Daddy, I want to play with yuuh. :3

Met haar kleine staartje hoog in de lucht dartelde het jonge merrieveulen tussen de koren. Ze kwam maar een paar centimeter boven de meeste planten uit, maar dat maakte haar niks uit. Haar moeder zei altijd dat ze over een paar jaar boven iedereen uit zal komen en er nog maar even van moest genieten dat ze klein was. Dat laatste kon ze niet begrijpen, hoe kon je nou genieten van klein zijn? Het enige wat ze er leuk aan vond was dat ze onder iedereen door kon lopen, verder kon ze geen voordelen bedenken.. Het kleine mormeltje snoof de frisse natuurgeur die hier hing op en galoppeerde en rondje door de platgewalsde koren. Ze was hier nu alleen, maar ze wist dat haar moeder niet ver bij haar vandaan was.. Ze moest natuurlijk wel in de buurt van de borrelfles blijven..
Na een paar rondjes gegaloppeerd te hebben, was ze even buiten adem. Moe was ze niet, nee, Raquell was eigenlijk nooit moe.. Er was altijd wel een beetje energie over. Ondanks ze het wel leuk vond om een beetje rond te rennen, verveelde ze zich stierlijk veel. Ze had zin om te spelen, maar echt vriendjes en vriendinnetjes had ze ook niet. Een halfbroer had ze wel, maar die kende ze niet echt. Hij scheen Django te heten. Raquell had ook een echte, volle broer, maar die was dood. Ze wist niet van zijn bestaan af, daar werd ze nog voor beschermd. Ze was te jong om te weten van hem, ze wist niet eens goed wat 'dood' inhield. Ze had dan ook geen behoefte om van hem te weten, ze was daar nog niet oud genoeg voor, ze zal het niet serieus nemen.. Waar ze nog wel mee had kunnen spelen, was haar vader. Ze kreeg dan ook opeens sterk de behoefte om haar vader te roepen en hem een beetje voor de hek te houden. Hij had haar ooit gezegd dat ze als ze in de problemen was gewoon mocht hinniken, dan zal hij meteen naar haar toe komen. Ze had dan wel geen problemen, maar ze was slim genoeg dat als ze hem riep hij alsnog zal komen. Ze grinnikte een beetje om haar plannetje en hinnikte daarna een keer luid naar haar vader. Ongeduldig trappelde ze met haar lange beentjes. Inmiddels was ze vrij handig geworden met haar benen, ze kon normaal stappen en draven. Tijdens de galop ging ze nog wel eens op haar snoet, maar ja, dat hoorde er nou eenmaal bij. Erg hard was ze nog niet gevallen, meestal was het een kleine koprol en dan stond ze weer gewoon op, om vervolgens vrolijk door te rennen. Ze voelde er toch niks van, pijn kende ze nog niet, daar werd ze goed tegen beschermd. Eigenlijk was ze nog gewoon een kleine smurf van zo'n 3 maanden oud die nog nergens ervaring in had, maar wel al een onwijs grote mond had. Ze vond vooral zelf dat ze overal verstand van had.. Ze schraapte met haar rechterhoef ongeduldig over de grond, waar bleef haar vader nou? Ze besloot nog een keer luid te hinniken en keek daarna zoekend om zich heen.

Zodra Sultan het gebied binnenviel en zijn oren spitste, hoorde hij al gelijk een hinnik die aan hem was gericht. Raquell! Zijn hart sloeg een tel over, was ze in de problemen? Was ze gewond geraakt? Had iemand haar lastig gevallen? Met al die vragen in zijn hoofd sprong hij zonder enige twijfeling aan in een snelle gallop, zijn hoeven raakte amper de grond. De kleine waas was al in zicht en zo te zien was er niets aan de hand, want ze zag er vrolijk uit. Zodra Sultan bijna bij haar was, hinnikte ze nog eens waardoor de zwarte arabier luid terug hinnikte. Hij maakte een slidingstop toen hij bijna bij haar was en met een trotse glimlach duwde hij zijn neus tegen haar dunne hals. ''Hallo meisje.'' begroette hij zijn dochter en een luide bries verliet zijn keelgat. Hij was blij haar weer te zien, want het was toch weer een tijdje geleden en ook Saff zou hij binnekort weer op gaan zoeken.
