort uit een bloedlijn die zorgvuldig werd gekozen. Ze wist dat haar vader een hengst voor haar zou vinden die beter was als haar, die haar veulen nog duivelser zou maken als haar.

Panarea schudde haar elegante hoofd en keek recht in de ogen van haar vader. ze had haar hals trots geheven en haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Zijn rechter oog leek bevroren te zijn. De witte waas schrok haar niet af, het fasineerde haar. Veel omhoog moest ze niet meer kijken om hem recht aan te kijken. Ze hadden nooit gelogen om zijn verschijning. Hij was een enorme kruising van friezen, koudbloeden en warmbloeden. Zijn spieren zag je zelfs als hij ontspannen was. Toch kwam hij bijzonder elegant over als je hem zag lopen. Als zijn achterbeen niet stijf was geweest had hij kunnen dansen zonder dat je hem zou horen. hij had een gang dat elke killer zou willen. Hij leek kussens te hebben onder zijn enorme hoeven. Hij was een uiterst gevaarlijke moordenaar die je 's nachts of overdag niet wou tegenkomen. Panarea boog haar hals en briestte zachtjes. Ze toonde respect voor haar vader. Ze wist dat ze anders waarschijnlijk klappen zou krijgen. Toch was het niet uitgesloten dat ze klappen zou krijgen. Ze zou het dan wel verdiend hebben moest hij haar tegen de grond smijten. Maar ze zou terug vechten moest hij het doen. Ze zouden beiden bloedden en verwondingen oplopen. Dat gebeurde wel vaker als ze aan het trainen waren of ruzie maakten. Beiden waren ze erg agressief.