''Hoe gaat het?'' vroeg hij op een fluistertoon en met zijn hoofd op borsthoogte keek hij de kleine merrie in haar ogen. ''Ik heb je gemist meid.'' zei hij zachtjes en een kleine glimlach speelde met zijn lippen. Zijn warmbruine ogen gleden over haar smalle en nog ongespierde lichaam, ze zag er verder prima uit dus Sapphire had goed voor haar gezorgt, maar Sul had ook niet anders verwacht. Hij kon haar vertrouwen, dat wist hij gewoon. Dat gedoe met Rhye was niet haar schuld, hij had verdomme bij haar moeten blijven! Nijdig trok Sultan de topjes van de koren eraf, luid geknars was te horen zodra hij de gele dingen tussen zijn krachtige kaken vermaalde. Af en toe wierp hij zijn blik op de omgeving, om te kijken of alles nog veilig was maar tot nu toe, zag hij niks vreemds. ''Waarom riep je eigenlijk?'' terwijl hij zijn woorden uitsprak, draaide hij zijn hoofd kalm richting de kleine Raquell. Sul was dolblij met haar, dit keer zou hij ook echt zuinig zijn op zijn veulen. Hij was dat ook wel op Rhye, maar als hij situaties als deze wilde voorkomen, dan was hij meegegaan met Sapphire en hij had er vreselijk spijt van dat hij dat niet had gedaan, anders konden Rhye en Raquell nog kennis maken. Een hevige steek was te voelen in zijn hele lichaam; hij was er kapot van. Nee, als hij zijn dochter ook kwijt zou raken, dan was zijn leven naar de hell. Hij kon niet meer zonder haar en ook niet meer zonder Saff, maar beide wisten hoeveel Sultan van ze hield en dat zou hij altijd blijven doen, tot zijn laatste ademstoot.

Raquell draaide nog een klein rondje om haar as en snoof een beetje aan de grond. Ze rook andere paarden, maar zag ze niet. De geuren waren allemaal nieuw voor haar, ze kende alleen haar vader en haar moeder hier, wat voor haar ook eigenlijk voorlopig wel genoeg was. Ze had geen behoefte aan al die oudere paarden die zouden zeggen: 'Oh, wat is ze schattig!' 'Wat een kleintje!' .. Niet dat ze dat al had gehad, maar goed.. De verschillende geuren maakten haar een beetje duizelig, dus daarom hief ze snel haar hoofd weer op. Ze hoorde de hinnik van haar vader terug en spitste haar oren meteen, daar was hij al! Haar vrolijke gezichtje keek zijn kant op en ze hield haar hoofdje even schuin. 'Hoi pappie.' Zei ze blij en blies in zijn gezicht. Ze had hem al een tijdje niet gezien, en eerlijk gezegd had ze ook niet heel veel aan hem gedacht. Het grootste gedeelte van de dag lag ze te slapen en anders was ze bij haar moeder. Toch deed het haar goed hem weer te zien. Ze keek toe hoe hij aan de koren begon te knagen, en ze keek met een vies gezicht toe. 'Eet je dat op?!' Vroeg ze minachtig en vol ongeloof. Het enige wat zij dronk was haar moeders melk, dit waren gewoon vieze takken.. Ze hoorde het geknars van de koren tussen zijn tanden en stak haar tong uit. 'Bahh.' Zei ze vies en keek naar de koren waar Sultan net een hap van had genomen.
'Jaa goed, met jou ook?' Zei ze, nog even vrolijk als net. Haar vader was stukken groter dan haar, en ze dag dat hij een soort van moest bukken om haar recht aan te kunnen kijken. 'Ik jou ook hoor pappie.' Zei ze zachtjes terug en keek hem in zijn grote, bruine ogen. Ze leek totaal niet op haar vader, op haar moeder trouwens ook niet echt, maar ze had wel precies dezelfde ogen als hem. Dat moest ook haast wel, want de ogen van haar moeder had ze al helemaal niet. 'Waarom riep je eigenlijk?' Vroeg haar vader niet veel later. Oh ja, waarom ook al weer? Ze verveelde zich.. 'Ik wil spelen pappa!' Zei ze vrolijk en liep onder zijn buik door. Daarna ging ze weer vlak voor hem staan en hield ze haar hoofdje een beetje schuin. Ze knipperde een paar keer met zijn ogen. 'Of wil je niet met me spelen? Wel toch? Of niet?' Vroeg ze daarna en keek zielig. Bij haar moeder had deze blik tot nu toe altijd gewerkt, dus vond ze dat het eens tijd werd om de blik uit te proberen bij haar vader.

Zijn ogen bleven gericht op het kleine merrieveulen. Vrolijk begroette zijn dochter hem en een trotse glimlach duwde zijn mondhoeken omhoog, hij was dolblij met zijn kleine Raquell. De kleine merrie blies in zijn gezicht waardoor Sul even kort zijn hoofd schudde. ''Gekkie!'' riep hij plagend en duwde zijn neus tegen de hare aan. Sultan richtte zijn blik op de lucht, grijze wolken voegde zich samen en het zou niet meer lang duren voor de regen zacht uit de lucht zou vallen. Als het niet te erg zou gaan regenen, kon hij gewoon met zijn dochter hier blijven en was er dus niks aan de hand.
Kort grinnikte hij toen Raquell vroeg of hij dacht echt op ging eten waarop de zwarte hengst eens grijnsend knikte. Lachend spuugde hij de vieze gele koren uit en schudde toen een paar keer met zijn hoofd; inderdaad, bah! Hij wist nog wel toen hij net zo groot was als zijn dochter, dat hij alles uit wilde proberen. Elk ding dat eetbaar was, in zijn ogen, stopte hij in zijn mond en zodra het niet smaakte, lag het weer op de grond. De kleine merrie voor hem onderbrak zijn gedachtes en met een vage glimlach liet hij zijn blik op het veulen vallen. ''Ja natuurlijk.'' was zijn antwoord op haar vraag en luid snoof de slanke hengst eens, op de een of andere manier begon zijn leven saai te worden. Altijd had hij hetzelfde te doen en de enigste verandering die er gekomen was, was dat hij zijn dochter weer een keer zag. Anders was het dag in en dag uit andere paarden ontmoeten en ondertussen begon hem dat eerlijk de keel uit te hangen. Misschien moest hij maar eens naar wat oude vrienden van hem roepen, zou Cionaodh hier ook zijn? Hmm, Sultan zou hem misschien ooit nog wel tegenkomen als hij hier ergens was, maar hij was niet van plan een hinnik te slaan naar die hengst. ''Ik wil spelen pappa!'' riep de kleine merrie, die daarna onder zijn buik door kroop. Glimlachend van trots keek hij zijn kleine dochter aan en hield zijn hoofd weer op borsthoogte, om haar aan te kijken. De zielige blik in haar ogen nadat ze de woorden uit had gesproken, lieten hem grijnzen. ''Tuurlijk wil ik met je spelen. Wat wil je doen?'' sprak hij kalm en met een heldere fonkeling in zijn ogen keek hij Raquell aan. Damn, wat was hij blij met zijn kleine dochtertje. Ze was al een stuk gegroeit dan de laatste keer dat Sultan haar had gezien en dat deed hem goed, want ja. Wat ze altijd zeiden; Kleine meisjes worden groot! Dus ook zijn kleine meisje.

Raquell dartelde als een jong lammetje om haar vader heen. Ze was overdreven vrolijk -zoals altijd trouwens- en vooral het feit dat ze haar vader weer zag, maakte haar nog een tikje vrolijker dan dat ze al was. Ze grinnikte op de reactie van haar vader en keek hem brutaal aan. 'Ik ben niet gek, jij bent gek.' Zei ze serieus en liep een rondje om hem heen. Het leek wel alsof ze echt niet stil kon staan, de adrenaline stroomde door haar lichaam. Het kon ook komen door het weer, jonge wezens waren nu eenmaal erg gevoelig voor storm en als het weer 'druk' (lees: storm etc.) was, werden zij daar ook druk van en dat leek bij Raquell nu ook wel het geval. Vooral omdat de lucht erg guur aan het worden was en er een behoorlijk windje op kwam zetten. Zelf reageerde Raquell niet echt op het weer, het leek haar niet echt te deren..
Raquell keek toe hoe haar vader de topjes van de koren weer uit spuugde, en het nu dus op de grond lag. 'Goed zo pap, dat moet je echt niet eten hoor..' Zei ze en keek hem aan alsof hij het veulentje was en zij zijn moeder. Om het nog krachtiger over te laten komen schudde ze een paar keer met haar hoofd en keek hem nog een tijdje met een lege blik aan. Al snel veranderde ze weer van serieus, zorgzaam typetje in de hypere en enthousiaste Raquell die ze eigenlijk altijd was, en waggelde nog een rondje om haar vader heen. Ze vond het leuk om zo nu en dan van karakter te wisselen, waarschijnlijk ook om een beetje uit te zoeken wat het beste bij haar pastte.. Haar hoofd droeg ze hoog in de lucht, zodat ze wat groter leek, en ook haar kleine staartje droeg zwaaide vrolijk heen en weer. 'Ehm, Zei ze nadenkend, toen haar vader haar vroeg wat ze dan wilde toen. Tsja, daar had ze eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht.. 'Tikkertje? Of verstoppertje? Jij mag kiezen!' Zei ze en zwiepte nog een keertje met haar kleine staartje. Een guur briesje vloog langs, die Raquell een beetje deed rillen. Het werd langzamerhand een beetje koud, ook al was het eigenlijk zomer in DH op dit moment (als dat klopt? XD). Al snel was het windje gaan liggen en keek ze haar vader vragend aan.

Zijn ogen volgde zijn dochter, die als een lammetje om hem heen dartelde. Grijnzend keek hij weer voor zich uit, zodra zijn dochter weer voor haar stond en hem brutaal aankeek. ''Dan zijn we allebei gek.'' sloot hij toen vast en luid briesend schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn voorhand in de lucht gooide en machtig met zijn benen door de lucht maaide. Een luide dreun was te horen zodra Sultan zijn voorhoeven weer op de grond plaatsten. Met zijn hoofd hoog opgeheven keek hij neer op zijn dochter. ''Ik ben trots op je.'' zei hij zachtjes. Trots -maar dan ook echt heel trots- keek hij richting zijn dochter, nog steeds was de heldere fonkeling in zijn ogen te herkennen.
Het was flink aan het waaien en luid gerommel was te horen boven zijn hoofd, ging het nou serieus onweren? Niet nu, niet nu hij net even een moment alleen met zijn dochter had. Zacht druppelde de regen uit de lucht en landde op zijn zwart vacht, langszamerhand begon het steeds harder te regenen en de oren van de zwarte hengst, wezen naar achter om te voorkomen dat er water in zou lopen. ''Oke, ik zou het nooit meer doen.'' sprak hij grijnzend en liet zijn hoofd nu op borsthoogte hangen, om zijn dochter in de ogen aan te kijken. ''Tikkertje of verstoppertje?'' zei hij, terwijl hij zijn ogen vernauwde en deed alsof hij diep nadacht. ''Moeilijke keuze..'' mompelde hij toen zachtjes en zodra er een lange stilte was gevallen, duwde hij uit het niets zijn neus tegen de schouder van Raquell en bokkend schoot hij ervan door. ''Tikkie! Jij bent 'm!'' riep hij nog naar haar en als een jong veulen gallopeerde de 5 jarige hengst door de koren heen. De gele takken streelde zijn schouders, wild hinnikend gooide hij zijn hoofd in de lucht en stak fel zijn neus in de lucht. Een zacht windje streelde zijn huid, de regen werd steeds erger maar dit keer deerde het hem niet, niks kon dit moment met zijn dochter nog afpakken. Eindelijk, want na de geboorte had hij zijn dochter eigenlijk niet meer gesproken of gezien. Nijdig zwiepte hij zijn staart door de lucht en met gespannen spieren hief hij zijn hoofd dominant in de lucht. Sultan ging over naar een uitgestrekte draf en als een echte arabier draafde hij rond zijn dochter, maar zodra ze hem wilde tikken stoof hij weer weg, maar zodra hij dreigde zijn kleintje uit het oog te verliezen, kwam hij tot stilstand en wachtte tot ze wat dichterbij hem was.

'Dan zijn we allebei gek.' Zei haar vader briesend. Raquell wilde net instemmen met zijn gedachtes, totdat hij het nodig vond om even op zijn achterbenen te gaan staan en met zijn benen door de lucht begon te maaien. Zij keek ademloos toe naar wat ze boven zichzelf zag gebeuren. Toen hij eenmaal weer met vier benen op de grond stond, schudde Raquell met haar hoofd. 'Nou, jij bent toch echt gekker hoor. Zie nou wat een rare dingen jij doet.' Zei ze, hoogstens overtuigd van haar eigen mening. Ook al was het niet zo vreselijk bijzonder wat hij deed, Raquell had het nog nooit eerder gezien dus voor haar was het 'gek'. 'Trots, hm, oke dan. Ik ook op jou!' Zei ze en keek haar vader met grote puppy-ogen aan. Ze had niet echt een idee van wat ze zei, maar het klonk wel leuk vond ze zelf..
De eerste druppel regen voelde Raquell al op haar neus. Op zich had ze geen hekel aan regen, ze vond het niet erg om nat te worden. Maar ja, wat vonden jonge veulentjes nou wel erg? De meesten waren, net als zij, vrolijk en hadden altijd een goed humeur. Ze wist van slechte paarden, haar moeder had dat haar al vrijwel meteen duidelijk gemaakt toen ze oud genoeg was om te begrijpen dat er gevaar was in de wereld. Ze had het niet echt serieus genomen, maar ze wist er wel van. 'Tikkertje of verstoppertje? Moeilijke keuze..' Hoorde ze haar vader stemmen. Meteen knikte ze heftig om te laten weten dat ze het absoluut met haar vader eens was, ja, het was allebei ook zo leuk.. Terwijl haar vader aan het nadenken was, droomde ze zelf een beetje weg. Ze dacht aan van alles en nog wat, te veel om te beschrijven.. Haar korte leventje schoot in een keer aan haar voorbij, nadenkend over alles wat ze de afgelopen maanden gedaan had. Het viel haar op dat het vooral eigenlijk altijd hetzelfde was. Slapen, eten en spelen. Maar ja, meer dingen kon ze ook niet en eerlijk gezegd wilde ze dat ook niet. ze vond het wel fijn dat haar leven nog zo simpel was. Opeens werd ze ruw uit haar gedachtes gesleurd door de neus van haar vader die tegen haar schouder aan duwde. 'Tikkie! Jij bent 'm!' Hoorde ze haar vader zeggen en ze keek toe hoe hij bokkend wegrende. 'Hey, dat is niet eerlijk!' Riep ze verontwaardig en rende meteen achter hem aan. Ze was niet echt snel, maar ze deed haar best om zo dicht mogelijk bij haar vader te komen. Haar lange benen zette ze onhandig onder haar in verhouding kleine lichaampje, en al deed ze nog zo haar best, het leek wel alsof haar vader alleen maar verder weg raakte. Na een tijdje stond begon hij om haar heen te draven, maar vlak voordat Raquell bijna met haar neus bij zijn flank was, rende hij weer weg. Je hoorde haar zachtjes een beetje mopperen, maar de rende toch weer vrolijk achter hem aan. 'Ooh pap, kijk daar is!' Riep ze, toen hij stil stond. Zelf bleef ze doorrennen, maar ze knikte duidelijk met haar hoofd naar niets. Ze hoopte maar dat haar vader zo dom was om te gaan kijken, dan zal zij hem tikken en was zij hem. Zelf vond Raquell het wel een slim plan.. Inmiddels naderde ze Sultan, afwachtend op zijn reactie.

Oh god, wat rp ik ontzettend dom met Raquell zeg, valt me nu pas op. Volgens mij heeft ze echt het IQ van een aardappel.